Ὀρθοδοξία Διευθυντηρίων.

(Μετά τήν «Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Κρήτη, ὅπου, ἐκτός τῶν ἄλλων, φάνηκε πόσο διαιρεμένη περνᾶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέσα ἀπό τίς συμπληγάδες τῶν γεω-στρατηγικῶν ἀνταγωνισμῶν τῶν ἰσχυρῶν δυνάμεων τῶν καιρῶν μας, ἐκδηλώθηκε τό πραξικόπημα στήν Τουρκία. Ἀπό δημοσιεύματα τοῦ τύπου φαίνεται ὅτι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος πέρασε ἤ καί περνᾶ μᾶλλον δύσκολες ὧρες. Ὁ ἀμερικανός διπλωμάτης Arthur H. Hughes, εἰδικός σέ θέματα Μέσης Ἀνατολῆς, ἀναφέρεται σέ πρόσφατο ἄρθρο του (βλ. http://www.pravoslavie.ru/english/96286.htm), στίς σχέσεις, πού ἔχει ὁ Πατριάρχης μέ τίς ΗΠΑ, τήν CIA, ἑλληνοαμερικάνους ἑκατομυριούχους, πού τόν χρηματοδοτοῦν, ἀλλά καί τόν αὐτοεξόριστο στίς ΗΠΑ τοῦρκο ἀνώτατο κληρικό Gülen, ὁ ὁποῖος κατηγορεῖται ἀπό τήν Τουρκία ὡς ὁ ὑποκινητής τοῦ πραξικοπήματος. Ὡς γνωστόν, ἡ Τουρκία ἔχει ζητήσει ἀπό τίς ΗΠΑ τή σύλληψη καί τήν ἔκδοση τοῦ Gülen προκειμένου νά δικαστεῖ. Μέσα σ’ αὐτό τό κλῆμα ξέθαψα ἕνα παλιό ἄρθρο, δημοσιευμένο πρό δεκαετίας στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», καί τό ἐπαναφέρω στή δημοσιότητα. Ξεκινᾶ ἀπό ἐντελῶς διαφορετικά, ἐπίκαιρα τότε γεγονότα, ἀλλά ἐκφράζει τήν πάντοτε ἐπίκαιρη ἀγωνία ἑνός μέλους τῆς Ἐκκλησίας,πού βλέπει νά Την σύρουν δέσμια ἀπό τόν «Ἄννα στόν Καϊάφα» τῶν ἀρχῶν τοῦ κόσμου τούτου…).

          Ἐνῶ τήν ἑλλαδική Ὀρθοδοξία συντάραζαν τά ἐκκλησιαστικά σκάνδαλα τοῦ 2005, πού ἔθλιβαν κάθε Ἕλληνα Ὀρθόδοξο, συνέπεσε ὁ θάνατος τοῦ πάπα Ἰωάννη Παύλου Β΄. Ἡ ἐξόδιος τελετή καί ἡ ταφή του, καθώς καί ἡ ἀνάδειξη νέου πάπα, ὅπως τά παρακολούθησε ὁ κόσμος ἀπό τήν τηλεόραση, ἐντυπωσίασαν. Παντοῦ εὐπρέπεια, χωρίς ἀσκήμιες καί παρατράγουδα. Ὅλα

ἰδανικά! Ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι ἀκούστηκαν νά ἐκφράζουν τό παράπονο: «Γιατί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι τά βγάζουμε ὅλα στή φόρα; Βλέπεις πῶς χειρίζονται τά θέματά τους οἱ Καθολικοί; Ὅλα τά προβλήματα ἀντιμετωπίζονται μέσα στό στενό κύκλο τῶν ἁρμοδίων. Ὁ κόσμος δέν παίρνει εἴδηση». Oἱ θιασῶτες τῆς τακτικῆς αὐτῆς δέχονται τήν ὑπαρξη βρώμικου βάθους καί στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, παρόλη τήν ἐξαστράπτουσα ἐπιφάνειά της. Τή θαυμάζουν, ὅμως, πού μπορεῖ νά δείχνει ἀκηλίδωτη!....

          Ἐγκρατής θεολόγος ὁ ἀμερικανός συγγραφέας Μάλαχι Μάρτιν (+1999), πρώην ἰησουίτης ἱερέας καί στενός συνεργάτης τῶν παπῶν Ἰωάννου 13^ου καί Παύλου 6^ου, πού παραιτήθηκε ἀπό τήν ἱεροσύνη καί ἀπό τούς ὄρκους τοῦ τάγματός του, ὑπῆρξε βαθύς γνώστης τῶν συμβαινόντων στά βατικάνεια ἄδυτα. Ἀμφιλεγόμενη μορφή, εἶναι ἀλήθεια, (ἔπαιξε σέ πολλά ταμπλό τῆς διεθνοῦς σκηνῆς), περιγράφει στά βιβλία του αὐτό τό σκοτεινό βάθος. Τό 1981 σέ ἕνα ἱστορικό του βιβλίο (The Decline and Fall of the Roman Church, G. P. Putnam's Sons, New York) «ἐκθέτει τίς ἀπόψεις του γιά τόν κόσμο καί τίς ἀνησυχίες του γιά τό φαουστικό  παζάρεμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης μέ τίς ἐγκόσμιες δυνάμεις ἐδῶ καί 17 αἰῶνες, καί τή φθορά, πού ἀκολούθησε» (βιβλιοπαρουσίαση). Εἰδικῶς δέ ἔγραφε: «Μόνο ἕνα μικρό ἀπομειμάρι πιστῶν Καθολικῶν ὑπάρχει  πιά. .... Αἱρέσεις καί ἀποτρόπαιες ἐκτροπές εἶναι στήν «ἡμερησία διάταξη» μέσα στά σεμινάρια, (σ.σ. ἱερατικές σχολές). Διαπλεκόμενα αὐτοπροστατευόμενα δίκτυα ἐνεργῶν ὁμοφυλόφιλων ἱερέων, καλογραιῶν, ἐπισκόπων, ἀκόμα καί καρδιναλίων στραγγαλίζουν κάθε προσπάθεια γιά ἀναβάθμιση τῶν ἠθῶν». Ὅση ἐμπάθεια ἤ μεροληψία καί ἄν ἀποδόσει κανείς στόν συγγραφέα, οἱ κρίσεις καί τά γεγονότα, πού ἀναφέρει, διασταυρώνονται ἀπό πολλές πλευρές.

          Τό θέμα μας, ὄμως, εἶναι τί κάνουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι καί ὄχι ἡ Ρώμη. Δυστυχῶς, ἡ παροιμία, «στό σπίτι τοῦ κρεμασμένου δέν μιλᾶνε γιά σκοινί», ἐπιβάλλει νά μιλᾶμε μέ πολλή περίσκεψη. Δέν ἔχουμε καί ἐμεῖς πουλήσει τά ἱερά καί τά ὅσιά μας, αὐτή τή ψυχή μας, στόν ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου, μέ ἀντάλλαγμα τή συνεχή προβολή μας στήν ἐπικαιρότητα τοῦ βρώμικου κοσμικοῦ γίγνεσθαι; Καί δέν ἐκμαυλίζουμε ψυχές μέ τήν σχετικοποίηση κάθε γνήσιου κανόνα Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἤθους, τήν ὁποία αὐτή ἡ τριβή μέ τόν κόσμο μᾶς ὑπαγορεύει; Μέ τόν ἐξοβελισμό τῆς Ἀλήθειας, τῆς Ἁγιότητας, τῆς Τελειότητας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τήν ὑποκατάστασή τους ἀπό τή διπλωματία καί τίς δημόσιες σχέσεις; Δέν ἔχουμε παραδόσει τό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας μας σέ κυκλώματα αὐτοπροστατευόμενα, πού ἀνεξέλεγκτα θεριεύουν καί τόν μολύνουν μέ κάθε εἴδους ἀνομία, ἀνωμαλία καί ἀτιμία; Σήμερα, τό νά ζεῖ κανείς σά συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας, (καί ὑπάρχουν πολλοί), εἶναι βαρύς σταυρός, μέ ὅσα βιώνει νά διαδραματίζονται γύρω ἀπό τά ἱερά θυσιαστήρια. Εἶναι θλίψη ἀβάστακτη νά βλέπει τόσες πνευματικές ἀπώλειες μέσα σέ χώρους προορισμένους νά προσφέρουν ἀποκλειστικά καί μόνο παρηγοριά καί σωτηρία.

          Κάποιοι διακηρύτουν urbi et orbi τή βδελυγμία τους γιά τίς δογματικές ἐκτροπές καί τόν ταπεινόσχημο ἡγεμονισμό τῆς Ρώμης. Ἐν τούτοις, καί αὐτοί, μαζί μέ τούς θαυμαστές της, στηρίζουν πάσῃ δυνάμει τήν ὅποια δική μας ἐκκλησιαστική ἐξουσία, ὅταν ἐφαρμόζει κατά γράμμα παπικές νόρμες διοικήσεως. Πόσοι, δέχτηκαν νά φέρουν τόν ὀνειδισμό, τή χλεύη, τήν περιθωριοποίηση, τήν ἀπομόνωση, ἀντιδρώντας στίς μακιαβελικές μεθοδεύσεις καί στούς ἱεροεξεταστικούς βιασμούς συνειδήσεων, πού πρυτανεύουν στά διοικητικά ἄδυτα τῶν Ἐκκλησιῶν μας; Τό νά πολεμᾶς τήν ἀρχαία αἵρεση καί τά ἀπόνερά της στούς ἄλλους, εἶναι εὔκολο. Δύσκολα, ὅμως, ἀντιστέκεσαι στήν βιωμένη αἵρεση τοῦ παπισμοῦ, πού μέ ὕπουλη παραλλαγή ἔχει κατακλύσει τό δικό σου σπίτι. Καί ἄν τήν ἀνέχεσαι ἤ τήν ὑποθάλπεις, τότε, μήν ὑποκρίνεσαι τόν ἀντιπαπικό.

          Ἡ γενιά μας ἔζησε πολλές ἐκκλησιαστικές κρίσεις, καμιά ἀπό τίς ὁποῖες δέν ἀντιμετωπίστηκε μέ εὐαγγελική εὐθύτητα καί δικαιοσύνη. «Διευθετήθηκαν» ὅλες μέσα σέ διευθυντήρια κλειστά μέ ἀδιαφανεῖς καί συνοπτικές διαδικασίες, ξένες ὄχι μόνο πρός τή χριστιανική ἀκεραιότητα, ἀλλά πρός αὐτή τήν ἔννοια τῆς ἀνθρωπιᾶς στή σκυθική ἤ καφρική της μορφή. Ἀθῶοι, χωρίς ἀπολογία καταδικάστηκαν. Ξεφωνημένοι ἀποδόθηκαν πάλλευκοι. Ἔνοχοι καί ἠθικοί αὐτουργοί μπῆκαν στό ἀπυρόβλητο. Ὁ Ὀρθόδοξος χῶρος ἔχει κορεστεῖ ἀπό τέτοια διευθυντήρια, κρυμμένα ὄχι σπάνια κάτω ἀπό μανδύες Ἱερῶν Συνόδων, ἀλλοτριωμένων καί ξένων πρός κάθε ἔννοια Ἁγιοπνευματικῶν Συνάξεων. Διευθυντήρια στηριζόμενα ὄχι μόνο σέ θιασῶτες τοῦ Βατικανοῦ, ἀλλά καί σέ «ὑπερ-ορθόδοξους» λαϊκούς ἤ κληρικούς, πού ἔχουν εἰδωλοποιήσει τήν ἐξουσία, γιά τούς ὁποίους, «Ἐκκλησία» σημαίνει σφραγίδα κοσμικῆς ἐξουσίας. Διευθυντήρια προσκολλημένα καί ἐλεγχόμενα ἀπό ἀνταγωνιστικές γεωπολιτικές καί πολιτισμικές σφαῖρες ἐπιρροῆς, πού διακινοῦν πακτωλούς χρημάτων ἀπό ὑπερεθνικά σκοτεινά κέντρα.

          Τελικά, συντασσόμαστε μέ τήν Ὀρθοδοξία τῶν Πατέρων, τήν καθημαγμένη καί αἰχμάλωτη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἤ ἀκολουθοῦμε τήν «Ὀρθοδοξία» τῶν δεσμοφυλάκων Της, τῶν πάσης φύσεως ἐκκλησιαστικῶν διευθυντηρίων;

Ἐ. Χ. Οἰκονομάκος