«ΕΠΙ ΣΤΑΥΡΟΥ ΔΙΑ ΣΕ, ΚΥΡΙΕ ΜΟΥ» (βιώνοντας ἰσόβια τὴν ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ) [γέρ. Νεῖλος Ἁγιοφαραγγίτης]

Ὁ Γέροντας Θεόδωρος-Νεῖλος, ὁ ἀσκητὴς

Τοῦ Μητροπ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου
περιοδ. «ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ»,
Ἱ. Μητρ. Σἀμου καὶ Ἰκαρίας
ἀρ. τ. 204, Μάϊος-Ἰούνιος 2016

.             Τὴν Μεγάλη Πέμπτη, τὴν ὥρα ποὺ ὁ Χριστὸς βρισκόταν σταυρωμένος στοὺς Ἱεροὺς Ναούς, κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ ὁ γέροντας Θεόδωρος Ἁγιοφαραγγίτης, ὁ γιὰ πολλὰ χρόνια σταυρωμένος γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἐκάρη μοναχὸς καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Νεῖλος.
.             Κατὰ διαστήματα εἶχα τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία μαζί του καὶ μία φορὰ τὸν συνάντησα στὸν δρόμο καὶ συζήτησα μαζί του γιὰ τὴν ἀγαπημένη του ἔρημο. Πῆγα καὶ στὸ σπήλαιο ποὺ ζοῦσε μερικὲς ἡμέρες τὸν χρόνο, πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουδουμᾶ.
.             Τὸν περισσότερο καιρὸ ζοῦσε στὰ σπήλαια καὶ στὴν ἔρημο τοῦ Ἁγιοφάραγγου, σὲ κελλιὰ ποὺ κατασκεύαζε γιὰ νὰ προφυλάσσεται ἀπὸ τὸ κρύο, τὶς βροχὲς καὶ τοὺς ἀέρηδες καὶ νὰ φεύγη μακρυὰ ἀπὸ τὴν προσοχὴ τῶν ἀνθρώπων. Σκληρός, δύσκολος καὶ ἀφιλόξενος τόπος τὸ Ἁγιοφάραγγο, τόπος παλαιῶν καὶ μάλιστα «ἀθεάτων» ἀσκητῶν, κατὰ τὴν παράδοση τῶν ἀνθρώπων τῆς περιοχῆς.
.             Ἦταν ἕνας σπάνιος ἐρημίτης ἀσκητής, ποὺ ἐνσάρκωνε τοὺς παλαιοὺς ἀσκητὲς-ἐρημίτες, οἱ ὁποῖοι ἀφανίσθηκαν στὶς ἡμέρες μας. Ἡ ἄσκησή του ἦταν ὑπέρμετρη, ἀπίστευτη, ἔξω ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα ὅρια. Δύσκολα νὰ ἀντέξη ὁ ἄνθρωπος σὲ τέτοιες συνθῆκες ζωῆς, μὲ ἀέρα καὶ κρύο, μὲ ζέστη καὶ καύσωνα, μὲ πείνα καὶ δίψα, μὲ ἀπουσία ἀνθρώπων καὶ παρουσία ἑρπετῶν καὶ ἀγρίων ζώων, μὲ προσευχὴ καὶ ἀϋπνία, μὲ ἀγγέλους καὶ δαίμονες, μὲ μελέτη καὶ προσευχή, μὲ τὴν κατὰ ἄνθρωπον μοναξιὰ καὶ τὴν αἴσθηση τῆς οἰκουμενικότητας καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ φαίνονται ἀντιφατικὰ στοὺς λογικοὺς ἀνθρώπους. Ἀνέβαινε τὰ κακοτράχαλα κρητικὰ βουνὰ σὰν ἕνα ἀγριοκάτσικο, αὐτὸς ποὺ ἦταν τὸ ἄκακο πρόβατο τοῦ Χριστοῦ, καὶ εἶχε συμφιλιωθῆ μὲ τὴν ἄγρια φύση, τὰ γυμνὰ βράχια, χωρὶς δένδρα καὶ φυτά.
.             Εἶχε ἀγαπήσει μέχρι τέλους τὴν κατὰ Χριστὸν σαλότητα, κάνοντας πολλὲς ὑπερβάσεις, ἐκφράζοντας τὸ μέγα προνόμιο τοῦ «αὐτομίσους».
.             Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ὁμιλώντας γιὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, ποὺ ἀνέβηκε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καὶ γνώρισε τὸ μυστήριο τοῦ Παραδείσου καὶ ζοῦσε πολὺ ταπεινὰ γιὰ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, γράφει: «τούτου χάριν ἄστεγος ἦν καὶ ἀτράπεζος, πένης, ἀλήτης (περιπλανᾶτο στὸν κόσμο) γυμνός, λιμῷ καὶ δίψῃ κατατρυχόμενος…». Αὐτὴν τὴν ζωὴ ποθοῦσε καὶ ἔζησε ὁ π. Θεόδωρος γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ ἀπὸ τοὺς Πατέρες ἡ μοναχικὴ ζωὴ χαρακτηρίζεται ὡς ἀποστολικὴ ζωή.
.             Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρουσιάζει τὸν Χριστὸ νὰ λέγη στὸν ἄνθρωπο: «Ἐγὼ πένης διὰ σὲ καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ Σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τοῦ τάφου διὰ σέ». Κατὰ κάποιο τρόπο καὶ ὁ Ἱερομόναχος Θεόδωρος-Νεῖλος φύλαξε ἰσχυρὸ καὶ δυνατὸ κανόνα στὸν ἑαυτό του, σκληρότερο ἀπὸ τοὺς κανόνες τῶν ἀνθρώπων, νὰ λέη διαρκῶς αὐτὸν τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ: Κύριέ μου καὶ «ἐγὼ πένης διὰ σὲ καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ Σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τοῦ τάφου διὰ σέ». Ὡς ἀλήτης, δηλαδὴ ὡς περιπλανώμενος, πέρασε ἀπὸ ὅλα τὰ σπήλαια τοῦ Ἁγιοφάραγγου, ζώντας ὡς πένης γιὰ τὸν Χριστόν, ἀνέβηκε στὸν δικό του Σταυρό, φυλάσσοντας «ὁδοὺς σκληρὰς» καὶ κατέβηκε στὸν δικό του τάφο, ὡς νεκρὸς ζῶν, ὡς ζωντανὸς πεθαμένος, γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν δίψα τῆς αἰωνίου ζωῆς.
.             Ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Πανεπιστημίου Ἀθανάσιος Παλιούρας τὸν γνώριζε καὶ μοῦ ἔλεγε ὅτι, ὅταν τὸν πλησίαζε, εὐωδίαζε. Ἐγὼ ἐκεῖνο ποὺ κατάλαβα, ὅταν τὸν συνάντησα, ἦταν ὅτι ἔβγαινε μέσα ἀπὸ τὸν λόγο του, τὸ πρόσωπό του, τὴν ὕπαρξή του μία πνευματικὴ γλύκα, ποὺ εἶναι καρπὸς τῆς εὐώδους ἐρήμου, τὴν ὁποία ἀγαποῦσε καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἀποχωρισθῆ, ἀκόμη καὶ τότε ποὺ ἦταν ἄρρωστος καὶ ἔπρεπε νὰ νοσηλευθῆ. Στὴν πρόταση νὰ ζήση τὰ γεράματά του σὲ κάποιο ἥσυχο Μοναστήρι καὶ νὰ δεχθῆ τὴν περιποίηση τῶν μοναχῶν ἔλεγε: «Δὲν μπορῶ νὰ ἀφήσω τὴν γλυκύτητα τῆς ἐρήμου».
.             Ἡ ὕπαρξή του ἦταν διαφανής, εὐαίσθητη. Τοῦ μίλησα γιὰ τὴν ἀξία τῆς ἐρήμου καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπό του. Ἡ ἔρημος ἔγινε τὸ σπίτι του, ἡ ζωή του, ἡ ἀγάπη του, ἡ ἀναπνοή του, ἡ προσευχή του, ὁ γλυκασμός του, ἡ πείνα καὶ ἡ δίψα του, ἡ παλαίστρα του. Προσευχόταν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ὁ ἀντίδικος, βλέποντας τὴν δύναμη τῆς προσευχῆς του τὸν πολεμοῦσε σκληρά. Καὶ ἐκεῖνος τὸν ἀντιμετώπιζε μὲ θάρρος, δύναμη, ἀλλὰ καὶ ἐσωτερικὴ καρδιακὴ γαλήνη.

.             Εἶχε κάποιες ἅγιες ἰδιορρυθμίες ὁ μακάριος Γέροντας, ποὺ τοῦ τὶς ἐνέπνευσε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, κάνοντας ὑπακοὴ στοὺς πεπειραμένους πατέρες, ζώντας ὡς ξένος καὶ σταυρωμένος, βιώνοντας σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ τὴν ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ Χριστὸς τὸν κάλεσε κοντά Του τὴν ἡμέρα τῆς Σταυρώσεώς Του, ἀφοῦ προηγουμένως ἔλαβε τὴν εὐχὴ τοῦ Μητροπολίτου του, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος Μακαρίου, καὶ κοιμήθηκε καὶ ἐνταφιάσθηκε τὸ Μέγα Σάββατο, ὅταν ἡ ψυχὴ τοῦ Χριστοῦ μαζὶ μὲ τὴν Θεότητά Του ἦταν στὸν Ἅδη καὶ τὸ σῶμα Του μαζὶ μὲ τὴν Θεότητά Του ἦταν στὸν τάφο. Ἔτσι, ὁ Ἐσταυρωμένος καὶ Ἀναστὰς Χριστὸς ἀγάπησε τὸν φίλο Του, τὸν Ἱερομόναχο Θεόδωρο-Νεῖλο, ποὺ ἔζησε ὡς σταυρωμένος καὶ ἀναστημένος γιὰ τὸν Χριστό.
.             Ἀγαπητέ μου π. Θεόδωρε-Νεῖλε, σὲ εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν συμπαράστασή σου, γιὰ τὴν ἁγία πλάνη σου, γιὰ τὴν καρποφόρο ἐρημικὴ ζωή σου, γιὰ τὴν κατὰ Χριστὸν τρέλλα σου, γιὰ τὴν πνευματικὴ εὐωδία ποὺ ἔλαβες ἀπὸ τὸ Ἁγιοφάραγγο καὶ εὐωδίασες ὅλο τὸν κόσμο, καὶ τώρα εἶσαι ἕνα «μυρίπνοο ἄνθος» τοῦ Παραδείσου μαζὶ μὲ τοὺς φίλους σου ἁγίους, τὸν μεγάλο ἀσκητὴ καὶ θεολόγο π. Ἀναστάσιο Κουδουμιανό, ἰδιαιτέρως τὸν «ἔρωτά» σου, τὸν Χριστό. Μᾶς ἔδειξες ὅτι οἱ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀποφθέγματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διὰ τῶν ὁποίων λαμβάνει κανεὶς Ἅγιον Πνεῦμα, κατὰ τὸ λόγιο «δὸς αἷμα, λάβε Πνεῦμα» καὶ μᾶς δίδαξες ὅτι καὶ ἡ ἔρημος εἶναι μυροφόρα, πυρφόρα, ἁγιοφόρα. Ἡ πνοὴ τῆς ἐρήμου ἔγινε γιὰ σένα ἡ πνοὴ τοῦ Παραδείσου, σοῦ γέμισε τὰ πονεμένα καὶ πληγωμένα πνευμόνια σου ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ θεῖο ἔρωτα.
.             Εὔχου γιά μᾶς.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ