ΑΠΟ ΤΟ ΘΥΜΙΑΜΑ ΣΤΙΣ… ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ (Δ. Νατσιός)

Ἀπὸ τὸ θυμίαμα στὶς… ἀναθυμιάσεις

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς

«Οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες» (προφ. Ἠσαΐας)

.               Στὴν «Φιλοκαλία» τῶν ἱερῶν νηπτικῶν καὶ θεοφόρων Πατέρων, τὸ ἀπαράμιλλο ἀνθολόγιο τῆς ἁγίας ἡμῶν Πίστεως, «τὸ τῆς θεώσεως ὄργανον», κατὰ τὸν ἀνθολόγο ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, στὸν Δ΄ τόμο, στὴν σελίδα 62, διαβάζουμε τὰ ἑξῆς ψυχωφελῆ λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου: «Εἰσίν  οὖν τῶν συγγραφομένων λόγων, κατὰ τὸν μέγα Μάξιμον, τρόποι διάφοροι τρεῖς, ἀκατάγνωστοί τε καὶ ἀκατάκριτοι. Πρῶτος, ὁ δι᾽ ὑπόμνησιν ἑαυτοῦ· δεύτερος, ὁ πρὸς ὠφέλειαν ἄλλων· τρίτος, ὁ δι’ ὑπακοὴν συγγραφόμενος…».
Δηλαδή: «Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Μάξιμο, τρεῖς εἶναι οἱ ἀδιάβλητες καὶ ἀκατάκριτες αἰτίες γιὰ τὶς ὁποῖες κανεὶς συγγράφει:
Πρώτη: γιὰ ὑπενθύμιση δική του.
Δεύτερη: πρὸς ὠφέλεια τῶν ἄλλων.
Τρίτη: ἡ συγγραφὴ ἀπὸ ὑπακοή».
.               Οἱ ἅγιοι Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἔγραφαν ἑδραζόμενοι καὶ ἐκκκινούμενοι καὶ ἀπὸ τὶς τρεῖς αἰτίες. Αὐτὸ εἶναι περιττὸ νὰ σημειωθεῖ. Οἱ Θεόπνευστες γραφές τους, τὰ μυρίπνοα ἄνθη τους, νῦν καὶ ἀεὶ θὰ μοσχοβολοῦν, θὰ φωτίζουν τὸν κόσμο καὶ θὰ ὁδηγοῦν ὅσους «κλήσεως ὀρθοδόξου τυγχάνουν» στὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
.              Ὅμως καὶ στὰ ἔργα ἡρώων, γιὰ παράδειγμα τοῦ Εἰκοσιένα, βλέπουμε καὶ διαβάζουμε τὸ ἴδιο ταπεινὸ καὶ ἁγιομίμητο πνεῦμα. Γράφουν οἱ ἀγωνιστές, ἀγράμματοι ὄντες, ἢ οἱ ἴδιοι ἢ ὑπαγορεύοντας, κυρίως «πρὸς ὠφέλειαν ἄλλων».
.                 «Κι ὅσα σημειώνω τὰ σημειώνω, γιατί δὲν ὑποφέρνω νὰ βλέπω τὸ ἄδικον νὰ πνίγει τὸ δίκιον. Διά κεῖνο ἔμαθα γράμματα εἰς τὰ γεράματα καὶ κάνω αὐτὸ τὸ γράψιμον τὸ ἀπελέκητο… ἕνα πράμα μόνον μὲ παρακίνησε κι ἐμένα νὰ γράψω ὅτι τούτην τὴν πατρίδα τὴν ἔχομεν ὅλοι μαζί…Εἴμαστε εἰς τὸ ἐμεῖς κι ὄχι εἰς τὸ ἐγώ…», γράφει ὁ Μακρυγιάννης στὸν ἐπίλογο τῶν «ἀπομνημονευμάτων» του. Καὶ πολλὲς φορὲς ζητᾶ συγγνώμη ἀπὸ τοὺς λογιότατους τῆς ἐποχῆς ποὺ δὲν ξέρει γράμματα. («Δὲν ἐπαινῶ τὸν Μακρυγιάννη, γιατί δὲν ἔμαθε γράμματα, ἀλλὰ δοξάζω τὸν πανάγαθο Θεὸ ποὺ δὲν τοῦ ἔδωσε τὰ μέσα νὰ τὰ μάθει… Δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες ἀκαδημίες δὲν ἀξίζουν τὴν κουβέντα αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου», γράφει ὁ Σεφέρης στὸν λόγο του «Ἕνας Ἕλληνας – ὁ Μακρυγιάννης», Δοκιμές, Α΄ τόμος, σελ. 236).
.                 Ὁ Κολοκοτρώνης, στὸν ἐξαίσιο λόγο του στὴν Πνύκα, τὸν ὁποῖο ἐκφώνησε στὶς 7 Ὀκτωβρίου 1838 καὶ διέσωσε ὁ Γ. Τερτσέτης, εἶπε στὸν ἐπίλογο καὶ αὐτὸς τὰ παρακάτω: «Ἐγώ, παιδιά μου, κατὰ κακὴ τύχη ἐξ αἰτίας τῶν περιστάσεων ἔμεινα ἀγράμματος καὶ διὰ τοῦτο σᾶς ζητῶ συγχώρηση, διότι δὲν ὁμιλῶ καθὼς οἱ δάσκαλοί σας. Σᾶς εἶπα ὅσα ὁ ἴδιος εἶδα, ἄκουσα καὶ ἐγνώρισα, διὰ νὰ ὠφεληθεῖτε ἀπὸ τὰ ἀπερασμένα καὶ ἀπὸ τὰ κακὰ ἀποτελέσματα τῆς διχονοίας, τὴν ὁποίαν νὰ ἀποστρέφεσθε καὶ νὰ ἔχετε ὁμόνοια». (Τερτσέτη ἅπαντα, τόμος Γ΄ , σελ. 282, ἔκδ.  Γ. Βαλέτα).
.                 Ζητοῦν συγχώρηση. Ποιοί; Αὐτοί ποὺ ἔφεραν στὰ τυραννισμένα σώματά τους τὰ στίγματα τῆς λευτεριᾶς, τὶς τρύπες ἀπὸ τὰ βόλια τῶν Τούρκων καὶ τὶς «θυμωμένες»,  μέχρι τὸ θάνατό τους, πληγὲς ἀπὸ τὶς σπαθιὲς τῶν «ἀραπάδων» τοῦ Μπραΐμη.
.                 Γράφουν καὶ σήμερα «πολλοὶ σοφοί, γράφουν ντόπιοι καὶ ξένοι διαβασμένοι, γιὰ τὴν Ἑλλάδα». Κείμενα ἀπειράριθμα κατακλύζουν τὰ ἱστολόγια. (Καὶ δὲν ἐξαιρῶ τὸν ἑαυτό μου). Γράφουν ἔχοντας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι προσφέρουν καὶ οἰκοδομοῦν. Οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἥρωες ἔγραφαν ὅσα εἶδαν, ἄκουσαν καὶ γνώρισαν – «ὃ ἀκηκόαμεν, ὃ ἐωράκαμεν… καὶ αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν». Τώρα γράφουν ὅσα κατεβάζει ἡ κούτρα τους ἢ ὅσα ὑπαγορεύουν τὰ ἀφεντικά. Ἀπὸ τὸ θυμίαμα τῶν ἡρώων στὶς…ἀναθυμιάσεις τῶν νενέκηδων.
.                 Τὰ λόγια του Κολοκοτρώνη μοσχοβολοῦν μπαρούτι. Στὸ ἀπελέκητο γράψιμο τοῦ Μακρυγιάννη, ἀντιλαλοῦν καριοφίλια ἀπὸ τοὺς Μύλους καὶ τὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν. Τα ἔργα τῶν ἁγίων εὐωδιάζουν σὰν τὸ Τίμιο Ξύλο. Γράφουν κρυμμένοι, εἶναι ταπεινοὶ «σὰν τὰ ἀκριβὰ πετράδια ποὺ βρίσκονται στὰ ἔγκατα τῆς γῆς καὶ δὲν τὰ βλέπει κανένας ἄνθρωπος, παρὰ μονάχα ὁ Θεός». (Κόντογλου, «Μυστικὰ Ἄνθη», σελ. 214).
.                 Καὶ τὰ γραπτά τους ἀκόμη δροσίζουν, ἀκόμη ξεδιψοῦν ψυχές, ἀκόμη ὠφελοῦν καὶ σώζουν. Γράφουν καὶ σήμερα σπουδαιογελοῖοι.  Διαγωνίζονται ποιὸς θὰ βλάψει περισσότερο τὰ πολυτίμητα τζιβαϊρικά μας, τὴν Πίστη καὶ τὴν Πατρίδα. Ρυπαρογραφήματα, κείμενα γεμάτα μούχλα καὶ δυσωδία. «Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ὑπόδικοι εἰσὶ τῇ ἀρᾷ τῇ λεγούςῃ· οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες». Αὐτοί, λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης στὴν «Φιλοκαλία», εἶναι ὑπόδικοι στὴν κατάρα ποὺ λέει: ἀλλοίμονο σ’ αὐτοὺς ποὺ εἶναι συνετοί, κατὰ τὴν γνώμη τους καὶ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς τους ἐπιστήμονες».  (τόμ. Δ΄, σελ. 59, ἔκδ. «ΑΣΤΗΡ»).
.                 Πόσοι καὶ πόσοι νόμοι καὶ πόσες ἀποφάσεις ὑπουργείων δὲν γράφτηκαν τὰ τελευταῖα χρόνια καρυκευμένοι μὲ τὸ πρόσχημα τῆς δῆθεν ἐναρμονίσεως μὲ τὰ εὐρωπαϊκὰ πρότυπα, ἀλλὰ στὴν οὐσία κεντριὰ στὸ ἡμιθανὲς κουφάρι τῆς δόλιας πατρίδας;  Ξεφλουδίζεις τὰ κενόσοφα νομοθετήματα καὶ τί μένει;  Δηλητήριο κατὰ τῆς ἀμωμήτου Πίστεως καὶ τῆς λεηλατημένης Πατρίδας.
.                 Ὑπάρχει νόμος -4251/2014- ποὺ προβλέπει τὴν λεγόμενη «οἰκογενειακὴ ἐπανένωση» γιὰ τὸν «πολίτη τρίτης χώρας ποὺ κατοικεῖ νόμιμα στὴν Ἑλλάδα γιὰ διαστήματα δύο ἐτῶν…». Αὐτὸ συνεπάγεται, ὄχι χιλιάδες, ἀλλὰ ἑκατομμύρια ἀφίξεις-ροές. Δὲν εἶναι κι αὐτὸ μέρος τοῦ τουρκικοῦ σχεδίου γιὰ ἐποίκηση; Αὐτοκτονοῦμε ἐν θριάμβῳ… Περιττεύουν τὰ σχόλια. Όλοι καταλαβαίνουμε τί θὰ συμβεῖ.
.                 Βγαίνει ἄλλος «προοδευτικὸς» σαλίγκαρος καὶ χαρακτηρίζει «κτηνωδία» τὸ ψήσιμο χοιρινοῦ κοντὰ σὲ μωαμεθανούς». Δίνει ἀέρα. Αὔριο-μεθαύριο ἕπονται οἱ καμπάνες, ὁ Ἐπιτάφιος, οἱ παρελάσεις μὲ τὴν σημαία καὶ τὸν σταυρό, ἡ πρωινὴ προσευχή.  Ὅ,τι θυμίζει ὅτι τούτη ἡ πατρίδα ἀναστήθηκε ἀπὸ τὴν φρικτὴ σκλαβιὰ γιὰ νὰ χτυποῦν στὶς ἐκκλησιὲς οἱ καμπάνες τῆς Ἀνάστασης καὶ τῶν Χριστουγέννων, ποδοπατεῖται καὶ προσβάλλεται ἀπὸ «βορβορώδεις καρδιές».
.                 Ὅλος ὁ ἀριστερόμυαλος συρφετὸς διαρρηγνύει τὰ ἱμάτιά του, ὅταν ἀκούει τὴν φράση «προδοσία τῆς Μακεδονίας». Γράφουν λόγους καὶ ὑπερασπίζονται καὶ μιλοῦν, θλιβερὰ καὶ ἐμετικὰ λογύδρια-καρφιὰ στὸ φέρετρο τοῦ Γένους.
.                Ἐπίσκοποι, ἐκστομίζοντας τὶς συνήθεις «γλυκατζοῦρες», βάζουν πλάτη στὶς κυβερνήσεις καὶ τὴν γυρίζουν στὸν ποίμνιό τους.  Ξεχνοῦν τὸ «δι’ ὑπόμνησιν ἑαυτοῦ καὶ πρὸς ὠφέλειαν ἄλλων». Λησμονοῦν ὅτι «ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησι ὑπὲρ τῶν προβάτων». Πρῶτα τὰ δικά του «πρόβατα» φυλᾶ καὶ προσέχει. Νὰ θυμίσω τί ἔπρατταν οἱ Ἐπίσκοποι τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα; Ἰωακεὶμ Φορόπουλος, Ἐπίσκοπος Μοναστηρίου, στὸν ἐνθρονιστήριο λόγο του, διαλάλησε πρὸς τοὺς τρομοκρατημένους ἀπὸ τοὺς Κομιτατζῆδες, Ἕλληνες: «Δὲν ἦλθα νὰ σᾶς συμβουλεύσω ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος, ἀλλά… ὀφθαλμοὺς ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντας ἀντὶ ὀδόντος».  Ἔτσι σώζονται οἱ λαοί, μὲ τέτοιους ἡγέτες, λέοντες…

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς 

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ