ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ΛΟΥΚΑ Ἡ θεραπεία τῆς συγκυπτούσης-3 (Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς) «Τὸ ἕνα θαῦμα ἐπιβεβαίωνε καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ προηγούμενου θαύματος. Κι ὅλα μαζὶ δημιουργοῦσαν εὐφορία, ἔδιναν χαρὰ στοὺς κατηφεῖς ἀνθρώπους κι ἐλπίδα στοὺς ἀπελπισμένους»

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ Ἡ θεραπεία τῆς συγκυπτούσης (Λουκ. ιγ´ 10-17) (ΕΙΚΟΣΤΗ ΕΒΔΟΜΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ)

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁμιλίες ϛ´- Κυριακοδρόμιο Γ´», Ἀθῆναι 2014, μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 91 ἑξ.

Μέρος Α´: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ΛΟΥΚΑ Ἡ θεραπεία τῆς συγκυπτούσης-1 (Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)
Μέρος Β´: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ΛΟΥΚΑ Ἡ θεραπεία τῆς συγκυπτούσης-2 (Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

.           Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὅμως δὲν τελειώνει ἐδῶ. Ὣς τώρα ἀκούσαμε γιὰ ἕνα θαῦμα φωτεινό, τώρα θ’ ἀκούσουμε γιὰ ἕνα θαῦμα σκοτεινό. «Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββάτω ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζεσθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύεσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου» (Λουκ. ιγ´ 14). Αὐτὰ εἶναι λόγια τοῦ πονηροῦ υἱοῦ τοῦ σκότους. Θαρρεῖς πὼς ὁ σατανᾶς ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὴ συγκύπτουσα γυναίκα, μπῆκε μέσα σ’ αὐτόν. Ἔτσι μιλάει ἡ φιλαυτία μαζὶ μὲ τοὺς ἀχώριστους συντρόφους της, τὸ φθόνο καὶ τὴν ὀργή. Ὁ Χριστὸς θεράπευσε, ὁ ἀρχισυνάγωγος ὅμως κατέφυγε στὴν κατασπίλωση τοῦ θαύματος. Ὁ Χριστὸς ἐλευθέρωσε μία ἀνθρώπινη ζωὴ ἀπὸ τὰ σατανικὰ δεσμὰ κι ὁ ἄλλος κατασυκοφαντοῦσε. Ὁ Χριστὸς ἔβγαλε τὸ πονηρὸ πνεῦμα ἀπὸ τὴν ἄρρωστη γυναίκα κι ἐκεῖνος ὀργίστηκε, ἐπειδὴ ὁ θεραπευτὴς ἔβγαλε τὸ δαιμόνιο ἀπὸ μία πόρτα κι ὄχι ἀπὸ μίαν ἄλλη. Ὁ Χριστὸς ἄνοιξε τὸν οὐρανὸ στοὺς ἀνθρώπους κι ἀποκάλυψε τὸν ζωντανὸ Θεό· ὁ ἄλλος ἐκνευρίστηκε ἐπειδὴ ἄνοιξε τὸν οὐρανὸ τὸ πρωὶ κι ὄχι τὸ ἀπόγευμα. Ὁ Χριστὸς πῆγε μὲ φῶς στοὺς αἰχμαλώτους στὴ φυλακὴ κι ὁ ἄλλος τὸν ἐπιτίμησε ἐπειδὴ δὲν ἄφησε νὰ κάνει τὸ καθῆκον αὐτὸ μία ἄλλη μέρα.
.           Βλέπετε πόσο φοβερὴ καὶ τρομερὴ εἶναι ἡ φιλαυτία! Ὁ ἐγωκεντρικὸς ἀρχισυνάγωγος δὲν τόλμησε νὰ ἐπιτιμήσει τὸν Χριστό, γι’ αὐτὸ κι ἐπιτιμοῦσε τοὺς ἀνθρώπους. Στὴν πραγματικότητα, μέσα του τὸν Χριστὸ ἐπιτιμοῦσε, ὄχι τοὺς ἀνθρώπους, μ’ ὅλο ποὺ ἡ γλώσσα του χρησιμοποιοῦσε ἄλλο τρόπο. Γιατί ἦταν ἔνοχοι οἱ ἄνθρωποι ἐδῶ; Ἂν κάποιος ἔφταιγε γιὰ τὴν καλὴ αὐτὴ πράξη, ἦταν ἡ συγκύπτουσα; Γιατί ἔφταιγε ἡ συγκύπτουσα; Δὲν ἔτρεξε πίσω ἀπὸ τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ τοῦ ζητήσει θεραπεία. Ἀντίθετα μάλιστα! Ὁ Χριστὸς τὴν κάλεσε κοντά Του καὶ τῆς χάρισε τὴν τέλεια θεραπεία, πέρα ἀπὸ κάθε ἐλπίδα ἢ προσμονὴ ποὺ θὰ εἶχε ἀπὸ τὴ συναγωγή. Ἑπομένως εἶναι σαφὲς πὼς ἂν κάποιος ἔφταιγε ἐδῶ, αὐτὸς ἦταν ὁ Χριστός. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ὅμως δὲν τολμοῦσε νὰ κοιτάξει τὸν Χριστὸ στὰ μάτια καὶ νὰ πεῖ: «Εἶσαι ἔνοχος», γι’ αὐτὸ καὶ γύρισε πρὸς τὸ λαὸ καὶ κατηγόρησε τοὺς ἀνθρώπους. Ὑπάρχει πιὸ καθαρὴ καὶ πιὸ πονηρὴ ὑποκρισία; Γι’ αὐτὸ κι ὁ Κύριος τὸν ἀποκάλεσε ὑποκριτή: «Ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκριτά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῶ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀπὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτίζει; ταύτην δέ, θυγατέραν Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησε ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;» (Λουκ. ιγ´ 15, 16).
.           Ὁ Κύριος γνωρίζει τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἤξερε πὼς ὁ ἀρχισυνάγωγος Ἐκεῖνον ἤθελε νὰ ἐπιτιμήσει, μ’ ὅλο ποὺ ἡ γλῶσσα του ἀπευθυνόταν στοὺς ἄλλους. Ὁ Κύριος τὸ γνώριζε αὐτὸ καὶ δὲν ἐπέτρεπε νὰ ἐπιτιμηθοῦν ἄλλοι γιὰ κάτι ποὺ μοναδικὸς αἴτιος ἦταν ὁ ἴδιος.
.                 Ὁ Κύριος εἶναι λαμπρότερος ἀπὸ τὸν ἥλιο καὶ καθαρότερος ἀπὸ τὸ κρύσταλλο, γι’ αὐτὸ καὶ μέσα Του δὲ χωροῦσε ὑποκρισία. Δὲν μποροῦσε νὰ ὑποκριθεῖ τὸν ἀνόητο καὶ νὰ σιγήσει ὅταν κάποιος ἄλλος ἐπιτιμᾶται στὴ θέση Του. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἀδύναμοι ἄνθρωποι, χωρὶς νὰ ἔχουν καμία εὐθύνη, δὲ μιλοῦσαν καὶ ἀνέχονταν νὰ τοὺς ἐπιπλήττουν, ὁ Κύριος ἄνοιξε τὸ στόμα Του κι ἀπάντησε στὸν ἀρχισυνάγωγο: ὑποκριτά, τοῦ εἶπε. Μποροῦμε νὰ βοηθήσουμε τὰ ζῶα τὸ σάββατο καὶ δὲν μποροῦμε νὰ βοηθήσουμε τὸν ἄνθρωπο; Τὸ βόδι κι ὁ γαίδαρος δὲ μένουν οὔτε μία μέρα ὁλόκληρη κλεισμένοι στὸ σκοτεινὸ σταῦλο, χωρὶς νὰ τὰ βγάλετε ἔξω στὸ φῶς τῆς μέρας καὶ τὸ φρέσκο ἀέρα. Ἡ γυναίκα αὐτὴ ἦταν δεμένη ἀπὸ τὸ σατανᾶ δεκαοκτὼ ὁλόκληρα χρόνια, κι ἐσὺ ὀργίστηκες ἐπειδὴ ἐλευθερώθηκε; Ὁ σατανᾶς ἔχει δέσει ἐσένα χειρότερα ἀπὸ ἐκείνη. Αὐτὴν τὴν ἔδεσε ὥστε τὸ κεφάλι της νὰ φτάνει στὰ γόνατα. Ἐσένα σου ἔδεσε τὴν ψυχὴ στὸ Σάββατο. Γιατί δὲν ἀποδεσμεύεσαι; Τὸ Σάββατο ἔγινε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ὥστε τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὁ νοῦς τοὺς ν’ ἀφιερώνεται ἰδιαίτερα στὸ Θεό. Ἡ θεραπεία τῆς γυναίκας αὐτῆς δὲ μᾶς θυμίζει τὸ Θεὸ περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι τὸ Σάββατο, ἢ κάθε ἄλλο Σάββατο, ἀπὸ τὸ Μωυσῆ ὡς σήμερα; Δὲν εἶναι σπουδαιότερο τὸ ἔργο αὐτὸ ἀπὸ τὸ Σάββατο; Δὲν μπορεῖς νὰ δεῖς πῶς στέκεσαι μπροστὰ σὲ Ἕναν, ποῦ εἶναι ἀνώτερος ἀπὸ τὸ Σάββατο; Κι ὄχι μόνο ἀπὸ τὸ Σάββατο ἀλλὰ κι ἀπὸ τὸ ναὸ (βλ. Μάτθ. Ἰβ’ 6); Δὲν μπορεῖς νὰ νιώσεις, ταπεινὲ ἀρχισυνάγωγε, πῶς ἐνώπιόν σου εἶναι ὁ Κύριος τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων; Νὰ ξέρεις, πὼς οἱ μέρες κι οἱ νύχτες περνοῦν γρήγορα μπροστὰ στὰ μάτια Του κι ἀδειάζουν στὴν αἰωνιότητα.
.           Προσέξτε πόσο τιμᾶ ὁ Κύριος γιὰ μία ἀκόμα φορὰ τὴ σαστισμένη γυναίκα: τὴν ὀνομάζει θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ. Θέλει ὄχι μόνο νὰ διακηρύξει τὴν ἀνωτερότητα τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς σὲ σχέση μὲ τὰ ἄλογα ζῶα, ὅπως ὁ γάϊδαρος καὶ τὸ βόδι, ἀλλὰ καὶ πόσο ψηλότερα ἀνέβηκε ἡ πρώην συγκύπτουσα ἀπὸ τοὺς ὑποκριτὲς πρεσβυτέρους τῆς συναγωγῆς. Τὸ ὅτι ἡ γυναίκα αὐτὴ ἦταν θεοφοβούμενη, φαίνεται πρῶτα πρῶτα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, παρὰ τὴν ἀναπηρία της, προσπάθησε νὰ πάει στὴ συναγωγή, γιὰ ν’ ἀκούσει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ προσευχηθεῖ. Δεύτερο ἐπειδή, μόλις θεραπεύτηκε καὶ στάθηκε ὄρθια, ἀμέσως εὐχαρίστησε τὸν Θεό.
.           Ὁ προπάτοράς μας Ἀβραὰμ εὐχαριστοῦσε τὸν Θεὸ γιὰ ὅλα. Ὑπόμεινε βάσανα, χωρὶς νὰ μειωθεῖ οὔτε στὸ ἐλάχιστο ἡ πίστη του στὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ ἦταν κι ἡ ἴδια ἀληθινὴ θυγατέρα τοῦ Ἀβραάμ, ὄχι μόνο «ἐξ αἵματος», ἀλλὰ καὶ λόγῳ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς εὐλάβειάς της. Ἦταν περισσότερο γνήσια ἀπόγονος τοῦ πατριάρχη τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸν πρεσβύτερο αὐτὸν πού, ὅπως κι οἱ ἄλλοι πρεσβύτεροι, ὑπερηφανεύονταν ἐπειδὴ κατάγονταν ἀπὸ τὸν Ἀβραάμ. Στὴν πραγματικότητα αὐτὸς ἦταν προδότης τοῦ Ἀβραάμ, ἐνῶ ἡ γυναίκα αὐτὴ ἦταν ἀληθινὴ θυγατέρα του. Δὲν ἔπρεπε λοιπὸν νὰ βοηθηθεῖ; Ἔπρεπε τὸ Σάββατο νὰ γίνει ἐμπόδιο στὴ θεραπεία της;
.               Τὸ Σάββατο εἶχε ὁριστεῖ ὡς ἡμέρα ἀνάπαυσης: «Εὐλόγησε Κύριος τὴν ἡμέραν τὴν ἑβδόμην καὶ ἡγίασεν αὐτὴν» (Ἐξ. Κ´ 11). Δὲν πρέπει ὅμως ν’ ἀναπαυτεῖ κι ἡ ψυχή, ὅπως καὶ τὸ σῶμα; Ἡ ψυχὴ δὲν τρέφεται μὲ τὴν ἀργία καὶ τὴν κατάκλιση, ὅπως τὸ σῶμα, ἀλλὰ μὲ ἔργα καλά, ἔργα ἀγάπης, ἔργα εὐάρεστα στὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικὴ ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς, ἔτσι ἀνανεώνεται κι ἐνισχύεται ἡ δύναμή της κι ἡ εὐφροσύνη της. Δὲν ἔχει κανένας ἀντίρρηση ὅτι τὴν ἡμέρα αὐτὴ πρέπει νὰ φροντίσουμε τὰ ζωντανά μας. Πολὺ περισσότερο ὅμως πρέπει νὰ φροντίσουμε καὶ νὰ εὐεργετήσουμε τοὺς ἀνθρώπους.
.           Ὁ Κύριος δὲν μᾶς λέει ὅτι σὲ μία γιορτὴ δὲν πρέπει νὰ μεριμνήσουμε γιὰ τὰ βόδια καὶ τὰ γαϊδούρια μας, πὼς δὲν πρέπει νὰ τὰ λύσουμε καὶ νὰ τὰ πᾶμε γιὰ πότισμα. Μᾶς δίνει ὅμως ἐντολὴ πὼς τὴν πρώτη θέση στὴ μέριμνα καὶ τὴν εὐεργεσία μας πρέπει νὰ τὴν ἔχει ὁ ἄνθρωπος. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς τήρησης τῆς ἡμέρας τοῦ Σαββάτου, τὸ πνεῦμα τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὸ πνευματικὸ σκοτάδι καὶ τὴν ἠθικὴ νωθρότητα ποὺ τοὺς διέκρινε, οἱ Ἰουδαῖοι πρεσβύτεροι μόνο τὸ γράμμα τοῦ Νόμου μποροῦσαν νὰ δοῦν καὶ νὰ τὸ θεοποιήσουν. Ἔτσι ὁ Νόμος, ἀντὶ νὰ γίνει ὁδηγὸς στὸ δρόμο τῆς ζωῆς, ἔγινε ἕνα πτῶμα ποὺ ἐκεῖνοι ἔσερναν μαζί τους. Ἀντὶ ὁ Νόμος νὰ γίνει ἀναμμένη λαμπάδα στὸ σκοτάδι, ἔγινε κρύα στάχτη σὲ χρυσὸ δοχεῖο, ποὺ τὸ προσκυνοῦσαν ὅπως οἱ προπάτορές τους κάποτε τὸ χρυσὸ μόσχο (Ἐξ. Λβ´ 4). Στὴν περίπτωση αὐτὴ ὅμως δὲν ἦταν ὁ ζῆλος τοῦ Νόμου ποὺ ξεσήκωσε τὸν ἀρχισυνάγωγο ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἡ ἄρρωστη φιλαυτία του. Πῶς μποροῦσε κάποιος νὰ δείξει στὴ συναγωγὴ πὼς εἶναι πιὸ δυνατός, πιὸ σοφὸς καὶ πιὸ εὔσπλαχνος ἀπὸ τὸν ἴδιο; Ἔκανε μία ἐπίδειξη τοῦ ζήλου του γιὰ τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ, στὰ χείλη του ὅμως διαφαινόταν ἕνα δηλητήριο ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ τὴν ἄρρωστη καρδιά του. Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἀκόμα λόγος γιὰ νὰ τὸν ἀποκαλέσει ὁ Κύριος ὑποκριτή. Μὲ τὴν ἀπάντησή Του, ποὺ ἦταν ὀξεία σὰν ξίφος καὶ καθαρὴ σὰν ἥλιος, ὁ Κύριος ἀποστόμωσε ὄχι μόνο τὸν ἀρχισυνάγωγο, ἀλλὰ κι ὅλους τοὺς ἐχθρούς Του:

.             «Καὶ ταῦτα λέγοντος αὐτοῦ κατησχύνοντο πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδοξοις τοῖς γινομένοις ὑπ’ αὐτοῦ» (Λουκ. ιγ´ 17). Πόσο εὔκολο εἶναι νὰ ὑπερασπιστεῖς ἕνα ἔργο ποὺ ἔγινε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο! Ὁ Θεὸς στέκεται πίσω ἀπὸ τέτοιο ἔργο ὡς μάρτυρας καὶ προστάτης. Τὸ καλὸ ἔργο δίνει μία ἀκατανίκητη εὐγλωττία στὴ γλώσσα. Ὁ Κύριος γνώριζε ὅλα τὰ μυστήρια τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γής. Ἔτσι γνώριζε καὶ τὸ μυστήριο αὐτὸ ποὺ ἀμφισβητήθηκε ἀπὸ τοὺς ὀλιγόπιστους, ἐκείνους ποὺ ἀναζητοῦσαν συνηγόρους τόσο στὰ καλὰ ὅσο καὶ στὰ πονηρὰ ἔργα. Ὁ Κύριος συμβούλευε τοὺς μαθητές Του: «Ὅταν δὲ προσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγᾶς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας, μὴ μεριμνᾶτε πὼς ἢ τί ἀπολογήσεσθε ἢ τί εἰπῆτε» (Λούκ. Ἰβ’ 11), «οὐ γὰρ ὑμεῖς ἔστε οἱ λαλοῦντες, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμὶν» (Μάτθ. ἰ’ 20). Παραδειγματιστεῖτε ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἀπάντησε ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος στοὺς βασανιστές του. Ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἀπαντοῦσαν οἱ πρώην ψαράδες Πέτρος καὶ Ἰωάννης, καθὼς κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δὲν εἶναι ἀπαντήσεις ἀνθρώπων αὐτές, ποὺ τὶς ἔμαθαν σὲ βιβλία, ἀλλὰ ἐκείνων ποὺ διδάχτηκαν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Δὲ μιλᾶνε ἔτσι οἱ συνήγοροι κι οἱ θνητοὶ ἄνθρωποι, παρὰ μόνο ὁ Θεός.
.              Ὁ σοφὸς βασιλιὰς τοῦ παλιοῦ καιροῦ ἔδωσε προφητικὴ φωνὴ σὲ μία εὐαγγελικὴ ἀλήθεια ὅταν εἶπε: «κακὸς ὑπακούει γλώσσης παρανόμων, δίκαιος δὲ οὐ προσέχει χείλεσι ψευδέσιν» (Πάρ. Ἰζ’ 4). Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στὸν ἀρχισυνάγωγο ἦταν τέτοια, ὥστε προκάλεσε ντροπὴ στοὺς ἀντιπάλους καὶ χαρὰ σ’ ὅλους τους ἀνθρώπους. Χάρηκαν οἱ ἄνθρωποι, γιατί εἶδαν στὰ λόγια Του μία λάμψη νίκης τοῦ καλοῦ πάνω στὸ κακό, ὅπως νωρίτερα εἶχαν δεῖ τὴν ἴδια λάμψη στὸ θαῦμα ποὺ ἔκανε στὴ συγκύπτουσα, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα ἀπὸ τὰ θαύματά Του. Πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδοξοις τοῖς γινομένοις ὑπ’ αὐτοῦ. Μὲ τὸ ποὺ γινόταν κάποιο θαῦμα, τὰ νέα γι’ αὐτὸ διαδίδονταν γρήγορα, ἀλλὰ σύντομα ἀκολουθοῦσε κι ἕνα δεύτερο θαῦμα, κι ἕνα τρίτο κ.ο.κ. Τὸ ἕνα θαῦμα ἐπιβεβαίωνε καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ προηγούμενου θαύματος. Κι ὅλα μαζὶ δημιουργοῦσαν εὐφορία, ἔδιναν χαρὰ στοὺς κατηφεῖς ἀνθρώπους κι ἐλπίδα στοὺς ἀπελπισμένους. Ὅλα στέριωναν στὴν πίστη τοὺς περισσότερο ὀλιγόπιστους, ἐνθάρρυναν τοὺς καλοὺς στὸ δρόμο τοῦ καλοῦ, καθοδηγοῦσαν ἐκείνους ποὺ περιπλανιοῦνταν σὲ δρόμους στραβούς, ἔσπερναν παντοῦ τὸ λόγο πὼς ὁ Θεὸς εἶχε ἐπισκεφτεῖ τὸν λαό Του καὶ πὼς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔρχεται.

* * *

.           Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ περιέχει πολλὰ νοήματα καὶ πλούσια διδασκαλία, ἀκόμα κι ἂν τὴν διαβάσει κανεὶς πρόχειρα. Ἔχει ὅμως καὶ κάποιο ἐσωτερικό, κάποιο μυστικὸ νόημα, ποὺ εἶναι ἰδιαίτερα διδακτικὸ γιὰ τὴν πνευματική μας ζωή. Ἡ συγκύπτουσα γυναίκα ὑποδηλώνει τ’ ἀγκυλωμένα μυαλὰ ὅλων αὐτῶν ποὺ δὲν προσεγγίζουν τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἐκείνων ποὺ ἔχουν διεστραμμένο νοῦ καὶ δὲν μποροῦν μὲ τὶς δικές τους δυνάμεις νὰ σταθοῦν ἀπέναντι στὸ Θεό, ἀλλ’ ἕρπουν διαρκῶς στὴ γῆ, τρέφονται ἀπὸ τὴ γῆ, μαθητεύουν στὴ γῆ καὶ χαίρονται στὴ γῆ.
.           Τὸ διεστραμμένο μυαλὸ εἶναι ταυτόχρονα καὶ ἀγκυλωμένο, περιορισμένο. Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις. Τοὺς προγόνους του τοὺς ἀναζητᾶ μόνο ἀνάμεσα στὰ ζῶα. Τὴν εὐχαρίστησή του τὴ βρίσκει μόνο στὸ φαγητὸ καὶ τὸ ποτό. Δὲν ξέρει τίποτα γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πνευματικὸ κόσμο ἢ γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ κι ἑπομένως δὲν γνωρίζει τίποτα γιὰ τὴν πνευματική, τὴν οὐράνια χαρά. Εἶναι ἀπαρηγόρητο, φοβισμένο, γεμάτο θλίψη καὶ κακία. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς καλεῖ ἕνα τέτοιο μυαλὸ κοντά Του γιὰ νὰ τὸ ἀνορθώσει, νὰ τὸ φωτίσει, νὰ τοῦ δώσει χαρά. Ἂν πάει γρήγορα κοντά Του, ὅπως ἡ συγκύπτουσα, θ’ ἀνορθωθεῖ πραγματικά, θὰ φωτιστεῖ, θὰ χαρεῖ καὶ θὰ εὐχαριστησεῖ τὸν Θεὸ μ’ ὅλη του τὴ δύναμη. Ἂν δὲν πάει κοντά Του, θ’ ἀφεθεῖ στὸ σκοτάδι καὶ θὰ πεθάνει μέσα στὶς ἁμαρτίες Του, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος στοὺς ἄπιστους Ἰουδαίους: «ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ ὑμῶν ἀποθανεῖσθε» (Ἰωάν. η´ 21). Τὸ ἴδιο θὰ γίνει καὶ μὲ τὴν αἰσθησιακὴ καὶ κολλημένη στὰ γήινα ψυχή, ποὺ εἶναι στραμμένη πρὸς τὴ γῆ καὶ ἕρπει στὴν ἐπιφάνειά της.
.           Δὲν εἶναι καλύτερα τὰ πράγματα γιὰ τὴν ἐξασθενημένη καὶ παραλυμένη ψυχή, ποὺ δὲν πιστεύει πὼς αὐτὸ ποὺ ἔχει εἶναι ἀληθινό, ποὺ δὲν ἔχει τὴ δύναμη ν’ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ ψέμα καὶ νὰ προσεγγίσει τὴν ἀλήθεια. Ὅταν ἀκούει τὴν κλήση τῆς ἀλήθειας, βρίσκει πάντα μία πρόφαση, ὅπως: «Σήμερα εἶναι Σάββατο, δὲν μπορῶ, δὲν μὲ κάλεσες μία βολικὴ μέρα» ἢ «ἡ κλήση σου εἶναι ξαφνικὴ κι ἀπότομη, δὲν μπορῶ –ἔπρεπε νὰ βρεῖς καλλίτερα λόγια γιὰ νὰ μὲ καλέσεις» ἢ «εἶμαι νέος, ἀνήσυχος, δὲν μπορῶ– κράτα τὴν κλήση σου, ὡσότου παίξω λίγο ἀκόμα μὲ τὰ ψέματα» ἢ «ἔχω γυναίκα καὶ παιδιά, δὲν μπορῶ – πρέπει πρῶτα νὰ φροντίσω γι’ αὐτὰ κι ἔπειτα νὰ μὲ καλέσεις». Κι ὑπάρχουν καὶ πολλὲς ἄλλες δικαιολογίες καὶ προφάσεις, δεκάδες ἢ καὶ ἑκατοντάδες.
.           Τὸ παραλυμένο μυαλὸ θὰ βρεῖ πάντα κάποια ἀληθοφανῆ κι ἀνόητη δικαιολογία γιὰ νὰ μὴν ἀκολουθήσει τὴν ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια ὅμως κράζει μία, δύο, τρεῖς φορὲς καὶ μετὰ ἀκολουθεῖ τὸ δρόμο της. Κι ἡ παράλυτη ψυχὴ ἐξακολουθεῖ νὰ ἕρπει στὸ χῶμα καὶ θὰ πεθάνει στὶς ἁμαρτίες της. Ὅποιον ἀρνεῖται τὴν κλήση τοῦ Χριστοῦ σ’ αὐτὴ τὴ ζωή, ὁ θάνατος θὰ τὸν βρεῖ ξαφνικά. Θὰ τὸν ἁρπάξει καὶ θὰ κλείσει πίσω του τὶς πύλες τῆς ἐπίγειας ζωῆς. Αὐτὸς δὲν ἔχει πιὰ ἐλπίδα νὰ ξαναγυρίσει στὴ ζωὴ αὐτή, νὰ μετανοήσει στὴ μέλλουσα ζωὴ ἢ νὰ λάβει ἔλεος στὴν Κρίση τοῦ Θεοῦ.
.           Ὁ θάνατος εἶναι μπροστά μας, ὅπως μπροστὰ μας εἶναι κι ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ. Αὐτὲς εἶναι δύο φοβερὲς ὑπομνήσεις σ’ ἐμᾶς, πὼς μπροστά μας πρέπει νὰ εἶναι καὶ ἡ μετάνοια. Ἂν ἡ μετάνοια δὲν προηγηθεῖ τοῦ θανάτου καὶ τῆς Κρίσης τοῦ Θεοῦ, τότε θὰ μείνει γιὰ πάντα μακριά μας. Τώρα εἶναι στὸ χέρι μας, τώρα μποροῦμε ἀκόμα νὰ τὴ χρησιμοποιήσουμε. Ἂς βιαστοῦμε νὰ κάνουμε χρήση τῆς μετάνοιας. Ἡ μετάνοια εἶναι τὸ πρῶτο καὶ σπουδαιότερο φάρμακο τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἂς μετανοήσουμε μόνο κι ἔπειτα θ’ ἀνοίξουν κι ἄλλες πόρτες καὶ θὰ μάθουμε τί ἄλλο πρέπει νὰ κάνουμε. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται στὸ θνητὸ σῶμα του, ἡ ψυχή του εἶναι λίγο ἡ πολὺ ἀγκυλωμένη. Ὁ Χριστὸς καλεῖ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἡ ψυχή τους, τὸ πνεῦμα κι ὁ νοῦς τους ἔχουν ἀγκυλωθεῖ. Ἐκεῖνος μόνο μπορεῖ ν’ ἀνορθώσει αὐτὸ ποὺ ὁ μοχθηρὸς κόσμος ἔχει στρεβλώσει. «Ἄντρα», «γυναίκα», «παιδί». Μᾶς καλεῖ ὅλους μὲ τὰ ὀνόματα αὐτὰ γιὰ νὰ μᾶς προσφέρει τὴ χαμένη ἀξιοπρέπειά μας, ἀντὶ νὰ πεῖ «τυφλέ», «ἀνάπηρε», «λεπρέ», «ζητιάνε». Μᾶς καλεῖ κοντά Του, θέλει νὰ μᾶς ἀνορθώσει, νὰ καθαρίσει τὸ νοῦ μας καὶ νὰ τὸν κάνει δυναμικὴ σάλπιγγα τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι κι ἐμεῖς, ὅταν σαλπίζουμε τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, θὰ δοξαστοῦμε στὴ βασιλεία τῶν ἁγίων ἀγγέλων καὶ τῶν δοξασμένων ἁγίων στὸν οὐρανό, στὴ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ μας.

.               Δόξα καὶ αἶνος τῷ Κυρίῳ καὶ Σωτῆρι ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, τῇ ὁμοουσίῳ καὶ ἀδιαιρέτῳ Τριάδι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ