Καταβαράθρωση τοῦ ἀνδρισμοῦ στό χάος τῆς 

ἀποδόμησης τῶν «ἔμφυλων ταυτοτήτων».

Πολλά τά κοινωνικά καί ἐθνικά δεινά τῶν καιρῶν μας, πού ἔχουν ἀναδείξει τήν οἰκογένεια, ὡς μέγα πρόβλημα. Περνάει κρίση, λέμε, πού ὅσο πάει βαθαίνει. Ἀναζητώντας τά αἴτια καταλήγει κανείς στό ὅτι, ὅπως ὅλα τά σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα, τό πρόβλημα εἶναι ἀπόρροια τῆς βαθειᾶς ἀνθρωπολογικῆς μετάλλαξης τοῦ κόσμου, στήν ὁποία δείχνει νά ἔχει φτάσει σήμερα,
ὁδεύοντας ἐνάντια στό σχέδιο τοῦ Δημιουργοῦ. Ἔχει διαρραγεῖ ὁ πυρήνας τῆς οἰκογένειας, τό ἀρχέτυπο δυναμικό δίπολο τοῦ ἀνδρογύνου, γιατί ὑπάρχει βαθειά κρίση ταυτότητας καί στά δύο φύλα: συλλογικά οἱ ἄνδρες δέν εἶναι οἱ ἄνδρες καί οἱ γυναίκες δέν εἶναι οἱ γυναῖκες, ὅπως ἦταν παλιά. Καί δέν πρόκειται μόνο γιά τόν ἄμορφο, ὡς πρός τά ψυχοβιολογικά δεδομένα, λεγόμενο «ἐναλλακτικό σεξουαλικό προσανατολισμό» (δηλ. ὁμοφυλοφιλία), τοῦ ὁποίου ἐπιβάλλεται στίς μέρες μας, μέ τρόπο δυναστικό ἡ θεσμοθέτηση καί κοινωνική ἀποδοχή ὡς ἰσότιμου πρός τήν παραδοσιακή οἰκογενειακή συνάφεια. Κυρίως πρόκειται γιά ἀλλαγή στή νοοτροπία μεγάλης μάζας τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων.  
Μιά περιρρέουσα νοοτροπία ὑπονομεύει τήν ἔμφυτη σύντηξη δύο ἑτερόφυλων ἀνθρώπων στόν πυρήνα τῆς οἰκογένειας. Ἔχει χαρακτηρισθεῖ μέ πολλά ὀνόματα ἀπό ἔγκυρους στοχαστές, σύγχρονους καί παλαιοτέρους, ὡς ναρκισσισμός, ἐγωκεντρισμός, δικαιωματισμός, κτλ. Ὅροι, οἱ ὁποῖο, παρά τήν ποικίλη καί κάποτε ἀποκλίνουσα σέ λεπτολογίες νοηματοδότησή τους, ὑποδηλώνουν ἕνα σκληρό ἀτομοκεντρισμό: Ἐγώ καί τά ἐνδιαφέροντά μου παν’ ἀπ’ ὅλα. Νοοτροπία, πού ἔχει ἐγκαθιδρυθεῖ στόν ἔσω κόσμο τοῦ νεωτερικοῦ ἀνθρώπου καί ἐκτοπίζοντας κάθε ἀρχαῖο πρότυπο συνάντησης καί συνύπαρξης τῶν ἀνθρώπων, χειραγωγεῖ τόν ψυχισμό τους. Ἔχει δέ τέτοια δύναμη, πού μπορεῖ νά ἀμβλύνει ἀκόμη καί ὀρμέμφυτα γνωρίσματα τοῦ φύλου. Ἐν τέλει, καθορίζει ὅλο τό ἠθικό κλίμα τῆς κοινωνίας, τή συλλογική συνείδηση. 
Πολλοί, γιά τόν κλονισμό τῆς οἰκογένειας «ρίχνουν τόν λίθο τοῦ ἀναθέματος» στή γυναίκα γιατί βγῆκε ἀπό τό σπίτι. Καί εἶναι ὄντως ἀληθές ὅτι οἱ γυναῖκες, πού κυκλοφοροῦν σήμερα στό δημόσιο χῶρο, σέ ἀντίθεση μέ παλαιότερες ἐποχές, εἶναι σημαντικά περισσότερες ἀπό τούς ἄνδρες. Ἀκόμα, ἡ γυναικεία παρουσία εἶναι ἔντονη σέ ὅλα τά ἐπαγγέλματα, σέ κάποια δέ κυριαρχεῖ ἀπόλυτα· σχεδόν, ἔχουν ἐκτοπισθεῖ οἱ ἄνδρες. Σωστές μέν οἱ παρατηρήσεις, ὅμως ἐγείρουν ἕνα ἄλλο κρίσιμο ἐρώτημα: Τί ἔγιναν οἱ ἄνδρες; Ἔχουμε ὄντως μιά κρίση ταυτότητας τῶν φύλων! Τό 1986 ὁ παλαιός μαρξιστής φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης (+1997), σέ τηλεοπτική συζήτηση, τό εἶχε διατυπώσει ὡς ἑξῆς: «Ὁ καθένας ἀπό μᾶς ἔχει ἀνάγκη νά εἶναι κάτι οὐσιαστικό….: [νά ἔχει] ἕνα νόημα, ἤ ἕνα πλαίσιο σηματοδότησης, γιά τή ζωή… Αὐτή [ἡ ἀνάγκη], ὅμως, ἀντιμετωπίζει σήμερα μιά σοβαρή κρίση διότι, στό ἐρώτημα «Ποιός εἶμαι», σίγουρα, μιά γυναίκα δέν πρόκειται νά ἀπαντήσει: «Εἶμαι μιά καλή νοικοκυρά πού μαγειρεύει ὠραῖα γιά τόν ἄντρα της καί πού μεγαλώνει σωστά τά παιδιά της, μαθαίνοντάς τους νά διαβάζουν τή Βίβλο…», δέν πρόκειται νά δώσει μιά τέτοια ἀπάντηση καί [ὡς ἐκ τούτου] δέν γνωρίζει ποιά εἶναι. Ἀλλά ἐάν ἡ γυναίκα δέν γνωρίζει ποιά εἶναι, τότε, προφανῶς, οὔτε ὁ ἄνδρας γνωρίζει πλέον ποιός εἶναι…» («Ἡ Κουλτούρα τοῦ Ἐγωισμοῦ», Ἐναλλακτικές Ἐκδόσεις, 2014, σελ. 45).
Κάτω ἀπό τήν τυραννία τοῦ τερατώδους Ἐγώ, τό ἔμφυλο ψυχοσωματικό δέσιμο τοῦ ἀνδρογύνου εἶναι ἐπισφαλές καί ἐπίπλαστο. Ὁ «γάμος» καί ἡ «οἰκογένεια» ζητοῦν νά βροῦν λόγο ὑπάρξεως στό χῶρο τῶν δικαιοπρακτικῶν συμβάσεων. Ἡ «συζυγία» καταντᾶ ἁπλή κοινοπραξία, μέσα στήν ὁποία οἱ δύο «σύζυγοι» ἀποβλέπουν στήν ἱκανοποίηση τρεχουσῶν ἀτομικῶν τους ἀναγκῶν, γιά ὅσο χρόνο νιώθουν τήν ἀνάγκη. Εἶναι ἐπομένως «ἐξωσυμβατικό» νά ζητᾶμε νά θεωρήσει ὁ καθέ σύζυγος δικές του τίς ἔμφυτες ἑτερόφυλες ψυχοσωματικές ἀνάγκες τοῦ ἄλλου καί νά δεσμευθεῖ γιά πάντα ὅτι θά δρᾶ ἀνάλογα μέ αὐτές, παράλληλα μέ, ἤ κάποτε διακυβεύοντας, τίς δικές του. Δηλαδή, ἄς μή ζητάμε νά λαμβάνει ὁ ἕνας ὑπ’ ὄψη του τόν διαφορετικό ἄλλο κατανοώντας τίς ἀνάγκες του, ὅπως κατανοεῖ καί φροντίζει γιά τίς δικές του. Κάτω ἀπό αὐτό τό καθεστώς, ὅλ’ αὐτά τά «ἔμφυλα στερεότυπα» εἶναι δεσμευτικά ὑπέρ τό δέον στά μάτια τοῦ σύγχρονου φθαρμένου ἀνθρώπου! Αὐτό ὅμως δέν εὐνοεῖ τή δημιουρία γνήσιων οἰκογενειῶν. Μόνο μέ ἀσκητική αὐτοκαλλιέργεια τῶν πρωταγωνιστῶν καί μέ ὀδυνηρές ἀποφάσεις, πού βρίσκονται, δυστυχῶς, ἐκτός «πολιτικῆς ὀρθότητας», ἔξω δηλαδή ἀπό τήν τρέχουσα ἀλλοτριωμένη νοοτροπία τῆς κοινωνίας, εἶναι δυνατόν νά χτισθοῦν οἰκογένειες στέρεες, «παντός καιροῦ»!
Θέλοντας νά δοῦμε ἀκροθιγῶς τήν ἀρχέγονη ταυτότητα τοῦ ἄνδρα, στίς σχέσεις του μέ τή γυναίκα, ὅπως τήν παρέλαβε ὡς ἰδανικό ὁ χριστιανικός κόσμος, ἀλλά καί ὅπως, μέσες ἄκρες, τή συνέλαβε κάποτε καί ὁ θύραθεν κόσμος, ἀνατρέχουμε στόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος, συνοψίζοντας τήν σχετική Γραφική διδασκαλία, ἔδωσε μιά εἰδική παραίνεση στούς ἄνδρες, ὄχι στίς γυναῖκες. Εἶπε: «Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τάς γυναίκας ἑαυτῶν». (Ἡ ἀνάλογη ἐντολή πρός τίς γυναῖκες, ἡ ὁποία δέν εἶναι τοῦ παρόντος, ἔχει τή λέξη «ὑποτάσσεσθε». Στήν οὐσία πρόκειται περί παρόμοιας ἐντολῆς, πού λαμβάνει ὅμως ὑπ’ ὄψη τίς ἀρχέγονες εἰδικές εὐθύνες καί ἀνάγκες τοῦ κάθε φύλου). Προσδιορίζοντας δέ ὁ μέγας Ἀπόστολος τί εἴδους ἀγάπη ἐννοεῖ, συμπληρώνει: «καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὐπέρ αὐτῆς, ἴνα αὐτήν ἁγιάσει…» (Ἐφ. ε΄ 25,26). Ἔθεσε δηλαδή τήν ἀπερινόητη σέ ἔνταση καί ἔκταση ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γιά τήν Ἐκκλησία (στήν ὁποία ἔχει κληθεῖ νά ἐνταχθεῖ, ἄν θελήσει, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα) ὡς πρότυπο τῆς ἀγάπης καί συμπεριφορᾶς τοῦ ἄνδρα πρός τή γυναίκα. Πρότυπο ἑκούσιας κένωσης, αὐτοθυσίας, ἀλλά καί, μέ ἀπόλυτο σεβασμό πρός τήν ἐλεύθερη προαίρεσή της, ἀκλόνητα καθοδηγητικό πρός τό ἀγαθό τέλος. 
Ὁ σύγχρονος μετανεωτερικός δυτικός «Νάρκισσος», ἄνδρας ἤ γυναίκα, δείχνει νά ἔχει ἀπορρίψει ἕνα τέτοιο πρότυπο. Προτιμᾶ τό συζυγικό (ἤ ἐξωσυζυγικό) win win ἀλισβερίσι: «θέλεις κάτι ἀπό μένα; τί μοῦ δίνεις, καί τότε θά δῶ ἄν μέ συμφέρει νά στό δώσω»! Τί ξεπεσμός καί γιά τά δύο φύλα! Γιά τόν ἄνδρα ὅμως τέλεια  καταβαράθρωση τοῦ ἀνδρισμοῦ, γιατί διαγράφει τό ὕπατο γνώρισμά του: τήν αὐτοθυσιαστική ὑπευθυνότητα γιά τό «εὔ ζῆν» τοῦ συνοδοιπόρου του στή ζωή καί τῆς οἰκογένειας τους. Ἀντ’ αὐτοῦ ὁ ἄνδρας υἱοθετεῖ ἄλλους, γνωστούς μέν ἀπό παλιά, ἀλλ’ ἐπικαιροποιημένους, ρόλους δῆθεν «ἀνδρισμοῦ». Νά τρεῖς ἀπ’ αὐτούς, οἱ πιό χαρακτηριστικοί: 
Α. Ὁ παρέχων ὑπηρεσίες: κηφήνας, Δόν Ζουάν, μαρκήσιος Ντέ Σάντ. Προσφορά τοῦ ἄνδρα πρός τή γυναίκα: «Χρειάζεσαι σπερματοζωάρια γιά νά χαρεῖς τή μητρότητα; Ἐγώ εἶμαι ἐδῶ. Καμιά ὅμως ὑποχρέωση πέραν τούτου» (κηφήνας). Ἤ: «Ἐπιθυμεῖς ρομαντικά εἰδύλλια, μέσα σέ φανταχτερή ζωή, πού θά κάνεις τίς γνωστές σου νά ζηλέψουν; Ἐγώ θά σέ εἰσαγάγω στό χῶρο αὐτό. Ἀρκεῖ νά μοῦ δώσεις τήν εὔνοιά σου» (Δόν Ζουάν). Ἥ, τέλος: «Τό μόνο ἁπτό, ὑπαρκτό πράγμα στόν κόσμο εἶναι ἡ ὕλη. Καί ἡ μόνη δικαίωση γιά τόν ἄνθρωπο ἡ ἄνευ ὅρων ἐλευθερία νά ἀπολαμβάνει χωρίς δεσμεύσεις καί ἀναστολές τήν ἡδονή μέ ὅποιο μέσο καί τρόπο ἐπινοήσει. Ἔλα νά τή δοκίμασεις μαζί μου» (μαρκήσιος Ντέ Σάντ (1740-1814). Γάλλος ὑλιστής φιλόσοφος, ἄκρος ἡδονιστής, πού εἶναι γνωστός ὡς ἔμπρακτος εἰσηγητής τῆς σεξουαλικῆς διαστροφῆς νά ἀπολαμβάνει τό φόβο, τρόμο καί πόνο, πού προκαλοῦσε στίς συντρόφους του. Ἀπό τό ὄνομά του, ἡ λέξη σαδισμός).
Β. Ὁ «βολεμένος»: καφενόβιος, «ζαμάν φού». Τάβλι, πρέφα, ποδοσφαιρολαγνεία, τζόγος. Πότε πότε κανένα μεροκάματο, καί, ἄν τύχει, καμιά «ἀρπαχτή» (ἐπικερδής ἀπάτη). Γιά ὅλα τά ὑπόλοιπα ἁρμόδια ἡ γυναίκα. Αὐτός, καμιά εὐθύνη, γιατί: «ἄντρας εἶμαι καί τό κέφι μου θά κάνω», κατά τό παλιό τραγούδι τῆς «πιάτσας»! 
Γ. Ὁ «καταξιωμένος»: πλάνης ἀνά τόν κόσμο ἐθνικός ἥ διεθνικός ἀξιωματοῦχος, στέλεχος ἐπιχειρήσεων (CEO, κτλ), μπίζνεσμαν, «μέγας» ἐπιστήμων, ἀστέρας τοῦ ἀθλητισμοῦ, «ἱερόν τέρας» τοῦ θεάματος καί τῆς τέχνης, κτλ. Πρακτικά ἀνέστιος· τόποι διαμονῆς business class θέσεις ἀεροπλάνων ἤ σουΐτες ξενοδοχείων. Φέρει τό φωτοστέφανο τοῦ «φτασμένου». Προτιμᾶ μάλλον τίς περιστασιακές σχέσεις, ἤ τά «σύμφωνα συμβίωσης», παρά τό γάμο. Ἀπεχθάνεται τήν οἰκογένεια. Σέ κάθε περίπτωση, προβλέπεται ἀπό τό πρωτόκολλο τῶν δημόσιων ἐμφανίσεών του «σύζυγος» ἤ «σύντροφος» στό πλευρό του. Ἄν δέ εἶναι καί φανταχτερή προσθέτει πόντους στό image του, πού εἶναι ἡ μόνη του ἔγνοια! 
Αὐτός εἶναι ὁ «ἀνδρισμός», πού καλλιεργεῖται στό μετανεωτερικό μας σήμερα! Ἄν στήν ὅλη εἰκόνα προστεθεῖ καί κάποια ἀπόχρωση σεξουαλικῆς «ἀπροσδιοριστίας», δέν θά ἄλλαζαν τραγικά τά πράγματα…. Πάντως, ὑπάρχει στίς μέρες μας αὐξανόμενο κύμα σιωπηλῆς ἀντίστασης παγκοσμίως. Ἄς εὐχηθοῦμε νά εὐοδωθεί, ἰδίως στίς νέες γενιές, καί νά μείνει στό σωστό δρόμο, γιατί κάποτε ξεστρατίζει στούς σκοτεινούς χώρους τοῦ ἀνατολικοῦ «τζιχαντισμοῦ». 
  

Ἐ. Χ. Οἰκονομάκος