Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ

Ἡ Θεοτόκος ἐπαναπροσανατολίζει τὴν ἐλευθερία μας
στὸν Θεὸ

Τοῦ † Ἀρχιμ. Γεωργίου (Καθηγουμ Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου)
Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ
«Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, ἀρ. τ. 21 (1996)
Ἔκδ. Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους, σελ. 64-69

.               Ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα ὑπέκυψαν στὸν πειρασμὸ νὰ τοποθετήσουν ὡς περιεχόμενο τῆς ἐλευθερίας τους τὸν ἑαυτό τους. Ἔτσι χώρισαν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό. Χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν τὴν μεταξύ τους ἑνότητα, ὅπως καὶ τὴν ἐσωτερική τους ἑνότητα. Πρώτη ἡ Εὔα ὑπέκυψε στὸν πειρασμό. Ἡ Μαρία, κατὰ τὸν ἅγιο Εἰρηναῖο, ἐπίσκοπο Λουγδούνου (Λυών), μάρτυρα καὶ ἀρχαῖο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας (+202; μ.Χ.), διορθώνει τὸ λάθος τῆς Εὔας. Ἡ πρώτη γυναίκα μὲ τὴν ἀνυπακοή της φέρει στὸν κόσμο τὸν θάνατο. Ἡ Μαρία μὲ τὴν ὑπακοή της φέρει τὴ ζωή. Ἡ Εὔα μᾶς ἔκλεισε τὸν δρόμο πρὸς τὸν Θεό. Μᾶς ἀποπροσανατόλισε. Ἡ Μαρία μᾶς ἀνοίγει τὸ δρόμο πρὸς τὸν Θεό. Μᾶς προσανατολίζει πρὸς τὸν Θεό. Χάρισε τὴ θέλησι καὶ τὴν ἀγάπη της ὁλοκληρωτικὰ στὸν Θεό.
.           Αὐτὴ τὴν ὁλοκληρωτικὴ προσφορά της στὸν Θεὸ ἐκφράζει ἡ Παρθενία της, ποὺ γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι ποὺ φανερώνει ἔλλειψη ἢ κάτι ἄγονο, ἀλλὰ εἶναι πλήρωμα, παρθενία γονιμότερη ἀπὸ κάθε σαρκικὴ συνάφεια. Παρθενία ποὺ φέρει τὴ Ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ δικαίως μακαρίζεται ὡς Νύμφη ἀνύμφευτος.
.             Ἡ Θεοτόκος εἶχε ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ καὶ δὲν φοβήθηκε νὰ τοῦ προσφέρη τὴν ἐλευθερία της. Ἡ Εὔα φοβήθηκε, καὶ φοβᾶται ὁ ἄνθρωπος ὅτι, ὅταν χαρίση τὴν ἐλευθερία του στὸν Θεό, θὰ χάση τὴ δική του ἐλευθερία. Δὲν θὰ ὁλοκληρωθῆ ὡς ἄνθρωπος. Θὰ γίνη στεῖρος. Προσπαθεῖ, ἔχοντας ὡς κέντρο τὸν ἑαυτό του καὶ τὴ δική του κτιστὴ θέλησι, νὰ βιώση τὸ μυστήριο τῆς ἐλευθερίας. Νομίζει ὅτι ἡ ὑπακοή του στὸν Θεὸ εἶναι ὑποδούλωσι σὲ κάποιο ἐξωτερικὸ νόμο ποὺ θὰ τοῦ ἐπιβληθῆ (ἑτερονομία). Γιὰ νὰ ἀποφύγει αὐτὴ τὴν ἑτερονομία, διαλέγει τὴν αὐτονομία, ποὺ κατ’ οὐσίαν εἶναι ὁ θάνατος τῆς ἐλευθερίας του καὶ ὁ θάνατος ὅλων τῶν προσπαθειῶν του γιὰ δημιουργία, πολιτισμό, δικαιοσύνη.
.               Ἡ τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται στὸ ὅτι, αὐτὸ ποὺ φοβᾶται ὅτι θὰ πάθη, ἂν προσφέρη τὴν ἐλευθερία του στὸν Θεό, τὸ παθαίνει μὴ προσφέροντάς την. Μὴ προσφέροντας τὴν ἐλευθερία τοῦ – ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεὸ ὁ ἄνθρωπος, δὲν βγαίνει ἀπὸ τὸ ἀρρωστημένο ἐγωκεντρικό του κύκλωμα, δὲν ὑψώνεται ἐπάνω ἀπὸ τὴν ἐφθαρμένη τοῦ φύση καὶ ἀναγκαιότητα, δὲν νικᾶ τὸν θάνατο, δὲν ἐκπληρώνει τὸν θεόσδοτο δυναμισμὸ τῆς ὑπάρξεώς του, τὴν ἐρωτικὴ δίψα τῆς ψυχῆς του ποὺ μόνο στὸν Θεὸ μπορεῖ νὰ ξεδιψάση. Προσπαθεῖ νὰ ξεδιψάσει μὲ ὑποκατάστατα τοῦ Θεοῦ. Πάντα ὅμως μένει ἀνεκπλήρωτος. Ἔτσι αὐτοπεριορίζεται, αὐτοφυλακίζεται στὸ κτιστὸ καὶ περιορισμένο, αὐτοευνουχίζεται πνευματικά. Δὲν ἀφήνει τὴ φύσι του νὰ γίνει θεοτόκος.
.             Ὅταν ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου δὲν πηγάζει ἀπὸ τὴν ἄκτιστη ἐλευθερία τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν συμμετέχει σ’ αὐτήν, εἶναι φυσικὸ στὸ τέλος νὰ ἐκπίπτει σὲ αὐτολατρία, εἰδωλολατρία, φιλοσαρκία, ἐγωκεντρισμό, φιλαυτία.
.               Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ποὺ ἀπορρίπτει τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, ζητᾶ τὴν ἐλευθερία του στὴν ἐγωιστικὴ ἱκανοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ του, ὅπως ἡ Εὔα. Ὄχι στὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Νομίζει τὸν ἑαυτό του ἐλεύθερο, ὅταν κάνει αὐτὸ ποὺ θέλει, τὸ ἐγωιστικό του θέλημα, καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ θέλει ὁ Δημιουργός του καὶ ἡ ἀγάπη ἐπιβάλλει. Τὸν πλανᾶ ὁ διάβολος νὰ νομίζη, ὅτι αὐτὸ ποὺ ἐγωιστικὰ θέλει εἶναι καλύτερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὁ Δημιουργός του θέλει γι’ αὐτόν. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐγωιστικῆς ἐκλογῆς εἶναι ἡ ἀποτυχία τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς μας, ποὺ εἶναι ἡ θέωσι, καὶ ἡ ὑποδούλωσί μας στὰ χειρότερα πάθη καὶ τελικὰ στὸν διάβολο.
.             Ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ νὰ ὑψωθῆ χωρὶς τὸν Θεό. Τελικὰ ὅμως συντρίβεται. Ἡ κοινωνία ἀρρωσταίνει βαθιά. Γεμίζει ὁ κόσμος ἀπὸ ἀνθρώπους πνευματικὰ ἀποτυχημένους, ἀνεκπλήρωτους, ἀκοινώνητους μέσα στὴ μοναξιά τους.
.             Ὡς ἄνθρωποι καὶ ὡς Χριστιανοὶ βρισκόμαστε σ’ ἕνα σταυροδρόμι. Ἔχουμε νὰ διαλέξουμε μεταξὺ δύο δρόμων, τρόπων ζωῆς. Τοῦ δρόμου τῆς Εὔας, ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο τὴν ψευδοελευθερία τοῦ ἐγωισμοῦ, καὶ τοῦ δρόμου τῆς Μαρίας, ποὺ μᾶς ἔφερε τὴν ἐλευθερία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὴ τὴν ἐλευθερία σφράγισε ὁ Χριστὸς μὲ τὸν Σταυρό Του.
.             Τὴν ἐκλογὴ αὐτὴ καλούμαστε νὰ κάνουμε κάθε λεπτὸ στὴ ζωή μας. Θὰ ζοῦμε καὶ ἐνεργοῦμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας ἢ γιὰ τὸν Θεό; Ὁ δρόμος τῆς Εὔας φαίνεται νὰ εἶναι ὁ εὔκολος δρόμος, ποὺ ὁδηγεῖ ὅμως σὲ μία ἀνυπέρβλητη μοναξιά, γιατί μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους.
.             Ὁ δρόμος τῆς Εὐλογημένης Μαρίας εἶναι δύσκολος, σταυρικός, ἀλλὰ ὁδηγεῖ στὴ φιλία μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ στὴ χαρὰ ποὺ δίνει αὐτὴ ἡ φιλία. Θέλει ἀγώνα, ἄσκησι, προσευχή. Ἀλλὰ δίνει ἀνάπαυσι καὶ εἰρήνη στὴν ψυχή.
.           Γνωρίζουμε ὡς Χριστιανοὶ καὶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ποιὸ δρόμο πρέπει νὰ ἐκλέγουμε. Πολλὲς φορὲς ὅμως ἀποτυγχάνουμε. Ὁ ἐγωισμός μας δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ προσφερθοῦμε στὸν Θεὸ καὶ στὸν ἄνθρωπο. Τότε χάνουμε τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ. Κλεινόμαστε ἀρρωστημένα στὸν ἑαυτό μας. Ἡ μετάνοια ὅμως ἐπαναπροσανατολίζει τὴν ἐλευθερία μας στὸν Θεό. Εὐγνωμονοῦμε τὴν Παναγία μας ποὺ μᾶς ἄνοιξε αὐτὸ τὸν δρόμο.

ΠΗΓΗ: hristospanagia3.blogspot.com