Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018

Ἡ Τρίτη Μεγάλη παρακμὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Οἱ ἐξελίξεις στὴ διεθνῆ σκηνὴ εἶναι καλπάζουσες σὲ βαθμό, ὥστε νὰ εἶναι ἀρκετὰ δύσκολη ἡ παρακολούθησή τους. Παρατηρεῖται μείξη λαῶν καὶ πολιτισμῶν μὲ τελικὸ στόχο τὸν ἀφανισμὸ τῶν ἰδιαιτεροτήτων καὶ τὸν σχηματισμὸ ἑνὸς συνονθυλεύματος μαζῶν ὑποταγμένων στὰ κελεύσματα τῶν δυνάμεων ποὺ ἀπεργάζονται συμφορὲς γιὰ τὸν πλανήτη μας ὄχι μόνο γιὰ τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴ φύση. Ἤδη κάποιοι ἔντιμοι ἐπιστήμονες κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τὸν ἀνησυχητικοῦ βαθμοῦ περιορισμὸ τῆς βιοποικιλότητας. 
Οἱ ἐξελίξεις αὐτὲς βρίσκουν τὸν λαό μας νὰ βιώνει βαθειὰ παρακμή, τὴν τρίτη μεγάλη παρακμὴ στὴν μακραίωνη ἱστορία του. 
Ἡ πρώτη ἐκδηλώθηκε κατὰ τὴν ὕστερη ἀρχαιότητα, περὶ τὸ τέλος τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς. Ὁ Πολυβίος ὁ Μεγαλοπολίτης παρουσιάζοντας τὴν εἰκόνα τῆς Ἑλλάδος τὸ 165 π.Χ. ἔγραψε: «Ἔφθασε ὁ καιρὸς σήμερα στὴν Ἑλλάδα νὰ ὑπάρχει ἀρνησιπαιδία καὶ ὀλιγανθρωπία, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας οἱ πόλεις ἐρημώθηκαν καὶ σημειώθηκε πλήρης ἔλλειψη παραγωγῆς, ἂν καὶ δὲν...συνέβησαν πόλεμοι ἢ ἐπιδημίες, ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι ἐξετράπησαν στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴ φιλοχρηματία ἀκόμη καὶ σὲ τεμπελιά, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ θέλουν νὰ παντρευτοῦν, οὔτε νὰ κάνουν παιδιά, οὔτε νὰ ἀνατρέφουν, ἀλλὰ νὰ ἀποκτοῦν τὸ πολὺ ἕνα ἢ δύο, ὥστε νὰ τὰ ἀφήσουν πλούσια κληρονομιὰ καὶ νὰ μὴ ξοδεύουν γιὰ τὴν ἀνατροφή τους, γι’ αὐτὸ τὸ λόγο τὸ κακὸ μεγαλώνει». Ὁ ἐκφυλισμὸς προστέθηκε στὴν προαιώνια κατάρα τῆς φυλῆς μας, τὴ φιλαρχία καὶ τὴ διχόνοια, ὥστε ὁ Ρωμαῖος συγκλητικὸς Κάτων, ἂν καὶ ἑλληνομαθής, ἐπισήμανε τὸν κίνδυνο ποὺ διέτρεχαν οἱ ὁμοεθνεῖς του ἀπὸ τὶς κακὲς ἑλληνικὲς ἐπιρροές. Φοβόταν αὐτούς, ποὺ μὲ μεγάλη εὐκολία νικοῦσαν τὰ ρωμαϊκὰ στρατεύματα, μήπως τελικά τους νικήσουν μὲ τὴ διαφθορά τους! 

Ἡ δεύτερη ἐκδηλώθηκε στὴν αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας, τὴν ὁποία κάποιοι Νεοέλληνες (εἶναι πράγματι;) θέτουν ἐκτὸς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Ἤδη ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 11ου αἰώνα παρατηρήθηκε σ’ αὐτὴν τάση τῶν ἰσχυρῶν ἐπιβολῆς φεουδαρχίας, κατὰ τὰ φραγκικὰ πρότυπα, ποὺ εἶχαν ἐπικρατήσει στὴ Δύση. Παράλληλα ἐντάθηκε ἡ διαφθορὰ στὸν δημόσιο βίο μὲ δύο σημαντικὲς συνέπειες: Τὴν ὀλιγοτεκνία καὶ τὴν ἑκούσια μεταστροφὴ στὴ μουσουλμανικὴ θρησκεία στὶς κατακτηθεῖσες περιοχές. Ἐλάχιστοι ἤσαν οἱ ὑπερασπιστὲς ἐντὸς τῶν τειχῶν τῆς Κωνσταντινούπολης, ὅταν ἄρχισε τὴν πολιορκία της ὁ Μωάμεθ. Πολλαπλάσιοι αὐτῶν οἱ χριστιανοὶ στὸ στράτευμα τοῦ πορθητῆ. 

Ἡ μακραίωνη τουρκικὴ σκλαβιὰ ἦταν ἀκραία δοκιμασία τῆς ἀντοχῆς τοῦ λαοῦ μας. Βέβαια ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι πανηγυρίζουν στὶς ἡμέρες μας τὴν τρίτη μεγάλη παρακμὴ μας ἀποκαλώντας τὴν πρόοδο, ἐπιχειροῦν νὰ ὡραιοποιήσουν τὴν εἰκόνα τοῦ κατακτητῆ. Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχουν πληθώρα ὁδοιπορικῶν δυτικῶν περιηγητῶν (τὶς δικές μας πηγὲς ἀπαξιώνουν), οἱ συντάκτες τῶν ὁποίων, παρὰ τὸ ἀνθελληνικὸ πνεῦμα, ποὺ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον τους χαρακτηρίζει, ἀναγνωρίζουν τὴ θαυμαστὴ ἀντοχὴ καὶ καρτερία τῶν σκλαβωμένων προγόνων μας. Καὶ ἐπειδὴ οἱ πρόγονοί μας τῶν ἐνδόξων περιόδων μᾶς ἐλέγχουν, καταβάλλουμε ἔντονες προσπάθειες νὰ τοὺς καλύψουμε μὲ πέπλο λήθης ἢ νὰ τοὺς ὑποτιμήσουμε, ἂν δὲν εἶναι δυνατὸ τὸ πρῶτο. Τὸ πλέον σημαντικὸ ὅμως εἶναι ὅτι ἐπιχειρεῖται ἄνευ προηγουμένου ἐμπαθὴς καὶ ἐνορχηστρωμένη ἐπίθεση κατὰ τῆς πίστης τοῦ λαοῦ καὶ τῆς πατρίδας στὰ πλαίσια τῆς πολιτικῆς τῆς νέας τάξης πραγμάτων στὴ διεθνῆ σκηνή, ἡ ὁποία, ὅπως γράψαμε στὴν ἀρχὴ ὡς στόχο ἔχει τὸν ἀφανισμὸ τῶν πάσης φύσεως ἰδιαιτεροτήτων θρησκευτικῶν, ἐθνικῶν καὶ πολιτιστικῶν καὶ τὴν ἐπικράτηση τῆς πανθρησκείας τῆς νέας ἐποχῆς σ’ ἕναν παγκοσμιοποιημένο ὄχλο χωρὶς ἐθνικὲς καὶ πολιτιστικὲς ἰδιαιτερότητες. Καὶ αὐτὸ γίνεται ἀποδεκτὸ μὲ πανηγυρισμοὺς μάλιστα ἀπὸ τοὺς αὐτοαποκαλούμενους προοδευτικοὺς σὲ κάθε δυτικὴ κοινωνία. Βέβαια τὰ σχέδια αὐτῶν ποὺ ἀπεργάζονται συμφορὲς σὲ βάρος τῶν λαῶν δὲν θὰ ἐπιτύχουν τελικά, ὅμως οἱ λαοὶ θὰ ὑποστοῦν συμφορὲς στὴν ἐπιχείρηση ἐπιβολῆς τους. 

Στὴν Ἑλλάδα εἶχε τεθεῖ σὲ ἐφαρμογὴ σχέδιο ἐκδυτικισμοῦ τῆς ἀμέσως μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια. Κατὰ τὴ μεταπολίτευση βιώσαμε ἄνευ προηγουμένου ἐπίθεση κατὰ τῆς πίστης τοῦ λαοῦ καὶ στὴ συνέχεια ὑπερψήφιση νομοσχεδίων ἐχθρικῶν πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, συνεπῶς ἀντισυνταγματικῶν, μὲ βάση τὸ ἰσχῦον Σύνταγμα, στὸ προοίμιο τοῦ ὁποίου γίνεται ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἐπισημαίνω ἰδιαίτερα μεταξὺ τῶν νομοθετημάτων αὐτῶν τὴ νομιμοποίηση τῆς ἔκτρωσης, ἐπέμβασης, ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ἔγκλημα. Βέβαια πέρα ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, στὸ ἄκουσμα τῆς ὁποίας δὲν εἶναι λίγοι πλέον ποὺ μειδιοῦν εἰρωνικά, οἱ ἐκτρώσεις συνετέλεσαν στὴν τρομακτικὴ δημογραφικὴ συρρίκνωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας. Δὲν ὑπῆρξαν λίγοι, ποὺ θεώρησαν εὔκολη τὴ λύση τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος μὲ τὴν ἐνσωμάτωση τῶν λίγων προσφύγων καὶ τῶν πολλῶν μεταναστῶν! 

Ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀντέδρασε δυναμικὰ κατὰ τοῦ νομοσχεδίου περὶ ἐκτρώσεων (1986) (μὲ προσφυγὴ τουλάχιστον στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας), ὅπως στὴ συνέχεια ἀντέδρασε μὲ κινητοποιήσεις κατὰ τοῦ νομοσχεδίου γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ περιουσία (1987), μὲ συνέπεια αὐτὸ νὰ ἀποσυρθεῖ καὶ ἡ κατάσταση νὰ παραμένει ἔκτοτε ἡ ἴδια. Ποιὸ ἄραγε ἦταν τὸ μεῖζον γιὰ τὴν πίστη καὶ τὸ ἔθνος; Σήμερα ἀρκετοί το κυβερνητικοῦ χώρου, τῆς ψευδοῦς ἀριστερᾶς, ὠρύονται κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ζητοῦν τὴ δήμευση τῆς περιουσίας της καὶ τὴ παύση καταβολῆς μισθῶν στοὺς κληρικούς. Καὶ ἡ Ἐκκλησία, ἂν καὶ ἔχει ἀπὸ δεκαετίες ἐκτεταμένη ἔκθεση περὶ τῆς περιουσίας, τὴν ὁποία κατὰ καιροὺς διέθεσε στὸ κράτος, καθὼς καὶ τὴ συμφωνία γιὰ τὴν ἀνάληψη ἀπὸ μέρους αὐτοῦ τς μισθοδοσίας τοῦ κλήρου σιωπᾶ, ἀντὶ νὰ ἐρωτᾶ πῶς τὸ κράτος ἀξιοποίησε τὴν περιουσία αὐτὴ καὶ ποιοὶ μεγαλόσχημοί τῆς πολιτικῆς σκηνῆς ἐπωφελήθηκαν. Πρόσφατα ἡ κυβέρνηση ἔλαβε τὴν ἀπόφαση νὰ θέσει ὑπὸ κρατικὸ ἔλεγχο τὸ Ἵδρυμα τῆς Εὐαγγελιστρίας τῆς Τήνου, γεγονὸς ποὺ ἀνάγκασε τὸν ἀρχιεπίσκοπο νὰ προβεῖ σὲ ἐντονότατη διαμαρτυρία. Στὸ μεταξὺ τὸ κατὰ πολὺ σοβαρότερο θέμα τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν παραμένει ἐκκρεμές, μετὰ ἀπὸ κάποιες συναντήσεις ἀμφιβόλου ἀποτελεσματικότητας μεταξὺ ἐκπροσώπων τῆς διοικοῦσας Ἐκκλησίας καὶ τῆς κυβέρνησης. Δὲν ὑπάρχει κίνδυνος νὰ σχηματίσει ὁ λαὸς τὴ γνώμη ὅτι οἱ σεβασμιότατοι ἱεράρχες ἀντιδροῦν ἔντονα μόνον ὅταν πρόκειται γιὰ οἰκονομικῆς φύσεως θέματα; 

Τὸ σκάνδαλο χρηματισμοῦ πολιτικῶν προσώπων ἀπὸ μέρους μεγάλης φαρμακευτικῆς βιομηχανίας ἐπισκίασε τὸ θέμα τοῦ ὀνόματος τῆς γείτονος χώρας, γιὰ τὸ ὁποῖο ὑπάρχει καταληκτικὴ ἡμερομηνία. Ἡ κυβέρνηση, ποὺ χρωστᾶ ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη σ’ αὐτοὺς ποὺ ἐκτίναξαν τὸ ποσοστὸ τοῦ κυβερνῶντος κόμματος ἀπὸ τὸ 3% στὸ 35%, ἐνεργεῖ τὰ πάντα, ὥστε νὰ στρέψει ἀλλοῦ τὴν προσοχὴ τοῦ λαοῦ μας, ποὺ φάνηκε, ἐπὶ τέλους, νὰ ἀντιδρᾶ στὴν ἐκποίηση τῶν πάντων, μὲ συνέπεια νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τοὺς «προοδευτικοὺς» φασιστικῆς νοοτροπίας! Φυσικὰ ἡ ἀντιπολίτευση δὲν ἔχει τὸ σθένος νὰ ἀντικρούσει τὴν ἐπίθεση γιὰ πολλοὺς λόγους: Εἶναι ἀπολύτως ὑπεύθυνη γιὰ τὴν οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση τῆς χώρας. Θέλει κι αὐτὴ τὸ θέμα τοῦ ὀνόματος νὰ κλείσει μὲ συμβιβασμό. Δὲν ἔχει τὴ δύναμη νὰ καταγγείλει τὸ FBI, ποὺ ἐμφανίζεται σήμερα ὡς ἀβανταδόρος τῆς κυβέρνησης. Καὶ ποιᾶς προηγούμενης δὲν ἦταν ἀβανταδόρος οἱ ΗΠΑ; 

Καὶ ἡ Τουρκία αὐξάνει τὴν ἔνταση τῶν διεκδικήσεων, καθὼς βλέπει τὴ σὲ βάθος σήψη στὴ χώρα μας. Δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται. 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ» 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου