«Κουλτούρα Θανάτου»

Στή σύναξη τῶν προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό Φανάρι τό Μάρτιο τοῦ 2014 ὁ Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, κατά τό ρεπορτάζ, ἐξέφρασε τήν ἀνησυχία του γιά σύγχρονες προκλήσεις, πού, κατ’ αὐτόν, πρέπει νά ἀντιμετωπίσει ἡ Ἐκκλησία. Μεταξύ αὐτῶν οἱ «προσπάθειες καλλιέργειας τῆς καταλυτικῆς, διά τίς ἠθικές καί οἰκογενειακές ἀρχές, οὕτως λεγομένης φιλοσοφίας τοῦ φύλου», καθώς καί «ὅσα διεκδικοῦν τήν ἐπέμβαση εἰς τήν ἴδια τή θεόπλαστη φύση (τοῦ ἀνθρώπου)». Ἐπισήμανση σημαντική.

Ὄντως, στίς δυτικές κοινωνίες ἕνα κρεσέντο προβολῆς νέων ἰδεῶν περί τό φύλο, διακηρύσσει ὡς «ἀτομικό δικαίωμα» τό νά βιώνει ὁ ἄνθρωπος τή συνάντησή του μέ τόν ἄλλο ἄνθρωπο καί γενικά νά πολιτεύεται χωρίς τή «δέσμευση» νά ἐνεργεῖ σταθερά τίς ζωτικές λειτουργίες ἑνός φύλου, σέ ἀτομικό καί κοινωνικό ἐπίπεδο. Προωθεῖται δηλαδή ἕνας τύπος ἀνθρώπου μέ ἀσταθές, ἐλεύθερα ἐπιλέξιμο φύλο, ὅσο ἀλλόκοτος καί ἄν εἶναι στήν πανανθρώπινη συνείδηση καί ἐντελῶς ξένος πρός τή «θεόπλαστη φύση» τῆς χριστιανικῆς ἀνθρωπολογίας. Ποιές ὅμως εἶναι οἱ συνέπειες αὐτῆς τῆς μοντέρνας κουλτούρας;

Ὁ θεσμός, πού καίρια πλήττεται, εἶναι ὁ γνωστός μας γάμος. Νέα σχήματα συμβιώσεων, ἐκτός βιολογικῶν ὅρων γιά τή συνέχεια τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, θεσμοθετοῦνται στίς κοινωνίες, ὡς ἰσόκυρα πρός αὐτόν, μετά ἀπό μακροχρόνια «πλύση ἐγκεφάλου» τῆς κοινῆς γνώμης. Ἡ «ἀγάπη», πού στό ὄνομά της ὀμνύουν οἱ «ἀναδομητές» τῆς φύσης, πρός ὅποιον καί ἄν ἀπευθύνεται, «σύντροφο», παιδί, (ἤ ἀκόμη καί ζῶο), ἱκανοποιεῖ ναρκισσιστικές ἀναζητήσεις περιπαθῶν ἐμπειριῶν τοῦ ἀτόμου, καί ὄχι ὁράματα συνεργειῶν ἀγάπης, πού ἀντιπαλεύει τό θάνατο μέ τήν ἀτίμητη καρποφορία της σέ ἀνθρώπους μέ μέλλον ἀθανασίας.

Στίς ἀνατρεπικές αὐτές περί φύλου θεωρήσεις, τό φεμινιστικό κίνημα βρίσκει ἐρείσματα νά βάλλει κατά τῆς ἴδιας τῆς φυσικῆς γενετήσιας τάξης, τήν ὁποία μέμφεται ὅτι «μεροληπτεῖ» ὑπέρ τοῦ ἄνδρα γιά τήν κοινωνική του καταξίωση, κατανέμοντας ἄνισα τά βάρη τῆς συνέχειας τῆς ζωῆς στά δύο φύλα. Στό ὄνομα δέ τῆς ἰσότητας τά φεμινιστικά λόμπι ἔχουν ἐπιτύχει τή θεσμοθέτηση γιά τή γυναίκα δικαιωμάτων πάνω στό σῶμα της, κατά παράβαση ἀρχῶν βιολογίας, ἠθικῆς καί δικαίου. Δέν πρόκειται δηλαδή γιά μέτρα προστασίας τοῦ σώματός της ἀπό ἐξευτελιστική μεταχείριση, ἀλλά, γιά δικαιώματα ζωῆς καί θανάτου ἀνθρωπίνων ὄντων, πού ἔχουν σπαρεῖ μέσα σ’ αὐτό καί κυοφοροῦνται σύμφωνα μέ τούς βιολογικούς νόμους: δικαιώματα γιά ἐκτρώσεις κατά τό δοκοῦν. Γενικότερα, μετά ἀπό πιέσεις «προοδευτικῶν» λόμπι καί τῶν δύο φύλων, ἔχει θεσμοθετηθεῖ ἡ διάσπαση τῆς «θεόπλαστης» γενετήσιας τάξης σέ δύο αὐτόνομες λειτουργίες: α) τή φευγαλέα ἠδυπάθεια, καί β) τήν ἐν δυνάμει ἀκόλουθη ἔμπονη διαδικασία καρποφορίας νέας ζωῆς. Ἡ ἀνεξέλεγκτη δέ λειτουργία τῆς πρώτης, («σεξομανία»), καί ὁ στραγγαλισμός τῆς δεύτερης ἔχουν τεθεῖ καί τά δύο, κάτω ἀπό τήν κάλυψη τῶν «ἀτομικῶν δικαιωμάτων»!

Στό δεύτερο μισό τοῦ 20^ου αἰῶνα, ἔζησε στήν Ἑλλάδα, ὅπου καί ἀπεβίωσε, ὁ αὐστριακός Ρωμαιοκαθολικός ἱερέας, Λαυρέντιος Γκέμερεϋ. Δήλωνε «πολιτισμικός πρόσφυγας». Λάτρης τῆς ἀνατολικῆς ἐκδοχῆς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος καί δεινός κριτής τῆς δυτικῆς κουλτούρας, δημοσίευσε τό 1977 τό βιβλίο «Ἡ δύση τῆς Δύσης» (Ἐκδ. Παπαζήση). Κινεῖται σέ πλαίσια ἱστορικο-κοινωνικο-φιλοσοφικά. Κάποιες θέσεις του ἐγγίζουν τό θέμα μας. Γράφει: «Πῶς ἐξελίχτηκε τό κορίτσι σέ δευτερεύοντα γιό …, πῶς ἔγινε ἡ μητέρα μία μέγαιρα τῆς ἔκτρωσης, συνεχής καταναλώτρια τοῦ «χαπιοῦ», πῶς κατάντησε ἡ γυναίκα τοῦ μεσαίωνα, πού ὀνομαζόταν Ma-Dame, Madonna, Δέσποινα, … μέσα στήν ἀνδρική πλειονότητα, στήν διακοσμητική «κυρία καθηγήτρια», «κυρία ὑπουργίνα»…; Πῶς ἔχει μεταβληθεῖ τό κράμα ἀρχομανίας καί δέους, πού χαρακτήριζε στόν μεσαίωνα τή σχέση τοῦ ἄνδρα μέ τή γυναίκα, στίς κυριαρχικές –γιά τόν ἄνδρα-  συνθῆκες τῆς ἀστικῆς τάξης, πού τίς δέχτηκε καί ἡ ἴδια ἡ γυναίκα, γιά νά προσαρμοστεῖ ἀπόλυτα, ἀκόμα καί στίς ἀπελευθερωτικές της προσπάθειες, σ’ αὐτές, χωρίς νά συμβάλλει μέ κάτι τό δικό της σέ ἕνα καινούργιο κόσμο; …. Ἕνα φαίνεται σίγουρο: ἡ ψυχολογική κατάσταση στήν ὁποία βρίσκεται σήμερα ἡ γυναίκα τῆς μεταγενέστερης ἀστικῆς κοινωνίας εἶναι θαυμάσια προκαθορισμένη στό νά ἐπιταχύνει τό τέλος αὐτῆς τῆς κοινωνίας μέ τή συνεχή μείωση τῆς γεννητικότητας. Μέ τήν παύση τῆς μητρότητας παύει ἡ ἴδια ἡ ἀνθρώπινη ζωή – ἐκτός ἄν ἡ χημική βιομηχανία ἀναλάβει τήν ἀναπαραγωγή τοῦ ἀνθρώπου. Θά εἶναι ἄραγε αὐτό τό ἑπόμενο κεφάλαιο τῆς Τεχνολογικῆς Ἐπανάστασης; Ἕνας τέλειος κόσμος τοῦ ρομπότ, μιά ἀνθρωπότητα χωρίς φύλο;» (σελ. 141,143).

Τό θέμα ἀπασχολεῖ πολλές σύγχρονες διανοούμενες, πού ἐπικρίνουν ἔντονα αὐτόν τόν οἶστρο ἀνατροπῆς, στόν ὁποῖον καί ἀντιτάσσουν παλιούς πανανθρώπινους τρόπους ζωῆς. Μία ἀπ’ αὐτές, ἡ Hilary White, σέ ἄρθρο της στόν ἰστότοπο LifeSiteNews.com (10/1/2013), μέ τόν εὔγλωττο τίτλο: «Οἱ νέοι ἄνδρες ἀποφεύγουν τό γάμο: Οἱ γυναῖκες δέν εἶναι πιά γυναῖκες», παραθέτει στατιστικές ἀπό τίς ΗΠΑ, πού δείχνουν ὅτι ἀπό τό 1997 μέχρι σήμερα, τό ἐνδιαφέρον γιά ἕνα γάμο ἐπιτυχή, ἐνῶ στίς νέες ἔχει αὐξηθεῖ σημαντικά, στούς συνομηλίκους τους νέους ἔχει μειωθεῖ σέ βαθμό ἀντίστοιχο. Ἀναφέρει δέ θέσεις ἄλλης ἀντι-φεμινίστριας, ἐρευνήτριας σέ θέματα σχέσεων τῶν φύλων καί γάμου, τῆς Suzanne Venker, πού σέ ἄρθρο της μέ τόν ἐμβληματικό τίτλο «Πόλεμος κατά τῶν ἀνδρῶν», ἀναλύει πλῆθος στατιστικῶν στοιχείων ἀπό τίς ΗΠΑ, καί συμπεραίνει ὅτι ὁ φεμινισμός ἔχει καταφέρει νά ἐκτοπίσει πολλούς ἄνδρες ἀπό τή δημόσια σκηνή, ἀπονευρώνοντας τόν παραδοσιακό τους ρόλο ὡς πυλώνων, φυλάκων καί τροφοδοτῶν τῆς οἰκογένειας καί γενικά τῆς κοινωνίας. Κρίνει δέ ὅτι οἱ ἄνδρες δέν ἕλκονται πιά ἀπό τό γάμο ὅπως πρῶτα, δέν τόν βλέπουν σάν πεδίο ὁλοκλήρωσης, ἀλλά σάν ἀρένα στημένου ἀγώνα, μετά τίς ἀπανωτές ἀναμορφώσεις τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου, πού τά φεμινιστικά λόμπι ἔχουν ἐμπνεύσει: περιπέτεια χωρίς νόημα!

Ἡ νεωτερική μετάλλαξη τοῦ ἀνθρώπου τῆς Δύσης ἀφορᾶ ὄχι μόνο τή γυναίκα, ἀλλά καί τόν ἄνδρα, πού ὄχι σπάνια ἐγγίζει ἐκτρωματικές καταστάσεις. Συχνά οἱ φυλετικές του μεταλλάξεις προκαλοῦν τό κοινό αἴσθημα. Μάχεται δέ, μέ τρόπο βίαιο καί αὐταρχικό, νά τίς ἐπιβάλει ὡς «ἀτομικό δικαίωμα», ἐγκαλῶντας ὡς ρατσιστή ὅποιον ἁπλά διαπιστώνει ἰδίοις ὄμασι, τήν ἀλήθεια περί τοῦ βιολογικοῦ φύλου του! Ἄλλοτε πάλι, πολλοί μοντέρνοι ἄνδρες ἀποδεικνύονται στυγνοί καιροσκόποι. Στηρίζουν ἐκθύμως τήν ἀπελευθέρωση τῆς γυναίκας ἀπό τήν «ἀνδρική κυριαρχία»· (ἐννοεῖται βέβαια ὅτι ἡ «ἀπελεύθερη» ἐπωμίζεται πολλές ἀπό τίς δικές τους εὐθύνες). Αὐτοί δέ, πλέοντας σέ πελάγη ἀδιαφορίας, τρυγοῦν ἀνέμελα, κάποτε καί μέ τό ἀζημίωτο, ὅποιο καρπό βροῦν στό διάβα τους καί «κάνουν τή ζωή τους» χωρίς τύψεις. Μήπως δέν πλειοδοτοῦν σέ μανιφέστα, ὅπως ὅτι ἡ γυναίκα δέν τούς ἔχει ἀνάγκη; Δέν τῆς ἀναγνωρίζουν ἱκανότητες σάν τίς δικές τους, ἄν ὄχι μεγαλύτερες; Δέν προσυπογράφουν τά φεμινιστικά κηρύγματα περί «στερεότυπων ρόλων» τῶν φύλων, πού τήν ἔχουν χαντακώσει, καί ὅτι «ἦλθε ὁ καιρός νά ἀνοίξει τά φτερά της»; Ἐννοῶντας βέβαια: «ἄς φύγει, νά μᾶς ἀφήσει ἥσυχους»!  

Τέτοιοι εἶναι οἱ καρποί τῆς νέας περί φύλου ἰδεοληψίας: ὄντα ἐγωπαθή, ἀνέραστα, ἄκαρπα. Ἐκεῖνος: δόλιος ἀκαμάτης, φιλήδονος ὑποκριτής, ὕπουλος ἀτομιστής. Ἐκείνη: ὑστερική ἀκτιβίστρια, ἀφιονισμένη μέ φαντασιώσεις αὐτάρκειας, δύναμης, καταξίωσης, ὁρμᾶ νά συντρίψει ὅποιον καταφρονεῖ τή ἀνωτερότητά της! Πῶς αὐτά τά ὄντα νά συναντηθοῦν; Πῶς νά νιώσουν τήν ἀνάγκη τό ἕνα τοῦ ἄλλου, γιά νά ὁλοκληρωθοῦν δημιουργικά; Πῶς νά κάνουν οἰκογένεια; Στίς «ἐμπόλεμες» αὐτές συνθῆκες πολλά εἶναι τά ἀθῶα θύματα: νέα ἀγόρια καί κορίτσια, πού ἐπιθυμοῦν γάμο καί θά ἦταν πρόθυμα νά κάνουν οἰκογένεια, ἀπωθοῦν τούς πόθους τους, σάν δυνητικά σενάρια γιά τήν ἔσχατη ὡριμότητά τους. Ἡ ἀμοιβαία καχυποψία, πού οἱ μοντέρνες διδαχές περί φύλου ἔχουν ἐκθρέψει, λυμαίνονται κάθε φυσική μεταξύ τους ἕλξη.

Οἱ προωθητές τῶν νέων θεωρήσεων περί φύλου, σεμνύνονται ὅτι ἀπελευθέρωσαν τή γυναίκα καθιερώνοντας γι’ αὐτήν ἴσα δικαιώματα μέ τόν ἄνδρα. Στό μέτρο πού ἰσότητα δέν σημαίνει ἰσοπέδωση τῶν φύλων, ἀλλά ἴσος σεβασμός στό πρόσωπο καί τήν ξεχωριστή λειτουργία κάθε ἀνθρώπου ἀνεξαρτήτως φύλου, παραβιάζουν ἀνοικτές θύρες. Ἐδῶ καί 2000 χρόνια ὁ Χριστιανισμός ἔχει διακηρύξει τή γυναίκα ἰσότιμη μέ τόν ἄνδρα, ὅπως ἐξ ἀρχῆς δημιουργήθηκε. Οἱ ἐπιτυχίες δέ, πού ἐπικαλοῦνται τά φεμινιστικά κινήματα, στήν ἀναμόρφωση τοῦ θεσμικοῦ πλαισίου τῶν κοινωνιῶν πρός ὄφελος τῶν γυναικῶν, λίγο διαφέρουν ἀπό «πύρρειες νίκες»! Πολύ ἀμφίβολο, ἄν σήμερα εἶναι πιό εὐτυχισμένη ἡ γυναίκα καί ἀξιοποιεῖ καλύτερα τά τάλαντά της περνῶντας τίς μέρες ἤ τίς νύχτες της, πίσω ἀπό γκισέ καί γραφεῖα γεμάτα χαρτιά, κάτω ἀπό τό ἄγχος στενῶν προθεσμιῶν καί ὑποχρεώσεων, ἤ σέ μαραθώνια διαβούλια «στελεχῶν» καί «συμβούλων», ἤ σέ διάφορα συνεργεῖα, κτλ. Ἄν εἶναι πιό ἀσφαλής καί ἔπαψε νά εἶναι θύμα ἐκμετάλλευσης ἤ παρενόχλησης, παλεύοντας γιά «καταξίωση», μέσα στό ἀνελέητο, ἀνταγωνιστικό, ἠθικά ξεσαλωμένο κοινωνικό χῶρο, ἀπ’ ὅσο ἦταν, ὅταν τά δύο φύλα συμπορεύονταν μέ ρόλους ἀλληλοεξαρτούμενους, παρά τά προβλήματα, πού ἔχει ὄντως ἐκθρέψει στίς σχέσεις τους ἡ φθορά τῆς φύσης τοῦ ἀνθρώπου. Ἕνα πάντως εἶναι σίγουρο: οἱ δυτικές κοινωνίες ἀπειλοῦνται ἀπό δημογραφικό λιμό. Ἡ Δύση ὁδηγεῖται στή δύση της, κατά τήν πρόγνωση τοῦ Γκέμερεϋ πρίν ἀπό 40 χρόνια.

Ἀξιοσημείωτη ἐπίσης καί ἡ διαίσθησή του ὅτι ὁ ἄνθρωπος τῆς δυτικῆς κουλτούρας, ἴσως θελήσει νά ἐπέμβει στήν ἴδια τή «θεόπλαστη φύση» του, καί, στρεβλώνοντας τή δημιουργική ἑτερότητα τῶν φύλων, νά ἀναθέσει τήν ἀναπαραγωγή του στή βιοχημεία! Δέν συζητιέται σήμερα ἡ δυνατότητα παραγωγῆς «ἀντιγράφων» ἀνθρώπων μέ «κλωνοποίηση»; Δέν γνωρίζουμε ἄν, μέ τήν ἀνοχή τοῦ Θεοῦ, (τήν «κατ’ ἐγκατάλειψη»;…), ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀποστασίας θά τό ἐπιτύχει, οὔτε τί ὄντα θά παραχθοῦν. Τό δημογραφικό πάντως κενό στή Δύση δέν πρόκειται νά καλυφθεῖ διά τῆς βιοτεχνολογίας μέ ἄφυλα ρομπότ. Ἡ φυσική νομοτέλεια ἀπεχθάνεται τό κενό: τό νερό, πού ρέει, γεμίζει ὅποια λακκούβα βρεῖ στό διάβα του. Ἔτσι καί λαοί μετακινοῦνται, εἴτε ὡς μαχητικοί εἰσβολεῖς, εἴτε ὡς ἐξαθλιωμένοι οἰκονομικοί ἤ πολεμικοί πρόσφυγες, καί διακινδυνεύουν τή ζωή τους ἀναζητῶντας καλύτερη τύχη σέ περιοχές δημογραφικά ἄνυδρες. Καί εἶναι νέα ἄτομα, καί οἰκογένειες μέ νέους βλαστούς. Δέν ἔχει γίνει ἡ Μεσόγειος ὑγρός τάφος σέ χιλιάδες δύστυχους πρόσφυγες, πού πληρώνουν χαράτσι σέ μαφιόζους δουλεμπόρους, γιά νά τούς μεταφέρουν λαθραία στήν Εὐρώπη στοιβαγμένους σέ σαπιοκάραβα, πού βυθίζονται;

Τό ὅτι ἡ Εὐρώπη περιθάλπει θαλασσοδαρμένους ναυαγούς εἶναι ἀξιέπαινη. Ἡ τραγικότητα ὅμως τοῦ δικοῦ της προβλήματος εἶναι ἐφιαλτική: ἡ ὑπογεννητικότητα κάνει τό μέλλον της ζοφερό. Πρόσφατες στατιστικές τή φέρουν πρωταθλήτρια κόσμου στό … «ἄθλημα» αὐτό. Κατ’ ἀδήριτη λοιπόν συνέπεια, ὅσο καί ἄν σπάνια ὁμολογεῖται, ἡ Εὐρώπη σ’ αὐτά τά θαλασσοδαρμένα ράκη, ὅσα ἐπιζήσουν, προσβλέπει γιά νά κρατήσει σέ λειτουργία τόν παραγωγικό ἰστό της καί ὄρθιο τό ἀσφαλιστικό σύστημα τῶν γερασμένων γηγενῶν πληθυσμῶν της. Ἐπισήμως ἐκτιμᾶται ὅτι ἡ ΕΕ θά χρειαστεῖ νά ἐνσωματώσει κάπου 56 ἑκατομμύρια νέων μεταναστῶν μέχρι τό 2050, «προκειμένου νά καταπολεμηθεῖ ἡ μείωση τοῦ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ της» (βλ. ἰστοσ. Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου europarl.europa.eu). Πράγμα, πού σημαίνει ὅτι θά πρέπει νά δεχθεῖ τήν εἰσροή ἄνω τῶν 150 ἐκατομμυρίων νέων ἀνθρώπων στόν εὐρωπαϊκό χῶρο.

«Δύση τῆς Δύσης», λοιπόν, δέν σημαίνει ἀκατοίκητη Δύση. Σημαίνει τό τέρμα τοῦ περίφημου χριστιανικοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ. Ἴσως τά περίλαμπρα χριστιανικά ἐπιτεύγματα τῆς γηραιᾶς μας ἠπείρου, θά τά ἐπιδεικνύουν κάποτε ὡς μουσειακά τουριστικά ἐκθέματα νεήλυδες λαοί, μουσουλμάνοι, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, μιά καί γι’ αὐτούς ἡ πολυτεκνία εἶναι καθῆκον ἱερό! Καί αὐτό δέν θά ἦταν τό χειρότερο σενάριο: κανείς δέν μπορεῖ νά ἀποκλείσει τήν ἐπέκταση τοῦ αἱματηροῦ τζιχάντ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς στά πατρογονικά μας ἐδάφη. Καί τότε τίποτα δέν θά ἔμενε ὄρθιο…

Εἴθε οἱ Εὐρωπαῖοι νά βγοῦμε ἀπό τόν χαυνωτικό εὐδαιμονισμό μας καί ἡ δυναμική τῆς τραγικῆς αὐτῆς πορείας νά ἀνακοπεῖ. Ἔρχεται πάντως στό νοῦ μιά ρήση τοῦ σπουδαίου Ἄγγλου ἱστορικοῦ Ἄρνολντ Τόϋμπη, πού ἔχει πεῖ: «Οἱ πολιτισμοί, ὅταν χάνονται, εἶναι θύματα αὐτοκτονίας, ὄχι δολοφονίας»! Ρήση ζοφερή, τραγικά ὅμως ἐπίκαιρη, μέ ὅσα συμβαίνουν σήμερα στούς λαούς τῆς Εὐρώπης, τοῦ λίκνου τοῦ περίφημου εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Ἐμεῖς, οἱ «Χριστιανοί» τῆς Δύσης, δοκησίσοφοι κρετίνοι, χλευάζουμε τό χριστιανικό μας πολιτισμικό ὑπόβαθρο καί, «δαφνοστεφείς» κήρυκες τῆς περήφανης αὐτοχερίας, προβάλλουμε στήν οἰκουμένη σάν πρόταση προόδου τό «ἐπίτευγμα» τῆς στείρας μεταλλαγμένης φυσικῆς τάξης! Κατ’ οὐσίαν, ἕνα πολιτισμό λαῶν σέ ἐπιθανάτια κλίνη, μιά «μαύρη τρύπα», πού τούς ρουφᾶ γιά νά τούς ἐξαφανίσει! Κάποιοι εὔστοχα τόν ἔχουν ὀνομάσει «κουλτούρα θανάτου»!...

Ἐ. Χ. Οἰκονομάκος