Π. ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ [Γ], ΠΡΟΣΦΟΡΑ καὶ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

 

ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 22. Π. ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ [Γ], ΠΡΟΣΦΟΡΑ καὶ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανὸς
Γ´ Μέρος
Προσφορὰ καὶ προκατάληψη
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Βλ. σχετ.:
ΜΟΡΦΕΣ TOY 1821 – 1. ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 2. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 3. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 4. ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 5. ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΩΓΩΝ ΙΩΣΗΦ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 6. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ E΄ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 7. ΛΟΡΔΟΣ ΜΠΑΪΡΟΝ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 8. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 9. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 9. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ [Β´] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 10. ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 11. ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 11. ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ [Β´] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 12. ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 13. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 14. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 14. ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΝΑΡΗΣ [B´] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 15. Ο ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ KΥΠΡΙΑΝΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 16. ΕΫΝΑΡΔΟΣ: Ο ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΥ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΜΕΤΕΡΝΙΧ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 17. Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 17. Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ [Β´- Ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ρήγας καὶ ὁ Κοραὴς] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 18. ΟΙ ΦΙΛΙΚΟΙ: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΕΤΥΧΑΝ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 18. ΟΙ ΦΙΛΙΚΟΙ: ΛΗΘΗ καὶ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ [Β´] (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 19. ΟΙ ΦΙΛΙΚΟΙ: Η ΔΕΣΠΩ καὶ Η ΜΟΣΧΩ, Οἱ ἡρωίδες τοῦ Σουλίου (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 20. ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 21. ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 22. Π. ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ [Α], Ο ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)
ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ 1821– 22. Π. ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ [B], ΑΞΙΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ, ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

. – – – – – – – – – . Τὶς ἀρετὲς καὶ τὶς ἱκανότητές του ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανὸς προσέφερε ἀφειδώλευτα γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Πατρίδας. Ὅταν ἦταν Φιλικός, εἰδοποιήθηκε ὅτι ὁ ὑπάλληλος τοῦ ἀγγλικοῦ προξενείου Πάιμπορ ἦταν ἕτοιμος νὰ προδώσει τὸ μυστικὸ τῶν

Ἑλλήνων στοὺς ὀθωμανούς. Τότε μὲ ἔξυπνη κίνηση δική του καὶ τῶν συνεργατῶν του Φιλικῶν πρὸς τὸν βοεβόδα τῶν Πατρῶν ἀντέστρεψε τὴν κατηγορία. Ἔπεισε αὐτὸν καὶ τὴν Πύλη ὅτι ἡ ἀνύποπτη ἐνέργεια τῶν Ἄγγλων νὰ βυθομετρήσουν τὸν Πατραϊκὸ καὶ τὸν Κορινθιακὸ ἦταν συνωμοτικὴ ἐνέργεια νὰ ἑνώσουν τὴν Πελοπόννησο μὲ τὴν ὑπὸ τὴν κατοχή τους Ζάκυνθο! Ἔτσι κατέστησαν τοὺς Ἄγγλους ἀναξιόπιστους καὶ ὕποπτους καὶ ἀπέτρεψαν κάθε ἐνέργεια ποὺ θὰ ἔβλαπτε τὴν Ἐπανάσταση. (Ι. Φιλήμονος ΔΙΕΕ, τ. Α΄, 1859, σσ 121 κ.ἑξ. καὶ Τάσου Γριτσόπουλου «Ἱστορικὰ Μελετήματα περὶ τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως», Τόμος Β΄ Ἀθῆναι, 2008, σελ. 81).
. – – – – – – – – – . Τὸ Ἐκτελεστικὸ στὶς 18/30 Σεπτεμβρίου 1822 καὶ ὕστερα ἀπὸ ἀπόφαση τῆς στὴν Ἐπίδαυρο Α΄ Ἐθνοσυνέλευσης ὅρισε τοὺς Π. Πατρῶν Γερμανὸ καὶ Γ. Μαυρομιχάλη νὰ μεταβοῦν στὴ Ρώμη, νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν Πάπα, νὰ τὸν ἐνημερώσουν γιὰ τὴν Ἐπανάσταση καὶ νὰ ζητήσουν τὴ βοήθειά του (Ἀπομνημονεύματα Π.Π. Γερμανοῦ, σέλ. 126). Ὁ Γερμανὸς «πλήρης πικρίας (Σημ. Συνεπείᾳ τῶν διαιρέσεων καὶ ἐνόπλων συγκρούσεων μεταξὺ τῶν ἀγωνιστῶν) ἀλλ’ ὄχι καὶ ἀποθαρρύνσεως διὰ τὴν ἐσωτερικὴν κατάστασιν, ὑπὲρ τῆς τακτοποιήσεως τῆς ὁποίας καὶ εἰρηνεύσεως τῶν ἀντιμαχομένων εἴπερ τις καὶ ἄλλος εἰργάσθη, πανταχοῦ παρὼν καὶ πολλαχῶς δρῶν… ἀπῆλθεν εἰς Ἰταλίαν, δύσθυμος τὸ πνεῦμα, χωρὶς τοῦτο νὰ μειώση τὸν πρὸς τὴν ἐκτέλεσιν τοῦ καθήκοντός του ζῆλον» (Δ. Γρ. Καμπούρογλου «Μελέτη περὶ τοῦ βίου καὶ τῆς δράσεως τοῦ Π. Πατρῶν Γερμανοῦ», Τύποις Π.Δ.Σακελλαρίου, Ἀθῆναι, 1916, σσ. 45-46).
. – – – – – – – – – . Τὸ ταξίδι ἀπὸ τὴν Πάτρα στὴν Ἀνκόνα κράτησε 55 ἡμέρες καὶ ἄλλες δεκαπέντε ἀπομόνωση στὸ λαζαρέτο (λοιμοκαθαρτήριο). Ὅταν βγῆκε, ἔστειλε ἐπιστολὴ στὸν διαμένοντα στὴν Πίζα Μητροπολίτη Οὐγγροβλαχίας Ἰγνάτιο, μὲ τὴν ὁποία τοῦ ἐξήγησε τὴν ἀποστολή του καὶ ζήτησε ὁδηγίες. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἰγνατίου ἦταν ἀποθαρρυντικὴ καὶ εἰρωνική: Μποροῦσε μόνος του νὰ τὰ καταφέρει καὶ ἐκεῖνοι οὐδὲν θὰ ἐπιτύχουν, γι’ αὐτὸ νὰ ξεκουραστοῦν κάποιες ἡμέρες καὶ νὰ ἐπιστρέψουν… Ὁ Γερμανὸς ἀπάντησε: «Τὸ νὰ ἀναπαυθῶμεν ἐνταῦθα τῆς Πατρίδος πασχούσης εἶναι ἀδύνατον, ἐπειδὴ οὐδὲ διὰ τοῦτο ἤλθομεν, οὐδὲ τὸ ἰδίωμα ἡμῶν τοιοῦτον. Ἐγώ, ἀδελφέ, εἶχον ἀνάπαυσιν καὶ δόξαν καὶ πλοῦτον ἀρχιερατεύων εἰς τὰς λαμπρὰς Πάτρας ἐν καιρῷ τῆς ἐξουσίας τῶν Τούρκων, ἀλλὰ κατεφρόνησα πάντων τούτων καὶ προέκρινα τὴν μετὰ τῶν λοιπῶν ὁμογενῶν κακουχίαν ἐπ᾽ ἐλπίδι κοινῆς ὠφελείας τῆς Πατρίδος, χωρὶς νὰ ἔχω ποτὲ σκοποὺς ἰδιωφελείας».
. – – – – – – – – – . Στὴν Ἰταλία ὁ Γερμανὸς ἔμεινε γιὰ δύο περίπου χρόνια. Τὸ 1823 ὁ Διον. Ρώμας τοῦ κάνει νύξη νὰ ἐπιστρέψει. Ὁ Γερμανὸς τοῦ ἁπαντᾶ ὅτι ἡ παρουσία του εἶναι ὠφέλιμη στὴν Ἰταλία γιὰ τὴν Ἐπανάσταση, ἀλλὰ καὶ πὼς μὲ τὴν ἐπιστροφή του θὰ ὑποχρεωθεῖ νὰ πάρει τὸ μέρος κάποιας ἀπὸ τὶς ἀντιμαχόμενες παρατάξεις, πράγμα ποὺ δὲν τὸ θέλει.
. – – – – – – – – – . Ὁ στενὸς σκοπὸς τῆς ἀποστολῆς του δὲν ἐπιτεύχθηκε. Τὸν Πάπα δὲν τὸν εἶδε. Οἱ στὴν Ἀνκόνα ἄνθρωποι τοῦ ἡγεμόνα τοῦ Παπικοῦ κράτους τὸν δέχθηκαν μὲ γαλατικὴ εὐγένεια, ἀλλὰ μὲ διάφορες προφάσεις ματαίωσαν τὴ μετάβασή του στὴ Ρώμη. Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὸ Βατικανὸ καθόλη τὴ διάρκεια τῆς Ἐπανάστασης διατηροῦσε οὐδέτερη ἕως θετικὴ στάση πρὸς τοὺς ὀθωμανούς. (Βλ. σχ. Ἀνδρέα Δρακάκη «Ἱστορία τοῦ οἰκισμοῦ τῆς Ἑρμουπόλεως», Ἀθῆναι, 1979, Τόμος Α΄ σελ. 12). Ὁ Γερμανὸς ἤξερε πολὺ καλὰ τὰ αἰσθήματα τῶν Παπικῶν ἔναντι τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ δὲν θέλησε νὰ μὴν ὑλοποιήσει τὴν ἀπόφαση τοῦ Ἐκτελεστικοῦ. Εἰς αὐτόγραφό του πρὸς Ἀρχιερεῖς, πνευματικούς, ἱεροκήρυκες καὶ ἱερεῖς τονίζει: «Ἡ ἡμετέρα ὀρθόδοξος ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, ἤτις διεφύλαξεν ἀπαραλλάκτως τὰς ἐξ ἀρχῆς δογματικὰς παραδόσεις τῶν ἀποστόλων καὶ τῶν πατέρων καὶ δὲν ἐδέχθη καμμίαν καινοτομίαν, μισουμένη ἀπὸ τὰς ἄλλας τῶν αἱρετικῶν ἐκκλησίας, ἐγκατελείφθη εἰς τὴν διάκρισιν τῶν Ὀθωμανῶν, οἵτινες ὑπέταξαν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸ βασίλειόν της» («Ἀπομνημονεύματα», ἐκδ. «Δρομεύς», σελ. 175).
. – – – – – – – – – . Στὴν Ἰταλία ὅμως ὁ Γερμανὸς πέτυχε νὰ συσπειρώσει τοὺς Ἕλληνες, νὰ ἱδρύσει διπλωματικὸ γραφεῖο εἰς τρεῖς πόλεις (Ἀνκόνα, Μπολόνια καὶ Φαέντζα) καὶ καθημερινῶς νὰ ἀλληλογραφεῖ μὲ σημαντικὲς προσωπικότητες, ἐνισχύοντας τὴ διάθεσή τους γιὰ βοήθεια στὴν Ἐπανάσταση. Μεταξὺ αὐτῶν οἱ Ι. Καποδίστριας, Διον. Ρώμας, Ἰωάν. Βαρβάκης, Θ. Νέγρης καὶ Ι. Παπαρρηγόπουλος.
. – – – – – – – – – . Στὴν Ἑλλάδα ὁ Γερμανὸς ἐπέστρεψε τὸ 1824. Ὅπως εἶχε προβλέψει, οἱ ἀντιθέσεις μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων ἀγωνιστῶν εἶχαν ἐνταθεῖ καὶ ὑπῆρχαν μεταξύ τους καὶ ἔνοπλες συγκρούσεις. Ὁ Γερμανὸς στὴν ἀρχὴ ἀποσύρθηκε στὴ Μονὴ Χρυσοποδαρίτισσας, στὰ Νεζερά. Ἀργότερα ἐτάχθη μὲ τὴν μετριοπαθῆ πτέρυγα (Λόντου, Φωτήλα), ποὺ πρότεινε τὴν εἰρηνικὴ ἐπίλυση τῶν διαφορῶν μέσῳ Ἐθνοσυνέλευσης. Αὐτὸ δὲν ἄρεσε στὸν Κωλέττη καὶ τοὺς ὀπαδούς του, οἱ ὁποῖοι τοὺς κυνήγησαν. Τὸν Γερμανὸ συνέλαβαν στὴ Μονὴ οἱ ἄνθρωποι τοῦ Γκούρα καὶ τὸν ἀπήγαγαν πρὸς τὴ Δίβρη. Γιὰ νὰ τὸν ταπεινώσουν, τὸν διέταξαν νὰ κατέβει ἀπὸ τὸ ἄλογό του καὶ νὰ σύρεται πίσω του «βαδίζων ἐπιμόνως εἰς τὴν παγωμένην λάσπην τοῦ κάμπου τῆς Ἠλείας» (Δ. Κοκκίνου «Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις, Ἔκδ. «Μέλισσα», Ἀθῆναι, 1969, Δ΄ Τόμος, σ. 533). Ὁ Ἱεράρχης βασανίστηκε οἰκτρὰ ἀπὸ ἕναν Νικολέτο Σοφιανόπουλο, ὁ ὁποῖος πέθανε ξαφνικά, ἐνῶ ἔχαιρε ἄκρας ὑγείας. Τὸ αἰφνίδιο συμβὰν ἔφερε τὸν Γκούρα καὶ τοὺς ἄνδρες του σὲ συναίσθηση καὶ ἔπαυσαν νὰ τὸν κακομεταχειρίζονται. (Καμπούρογλου «Μελέτη…» σ. 239).
. – – – – – – – – – . Ὁ Γερμανὸς ἀπὸ τὰ βάσανα, τὶς κακουχίες, τὶς πικρίες ἀπεβίωσε, στὸ Ναύπλιο, ὄντας πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Συνελεύσεως, ἤτοι «προϊστάμενος γιὰ τὰ τοῦ συμβιβασμοῦ», στὶς 27 Μαΐου 1826, σὲ ἡλικία 55 ἐτῶν. Ἀπὸ φθόνο κάποιοι θέλησαν νὰ ἐμποδίσουν νὰ τελεσθεῖ ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, στὸ Ναύπλιο. Ὁ λαὸς ἦταν ἕτοιμος νὰ ἐξεγερθεῖ, ἀλλὰ Ἑπτανήσιοι στρατιωτικοὶ ἐπενέβησαν, ματαίωσαν κάθε ἐναντίωση καὶ ἡ κηδεία ἔγινε κανονικά. Τὸ λείψανό του βρῆκε ζεστασιὰ στὴν ἰδιαίτερη Πατρίδα του, τὴ Δημητσάνα.
. – – – – – – – – – . Ὡς ἐπικήδειο ὁ Μιχ. Οἰκονόμου ἔγραψε μεταξὺ ἄλλων: «Φρονίμως καὶ ἐπιτυχῶς ὑπηρετήσας εἰς τὴν ἐξέγερσιν τοῦ Ἐθνικοῦ ἀγῶνος, προελόμενος (ἐπιθυμῶν) δὲ νὰ διατηρήση ὑψηλὴν καὶ ἄμεμπτον τὴν ἀξιοπρέπειαν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ του χαρακτῆρος καὶ συμβιβάζων αὐτὴν μὲ τὸ πρὸς τὴν Πατρίδα καθῆκον, καὶ συντρέχων καὶ συμβουλεύων τὰ ὑπὲρ αὐτῆς καὶ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐλευθερίας, δὲν ἔλειψεν μὲν τοῦ νὰ παρευρίσκηται εἰς τὴν πολιορκίαν τῆς Πρωτευούσης τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς ἢ τῆς Μητροπόλεώς του, νὰ θυσιάζη τὴν περιουσίαν του εἰς τὰς ἀναγκας τῶν πολιορκητῶν καὶ εἰς τὴν προμήθειαν πάντων τῶν αὐτοῖς ἀναγκαίων. (Μιχ. Οἰκονόμου «Ἱστορικά τῆς Ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας», Ἔκδ. Δημοσίας Βιβλιοθήκης τῆς Σχολῆς Δημητσάνης, Φωτ. Ἐπανέκδ. 1976, σελ. 663-664).- 

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ