ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝΤΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛ.  ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

 

Ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης γράφει στο θαυμάσιο βιβλίο του «Ο Γέρων Χατζη-Γεώργης ο Αθωνίτης» τα εξής αξιοπρόσεκτα και πολύ διδακτικά λόγια:

Επειδή θα γεννηθεί ίσως το ερώτημα σε μερικούς ανθρώπους, γιατί να επιτρέπει ο Θεός να ταλαιπωρούνται με δοκιμασίες, συκοφαντίες κ.τ.λ. δίκαιοι άνθρωποι, όπως και ο άνθρωπος του Θεού Χατζη-Γεώργης, ενώ ήταν εξαγνισμένη ψυχή από μικρό

παιδάκι, θεώρησα καλό να γράψω αυτό που νιώθω.

Φυσικά τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος, αλλά μια από τις πολλές περιπτώσεις ίσως να είναι και αυτή, κατά τον λογισμό μου. Εάν δεν επέτρεπε ο Θεός, να συκοφαντηθούν και ορισμένοι δίκαιοι, πώς θα μπορούσαν να καλυφθούν ορισμένοι ένοχοι, που δεν μπορούν να σηκώσουν το σφάλμα τους από εγωισμό; Η μεν γη δεν τους χωράει και οι δαίμονες ευκαιρία ζητάνε να τους φέρουν σε απόγνωση, να κάνουν κακό στον εαυτό τους, να κολασθούν.

Η πολλή όμως αγάπη του Θεού, για να μην απωλεσθεί καμιά αδύνατη ψυχή, επιτρέπει να κατηγορούνται και να συκοφαντούνται και δίκαιοι, άδικα, αλλά στο τέλος φανερώνεται η αλήθεια.

Μ’ αυτόν δε τον τρόπο βοηθάει και εμάς να φέρουμε καλούς λογισμούς πάντα, για ό,τι κακό ακούμε, να διαδίδεται για τον πλησίον μας και να αναρωτιώμαστε «μήπως είναι συκοφαντία;». Τότε φυσικά παρηγορούνται και οι ένοχοι και σιγά-σιγά αισθάνονται την ενοχή τους, ελέγχονται από την συνείδηση τους και διορθώνονται, εάν έχουν καλή διάθεση. Με λίγα λόγια, ορισμένες φορές ο Θεός ελαφρώνει το βάρος των ενόχων με το να συκοφαντηθούν δυνατοί δίκαιοι.

Φυσικά οι αδικημένοι, είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού. Οι ίδιοι όμως, κατά τον λογισμό μου, δεν έχουν τέτοιους λογισμούς. Αντιθέτως πιστεύουν ότι μπορούσε να ήταν και οι ίδιοι ένοχοι, εάν τους εγκατέλειπε η Χάρις του Θεού, και να ήταν ακόμη και σε φυλακή ως ένοχοι και να τους έτρωγε και το σαράκι, ο έλεγχος της συνειδήσεως. Ενώ σαν αδικημένοι, έχουν στην καρδιά τους τον αδικημένο Χριστό και αγάλλονται στην εξορία και στη φυλακή σαν στον Παράδεισο, διότι όπου Χριστός εκεί Παράδεισος.

Οι δίκαιοι λοιπόν, με την αρχοντική τους αυτή αγάπη, δεν αποβλέπουν σε μισθό Ουράνιο με τις καλωσύνες που κάνουν στους συνανθρώπους τους, διότι είναι παιδιά του Θεού και εργάζονται στο σπίτι τους, στην Εκκλησία του Χριστού, φιλότιμα.

Εάν καλοεξέταζε ο άνθρωπος την ωφέλεια την ψυχική και την αγαλλίαση την εσωτερική, που αισθάνεται και σε τούτη τη ζωή από μια μικρή καλωσύνη που κάνει στον πλησίον του, θα τον παρακαλούσε να την δεχθεί και θα τον ευγνωμονούσε ακόμη. Διότι την αλλοίωση που δέχεται η ψυχή, και τη χαρά που αισθάνεται η καρδιά του ελεήμονος ανθρώπου, ακόμη και από μία φέτα ψωμί που προσφέρει σ΄ ένα ορφανό, δεν μπορεί να του την δώσει ούτε και ο μεγαλύτερος καρδιολόγος, κι αν τον πληρώσει ένα σακί δολάρια.

Όπως επίσης τέτοια αγαλλίαση αισθάνονται οι ψυχές των αγωνιζομένων Χριστιανών, που αγρυπνούν, προσεύχονται και νηστεύουν, που δεν μπορούν να τη διανοηθούν εκείνοι που τρώνε ό,τι θέλουν και όποτε θέλουν, και πίνουν κρασιά και αναψυκτικά.

Φυσικά, όπως ανέφερα, τα παιδιά του Θεού δεν εργάζονται ούτε για τον ουράνιο μισθό, αλλ’ ούτε και για τις πνευματικές αυτές χαρές τούτης της ζωής, γιατί τα παιδιά δεν πληρώνονται από τον Πατέρα, αφού όλη η περιουσία του Πατέρα τους είναι δική τους. Άλλο το τι θα προσφέρει ο Θεός σαν καλός Πατέρας , δώρα θεία και σ’ αυτή τη ζωή και στην αιώνια.

Όσοι φυσικά εργάζονται για μισθό, είναι εργάτες και όσοι αποφεύγουν την αμαρτία για να μην κολασθούν, πάλι για το συμφέρον τους φροντίζουν. Καλό μεν είναι και αυτό, αλλά δεν έχει αρχοντιά, διότι μετά από τόσο μεγάλη θυσία που έκανε ο Χριστός για να μας λυτρώσει, από φιλότιμο δεν πρέπει να πάμε στην κόλαση, για να μη Τον λυπήσουμε με το να μας νιώθει ότι υποφέρουμε.