ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ καὶ Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ-ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΨΗ-3

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ
ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ-ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΨΗ
-Γ´-

τοῦ Ἰωάννη Ν. Μαρκᾶ,
πτυχιούχου Θεολογίας Α.Π.Θ. (M. Th.)
Ὁμιλία στὸν Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου 06.11.2019

Μέρος Α´: ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ καὶ Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ-ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΨΗ-1
Μέρος Β´: ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ καὶ Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ-ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΟΨΗ-2

.             Καὶ ποιά θὰ εἶναι αὐτὴ ἡ γενικὴ ἠθική, ποὺ θὰ γιγαντώσει τὸ πνεῦμα τῆς ἀποστασίας στὴν ἀνθρωπότητα; Θα εἶναι αὐτὴ ἡ ἔκφυλη ἠθικὴ ποὺ ἐπικρατοῦσε τὸν καιρὸ τοῦ Νῶε καὶ τοῦ Λώτ, ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε ὁ Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. Ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν· ᾗ δὲ ἡμέρα ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. κατὰ τὰ αὐτὰ ἔσται ᾗ ἡμέρα ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται.» [61].
.             Μὲ βάση λοιπὸν τὸν συγκλονιστικὸ αὐτὸ προειδοποιητικὸ λόγο τοῦ Κυρίου καὶ τὴν ἀναφορὰ ποὺ κάνει γύρω ἀπὸ τὴν ἠθικὴ ποὺ ἐπικρατοῦσε στὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε καὶ τῶν Σοδόμων, ἀντιλαμβανόμαστε πὼς στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, κατ’ ἐξοχὴν σημεῖο ἀναφορᾶς αὐτῆς τῆς ἠθικῆς παρακμῆς θὰ εἶναι (καὶ) ἡ ὁμοφυλοφιλία. Κοινό στοιχεῖο τῶν δύο ἐποχῶν καὶ πρωτογενὲς αἴτιο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ θανάσιμο ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἡ ὑπερηφάνεια [62] καὶ δευτερευόντως ἡ καλοπέραση [63]. Λέει χαρακτηριστικὰ ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ: «πλὴν τοῦτο τὸ ἀνόμημα Σοδόμων τῆς ἀδελφῆς σου, ὑπερηφανία· ἐν πλησμονῇ ἄρτων καὶ ἐν εὐθηνίᾳ οἴνου ἐσπατάλων αὐτὴ καὶ αἱ θυγατέρες αὐτῆς.» [64]. Ἡ σύνδεση αὐτὴ μᾶς φέρνει ἀμέσως στὸ νοῦ τὴν ἀποστροφὴ ποὺ ἔνιωσε ὁ Θεὸς μπροστὰ στὴν ἀκόλαστη κοινωνία τῶν Σοδόμων [65], κάτι ποὺ τὸν ἐξώθησε στὴν ἀπόφαση νὰ καταστρέψει ὁλοσχερῶς τὴν περιοχὴ γύρω ἀπὸ τὴ σημερινὴ «Νεκρὰ Θάλασσα» [66], ὡς μία προειδοποίηση γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ κυρίως τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν · «ὅπως τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα καὶ οἱ γύρω τους πόλεις, ποὺ καταπόρνευσαν μὲ τρόπο ὅμοιο μὲ αὐτοὺς καὶ πῆγαν πίσω ἀπὸ διαφορετικὴ σάρκα, εἶναι μπροστά μας παράδειγμα, ἀφοῦ τιμωρήθηκαν μὲ καταδίκη αἰώνιας φωτιᾶς»[67].
.             Ἔτσι λοιπόν, οἱ περιοχὲς πέριξ τῶν Σοδόμων καὶ Γομόρρων πλήρωσαν μὲ τὸ ἐπιτίμιο τοῦ θανάτου τὴν ἀλαζονεία καὶ τὴν ὑπερηφάνειά τους ἀπέναντι στὴν καταπάτηση τῶν φυσικῶν νόμων καὶ λειτουργιῶν ποὺ θέσπισε ὁ Θεὸς στὸν κτιστὸ κόσμο· «καὶ ἐμεγαλαύχουν καὶ ἐποίησαν ἀνομήματα ἐνώπιον ἐμοῦ, καὶ ἐξῇρα αὐτὰς καθὼς εἶδον», θὰ μᾶς ἑρμηνεύσει ξανὰ ὁ προφήτης Ἰεζεκιήλ [68]. Η τιμωρία ὅμως τῶν ἀνόμων τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν θὰ εἶναι κατὰ πολὺ βαρύτερη ἀπὸ ἐκείνη τῆς κοινωνίας τῶν Σοδόμων, διότι, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Μέγας Βασίλειος, οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι οἱ σοδομίτες εἶχαν κι ἕνα ἐλαφρυντικό, ἄσχετα ἐὰν αὐτὸ δὲν ἦταν ἀρκετὸ γιὰ νὰ τοὺς σώσει: τὸ γεγονὸς πὼς ἔζησαν στὴν πρὸ Νόμου ἐποχὴ καὶ δὲν γνώριζαν μὲ ἀκρίβεια αὐτὰ ποὺ γνώριζαν ὅσοι ἔζησαν μετὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Μωυσῆ, ὁ ὁποῖος τοὺς παρέδωσε, μόλις κατέβηκε ἀπὸ τὸ Σινά, γραπτῶς τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, στὴν περίπτωσή τους θὰ ἰσχύσει ὅ, τι ἴσχυσε στὴν περίπτωση, ὄπου «ὁ μὲν Κάιν ἑπτὰ φορὰς ἐτιμωρήθη, ὁ δὲ Λάμεχ ἑπτὰ φορὰς τὸ ἑβδομήκοντα» [69], ἂν καὶ ὁ τελευταῖος διέπραξε τὸ ὅμοιο ἁμάρτημα τοῦ φόνου [70].
.             Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει συμπληρωματικά, πρὸς σωφρονισμὸ ὅσων συνεχίζουν νὰ ἀσεβοῦν, τὰ ἑξῆς: «τί λοιπόν; Ἐπειδὴ τιμωρήθηκαν ἐκεῖνοι μὲ τέτοιο τρόπο, δὲν ὑπάρχουν καὶ τώρα πολλοὶ ποὺ διαπράττουν τὰ ἴδια ἁμαρτήματα μὲ ἐκείνους καὶ ὅμως δὲν τιμωροῦνται; Ναί· ὅμως αὐτὸ θὰ προκαλέσει μεγαλύτερη τιμωρία σὲ αὐτοὺς ποὺ πίπτουν στὰ ἴδια παραπτώματα. Ὅταν δὲν συνετιζόμαστε οὔτε ἀπὸ τὰ ὅσα συνέβησαν σὲ ἐκείνους, οὔτε κερδίζουμε κάτι ἀπὸ τὴ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, σκέψου, ὅτι καθιστοῦμε σφοδρότερο ἐκεῖνο τὸ ἄσβεστο πῦρ ἐναντίον καὶ κάνουμε τὸν σκώληκα φοβερότερο.» [71].
.             Ἄρα, ἂς μὴν ὑπάρχει ἐπανάπαυση στὴ σημερινὴ ἐποχὴ καὶ σκόπιμη παρερμηνεία τῆς μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν ἐσχατολογικὴ γραμματεία, ἅπαντες συγκλίνουν κι αὐτοὶ μὲ τὴ σειρά τους στὴν ἄποψη πὼς οἱ ἄλογες ἐπιθυμίες τῶν ἀνθρώπων θὰ κυριαρχήσουν κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀφήνοντας ὁρισμένοι ἐξ αὐτῶν ὡς παρακαταθήκη μία σειρὰ προφητειῶν ποὺ μᾶς προειδοποιοῦν συγκεκριμένα γιὰ τὰ ἐπερχόμενα σημεῖα τῶν καιρῶν. Μάλιστα, μία ἀπὸ τὶς πιὸ γνωστὲς προφητεῖες στὴν πατερικὴ γραμματεία κάνει λόγο ἀνοιχτὰ γιὰ τὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ εἶναι αὐτὴ τοῦ –ἐκ Δύσεως ὁρμώμενου καὶ ἄριστου γνώστη τῆς παραδόσεως τῆς Ἀνατολῆς- ἁγίου Ἱερώνυμου (347-420 μ. Χ.), ποὺ ἀναφέρει, κατὰ τρόπο ξεκάθαρο, πὼς «ὅταν θὰ πολλύνει ἡ ἀρσενοκοιτία πάνω στὴ γῆ, τότε θὰ καταστραφεῖ ὁ κόσμος καὶ θὰ ἔρθει ὁ Χριστὸς ξανὰ στὴ γῆ» [72].
.             Στὴν ἴδια κατεύθυνση καὶ ἀκόμα πιὸ ἀναλυτικὸς ὁ ὅσιος Νεῖλος ὁ Μυροβλήτης προφητεύει γιὰ τὴν ἐποχή μας , λέγοντας τὰ ἑξῆς: «…Κατὰ τὸ 1900 ἔτος, βαδίζοντες πρὸς τὸν μεσασμὸ τοῦ 8ου αἰῶνος, ἄρχεται ὁ κόσμος τοῦ καιροῦ ἐκείνου νὰ γίνεται ἀγνώριστος. Ὅταν πλησιάσει ὁ καιρὸς τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου, θὰ σκοτισθῆ ἡ διάνοια τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὰ πάθη τῆς σάρκας, καὶ θὰ πληθυνθεῖ σφόδρα ἡ ἀσέβεια καὶ ἡ ἀνομία. Τότε ἄρχεται ὁ κόσμος νὰ γίνεται ἀγνώριστος… Θὰ μετασχηματίζονται οἱ μορφὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν θὰ γνωρίζονται οἱ ἄνδρες ἀπὸ τὶς γυναῖκες διὰ τῆς ἀναισχύντου ἐνδυμασίας καὶ τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς (…………) Οἱ πορνεῖες, μοιχεῖες, ἀρσενοκοιτίες, κλοπὲς καὶ φόνοι θὰ πολιτεύονται ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ καὶ διὰ τὴν ἐνέργειαν τῆς μεγίστης ἁμαρτίας καὶ ἀσελγείας οἱ ἄνθρωποι θέλουν στερηθεῖ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπου ἔλαβαν εἰς τὸ Ἅγιον Βάπτισμα καθὼς καὶ τὴν τύψιν καὶ τὸν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως (…………….)» [73].
.                 Ἂς ἀρκεστοῦμε ὅμως σὲ αὐτὲς τὶς δύο ἐνδεικτικὲς προφητεῖες. Τὸ ἂν ἐκπληρώνονται αὐτὲς σήμερα, ἐκτιμοῦμε πὼς μπορεῖ εὔκολα ὁ κάθε πιστός της ἐποχῆς μας νὰ κάνει τὴν σχετικὴ ἀναγωγὴ καὶ νὰ βρεῖ τὴ σωστὴ ἀπάντηση. Ἄλλωστε, σὲ κάθε περίπτωση, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, μᾶς ἔδωσε τὰ κριτήρια ἐκεῖνα ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἀναγνωρίσουμε τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν, πάντα μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ βρισκόμαστε σὲ κατάσταση διαρκοῦς νήψεως καὶ αὐξημένης ἑτοιμότητας· « Ἀπὸ δὲ τῆς συκῆς μάθετε τὴν παραβολήν. ὅταν ἤδη ὁ κλάδος αὐτῆς γένηται ἁπαλὸς καὶ τὰ φύλλα ἐκφύῃ, γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς τὸ θέρος· οὕτω καὶ ὑμεῖς ὅταν ἴδητε ταῦτα πάντα, γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς ἐστιν ἐπὶ θύραις.» [74] .

Δ΄ ΜΕΡΟΣ: ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν ὁμοφυλοφιλία

.             Ἡ παροῦσα ὁμιλία ἀναλώθηκε στὸ νὰ καταδείξει, κατὰ τὸ δυνατὸν ὅσο πιὸ διεξοδικὰ καὶ μέσα ἀπὸ πολλὲς ὀπτικὲς γωνίες, τὶς σοβαρὲς σωτηριολογικὲς ἐπιπτώσεις ποὺ ἐπιφέρει στὸν ἄνθρωπο τὸ κορυφαῖο σαρκικὸ ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἐκτιμοῦμε πὼς ἡ ἀναίδεια, μὲ τὴν ὁποία ἐξαπλώνεται στὶς μέρες μας ἡ παρὰ φύσιν –ὀργανικὰ- πορνεία, ἔχει ὡς θεμέλιο καὶ βάση τὴν παραχαλάρωση τοῦ χριστιανικοῦ κηρύγματος, πάνω στὰ κατὰ φύσιν –ὀργανικὰ- πορνικὰ ἁμαρτήματα. Εἶναι πασίδηλο πὼς τὶς τελευταῖες δεκαετίες ἔπαψε νὰ ἀκούγεται ἀπὸ ἄμβωνος ἡ πατερικὴ γνωμοδότηση πὼς γενικότερα ἡ πορνεία εἶναι θανάσιμο ἁμάρτημα, μὲ ἐξ ἴσου ὀλέθριες σωτηριολογικὲς ἐπιπτώσεις. Αὐτὴ ἡ σιγὴ ἀσυρμάτου, ἢ ἀκόμη καὶ ἡ ἀμνήστευση τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων ἐκ μέρους ὁρισμένων ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν καὶ ποιμένων, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν ἀνελέητο βομβαρδισμὸ ποὺ δέχεται ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ γνωστὰ κέντρα ποὺ προωθοῦν τὸν «Πανσεξουαλισμό», λειτούργησε σὰν μία χιονοστιβάδα στὴν κοινωνία, ποὺ πλέον εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ἐλεγχθεῖ. Καὶ ὄντως ἡ αἴσθηση ποὺ ὑπάρχει εἶναι ὅτι στὴν ἐποχή μας, ἡ κατάσταση πάνω σὲ αὐτὸ τὸ θέμα μοιάζει νὰ εἶναι ἀνεξέλεγκτη. Τὰ πάθη ἔχουν γιγαντωθεῖ καὶ ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι μεθυσμένη ἀπὸ τὸν οἶνο τῆς πορνείας, ὅπως ἀναφέρει ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη: «ὅτι ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς πέπωκαν πάντα τὰ ἔθνη, καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς μετ᾽ αὐτῆς ἐπόρνευσαν, καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ στρήνους αὐτῆς ἐπλούτησαν.» [75].
.             Κάνοντας στὸ σημεῖο αὐτὸ μία σχετικὴ χρήσιμη παρένθεση, θὰ παρατηρήσουμε ὅτι ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος ἐπισημαίνει μέσα ἀπὸ τὴν θεόπνευστη διδασκαλία του, τὸ πόσο τραγικὸ εἶναι νὰ ἀφήνεις τὰ πάθη νὰ γιγαντώνονται. Τονίζει δὲ μὲ παραβολικὸ τρόπο πὼς τὰ πάθη ὁμοιάζουν μὲ σκυλάκια, ποὺ συνηθίζουν νὰ τριγυρίζουν στὰ σφαγεῖα καὶ φεύγουν μόνο ἂν τὰ φωνάξεις ἐναντίον τους, διαφορετικά, ἂν τὰ ἀφήσεις, ὁρμοῦν στὰ κρέατα σὰν ὑπερμεγέθη λιοντάρια. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ συνιστᾶ: «Ἐξουδένωσον τὴν μικρὰν ἐπιθυμίαν, ἵνα μὴ ἐνθυμηθῇς τὴν σφοδρότητα τῆς πυρώσεως αὐτῆς. Διότι ἡ ὑπὲρ τῶν μικρῶν πραγμάτων ὑπομονὴ τῶν μεγάλων πραγμάτων τὸν κίνδυνο ἀποσοβεῖ. Ἀδύνατον γὰρ κατακρατῆσαι τῶν μεγάλων πραγμάτων, ἐὰν μὴ νικήσῃς τὰ εὐτελέστερα» [76].
.             Παρόλη ὅμως τὴ δύσκολη κατάσταση ποὺ ἔχει διαμορφωθεῖ στὴν ἐποχή μας καὶ παρόλο τὸ βομβαρδισμὸ ποὺ δεχόμαστε ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἡ ἐντολὴ ποὺ ἔχουμε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ εἶναι νὰ μὴν ἀδιαφοροῦμε καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε. Γιατί, ἂν αὐτοὶ ποὺ ἀναμειγνύονται σὲ ἀπαγορευμένα ἔργα, διαπράττουν μολυσμὸ τῆς σαρκός, ὅσοι τοὺς παρακολουθοῦν καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν κατάντια τους, αὐτοὶ διαπράττουν μολυσμὸ τοῦ πνεύματος, θὰ μᾶς πεῖ ὁ Μέγας Βασίλειος [77]. Πῶς λοιπὸν πρακτικὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ βοηθήσει; Καταρχάς, ἀποκτώντας τὴν προαίρεση τοῦ Λώτ, ἀπαντᾶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Βλέποντας τοὺς ἀδελφούς μας νὰ βρίσκονται στὸ βάραθρο τῆς ἀσέβειας καὶ σχεδὸν κάτω ἀπὸ τὸ φάρυγγα τοῦ διαβόλου, νὰ ἐκφέρουμε μερικὲς φορὲς καὶ ἐφ᾽ ὅσον οἱ περιστάσεις τὸ ἐπιτρέπουν, κάποιο λόγο ἐποικοδομητικό, μία συμβουλὴ ἢ μία παραίνεση [78].
.             Προέχει ἑπομένως, ὡς ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη, νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους. Νὰ μεταφέρουμε ἀνόθευτη τὴ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ νὰ τονίζουμε διαρκῶς, ὅπως προαναφέραμε, τὶς ἀρνητικὲς σωτηριολογικὲς συνέπειες ποὺ ἔχει ἡ θανάσιμη ἁμαρτία ποὺ λέγεται ὁμοφυλοφιλία, προτρέποντας σὲ μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση σὲ ὅσους καλοπροαίρετα ρωτοῦν, διότι πολλοὶ ποὺ νοσοῦν ἀπὸ τὴ μεγάλη αὐτὴ ἀσθένεια, δὲν ἔχουν τὴν αἴσθηση πὼς νοσοῦν, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἀγνοοῦν τὰ περὶ ψυχικῆς ὑγείας ἐξ ἐπόψεως Ὀρθοδόξου [79]. Ας μιμηθοῦμε λοιπὸν τὸν Ἀπόστολο Παῦλο κι ἂς ἐπαναλαμβάνουμε διαρκῶς τὰ λόγια του: «μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοίται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι.» [80]. Διότι στὸ θέμα αὐτὸ δὲν χωροῦν ἐκπτώσεις καὶ ἅπαντες θὰ πρέπει νὰ ἔχουν στὸ νοῦ τους αὐτὸν τὸν δυσμενῆ παύλειο στίχο. Ὅπως φυσικὰ θὰ πρέπει νὰ ἔχουν στὸ νοῦ τους καὶ τὸν ἑπόμενο εὐμενῆ παύλειο στίχο, ἐφ᾽ ὅσον ὑπάρξει πραγματικὴ μετάνοια: «καὶ ταῦτα τινὲς ἦτε· ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ ἐν τῷ Πνεύματι τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.» [81].

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

[1] PG 37, 1377

[2] Ἁγίου Μακαρίου Αἰγυπτίου, Ὁμιλία Ε΄, PG 34, 493

[3] Ἁγίου Ἰσαὰκ Σύρου, ΠΓ΄. Περὶ ψυχῆς καὶ παθῶν καὶ καθαρότητας τοῦ νοῦ κατὰ ἐρωταπόκριση, Φιλοκαλία, ΕΠΕ, τόμος 8Γ, σελ. 200.

[4] Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Διάλογος κατὰ Μανιχαίων, PG94, 1505-1584.

[5] «Πάντα μὲν οὒν ἄτιμα τὰ πάθη, μάλιστα δὲ ἡ κατὰ τῶν ἀρρένων μανία», Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία Ε΄.=Δ΄. , PG60, 415.

[6] Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος 38, PG36, 321.

[7] Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, κς΄. Περὶ ἀνθρώπου, Ἔκδοσις ἀκριβής της Ὀρθοδόξου πίστεως, PG94, 917.

[8] Μεγάλου Βασιλείου, Η΄. Εἰς τὸ «Πρόσεχε σεαυτῷ», PG31, 197.

[9] Αὐτὴ τὴν παρατήρηση ἂς τὴν προσέξουν ἰδιαιτέρως οἱ ἐραστὲς τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, οἱ ὁποῖοι δηλητηριασμένοι καθὼς εἶναι ἀπὸ τὰ «θεολογικὰ» λήμματα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, φτάνουν στὴ βλασφημία νὰ εἰσάγουν «φύλο» στὸ Θεό, καὶ νὰ ὁμιλοῦν μὲ ἀφροσύνη περὶ «θηλυκῆς πλευρᾶς» τοῦ Θεοῦ, στὰ πλαίσια τῆς λεγόμενης φεμινιστικῆς θεολογίας.

[10] Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, ις΄. Ἐξέταση τοῦ θείου ρητοῦ ποὺ λέγει «ἂς κάνομε ἄνθρωπο κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση δική μας», PG44, 177.

[11] Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, ε΄. Περὶ ἀντιλογίας πρὸς Θεόν, καὶ ὅτι οὐ δεῖ ἀντιλέγειν ἢ δικαιολογεῖσθαι πρὸς Θεόν, PG95, 1093.

[12] Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, η΄. Περὶ τῆς ἀνθρώπου πλάσεως καὶ κατασκευῆς, PG95, 1097.

[13] Δημητρίου Ι. Τσελεγγίδη, Ἡ σωτηριολογία τοῦ Λούθηρου-Συμβολὴ στὴ μελέτη τῆς Θεολογίας τοῦ Λούθηρου ἀπὸ ὀρθόδοξη ἄποψη, Ἐκδόσεις Π. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2007, σέλ. 40.

[14]  ὅ. π. , σέλ. 58.

[15]  Ἐπιπλέον ὁ Λούθηρος ἔφτασε στὸν παραλογισμὸ νὰ «δογματίσει» πὼς ἀρκεῖ μόνον ἡ πίστη (sola fide) γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἀκόμα κι αὐτὴ (ἡ πίστη) ἀποτελεῖ δῶρο τῆς θείας βούλησης καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτευχθεῖ ἐκ τῆς βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου.

[16]  Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Β΄. «Ἐνῶ καὶ ἐκληρώθημεν προορισθέντες κατὰ πρόθεσιν τοῦ τὰ πάντα ἐνεργοῦντος κατὰ τὴν βουλὴν τοῦ θελήματος αὐτοῦ κτλ.», PG62, 17.

[17]  Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, κζ΄. Περὶ ἡδονῶν, PG94, 929.

[18] Ἁγίου Ἰωάννου Σιναΐτου, ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΙΕ΄, Περὶ Ἁγνείας, Ι. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 1999, σέλ. 216.

[19]  Στὴν πραγματικότητα, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, στὸ σημεῖο αὐτό, ἑρμηνεύει τὸ χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «φεύγετε τὴν πορνείαν. πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήση ἄνθρωπος ἐκτός του σώματος ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει.», Ἃ΄ Κόρ. στ΄ 18.

[20] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τό, «Πᾶν ἁμάρτημα, ὁ ἐὰν ποιήση ἄνθρωπος, ἐκτός του σώματος ἐστίν», PG64, 465.

[21] Στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ διευκρινίσουμε πὼς ἀκόμα καὶ ἡ συνήθης πορνικὴ σχέση μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς ἀποτελεῖ μία παρὰ φύση κατάσταση, μὲ τὴν ἔννοια πὼς κάθε τί ποὺ κινεῖται ἔξω ἀπὸ τὸ κατὰ φύση τῆς δημιουργίας εἶναι μία παρὰ φύση κατάσταση καὶ ἄρα ἁμαρτία. «Μόνο ἡ ἁμαρτία εἶναι παρὰ φύση, ποὺ εἶναι ἑκούσιο καὶ αὐθαίρετο, κάκιστο πάθος καὶ φθορὰ τῆς ψυχῆς», θὰ μᾶς πεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς (PG95, 109). Ἑπομένως, ὁ ἐσκεμμένος διαχωρισμὸς ποὺ κάνουν οἱ Πατέρες ἀνάμεσα σὲ κατὰ φύσιν καὶ παρὰ φύσιν πορνεία, γίνεται καθαρὰ μὲ ὅρους ἀνθρώπινης φυσιολογίας καὶ βιολογίας, μὲ σκοπὸ νὰ παρουσιαστεῖ, ὄχι ἡ δικαίωση τῆς «φυσιολογικῆς» πορνείας, ἀλλὰ τὸ μέγεθος τῆς ἀνατροπῆς αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς δημιουργίας ἀπὸ τὴν παρὰ φύσιν πορνεία.

[22] Γέν. 1, 26

[23] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ε΄.=Δ΄. «Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας κτλ.», PG60, 415.

[24] Γέν. 1, 27

[25] Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Περὶ παρθενίας, PG94, 1205.

[26] Ἁγίου Συμεὼν Νέου Θεολόγου, α. Μερικὴ φυσιολογία γιὰ τὴν κτίση τοῦ κόσμου καὶ τὴν πλάση τοῦ Ἀδάμ, ΕΠΕ, τόμος 19Β, σέλ. 104-112.

[27] Γέν. 2, 18

[28] Γέν. 2, 20

[29] Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ Ἀδὰμ δὲν τρόμαξε, οὔτε ἐνίωσε ἔκπληξη ὅταν εἶδε ἐνώπιόν του τὴν Εὕα γιὰ πρώτη φορά, ἀντιθέτως τὴν ἀναγνώρισε ἀμέσως καὶ ἀναφώνησε «τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου», Γέν. 2, 23.

[30] Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Δ΄. Γιατί δημιούργησε τὴ γυναίκα ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ἀδάμ, PG75, 1421.

[31] Ἁγίου Ἰσίδωρου Πηλουσιώτη, 243. Στὸν Εὐδαίμονα. Στὸ χωρίο «Αὐτὴ θὰ ὀνομασθεῖ γυναίκα ἐπειδὴ ἔγινε ἀπὸ τὸν ἄνδρα της», PG78, 921.

[32] Γέν. 2, 23  «αὕτη κληθήσεται γυνή, ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήφθη αὔτη».

[33] Γέν. 2, 22

[34] Γέν. 2, 24

[35] Ὅλα αὐτὰ ἐπαναλαμβάνουμε καθίστανται νόμιμα πνευματικῶς μόνο μέσα στὸ μυστήριο τοῦ Γάμου, τὸ ὁποῖο τελεῖται «εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν ἐκκλησίαν.» (Ἐφεσ. ἐ΄ 32). Ἐκεῖ ποὺ τὸ ἀνδρόγυνο καλεῖται νὰ ἀθληθεῖ καὶ νὰ ἀσκηθεῖ στὴν παλαίστρα τοῦ οἰκογενειακοῦ βίου καὶ νὰ ἐκπληρώσει, μέσα ἀπὸ τὶς χαρές, τὶς θλίψεις καὶ τοὺς πειρασμοὺς τοῦ παρόντος βίου, τὴν σωτηριολογικὴ τοῦ πορεία. Σὲ μία τέτοια ἐπιτυχημένη -ὡς πρὸς τὸ σωτηριολογικὸ σκέλος- πορεία, ἡ δυαδικὴ σχέση τοῦ ζευγαριοῦ, ἀναβαθμίζεται κατὰ χάριν καὶ ἁγιοπνευματικῶς σὲ τριαδικὴ σχέση, συμπορευόμενοι στὴ σχέση τους μὲ τὸν Χριστὸ καὶ προγευόμενοι τῆς μελλούσης βασιλείας τῶν Οὐρανῶν «ἐδῶ καὶ τώρα» μὲ τὴ μορφὴ ἀρραβώνα.

[36] Γέν. 1, 31

[37] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ε΄.=Δ΄. «Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας κτλ.», PG60, 415.

[38] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, μβ΄. Ἑξαναστάντες δὲ οἱ ἄνδρες ἐπέβλεψαν ἐπὶ πρόσωπον Σοδόμων καὶ Γομόρρας, PG54, 385.

[39] Παροιμ. 11, 20

[40] Διαταγὲς τῶν Ἀποστόλων, Περὶ παιδεραστίας, πορνείας καὶ μοιχείας καὶ ἀποφυγῆς αὐτῶν, PG1, 984.

[41] Α΄ Ἰω. γ΄ 8

[42] Ἁγίου Μακαρίου Αἰγυπτίου, Β΄. Περὶ τῆς βασιλείας τοῦ σκότους, δηλαδὴ τῆς ἁμαρτίας, καὶ ὅτι μόνος ὁ Θεὸς μπορεῖ ν’ ἀφαιρεῖ ἀπὸ μᾶς τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ ἄρχοντα τοῦ πονηροῦ ΄, PG34, 464.

[43] Ὁσίου Νείλου, β΄. Περὶ πορνείας, PG79, 1444.

[44] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, ΚΗ΄. Ἐμβάντι δὲ αὐτῶ εἰς τὸ πλοῖον, ἠκολούθησαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ κτλ., PG57, 349.

[45] Βλ. σχετικῶς Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, Ἐκδοτικὸς Οἴκος «Ἀστήρ», Ἀθήνα 1987.

[46] π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Νεοσατανισμὸς-Ὀρθόδοξη θεώρηση καὶ ἀντιμετώπιση, Ἐκδόσεις Διάλογος, Ἀθήνα 1996, σέλ. 118.

[47] Βλ. ὅ. π. , σελ. 119-120, 203 καὶ 205.

[48] Βλ. ὅ. π. , σελ. 63.

[49] Βλ. ὅ. π. , σελ. 119.

[50] Βλ. ὅ. π. , σελ. 204.

[51] Βλ. ὅ. π. , σελ. 124-125.

[52] Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ στενὴ σχέση ἀνάμεσα στὸ νεοσατανισμὸ καὶ τὴν ὁμοφυλοφιλία, ἐκδηλώνεται στὴν ἐποχὴ μᾶς ἀπροκάλυπτα πλέον. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἡ τελετὴ τοῦ 2014 τῶν μουσικῶν βραβείων Grammys, ἡ ὁποία ἐξελίχθηκε σὲ μία γιορτὴ ἀποθέωσης τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς ἀτζέντας, μὲ ἕνα καταιγισμὸ συγκεκριμένων μηνυμάτων καὶ συμβολισμῶν. Παρόλο τὸ φυσιολογικὸ μούδιασμα ἐκ μέρους τῶν θεατῶν, ὅπως γίνεται εὔκολα ἀντιληπτὸ δὲν καταγράφηκε σχετικὸς προβληματισμὸς ἢ ἀντίδραση. Συνήθως ἡ στάση ποὺ κρατᾶ ὁ ἀποχριστιανισμένος δυτικὸς κόσμος, μετὰ τὸ ἀρχικὸ σὸκ ποὺ ὑφίσταται, εἶναι ἡ ἁπλὴ παρακολούθηση τῶν γεγονότων, κάτι ποὺ ὁδηγεῖ στὴν συνήθεια καὶ ἀπὸ ἐκεῖ τελικά, στὴν ἀδιαφορία. Γιὰ περισσότερα, βλ. σχετικὰ στὴν ἱστοσελίδα: redskywarning.blogspot.gr/2014/01/grammys.html

[53] π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπουλου, Νεοσατανισμὸς-Ὀρθόδοξη θεώρηση καὶ ἀντιμετώπιση, Ἐκδόσεις Διάλογος, Ἀθήνα 1996, σέλ. 149.

[54] Βλ. ὅ. π. , σέλ. 138-139.

[55] Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου, Πρὸ Φώτων, Κυριακοδρόμιον, Ἅγιον Ὅρος, σέλ. 644.

[56] Β΄ Θεσ. β΄ 7

[57] Β΄ Θεσ. β΄ 8

[58] Β΄ Θεσ. β΄ 3

[59] Ἰω. ε΄ 43

[60] Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Θαύματα καὶ σημεῖα, Ἔκδοση Ι.Μ. Νικοπόλεως, Πρέβεζα 2000, σέλ. 47-48.

[61] Λούκ. ἲζ΄ 26-30

[62] Δὲν εἶναι λοιπὸν τυχαῖο πὼς τὸ ἁμαρτωλὸ στοιχεῖο τῆς ὑπερηφάνειας εἶναι αὐτὸ ποὺ κυριαρχεῖ σήμερα ὡς βασικὸ σύνθημα στὶς διάφορες αἰσχρὲς ποικιλόμορφες ἐκδηλώσεις ποὺ διεξάγονται, στὰ πλαίσια τῆς προπαγάνδας ποὺ συντελεῖται ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Αὐτὸ φανερώνει καὶ τὰ ἐλατήρια ὅσων κινοῦνται ἀναιδῶς πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση, τὰ ὁποία κάθε ἄλλο παρὰ ταπεινὰ εἶναι.

[63] Λέει σὲ μία ὁμιλία του ὁ μακαριστὸς ἱερομόναχος π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος : «Τὰ ἁμαρτήματα τῶν Πενταπόλεων, μὲ πρωτεύουσα τὰ Σόδομα, ἦταν: 1) ἡ εὐημερία ἡ ἀπεριόριστη, ἡ εὐθυμία, ὁ πλοῦτος, 2) ἡ ἀσπλαχνία πρὸς τοὺς ἔχοντας ἀνάγκη, δηλαδὴ ἡ ἀπουσία ἐλεημοσύνης, 3) ἡ ἔσχατη ἠθικὴ ἐξαχρείωση, μέσα στὴν ὁποία κορυφαία ἦταν ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἀπὸ μικροῦ ἕως μεγάλου». (Ἠσαΐας, ὁμιλία 4η) π. Ἄθ. Μυτιληναῖος.

[64] Ἰεζ. 16, 49 μτφ. «Ἀλλὰ ἡ παρανομία τῶν Σοδόμων, τῆς ἀδελφῆς σου αὐτῆς πόλεως, ἦτο ἡ ὑπερηφάνεια. Μέσα εἰς τὴν ἀφθονίαν τῶν ἄρτων καὶ τοῦ οἴνου καὶ τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἐζοῦσεν αὐτὴ καὶ αἳ κωμοπόλεις τῆς μίαν ἄσωτον καὶ σπάταλον ζωήν.

[65] Γέν. 18, 20 : «εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρὸς μέ, καὶ αἳ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα».

[66] Γέν. 19, 24-25 : «καὶ Κύριος ἔβρεξεν ἐπὶ Σόδομα καὶ Γόμορρα θεῖον, καὶ πῦρ παρὰ Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ ΄ καὶ κατέστρεψε τὰς πόλεις ταύτας καὶ πάσαν τὴν περιχῶρον καὶ πάντας τοὺς κατοικοῦντας ἐν ταῖς πόλεσι καὶ τὰ ἀνατέλλοντα ἐκ τῆς γής».

[67] Ἰουδ. 7

[68] Ἰεζ. 16, 50   μτφ. «Ἦσαν καυχηματίαι καὶ ἡμάρταναν ἀναιδῶς ἐνώπιόν μου. Ἐπειδὴ δὲ ἐγὼ ἔβλεπα τὴν παράνομον αὐτὴν ζωήν των, τοὺς κατέστρεψα.».

[69] Γέν. 4, 24

[70] Μεγάλου Βασιλείου, μζ΄. Εἰ δεῖ τοῖς ἁμαρτάνουσιν ἐφησυχάζειν, PG31, 1113.

[71] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, μβ΄. Ἐξαναστάντες δὲ οἱ ἄνδρες ἐπέβλεψαν ἐπὶ πρόσωπον Σοδόμων καὶ Γομόρρας, PG54, 385.

[72] «Σᾶς τὸ ἔχω ξαναπεῖ, ἀλλὰ δὲν πειράζει νὰ τὰ ἐπαναλάβουμε, ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος εἶχε πεῖ τὸ ἑξῆς: «Ὅταν θὰ -προσέξτε αὐτό, ἐγὼ τὸ πιστεύω- ὅταν θὰ πολλύνει ἡ ὁμοφυλοφιλία στοὺς χριστιανικοὺς λαούς, -ἀδιανόητο τὸν καιρὸ ποὺ τὸ εἶπε ὅτι Χριστιανοὶ θὰ κατέληγαν νὰ εἶναι ὁμοφυλόφιλοι- τότε, [λέει], πλησιάζει τὸ τέλος τῆς Ἱστορίας». Στηρίχτηκε στὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα».

(Σειράχ, ὁμιλία 253η) π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος.

[73] Ὁλόκληρη ἡ προφητεία βρίσκεται στὸ βιβλίο «Εὐαγγελικὸς Κῆπος», τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου, καθὼς καὶ στὸ διαδίκτυο (ἐνδεικτικὰ) στὴν ἰστοσελίδα: http://www.impantokratoros.gr/B7CF7301.el.aspx

[74] Ματθ. κβ΄ 32-33

[75] Ἀποκ. ιη΄ 3

[76] Ἁγίου Ἰσαὰκ Σύρου, ΝΕ΄. Περὶ παθῶν, Φιλοκαλία, ΕΠΕ, τόμος 8Β, σελ. 318.

[77] Μεγάλου Βασιλείου, νγ΄. Τὶς ἐστὶ ὁ μολυσμὸς τῆς σαρκὸς κτλ., PG31, 1117.

[78] Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, μγ΄. «Ἦλθον δέ», φησίν, «οἱ δύο Ἄγγελοι εἰς Σόδομα ἑσπέρας», PG54, 395.

[79] Ὅπως χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, «μακάριος εἶναι ὅποιος ἐγκατέλειψε τὴ ζάλη τῆς μέθης του καὶ εἶδε σὲ ἄλλους ποιὰ εἶναι ἡ ἀχόρταγη κραιπάλη του. Διότι τότε θὰ γνωρίσει τὴν αἰσχύνη του. Ὅσον καιρὸ ὅμως φέρει κανεὶς τὴν κραιπάλη τῆς μέθης τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ μαζί του, ὅλα ὅσα πράττει τοῦ φαίνονται εὐπρεπῆ». Βλ. Ἁγίου Ἰσαὰκ Σύρου, ΝΕ΄. Περὶ παθῶν, Φιλοκαλία, ΕΠΕ, τόμος 8Β, σέλ. 318.

[80] Α΄ Κορ. α΄ 9-10

[81] Α΄ Κορ. α΄ 11 μτφ.: «Καὶ αὐτὰ ἤσασταν μερικοί. ἀλλὰ ἀπολουστήκατε, ἀλλὰ ἁγιαστήκατε, ἀλλὰ δικαιωθήκατε μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μας.». 

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ