ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΥΠΑΚΟΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ

Ήταν Ιούλιος, ανήμερα του άγιου Αθανασίου του Αθωνίτου, και ο μακαριστός πατήρ Μάρκελλος επέστρεφε από το μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας στη Μονή Φιλοθέου, κατάκοπος, ύστερα από μία εξαντλητική αγρυπνία δεκατεσσάρων ωρών, με ανάπαυση περίπου μόνο μιας ώρας και εν συνεχεία οδοιπορία έξι ωρών.

 Ο Γέροντας Εφραίμ γνώριζε ότι κάτω, στον αρσανά της Φιλοθέου

είχε φθάσει μια μαούνα, δηλαδή ένα καράβι φορτηγό, στο οποίο έπρεπε να φορτώσουν ξύλα, αφού πρώτα τα ζυγίσουν, για να τα πάνε απέναντι στο λιμάνι της Καβάλας, όπου κάποιος έμπορος το είχε παραγγείλει. Ο εντεταλμένος μοναχός που ήταν κάτω στον αρσανά (αρσανάς λέγεται το λιμανάκι κάθε Μονής) ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να πάει. Φώναξε λοιπόν ο Γέροντας δύο άλλους μοναχούς, που ήξερε ότι θα μπορούσαν να κάνουν αυτή τη δουλειά (γιατί έπρεπε να ζυγίσουν, να μετρήσουν, να φορτώσουν, να λογαριάσουν, να γράψουν, επομένως έπρεπε να στείλει κάποιους, που θα είχαν και μία σχετική μόρφωση και εμπειρία) και τους λέει:

-Για πηγαίνετε κάτω στον αρσανά, γιατί ο άλλος αδελφός δεν μπορεί.

-Α, Γέροντα, είμαστε πολύ κουρασμένοι. Η αγρυπνία, τα διακονήματα… Δεν πειράζει, κατεβαίνουμε αύριο, ας περιμένει η μαούνα.

Αρνήθηκαν δηλαδή. Ο Γέροντας δεν είπε τίποτα. Εκείνη την ώρα έμπαινε ο πατήρ Μάρκελλος   στη Μονή. Τον βλέπει ο Γέροντας από το παράθυρο, γιατί κοίταζε ποιον άλλο θα βρει για να τον στείλει.

-Πάτερ Μάρκελλε, του φωνάζει από πάνω, σε παρακαλώ, μπορεις να κατέβης κάτω στον αρσανά να κάνεις αυτή τη δουλειά;

-Μετά χαράς, Γέροντα. Αμέσως!!! Μόνο να μου επιτρέψετε να αλλάξω και φεύγω.

Ανεβαίνει λοιπόν επάνω στο κελλί του, γιατί στην πανήγυρη είχε πάει ως αντιπρόσωπος της Μονής και φορούσε καλά ρούχα. Βγάζει τα καινούργια ρούχα, φόρεσε παλιά και τροχάδην πήρε τον κατήφορο. Τέλειωσε όλες τις δουλειές, το φόρτωμα, το μέτρημα… και λέει:

-Δόξα σοι, ο Θεός, τελειώσαμε. «Δι’ ευχών σου», άγιε Γέροντα, τώρα, να με βοηθήσεις να ανέβω στο μοναστήρι! (Γιατί από τον αρσανά μέχρι το μοναστήρι του Φιλοθέου είναι  βουνό ολόκληρο, περίπου 300 μέτρα. Μάλιστα, για να ανέβη κανείς μέχρι επάνω, θέλει μια ώρα με τα πόδια). Κι έκανε ένα βήμα, που ήταν τόσο πολύ μεγάλο, ώστε τον έφερε μπροστά στην πόρτα της Μονής!!! Αυτό το περιστατικό είναι αληθινό! Το ξέρουν οι πάντες.

Και ο ίδιος έλεγε:

-Δεν ξέρω… η ευχή του Γέροντα. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να είναι άγιος! (Δεν ήταν όμως μόνο η αγιότητα του Γέροντος. Ήταν και η ολοπρόθυμη υπακοή! Μετά από τόσο κόπο, μετά από τόση αγρυπνία, μετά από τόση οδοιπορία, να κάνει αυτού του είδους την υπακοή! Εδώ είναι το μυστήριο που κάνει θαύματα. Υπακοή ίσον ζωή, ανυπακοή ίσον θάνατος.

Από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΥΣ» του πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου κ.Αναγνωστόπουλου.