ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Β´- 3 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ Στὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ-Β´ Γ´
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Θεός ἐπί γῆς, ἄνθρωπος ἐν οὐρανῷ» Ἀθῆναι 2010, μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 63-91

Μέρος Α´: ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Β´- 1 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

Μέρος Β´: ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Β´- 2 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

Βλ. σχετ.: ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Α´ -1
ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Α´ -2 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)
ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Α´ -3 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

.                 Ὅσο καιρὸ ὁ προπάτοράς μας Ἀδὰμ δοξολογοῦσε ἀκατάπαυστα, μὲ ὅλη του τὴν καρδιά, τὸν Θεό, ἡ γῆ ἦταν εἰρηνική, τὸ σῶμα του δὲν ἔπασχε ἀπὸ ἐπιθυμίες ἢ πάθη. Τὸ πνεῦμα του ἦταν σὲ πλήρη ἁρμονία μὲ τὴν ψυχή του. Ὁ ἴδιος ἦταν γεμάτος καλὴ θέληση κι ἀγάπη τόσο πρὸς τὸν Δημιουργό του ὅσο καὶ πρὸς ὅλα τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ ποὺ τὸν περιέβαλαν. Ὅταν ὅμως ἁμάρτησε, ἡ καρδιά του γέμισε φόβο, τὰ χείλη του μούδιασαν ἀπὸ τρόμο κι ὅλη του ἡ ὕπαρξη ἔγινε ἀνήσυχη. Οἱ κακὲς ἐπιθυμίες ἄρχισαν νὰ φυτρώνουν καὶ ν᾽ ἀναπτύσσονται πολὺ γρήγορα, ὅπως τὰ ὄνειρα. Κυριεύτηκε ἀπὸ ἐπιθυμίες κακὲς ἐνατίον τοῦ Θεοῦ, τῆς γυναίκας του, ὅλων τῶν πλασμάτων τοῦ παραδείσου καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του. Τότε ἔνιωσε πὼς ἦταν γυμνὸς καὶ προσπάθησε νὰ κρυφτεῖ ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ.
.                 Ἔτσι, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τοῦ Ἀδὰμ ὣς τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, μόνο ὁρισμένοι δίκαιοι ὅπως ὁ Ἄβελ, ὁ Ἐνώχ, ὁ Νῶε, ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαὰκ κι ὁ Ἰακὼβ μποροῦσαν νὰ δοξολογοῦν τὸν ἐν Ὑψίστοις Θεὸ καὶ ν᾽ ἀποκτήσουν εἰρήνη κι εὐδοκία στὴ γῆ. Οἱ ὑπόλοιποι ἄνθρωποι εἶχαν ἐπιδοθεῖ στὴ δοξολογία διαφόρων θεῶν, εἰδώλων ἢ τοῦ ἑαυτοῦ τους. Οἱ ἄνθρωποι μάχονταν μεταξύ τους γιὰ τὸ ποιὸν θεὸ νὰ λατρεύουν. Στὴ γῆ ὑπῆρχε μεγάλη ταραχὴ κι ἀνησυχία, ἐπειδὴ εἶχαν σταματήσει οἱ ἄνθρωποι νὰ δοξολογοῦν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ κι εἶχαν δοθεῖ στὴ δοξολογία τῶν ψεύτικων, τῶν φανταστικῶν θεῶν. Κι ἀπὸ τὴν ἀνησυχία αὐτὴ προέκυψε ἡ κακὴ προαίρεση τῶν ἀνθρώπων, ποὺ τοὺς ὁδήγησε στὸν Πύργο τῆς Βαβὲλ καὶ στὴ φωτιὰ τῆς κόλασης.
.                 Μὲ τὴν Νέα Κτίση, πρέπει νὰ τονίσουμε τὰ τρία αὐτὰ πράγματα ποὺ ἔκαναν εὐτυχισμένο τὸν Ἀδὰμ στὸν παράδεισο. Γι αὐτὸ κι ὅταν γεννήθηκε ὁ Νέος Ἀδάμ, ὁ Κύριος Ἰησοῦς, στὴ γῆ, τὰ τάγματα τῶν ἀγγέλων ἔψαλλαν τὸν ὕμνο τῆς σωτηρίας: «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».
.                 Ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι στὶς Ἐπιστολές τους δοξολογοῦν κι αἰνοῦν τὸν Ὕψιστο Θεό. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφωνεῖ: «Αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφ. β΄ 14). Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ μᾶς διδάσκουν πὼς τὰ καλὰ ἔργα δὲν ἀξιολογοῦνται ἀπὸ τὸ πλῆθος καὶ τὸ μέγεθός τους, ἀλλ᾽ ἀπὸ τὴν καλὴ διάθεση τοῦ δότη. Ὅπως λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Διάλογος στὶς Ὁμιλίες του στὰ εὐαγγέλια, «δὲν ὑπάρχει γιὰ τὸν Θεὸ πλουσιώτερο δῶρο ἀπὸ τὴν καλὴ θέληση».
.                 Μετὰ ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ γεγονός, τὸ μοναδικὸ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία, οἱ ἄγγελοι χάθηκαν ἀπὸ μπροστά τους κι ἄφησαν τοὺς ποιμένες νὰ χαίρονται καὶ ν᾽ ἀποροῦν.
.                 «Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονός, ὃ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν» (Λουκ. β΄ 15). Γιατί δὲν εἶπαν πῶς τὸ γεγονὸς τοὺς τὸ ἀποκάλυψε «ὁ ἄγγελος» ἀλλὰ εἶπαν ὁ Κύριος; Ἐπειδὴ ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ παρουσιάστηκε μπροστά τους μὲ τέτοια λαμπρότητα καὶ τέτοιο ἐκτυφλωτικὸ κάλλος, ποὺ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς δὲν μποροῦσε νὰ φανταστεῖ πὼς ὁ Κύριος, ὁ ἴδιος ὁ Παντοκράτορας θὰ ἦταν πιὸ ὡραῖος ἢ πιὸ λαμπερός. Καὶ γιὰ ἕναν ἄλλο λόγο ὅμως. Ἐπειδὴ στὴν Ἁγία Γραφὴ οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ συνήθως ἀποκαλοῦνται «Κύριοι». Κι αὐτὸ προκύπτει ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Ἰσραηλίτες ἦταν αὐστηρὰ προσηλωμένοι στὴν πίστη τους στὸν ἕνα Θεὸ κι εἶχαν συνηθίσει νὰ τὰ πληροφοροῦνται ὅλα ἀπὸ ἄγγελο, ὡς ἀπεσταλμένο τοῦ Θεοῦ.
.                 Καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονός. Δὲν εἶπαν οἱ ποιμένες, «ἂν ἀληθεύει αὐτὸ τὸ πράγμα». Δὲν εἶχαν τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία ὅτι ὁ Κύριος τοὺς ἀποκάλυψε τὸ μέγα αὐτὸ γεγονός. Ἡ ἁπλὴ καρδιά τους δὲν γνώριζε τὴν ἀμφιβολία. Ἡ ἀμφιβολία κατοικεῖ συχνότερα στὶς σκοτισμένες ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη καρδιές.
.                 «Καὶ ἦλθον σπεύσαντες, καὶ ἀνεῦρον τήν τε Μαριὰμ καὶ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸ βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ» (Λουκ. β´ 16). Εὔκολα μπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανεὶς μὲ τί σπουδὴ ἔτρεξαν οἱ ποιμένες πρὸς τὴ φάτνη. Ἡ χαρὰ τοὺς ἔδωσε φτερὰ στὰ πόδια κι ἔτσι ἔφτασαν γρήγορα στὴν ἁγία οἰκογένεια. Στὸ σπήλαιο, ὅπου ἐκεῖνοι στάλιαζαν τὰ κοπάδια τους, βρῆκε κατάλυμα «ὁ συνέχων πᾶσαν τὴν κτίσιν». Στὴ φάτνη, ὅπου ἔβαζαν τροφὴ γιὰ τὰ ζωντανά τους, κείτονταν σπαργανωμένος ὁ Οὐράνιος Ἄρτος, Ἐκεῖνος ποὺ ζωοποιεῖ ὅλη τὴν κτίση. Τὰ ἄχυρα ποὺ περίσσεψαν ἀπὸ τὰ ζῶα, χρησίμεψαν γιὰ στρῶμα Ἐκείνου ποὺ ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου ἦταν «καθήμενος ἐπὶ τῶν Χερουβίμ». [Βηθλεὲμ σημαίνει Οἶκος Ἄρτου. Τὸ βαθύτερο νόημα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ἔγινε γνωστὸ μὲ τὸ ποὺ γεννήθηκε στὸν τόπο αὐτὸν ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ οὐράνιος Ἄρτος. «Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς» (Ἰωάν. ϛ´ 51)].
.               Ὁ Εὐαγγελιστὴς γράφει πὼς οἱ ποιμένες βρῆκαν στὸ σπήλαιο τὴ Μαρία καὶ τὸν Ἰωσήφ. Τυπικὰ πρῶτος ἀναφέρεται ὁ πατέρας κι ἔπειτα ἡ μητέρα. Αὐτὸ συνηθίζεται σήμερα καὶ τηροῦνταν ἀκόμα αὐστηρότερα ἐκείνη τὴν ἐποχή, ποὺ ἡ γυναίκα λογαριαζόταν ὑποδεέστερη ἀπὸ τὸν ἄνδρα. Ὁ εὐαγγελιστὴς ὅμως ἀναφέρει πρῶτα τὴ Μαρία, ἀντίθετα μὲ τὸ μακρόχρονο ἔθιμο. Καὶ τὸ κάνει αὐτὸ σκόπιμα, γιὰ νὰ τονίσει τὸ γεγονὸς ὅτι μοναδικὸς ἐπίγειος γονιὸς τοῦ Σωτῆρος μας εἶναι ἡ Μητέρα. Ὁ Ἰωσὴφ δὲν ἦταν σύζυγός της ἀλλὰ βοηθὸς καὶ προστάτης Της.
.                 «Ἰδόντες δὲ διεγνώρισαν περὶ τοῦ ρήματος τοῦ λαληθέντος αὐτοῖς περὶ τοῦ παιδίου τούτου· καὶ πάντες οἱ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν περὶ τῶν λαληθέντων ὑπὸ τῶν ποιμένων πρὸς αὐτούς» (Λουκ. β΄ 17-18).
.                 Οἱ ποιμένες εἶχαν σίγουρα πολλὰ νὰ διηγηθοῦν. Τὰ μάτια τους εἶχαν δεῖ ἐκεῖνα ποὺ ἐλάχιστα ἀνθρώπινα μάτια ἀξιώνονται νὰ δοῦν. Τ᾽ αὐτιά τους εἶχαν ἀκούσει πράγματα ποὺ ἐλάχιστα ἀνθρώπινα αὐτιὰ ἀξιώνονται ν᾽ ἀκούσουν. Καὶ πάντες οἱ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν. Ἐδῶ προφανῶς δὲν ἀναφέρεται στὴ Μαρία καὶ τὸν Ἰωσήφ, γιατί τότε δὲν θὰ ἔλεγε ὁ εὐαγγελιστὴς «πάντες». Θὰ πρέπει ν᾽ ἀναφέρεται καὶ σ᾽ ἄλλους ἀνθρώπους κοντὰ στὸ σπήλαιο, στὴ Βηθλεέμ, στοὺς ὁποίους οἱ ποιμένες ἀποκάλυψαν μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ τὸ φοβερὸ καὶ θαυμαστὸ οὐράνιο αὐτὸ μυστήριο.
.                 Γιὰ τὴν ἁγία Μητέρα Μαρία γράφει ὁ εὐαγγελιστής: «Ἡ δὲ Μαριὰμ πάντα συνετήρει τὰ ρήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τὴ καρδία αὐτῆς». Ὁ εὐαγγελιστὴς εἶναι ὑπερβολικὰ προσεχτικὸς ὅταν ἀναφέρεται στὴν ἁγία Παρθένο. Παρατηρεῖ πάντα τὴν καρδιά της, προσπαθεῖ νὰ ἐκτιμήσει τὶς ἐντυπώσεις ποὺ δημιουργοῦνται στὴν εὐαίσθητη αὐτὴ καρδιὰ ποὺ φόρεσε τὸ στεφάνι τοῦ γάμου μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἐκείνη ἄκουσε ὅλα ὅσα εἰπώθηκαν, ὅλα ὅσα εἶχαν νὰ ποῦν γιὰ τὸ γιό της ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ. Κι ὅλ᾽ αὐτὰ τὰ φύλαξε στὴν καρδιά της. Κάποτε θὰ ᾽ρχόταν ἡ ὥρα ποὺ θ᾽ ἄνοιγε τὸ στόμα της, ποὺ θ᾽ ἀποκάλυπτε τοὺς θησαυροὺς τῆς καρδιᾶς της, ποὺ θὰ τὰ μετέδιδε ὅλ᾽ αὐτὰ στοὺς ἀποστόλους καὶ τοὺς εὐαγγελιστές, γιὰ νὰ τὰ μάθουν ἀπὸ τὰ δικά της χείλη. Θὰ φτᾶνε ὁ καιρὸς ποὺ θὰ γινόταν ὁ ἀπόστολος τῶν ἀποστόλων, ὁ εὐαγγελιστὴς τῶν εὐαγγελιστῶν. Κι ὁ καιρὸς αὐτὸς θὰ ᾽ρχόταν μετὰ τὴν ἔνδοξη ἀνάσταση τοῦ Υἱοῦ Της. Ὅταν ὁ μονογενὴς βγῆκε ἀπὸ τὸν τάφο καὶ «ἀνέστη ἐκ νεκρῶν», οἱ ἀπόστολοι ἀκόμα ἀναρωτιοῦνταν μεταξύ τους. Τί γίνεται; Ποιόν θὰ ρωτήσουμε; Ἐκείνην, μόνο Ἐκείνην ἐπὶ τῆς γῆς. Κι Ἐκείνη θὰ τοὺς ἔλεγε ὅλα ὅσα εἶχε φυλάξει στὴν καρδιά της, τὰ λόγια τοῦ ἀρχαγγέλου στὴ Ναζαρέτ, ἐκεῖνα ποὺ εἶπαν οἱ ποιμένες στὴ Βηθλεὲμ καὶ πολλά, πολλὰ ἄλλα λόγια καὶ μυστήρια ποὺ μόνο αὐτὴ γνώριζε, ἐπειδὴ ἐκείνη μόνο ζοῦσε τόσο κοντὰ στὸ διδάσκαλό τους.
.                 Ὁ Κύριος Ἰησοῦς λοιπὸν δὲν γεννήθηκε στὴ Ρώμη, στὸ παλάτι τοῦ Καίσαρα, γιὰ νὰ γίνει κύριος τῆς οἰκουμένης μὲ τὴ δύναμη τῶν ὅπλων. Γεννήθηκε ἀνάμεσα στοὺς ποιμένες, γιὰ ν᾽ ἀποκαλυφτεῖ ἔτσι ὁ κυρίαρχος χαρακτήρας τῆς εἰρηνικῆς καὶ ἀγαπητικῆς διακονίας Του στὸν κόσμο. Ὅπως ὁ ποιμένας ἀγαπᾶ καὶ φροντίζει τὸ ποίμνιό του, ἔτσι κι Ἐκεῖνος ἀγαπᾶ καὶ μεριμνᾶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Ὅπως ὁ ποιμένας φροντίζει γιὰ τὸ ἕνα ἄρρωστο ἢ παραστρατημένο πρόβατο περισσότερο ἀπὸ τὰ ἐνενήντα ἐννιὰ ποὺ εἶναι ἀσφαλῆ καὶ ὑγιῆ, ἔτσι κι Ἐκεῖνος ἔχει μεγαλύτερη μέριμνα γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς παρὰ γιὰ τοὺς ἀγγέλους. Ὅπως ὁ ποιμένας γνωρίζει τὸ κάθε πρόβατό του χωριστὰ καὶ κάθε πρόβατο γνωρίζει τὸν ἀφέντη του, ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τὸν μεγάλο, τὸν καλὸ Ποιμένα καὶ τὴ λογικὴ ποίμνη Του. Ὅπως ὁ ποιμένας ξαγρυπνάει γιὰ τὸ ποίμνιό του, τότε ποὺ ὅλη ἡ φύση ἡσυχάζει ἀμέριμνη, ἔτσι κι ὁ Καλὸς Ποιμένας ἀγρυπνεῖ νύχτες γεμάτες τρόμο καὶ πειρασμούς. Παρακολουθεῖ τὴ λογική Του ποίμνη καὶ προσεύχεται γι᾽ αὐτοὺς μὲ ταπείνωση κι ὑπακοὴ στὸν οὐράνιο Πατέρα Του.
.                 Κάθε Του πράξη στὴ γῆ εἶναι ἀπὸ μόνη της ἕνα ὁλοκληρωμένο εὐαγγέλιο. Ἀκόμα καὶ τότε ποὺ ἦταν νεογέννητος καὶ δὲν μποροῦσε ν᾽ ἀνοίξει τὸ στόμα του γιὰ νὰ προφέρει μιὰ λέξη, ἔδινε στὴν ἀνθρωπότητα ἕνα ὁλόκληρο εὐαγγέλιο μὲ τὸν τρόπο, τὸν τόπο καὶ τὶς περιστάσεις τῆς γέννησής Του. Δὲν θὰ μποροῦσε ὁ Κύριος Ἰησοῦς νὰ γεννηθεῖ σὲ αὐτοκρατορικὸ παλάτι, γιατί καθῆκον Του δὲν ἦταν νὰ γίνει ἐγκόσμιος κυβερνήτης. Ἡ βασιλεία Του δὲν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» ποὺ εἶναι σκοτεινὸς σὰν τὴν καταιγίδα, παροδικὸς σὰν τὸ ὄνειρο.
.                 Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γεννηθεῖ σὰν γιὸς κάποιου ἐπίγειου αὐτοκράτορα, γιατί ὁ σκοπός Του δὲν εἶναι ἡ φωτιὰ καὶ τὸ ξίφος, οἱ διαταγὲς καὶ ἡ βία, ἀλλὰ ἡ θεραπεία τῶν ἄρρωστων κι ἡ σταδιακὴ ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας τους. Τὰ ἔργα ποὺ ἔκανε στὴ Ζωή Του δὲν ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ λόγια Του ἀλλὰ τὰ ἐπιβεβαιώνουν. Ἡ διδασκαλία Του ἐμπεριέχεται στὴ ζωὴ καὶ τὰ λόγια Του, εἶναι τὸ σωτήριο εὐαγγέλιό Του.
.                 Ὅλα ὅσα ἦρθε γιὰ νὰ ζήσει στὴ γῆ ἦταν τόσο καλὰ μελετημένα καὶ προσχεδιασμένα, μὲ τόσο μεγάλη σοφία, ποὺ ἀνθρώπινη γλῶσσα δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει. Γι᾽ αὐτὸ κι ἐκεῖνο ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε εἶναι νὰ λατρεύουμε τὴ σοφία Του μὲ ὑπακοὴ καὶ ταπείνωση, γιατί Ἐκεῖνος ὄχι μόνο ἱκανοποιεῖ τὸ νοῦ μας ἀλλὰ γεμίζει καὶ τὴν καρδιά μας μὲ χαρά. Καὶ μεῖς, γεμάτοι χαρὰ κι ἀγαλλίαση, ἂς ἐπαναλάβουμε τὸν ἀγγελικὸ ὕμνο:
.                 «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γὴς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

.                 Δόξα στὸ μονογενῆ Υἱὸ «ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς», στὸ χερουβικὸ θρόνο στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ φάτνη τῆς Βηθλεὲμ στὴ γῆ. Δόξα στὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ὁμοούσια κι ἀδιαίρετη Τριάδα, τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν!

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ