ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

«καὶ παρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς

καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ» (Πράξ. ΙΑ΄ 23)

Μία θαυμασία πραγματικότης

Ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων ὁ, ἐκ τῶν ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων, Ἀπόστολος Βαρνάβας, ἔρχεται εἰς Ἀντιόχειαν διὰ νὰ διαπιστώσῃ τὴν πίστιν ἀλλὰ καὶ πνευματικὴν πρόοδον τῶν Ἰουδαίων ποὺ εὑρίσκοντο ἐκεῖ καὶ εἶχον πιστεύσει εἰς τὸν Ἰησοῦν. Ὄντως, τὰ ὅσα εὐχάριστα διὰ τὴν πίστιν των εἶχον ἀκουσθῇ, ἦσαν ἀληθῆ. Σύμφωνα δὲ μὲ τὸ ἱερὸν κείμενον, «Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ᾿ αὐτῶν, πολύς τε ἀριθμὸς πιστεύσας ἐπέστρεψεν ἐπὶ τὸν Κύριον ...» (Πράξ. ΙΑ΄ 21). Ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας βλέπων τὴν ἐνάρετον ζωὴν καὶ τὸν ζῆλον ἐκείνων τῶν χριστιανῶν, τοὺς συνιστᾷ νὰ μένουν ἀφοσιωμένοι καὶ προσκολλημένοι εἰς τὴν χάριν τοῦ Κυρίου μὲ ὅλην τὴν διάθεσιν τῆς καρδίας των.

Αὐτὴν τὴν σύστασιν θὰ προσπαθήσωμεν νὰ κατανοήσωμεν εἰς τὴν σημερινήν μας μικρὰν ὁμιλίαν, διότι θεωροῦμεν ὅτι ἀποτελεῖ ἀπαραίτητον σύστασιν καὶ διὰ τὸν σημερινὸν ἄνθρωπον καὶ δὴ τὸν χριστιανόν.

Ἡ πικρὰ σημερινὴ πραγματικότης

Ἡ ἀνωτέρω σύστασις τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, ἀκούεται εἰς τὴν ἀκοὴν τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου, μᾶλλον ὡς οὐτοπία παρὰ ὡς σοβαρὰ ὑπόδειξις. Τοῦτο δέ, διότι εἶναι γνωστὴ ἡ ἀποστασία τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεόν. Ἀκόμη καὶ οἱ λεγόμενοι χριστιανοὶ δὲ διαφέρουν καὶ πάρα πολὺ ἀπὸ τοὺς μακρὰν τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρώπους. Ἡ πίστις ὡλιγόστευσεν ἢ καὶ ἠφανίσθη. Ὁ Κύριος, διὰ μὲν τοὺς λεγομένους χριστιανούς, εἶναι, «τυπικῶς» ὑπάρχων καὶ ἐν πολλοῖς ἀνεπιθύμητος, διὰ δὲ τοὺς ἀδιαφόρους, εἶναι ἀνύπαρκτος καὶ ὑβριζόμενος καὶ βλασφημούμενος. Ἐλάχιστοι δέ, εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ἀπὸ καρδίας καὶ συνειδητῶς εἰς τὸν Θεὸν καὶ χαίρουν καὶ συγκινοῦνται εἰς τὸ ἄκουσμα τοῦ Παναγίου Ὀνόματός Του. Ὁ καθεὶς εὐκόλως διαπιστώνει, ὅτι εἰς τὴν ἐποχήν μας ἐκπληροῦνται τὰ ὅσα ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος προεφήτευσεν˙ «βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ ... καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων τῶν ἐθνῶν διὰ τὸ ὄνομά μου ... καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται.» (Ματθ. ΚΔ΄ 4-14).

Διατὶ ὅμως ἐφθάσαμεν εἰς τὴν ἄκραν αὐτὴν ἀποστασίαν; Ἀπαντήσεις εἰς τὸ προκείμενον ἐρώτημα, πολλαὶ δύνανται νὰ δοθοῦν˙ πολλοὺς ὑπευθύνους διὰ τὴν ἀθλίαν αὐτὴν κατάστασιν θὰ ἠδυνάμεθα νὰ ὑποδείξωμεν˙ καθὼς καὶ πάρα πολλὰς δικαιολογίας θὰ προεβάλομεν εἰς μίαν προσπάθειαν νὰ ἀπορρίψωμεν τὴν οἵανδήποτε εὐθύνην ἡμῶν διὰ τὴν κατάπτωσιν ταύτην. Δὲν προτιθέμεθα ὅμως νὰ προβοῦμεν εἰς μίαν τοιαύτην προσπάθειαν, οὔτε ἀκόμη περισσότερον νὰ ἐπιρρίψωμεν «λίθους ἀναθέματος» ἐναντίον οὐδενός. Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐπιθυμοῦμε νὰ ἐπιτύχωμεν μέσω τῶν ὀλίγων τούτων γραμμῶν, εἶναι νὰ δείξωμεν ὅτι ὑπάρχει πάντοτε λύσις καὶ διόρθωσις διὰ κάθε κακὸν τὸ ὁποῖον ἐπικρατεῖ καὶ οὐδεμία κατάστασις δὲν εἶναι μὴ ἀναστρέψιμος.

Ὑπάρχει ἆραγε περιθώριον βελτιώσεως;

Ὅταν κάποιος διαπιστώνῃ ὅτι ἡ ὑγεία του ἔχει πρόβλημα, ἀναζητεῖ τὴν θεραπείαν του. Ἀκόμη καὶ ὅταν ἡ ἀσθένειά του θεωρεῖται μὴ ἀναστρέψιμος –κατὰ τὴν ἄποψιν τῆς ἱατρικῆς ἐπιστήμης- θεωρεῖ ὅτι κάποια ἐλπὶς θὰ ὑπάρχῃ, καὶ διὰ τοῦτο διανύει τεραστίας ἀποστάσεις, φθάνει εἰς τὰς ἐσχατιὰς τῆς ὑφηλίου, διαθέτει κάθε κινητὸν καὶ ἀκίνητον περιουσιακόν του στοιχεῖον, προκειμένου νὰ ἴδη τὴν ὑγείαν του νὰ βελτιοῦται.

Ὅταν, ἐπίσης, κάποιος διακρίνῃ πρόβλημα εἰς τὴν ἐπιχείρησίν του ἢ βλέπῃ νὰ ἐπέρχεται εἰς αὐτὸν πτώχευσις οἰκονομική, ἀναζητεῖ τρόπον ἢ τρόπους, προκειμένου νὰ δυνηθῇ νὰ ἐπιβιώσῃ καὶ νὰ διεξέλθῃ κατὰ τὸ δυνατὸν ἐπιτυχῶς τὸν ἀναμενόμενον «κλύδωνα». Ἀκόμη καὶ ἂν οἱ τρόποι αὐτοὶ εἶναι ταπεινωτικοὶ δι’ αὐτόν, θὰ τοὺς ἐκμεταλευθῇ προκειμένου νὰ ἐπιβιώσῃ καὶ νὰ ἀντισταθῇ εἰς τὴν καταστροφήν του.

Θεωροῦμεν ὅτι τὰ ἀνωτέρω παραδείγματα ἀλλὰ καὶ ἄλλα ἐνδεικτικότερα τὰ ὁποῖα παραλείπομεν διὰ τὴν στενότητα τοῦ χώρου, εἶναι ἄκρως ἐνδεικτικὰ καὶ δίδουν τὴν ἀπάντησιν εἰς τὸ ἐρώτημα ποὺ ἐτέθη. Πόσον ὅμως σημαντικὸν δι’ἡμᾶς εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας; Ἂν διὰ τὴν ὑγείαν τοῦ σώματός μας εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ προβοῦμεν εἰς κάθε θυσίαν καὶ κάθε δαπάνην, πόσον περισσότερα θὰ πρέπει νὰ διαθέτωμεν δι’ αὐτὴν τὴν ψυχήν, «ὑπὲρ ἧς Χριστὸς ἀπέθανεν»; Ὅταν ὁ Κύριός μας, θέλων νὰ δείξῃ τὴν ἀξίαν αὐτῆς τῆς ψυχῆς λέγει, «Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; (Ματθ. ΙΣΤ΄ 26) τότε τὰ πράγματα ἁπλουστεύονται.

«προσμένειν τῷ Κυρίῳ»

Ἂν ἐπιστρέψωμεν εἰς τὸν Κύριον, ὅλα θὰ βελτιωθοῦν! Ἂν μένουμε πάντοτε ἐξαρτημένοι ἀπὸ τὴν χάριν Του καὶ ἐκεῖνο ποὺ λέγομεν εἰς τὴν Κυριακὴν προσευχὴν - «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου· γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς·» (Ματθ. ΣΤ΄ 10) - ὄντως τὸ πιστεύομεν, τότε τὰ πάντα ἐπανορθοῦνται καὶ τὸ προδιαγραφόμενον δυσοίωνον μέλλον, ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὰ πλέον αἰσιοδόξους προοπτικάς! Ἐὰν ἀποφασίσωμεν νὰ ἐπανακάμψωμεν εἰς τὴν ἀγάπην καὶ τὴν προστασίαν τοῦ Θεοῦ, τίποτα δὲν δύναται νὰ μᾶς ἀπειλήσῃ καὶ νὰ μᾶς κλονίσῃ, ἀλλὰ ὁ Κύριος δύναται νὰ ἐπιλύσῃ τὸ κάθε πρόβλημα τὸ ὁποῖον θὰ δημιουργεῖται! Αὐτὸς εἶπεν, «μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος;» (Ματθ. ΣΤ΄ 25). Αὐτὸς ζήτησε καὶ ζητεῖ νὰ εἴμεθα κοντά Του χωρὶς τὴν παραμικρὰν ὑλικὴν βοήθειαν, ὑποσχόμενος ὅτι, «οὐ μή σε ἀνῶ, οὐδ’ οὐ μή σε ἐγκαταλίπω» (Ἐβρ. ΙΓ΄ 5). Δυστυχῶς, κάποιοι μᾶς ἔπεισαν ὅτι ὁ θεὸς εἶναι τὸ χρῆμα καὶ ἡ ὕλη καὶ τοιουτοτρόπως μᾶς ἀπεμάκρυναν ἀπὸ τὴν ἐμπιστοσύνην μας πρὸς τὸν Θεόν. Ἐκεῖνοι ὅμως, οἱ ὁποῖοι συνεχίζουν νὰ ἐμμένουν, πιστεύοντες εἰς τὴν Θείαν μέριμναν, οὔτε διεψεύσθησαν ἀλλ’ οὔτε καὶ πρόκειται νὰ διαψευσθοῦν.

Πορεία ζωῆς

Ἡ παροῦσα ζωὴ εἶναι μικρὰ καὶ παροδική. Εἶναι τὸ «πέρασμα» διὰ νὰ φθάσωμεν εἰς τὴν αἰωνίαν ζωήν. Τὸ νὰ κερδίσωμεν αὐτὴν τὴν μικρὰν καὶ προσωρινήν, εἶναι οὐτοπικὸν καὶ ἀνούσιον, ἀφοῦ ὁ θάνατος θὰ μᾶς ἀπογοητεύῃ πάντοτε. Τὸ νὰ πορευόμεθα ὅμως, ἐπιθυμοῦντες καὶ ἐπιδιώκοντες τὴν αἰωνίαν, εἶναι ἐκεῖνο τὸ οὐσιῶδες, διὰ τοῦ ὁποίου καὶ θὰ ἐπιτύχωμεν˙ Εἴθε νὰ κατανοήσωμεν τὴν ἀξίαν τῆς μετὰ τοῦ Κυρίου προσμονῆς καὶ ἐπιτύχωμεν ἐκεῖνο τὸ λειτουργικόν, «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

                                   Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

                                Ἱεροκῆρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν