ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Β´- 2 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ Στὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ-Β´

Β´

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Θεός ἐπί γῆς, ἄνθρωπος ἐν οὐρανῷ» Ἀθῆναι 2010, μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 63-91

Μέρος Α´: ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Β´- 1 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

Βλ. σχετ.: ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Α´ -1
ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Α´ -2 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)
ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Α´ -3 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

.                 Ἐκεῖνες τὶς μέρες ὁ Καίσαρας ἔδωσε ἐντολὴ νὰ γίνει ἀπογραφὴ σ᾽ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Κάθε ἄνθρωπος ἔπρεπε νὰ πάει στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του γιὰ νὰ ἀπογραφεῖ ἐκεῖ. Τί ὑπερηφάνεια κρύβει ἡ ἐνέργεια αὐτὴ γιὰ τὸν κυρίαρχο αὐτοῦ τοῦ κόσμου! Τί ταπείνωση γιὰ τοὺς ἀνθρώπους! Κάθε τί ποὺ μηχανεύεται ὁ σατανᾶς ὅμως γιὰ νὰ ταπεινώσει τὸν Θεό, γυρίζει ἐναντίον του. Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ τὸν ταπεινώνει. Ὁ Θεὸς δοξάζεται καὶ προχωρεῖ στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ ὅπλο τὴν ὑπέρτατη ἐξουσία τοῦ Καίσαρα στὴ γῆ, ὁ σατανᾶς ἐπιχειρεῖ νὰ πλήξει τὸν Θεό, νὰ τὸν ταπεινώσει. Ὁ Θεὸς ὅμως ἀξιοποίησε τὴν ἐξουσία αὐτὴ γιὰ νὰ φέρει εἰρήνη στὸν κόσμο, τότε ποὺ ὁ βασιλιὰς τῆς εἰρήνης ἔμελλε ν᾽ ἀποκαλυφθεῖ στὸν κόσμο. Μὲ πρόσχημα μιὰ γενικὴ ἀπογραφὴ ὁ σατανᾶς θέλησε νὰ δώσει ἔμφαση στὴν ὑποδούλωση ὅλων τῶν ἀνθρώπων σ᾽ ἕναν ἄνθρωπο, πλασμένο ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς ἀξιοποίησε τὴν ἀπογραφὴ αὐτή, γιὰ νὰ ἐκπληρωθεῖ ἡ προφητεία πὼς ὁ Σωτήρας μας θὰ γεννηθεῖ στὴ Βηθλεέμ.
.                 Ἐκεῖνες τὶς μέρες λοιπὸν «ἀνέβη καὶ Ἰωσὴφ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐκ πόλεως Ναζαρὲτ εἰς τὴν Ἰουδαίαν εἰς πόλιν Δαυΐδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ, διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαυΐδ» (Λουκ. β´ 4). Ἡ ἀπόσταση ἀπὸ τὴ Ναζαρὲτ στὴ Βηθλεὲμ εἶναι τρεῖς μέρες μὲ τὰ πόδια. Ἡ Ἁγία Παρθένος ἦταν ἔγκυος. Εἶναι προφανὲς λοιπὸν ὅτι ἡ ἁγία οἰκογένεια θὰ χρειάστηκε πολὺ περισσότερο χρόνο γιὰ νὰ φτάσει στὴν πόλη τοῦ Δαβίδ. Πόσο δύσκολο, πόσο κουραστικὸ πρέπει νά ᾽ταν τὸ ταξίδι αὐτό! Πρῶτα ἔπρεπε νὰ διασχίσουν τὴ μεγάλη καὶ μονότονη πεδιάδα τῆς Γαλιλαίας, μετὰ ν᾽ ἀνεβοκατέβουν τὰ βουνὰ τῆς Σαμαρείας καὶ μετὰ νὰ περάσουν μέσα ἀπὸ τὴν κακοτράχαλη καὶ γεμάτη ἀγκάθια ἔρημο τῆς Ἰουδαίας. Κι ἂν ἀκόμα στὴ μακρὰ καὶ δύσβατη αὐτὴ διαδρομή, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κούραση δὲν πείνασαν, σίγουρα δίψασαν, καθὼς σ᾽ ὅλο αὐτὸ τὸ δρόμο ὑπάρχουν μόνο τρεῖς πηγές. Εὔκολα μπορεῖ νὰ φανταστεῖ κανεὶς πόσα πλήθη συνωστίζονταν σὲ κάθε μιὰ ἀπὸ τὶς πηγὲς αὐτὲς τὸν καιρὸ τῆς ἀπογραφῆς. Ὁ ταπεινὸς καὶ ὑπάκουος Κύριος ὅμως ἦρθε στὸν κόσμο ἀπὸ ἕναν κακοτράχαλο δρόμο, ταξιδεύοντας σ᾽αὐτὸν μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας Του. Ὁ Καίσαρας ἔδωσε ἐντολὴ νὰ μετρηθοῦν ὅλοι οἱ ὑπήκοοί του. Κι Ἐκεῖνος στὸν Ὁποῖο ὑπακούουν τὰ σεραφεὶμ πήγαινε ὑπάκουα γιὰ νὰ καταγραφεῖ σὰν ὑπήκοος τοῦ ἐπίγειου Καίσαρα. Προτοῦ πεῖ στὸν πρόδρομο κι ἐξάδελφό του ὅτι «πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην» (Ματθ. γ´ 15), τὸ εἶχε κιόλας ἐφαρμόσει αὐτὸ «ἐκ κοιλίας μητρός». Καὶ προτοῦ διατυπώσει τὴ διδασκαλία Του, «ἀπόδοτε τοίνυν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ», τὸ εἶχε ἐφαρμόσει κυριολεκτικὰ προτοῦ βγεῖ ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς Μητέρας Του.
.                 Ὁ Ἰωσὴφ ἀνέβηκε στὴn Βηθλεὲμ «ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ μεμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικί, οὔσῃ ἐγκύῳ» (Λουκ. β´ 5). Ὁ ἅγιος Εὑαγγελιστὴς Λουκᾶς τόσο μὲ τὴν σοφία του ὅσο καὶ μὲ τὴν ἔμπνευση καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δίνει ἰδιαίτερη ἔμφαση στὸ γεγονὸς τῆς ὑπερφυσικῆς συλλήψεως τῆς Παρθένου. Σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἴσως σκανδαλίζονται μὲ τὸ γεγονὸς αὐτό, ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἔρχεται νὰ καθησυχάσει τὴν συνείδησή τους. Ὁ ἅγιος Λουκᾶς ἦταν γιατρός, ἀρχικὰ τῶν σωμάτων, ἀργότερα καὶ τῶν ψυχῶν. Σὰν σπουδασμένος γιατρὸς τῶν σωμάτων προφανῶς εἶχε μελετήσει καὶ γνώριζε καλὰ τὰ αἴτια καὶ τ᾽ ἀποτελέσματα τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Εἷχε ὅμως καὶ τὴν ἔμπνευση ἀλλὰ καὶ τὸ θάρρος νὰ διαβεβαιώσει καὶ ν᾽ ἀποτυπώσει στὸ χαρτὶ ἕνα μοναδικὸ γεγονός. Ἕνα γεγονὸς κατὰ τὸ ὁποπῖο ἀνώτερες δυνάμεις ἐπενέβησαν στοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ μιὰ ζωὴ ἦρθε στὴν ὕπαρξη μ᾽ ἕναν ἐξαιρετικὰ ἀσύλληπτο καὶ ὑπερφυσικὸ τρόπο.
.               Μιὰ μαρτυρία σὰν κι αὐτὴ ἀπὸ ἕνα γιατρὸ ἔχει πραγματικὰ ἀνεξήγητη ἀξία. Ὁ ἅγιος Λουκᾶς ἐπισημαίνει περισσότερο ἀπ᾽ ὅλους τοὺς ἄλλους εὐαγγελιστὲς τὴν σύλληψη τῆς Παρθένου Μαρίας. Πρῶτα-πρῶτα ἀναφέρει περισσότερα γιὰ τὴν συνομιλία τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ μὲ τὴν ἁγία Παρθένο (βλ. Λουκ. α´ 26-38). Ἐδῶ μᾶς λέει πὼς ὁ Ἰωσὴφ ταξίδεψε στὴν Βηθλεὲμ μζὶ μὲ τὴν Μαρία, τὴν μνηστή του, ποὺ ἦταν ἐγκυος, γιὰ ν᾽ ἀπογραφοῦν.
.                 Μ᾽ ὅλο ποὺ ὁ Ἰωσὴφ ἦταν ἀπόγονος τοῦ Δαβὶδ κι ὁ Δαβὶδ καταγόταν ἀπὸ τὴν Βηθλεέμ, οὔτε ὁ Δαβὶδ οὔτε ὁ τελευταῖος ἀπόγονός του δὲν εἶχαν κάποιο συγγενῆ στὴ Βηθλεέμ. Ὁ Ἰωσὴφ πῆγε στὴ Βηθλεὲμ ποὺ μόνο ἱστορικὰ καὶ πνευματικὰ ἦταν ἡ πόλη του. Τίποτ ἄλλο δὲν τὸν συνέδεε μαζί της. Δὲν ὑπῆρχε κανένας συγγενὴς γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχτεῖ, οὔτε κάποιος γνωστὸς ἢ φίλος. «Οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι». Τὰ σπίτια ἀνῆκαν σὲ ἄλλους, ὅπου οἱ οἰκοδεσπότες περίμεναν συγγενεῖς καὶ φίλους. Ὁ Ἰωσὴφ ἔψαξε ἀπὸ δῶ κι ἀπὸ κεῖ μὰ δὲν βρῆκε τίποτα, παρὰ μονάχα ἕνα σπήλαιο ὅπου οἱ βοσκοὶ μάζευαν τὰ ζωντανά τους.
.                 Ἡ Ἰουδαία ἦταν γεμάτη ἀπὸ τέτοια σπήλαια. Ἐδῶ ὑπῆρχαν τὰ σπήλαια τῶν προφητῶν, τοῦ Μανασσῆ, ἐδῶ εἶναι τὰ σπήλαια τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, τοῦ ὁσίου Χαρίτωνα, τοῦ Χοτζεβᾶ. Ὑπάρχουν σπήλαια πάνω ἀπὸ τὴ Νεκρὰ Θάλασσα, ἐκεῖ ὅπου ὁ Δαβὶδ κρύφτηκε ὅταν τὸν κυνηγοῦσε ὁ Σαούλ, σπήλαια στὸ ὄρος τῶν πειρασμῶν. Κι ὅλ᾽ αὐτά, καθὼς καὶ ἄλλα σπήλαια, μετὰ τὴ δόξα ποὺ ἔλαβε τὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἔλαμψαν κι αὐτὰ μὲ τὸ φῶς τῶν ἁγίων. Κι ὑπάρχουν κι ἄλλα πολλὰ σπήλαια, ὅπου οἱ Βεδουίνοι ποιμένες σταλιάζουν τὰ πρόβατά τους μέχρι σήμερα, ὅπως μπορεῖ νὰ διαπιστώσει ὁ προσκυνητὴς τῶν Ἁγίων Τόπων.
.                 «Καὶ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τὴ φάτνη» (Λουκ. β´ 7). Ἐδῶ, ὅπως καὶ στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου, πρέπει νὰ διαχωρίσει κανεὶς τὴ λέξη «πρωτότοκος» ἀπὸ τὴ λέξη «αὐτῆς», ποὺ προηγήθηκε. Ἡ λέξη πρωτότοκος δὲν ἀναφέρεται στὸν υἱὸ τῆς ἁγίας Παρθένου. Μιλάει γιὰ τὸν θεῖο Πρωτότοκο, τὸν μονογενῆ Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος στὴ νέα κτίση εἶναι «πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς» (Ρωμ. η´ 29). Εἶναι ὁ μυστικὸς Πρωτότοκος στὴ βασιλεία τῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν αἰωνιότητα, ὁ ἱστορικὸς Πρωτότοκος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁρατῆς καὶ τῆς ἀόρατης βασιλείας Του.
.                 Καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ. Τὰ καθαρὰ ἄχυρα εἶναι καλλίτερα ἀπὸ τὰ βρώμικα μετάξια. Πόσο πιὸ ἀναμάρτητη εἶναι ἡ φάτνη ἀπὸ τὸ παλάτι τοῦ Καίσαρα, τὸ σπήλαιο ἀπὸ τὴ Ρώμη, τὴν πρωτεύουσα τοῦ ἐξουσιαστῆ τοῦ κόσμου τούτου. Ἄσε τὸ θεῖο βρέφος ν᾽ ἀνακλιθεῖ στὴ φάτνη λοιπόν, στὸ σπήλαιο! Τὰ πρόβατα κι οἱ ἀγελάδες δὲν γνωρίζουν ἁμαρτία, οἱ βοσκοὶ ξέρουν πολὺ λιγότερα τέτοια πράγματα ἀπὸ ἄλλους. Γιὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ φῶς ὑπάρχει ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑφίσταται ἁμαρτία. Ἡ ζεστασιὰ εἶναι ἐκεῖ ποὺ ὁ ἀέρας τῆς ἁμαρτίας δὲν γεμίζει τὰ στήθη. Ποιός ξέρει πόσες φορὲς νὰ πῆγε στὸ σπήλαιο αὐτὸ ὁ Δαβίδ, ὁ γιὸς τοῦ Ἰεσσαί; Ἴσως νὰ ξεκίνησε ἀπὸ ἐκεῖ γιὰ ν᾽ ἀναμετρηθεῖ μὲ τὸν Γολιάθ, ποὺ τὸν σκότωσε μὲ μιὰ πέτρα τῆς σφεντόνας του, ἐνῶ ἐκεῖνος ἦταν ὁπλισμένος ὣς τὰ δόντια. Τώρα στὸ σπήλαιο αὐτὸ κεῖται τὸ νεογέννητο βρέφος πού, κατὰ τοὺς νόμους τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἀπόγονος τοῦ ἴδιου αὐτοῦ βοσκοῦ Δαβίδ. Κι αὐτὸ τὸ βρέφος θ᾽ ἀναμετρηθεῖ μ᾽ ἕναν φοβερὸ Γολιάθ, τὸν σατανᾶ, ποὺ βασιλεύει στὴν Ἱερουσαλὴμ μεταμφιεσμένος σὲ Γολιὰθ-ἁμαρτία καὶ στὸ μέγιστο ὅλων τῶν Γολιὰθ -τὸν θάνατο. Ὁλόκληρος ὁ στρατὸς τῶν δαιμόνων εἶναι ὁπλισμένος ὣς τὰ δόντια καὶ θὰ καγχάσει, ἂν δεῖ τὸν Ἰησοῦ νὰ βαδίζει ἐναντίον του μὲ κάποιο φαινομενικὰ ἄχρηστο ὅπλο, ὅπως κι ὁ Γολιὰθ κάγχασε, ὅταν εἶδε τὸν Δαβὶδ μὲ τὴ σφεντόνα του. Τὸ νικηφόρο ὅπλο τοῦ Ἰησοῦ θά ᾽ναι κάτι πιὸ ἁπλὸ ἀπὸ τὴν πέτρα. Θὰ εἶναι ξύλινο, ἕνας ξύλινος σταυρός.
.                 Ἦταν νύχτα, μιὰ ἤρεμη νύχτα. Οἱ ταλαιπωρημένοι ταξιδιῶτες – ὑπήκοοι τοῦ Καίσαρα ἀναπαύονταν, ἀναπλήρωναν μὲ τὸν ὕπνο τὶς δυνάμεις τους. Μόνο οἱ ποιμένες ἀγρυπνοῦσαν, παρέμεναν «ἀγραυλοῦντες καὶ φυλάσσοντες φυλακὰς τῆς νυκτὸς ἐπὶ τὴν ποίμνην αὐτῶν» (Λουκ. β´8). Τὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ πρέπει νά ᾽ταν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, διαφορετικὰ δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ τὸ χρησιμοποιοῦν οἱ ποιμένες. Ἀργότερα ὅμως ποὺ τὸ σπήλαιο αὐτὸ ἔγινε ὁ πιὸ σπουδαῖος τόπος τῆς Βηθλεέμ, ἡ πόλη μεγάλωσε πολὺ καὶ τὸ περικύκλωσε. Μισὴ ὥρα ἀνηφορικὸς δρόμος ἀπὸ τὴν Βηθλεὲμ ὑπάρχει ἕνα χωριουδάκι, γνωστὸ ὡς «τῶν ποιμένων». Ἡ παράδοση λέει πὼς στὸν χῶρο αὐτὸ ἔβαζαν οἱ ποιμένες τὰ πρόβατα. Ἀπὸ τὴ συνομιλία ποὺ εἶχαν μὲ τοὺς ἀγγέλους ποὺ τοὺς ἐμφανίστηκαν σὲ κάποια ἀπόσταση καὶ ἀπὸ τὸ σπήλαιο καὶ τὴ Βηθλεέμ: «Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονὸς» (Λουκ. β´ 15).
.                 Ἡ ἀληθινὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ἴδια ἡ ἁγία Γραφή, μᾶς γνωρίζει πὼς ὅταν οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἐμφανίστηκαν στοὺς ἀγραυλοῦντες ποιμένες, ἡ δόξα τοῦ Κυρίου τοὺς κάλυψε καὶ κεῖνοι φοβήθηκαν ὑπερβολικά. Ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ ποὺ φωτίζει τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς δικαίους εἶναι θαυμαστή. Πολλοὶ ἄνθρωποι ἀξιώθηκαν νὰ δοῦν στὴ ζωή τους σωματικὰ τὸ φῶς αὐτὸ τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Ὁ προφήτης Ἰεζεκιὴλ περιγράφει αὐτὸ ποὺ εἶδε ὁ ἴδιος: «Καὶ εἶδον… ὡς ὅρασιν πυρὸς καὶ τὸ φέγγος αὐτοῦ κύκλῳ. ὡς ὅρασις τόξου, ὅταν ᾖ ἐν τῇ νεφέλῃ ἐν ἡμέραις ὑετοῦ, οὕτως ἡ στάσις τοῦ φέγγους κυκλόθεν. Αὕτη ἡ ὅρασις ὁμοιώματος δόξης Κυρίου· καὶ εἶδον καὶ πίπτω ἐπὶ πρόσωπόν μου» (Ἰεζ. Α´ 27-28).
.                 Ὁ ἄγγελος ποὺ ἦταν καλυμμένος μὲ τὴν οὐράνια δόξα καθησυχάζει τοὺς ποιμένες μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Μὴ φοβεῖσθε· ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ. ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαβίδ. καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον· εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ» (Λουκ. β´ 10-12).
.                 Στὴ Νέα Κτίση οἱ ἄγγελοι λειτουργοῦν ὡς κήρυκες τοῦ Δημιουργοῦ. Ἄγγελος ἐμφανίστηκε ἀρχικὰ στὴν ἁγία Παρθένο Μαρία, μετὰ στὸν δίκαιο Ἰωσήφ, τώρα στοὺς ποιμένες. Καὶ θὰ συνεχίσουν οἱ ἄγγελοι νὰ ἐμφανίζονται στοὺς «μάγους ἐξ Ἀνατολῶν». Τὰ πάντα γίνονται σύμφωνα μὲ τὶς ἀνάγκες τοῦ σχεδίου καὶ τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀρχάγγελος χαιρέτησε τὴν ἁγία Παρθένο μὲ τὸ «Χαῖρε». Παρόμοια λέξη χρησιμοποιήθηκε πρὸς τοὺς ποιμένες: «Ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην». Ὅταν οἱ μάγοι εἶδαν τὸν ἀστέρα στὸν οὐρανό, «ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα» (Ματθ. β´10). Ὁ Χριστὸς εἶναι πηγὴ ἀνέκφραστης χαρᾶς. Ἔρχεται γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τοὺς δεσμῶτες. Μπορεῖ νὰ νιώσει κανεὶς μεγαλύτερη χαρὰ ἀπ᾽ αὐτήν; Καὶ μόνο ἡ φωνή του εἶναι γλυκύτερη καὶ πολὺ πιὸ ζωοδότρα ἀπὸ ἐκείνην τῶν ἀγγέλων. Ὁ μεγάλος προφήτης Ἡσαΐας ἄκουσε τὴ γλυκύτατη αὐτὴ ἀγγελικὴ φωνὴ νὰ ψάλλει: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, Κύριος σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ». Κι ὁ μέγας μύστης τῶν μυστηρίων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, γράφει γιὰ τὸ ὅραμά του μὲ τοὺς ἀγγέλους: «Καὶ εἶδον καὶ ἤκουσα ὡς φωνὴν ἀγγέλων πολλῶν κύκλῳ τοῦ θρόνου καὶ τῶν ζώων καὶ τῶν πρεσβυτέρων, καὶ ἦν ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν μυριάδες μυριάδων καὶ χιλιάδες χιλιάδων» (Ἀποκ. ε´11).
.                 Τέτοια οὐράνια δόξα ἀποκαλύφθηκε καὶ στοὺς ποιμένες τῆς Βηθλεέμ. Ὣς τότε μόνο ἐκλεκτὰ πρόσωπα, ἀτομικά, εἶχαν ἀξιωθεῖ νὰ δοῦν τέτοια δόξα. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ συναντᾶμε στὴν Ἁγία Γραφὴ ὁλόκληρη ὁμάδα θνητῶν ἀνθρώπων νὰ βλέπουν καὶ ν᾽ ἀκοῦνε χορεία ἀγγέλων. Αὐτὸ εἶναι ἕνα σημεῖο πὼς μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ ἀνοίχθηκε ὁ οὐρανὸς γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ τὸν ἀναζητοῦν μὲ καρδιακὴ καθαρότητα.
.                   Ἡ ἐμφάνιση αὐτὴ τοῦ ἀγγέλου μᾶς γνωρίζει καὶ κάτι καινούργιο, κάτι ποὺ δὲν τὸ εἴχαμε ξανασυναντήσει στὴν Ἁγία Γραφή. Εἶναι ὁ νέος ἀγγελικὸς ὕμνος. Ὁ μεγάλος προφήτης Ἠσαΐας τοὺς εἶχε ἀκούσει νὰ ψάλλουν τὸ «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος, Κύριος σαβαώθ…». Αὐτὸς εἶναι ἕνας ὕμνος δοξολογίας τοῦ Θεοῦ. Τώρα ὅμως οἱ ἄγγελοι μπροστὰ στοὺς ποιμένες ψάλλουν ἕναν καινούργιο ὕμνο, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ὀνομαστεῖ ὕμνος τῆς σωτηρίας.

«Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ
καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη
ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

.                 Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ὡς πρῶτο τους μέλημα νὰ δοξολογοῦν μὲ ἀγαλλίαση καρδίας τὸν ἐν Ὑψιστοις Θεό, κι ὄχι κάποιον θεὸ-ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς, τότε ἔρχεται εἰρήνη στὴ γῆ καὶ εὐδοκία (καλὴ θέληση, διάθεση) στοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἦρθε στὸν κόσμο, ὥστε ἡ γῆ ὁλόκληρη ν᾽ ἀναστηθεῖ καὶ νὰ δοξολογήσει τὸν ἐν Ὑψίστοις Θεό, νὰ δεχθεῖ τὴν ἐπὶ γῆς εἰρήνη καὶ τὴν εὐδοκία στοὺς ἀνθρώπους. «Ἐγὼ Κύριος ὁ Θεός…ὁ ποιῶν εἰρήνην» (Ἡσ. με´ 6-7).

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ