Ανάργυροι, αργυρώνητοι και πολιτικοί!..
Διαβάστε ένα περισπούδαστο άρθρο του γνωστού Έλληνα φιλόλογου καθηγητή και συγγραφέα ιστορικών βιβλίων κ. Αντώνη Αντωνάκου, όπου ερμηνεύει πολλές λέξεις της ελληνικής γλώσσας, που σήμερα έχουν την δική τους αξία ή απαξία στην πολιτική μας ζωή!..Όταν όμως το χρήμα είναι πολύ και προορίζεται προς αποθήκευση, τότε η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιεί την λέξη "αργύριον" ή "άργυρος". Επειδή σήμερα χρησιμοποιούμε σχεδόν όλο το ομηρικό λεξιλόγιο στα σύνθετα και τα παράγωγα, χωρίς να το γνωρίζουμε, υπάρχουν πολλές λέξεις, που δηλώνουν αυτή την έννοια, της ποσότητος δηλαδή χρημάτων προς αποθήκευση. Υπάρχει για παράδειγμα η λέξη "φιλάργυρος". Τα λεξικά αναφέρουν ότι είναι "αυτός που αγαπά υπερβολικά το χρήμα, ο τσιγκούνης", διότι "το χρήμα" είτε είναι λίγο είτε πολύ ως "χρήμα" ορίζεται σήμερα λεξικογραφικά. Είναι όμως έτσι;
ΑΡΓΥΡΩΝΗΤΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ
(Διαφορές ήθους πολιτικών)
Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Για
να καταλάβουν οι φίλοι αναγνώστες ορισμένες ιδιαίτερες έννοιες της
πολιτικής θα πρέπει προηγουμένως να εξηγήσουμε κάποιες ουσιαστικές
διαφορές των λέξεων της ελληνικής, δεδομένου τού ότι στην κλασσική
ελληνική γλώσσα δεν υπάρχουν συνώνυμα και η κάθε λέξη, ακόμη και όταν
εκφράζει ομοειδή έννοια, έχει λεπτή ειδοποιό διαφορά από μία άλλη, κάτι
που σήμερα δεν συμβαίνει και όλες οι έννοιες εκφράζονται με μία γενική
λέξη. Μία ουσιαστική διαφορά, η ερμηνεία τής οποίας οδηγεί σε πολιτική προέκταση είναι η λέξη "χρήμα". Η λέξη προέρχεται εκ του "χρώμαι",
διότι το χρήμα χρησιμοποιείται από τον πληθυσμό για ό,τι αυτός
χρειάζεται. Το χρήμα, λοιπόν, το χρησιμοποιούν οι πολίτες για ό,τι έχουν
ανάγκη, δηλαδή την διατροφή τους, την ενδυμασία τους, τους λογαριασμους
τους, τις καθημερινές υποχρεώσεις τους, γι’αυτό και ονομάζεται έτσι. Επειδή μάλιστα οι πρώτες κοινωνίες χρησιμοποιούσαν το ανταλλακτικό σύστημα, γι’αυτό η λέξη"χρήματα" σημαίνει και "πράγματα"...
Όταν όμως το χρήμα είναι πολύ και προορίζεται προς αποθήκευση, τότε η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιεί την λέξη "αργύριον" ή "άργυρος". Επειδή σήμερα χρησιμοποιούμε σχεδόν όλο το ομηρικό λεξιλόγιο στα σύνθετα και τα παράγωγα, χωρίς να το γνωρίζουμε, υπάρχουν πολλές λέξεις, που δηλώνουν αυτή την έννοια, της ποσότητος δηλαδή χρημάτων προς αποθήκευση. Υπάρχει για παράδειγμα η λέξη "φιλάργυρος". Τα λεξικά αναφέρουν ότι είναι "αυτός που αγαπά υπερβολικά το χρήμα, ο τσιγκούνης", διότι "το χρήμα" είτε είναι λίγο είτε πολύ ως "χρήμα" ορίζεται σήμερα λεξικογραφικά. Είναι όμως έτσι;
Η ανάλυση της λέξεως, που σας έδωσα, καταδεικνύει ότι ο φιλάργυρος δεν αγαπά απλώς το χρήμα αλλά τις μεγάλες ποσότητες χρήματος, αυτές που ποτέ δεν θα μπορέσει να ξοδέψει και τις αποθηκεύει για να ηδονίζεται. Ή ακόμη η λέξη "αργυρώνητος" (ωνέομαι-ούμαι=αγοράζω+άργυρος). Είναι αυτός που εξαγοράζεται με χρήματα. Κανείς όμως δεν εξαγοράζεται με λίγα χρήματα και η λέξη "άργυρος" υποδηλώνει ότι η εξαγορά γίνεται με πολλά χρήματα προς αποθήκευση. Ας μη ξεχνούμε τα "τριάκοντα αργύρια" του Ιούδα, χαρακτηριστικό τού χρηματισμού με τεράστια ποσά των προδοτών. Πολλοί λίγοι έχουν εισχωρήσει σήμερα σε αυτές τις σημασίες, διά τούτο και αποδίδουν π.χ. τα λόγια του Κρέοντα στην "Αντιγόνη"΄(στ. 295) «ουδέν γαρ ανθρώποισιν οίον άργυρος κακόν νόμισμα έβλαστε» "δεν υπάρχει πιο κακό πράγμα από το χρήμα". Η τεράστια όμως ποσότητα χρήματος καταφαίνεται στην συνέχεια από την αιτιολόγηση που κάνει ο Σοφοκλής: «Αυτό (ο άργυρος) και πόλεις κυριεύει, αυτό και ξεσπιτώνει τους ανθρώπους αυτό και καθοδηγεί και διαστρέφει τις δίκαιες γνώμες των ανθρώπων να στρέφονται σε αισχρές πράξεις· και δείχνει στους ανθρώπους να κάνουν πανουργίες και να γνωρίζουν κάθε ανόσιο έργο».
Οι Άγιοι Ανάργυροι, Κοσμάς και Δαμιανός αλλά και οι υπόλοιποι Ανάργυροι ιατροί και θεραπευτές τής Ορθοδοξίας, ονομάσθηκαν έτσι διότι δεν εχρηματίζοντο δι’αργυρίου, δεν έπαιρναν δηλαδή "φακελάκι", όπως πολλοί ιατροί σήμερα, το οποίο μετατρέπεται εις "αργύριον", εξαγόμενο στην αλλοδαπή, περιλαμβανόμενο δε στην λίστα Λαγκαρντ και σε άλλες παρόμοιες. Υπόβαθρο και προϋπόθεση για να είναι κάποιος"ανάργυρος" είναι η Παιδεία, η Αγάπη και το Μεγαλείο Ψυχής. Πράγματα, που και τα τρία σήμερα ελλείπουν από τους πολιτικούς. Κατά το παρελθόν υπήρξαν ηγέτες, οι οποίοι όχι μόνο δεν ήσαν αργυρώνητοι αλλά σε κάποιες περιπτώσεις έδωσαν ακόμη και την προσωπική τους περιουσία για την σωτηρία τής πατρίδος. Αυτούς, το αρνούμενο την έννοια της πατρίδος σύστημα τους καλύπτει σκοπίμως με την λήθη, διότι αποτελούν πρότυπα σε μία εποχή παρακμής, όπως αυτή της νεώτερης Ελλάδος. Κλασσικό παράδειγμα ο Καποδίστριας, ο οποίος ηρνείτο να λάβει μισθό και του οποίου η εντιμότητα επιστοποιήθη δια της πλήρους προσφοράς τής προσωπικής του περιουσίας στον ελληνικό λαό αλλά και από τα παρακάτω λόγια του... «Προτιμώ τον θάνατον, παρά να απατήσω λαόν, εμπιστεύσαντα την τύχην του εις την αφοσίωσίν μου».
Ως αρχηγός κράτους, ο οποίος γνώριζε την κατάσταση του έθνους του και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο λαός του πρότεινε το «αυτονόητο», που σήμερα φαντάζει «αδιανόητο» ... Ιδού λοιπόν τα λόγια του: «…Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς μισθούς αναλόγως με τον βαθμό τού υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της…» Σε ό,τι αφορά τον ίδιο, σε ομιλία του προς την Δ΄ Εθνοσυνέλευση ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος είπε: «…εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν δια να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».
Αλλά και στις αρχές τού 20ού αιώνα έχουμε έναν Υπουργό Ναυτικών, ο οποίος χειρίζεται το θέμα τής αγοράς τής ναυαρχίδος τού ελληνικού στόλου, του θωρηκτού "Αβέρωφ". Είναι ο Υπουργός Ιωάννης Δαμιανός, ο οποίος χειρίσθηκε το όλο ζήτημα χαμηλώνοντας το αρχικό κόστος κατά 2 εκατομμύρια χρυσές δραχμές, σε σχέση με το αντίτιμο το οποίο πλήρωσε στην κατασκευάστρια εταιρεία η ιταλική Κυβέρνηση για δύο πρώτα παρόμοια σκάφη, που προμηθεύθηκε η ίδια.
Φυσικά τον Υπουργό Δαμιανό δεν τον γνωρίζετε, διότι δεν υπάρχει στα βιβλία, δεν προβάλλεται ως πρότυπο κ.λπ. Χειρίσθηκε ένα θέμα όχι μόνο εθνικής ασφαλείας αλλά και πολλών χρημάτων. Ένα θέμα αντίστοιχο με αυτό που χειρίσθηκε ο "δημοκράτης Τσοχατζόπουλος", ο καταδικασθείς! Ένα μικρό τμήμα τού Τσοχατζοπούλειου "αργυρίου", της μίζας δηλαδή, έχει ευρεθεί και καταλογισθεί. Τα υπόλοιπα ευρίσκονται σε άγνωστα τραπεζικά θησαυροφυλάκια κι όλοι εμείς υφιστάμεθα σήμερα τις οικονομικές συνέπειες αυτού τού ελλείμματος. Τότε ο υπουργός αγόραζε για το συμφέρον τής πατρίδος το ισχυρότερο πλοίο, με την μεγαλύτερη δύναμη πυρός επιτυγχάνοντας μείωση του κόστους και αντισταθμιστικά οφέλη για την Ελλάδα. Στα χρόνια μας οι σύντροφοι αγόραζαν "υποβρύχια που γέρνουν", "αεροσκάφη γυμνά συστημάτων και πυρομαχικών" με "προσωπικά" αντισταθμιστικά οφέλη αργυρίου! Υπήρχε κι ένας Μεταξάς, ο οποίος εμφανίσθηκε στον Γκράτσι, καθ’ομολογίαν τού ιδίου με μία φθηνή ρόμπα, ενώ σήμερα διάφοροι πρώην και νυν υπουργοί ξόδευαν χιλιάδες €υρώ για ανακαινίσεις, κουρτίνες, έπιπλα πίνακες κ.λπ. Τότε στα υπουργικά γραφεία υπήρχαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Σήμερα υπάρχουν "γκόλντεν μπόϋς".
Το συμπέρασμα είναι αμείλικτο: «Το της πόλεως ήθος ομοιούσθαι τοις άρχουσι», έλεγαν οι πρόγονοί μας κι εμείς έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Για ό,τι συμβαίνει είμαστε εμείς υπεύθυνοι. Με την αδιαφορία μας, με την αποχή από τις εκλογές, με την αδράνειά μας. Φθάσαμε στο σημείο να θεωρούμε ότι ένας ανασχηματισμός θα λύσει τα προβλήματά μας. Δεν ελέγχουμε τον βίο και την πολιτεία τού ανακυκλούμενου πολιτικού και υπουργικού υλικού. Και τα χρέη αυξάνονται, η Εφορία τσεκουρώνει και ο ελληνικός λαός, τώρα που τελειώνουν τα σόου της τηλοψίας θα επικεντρωθεί στον νέο κύκλο επεισοδίων τού Σουλεϊμάν, χωρίς να απαιτεί αλλαγή πολιτικής.
Όταν όμως το χρήμα είναι πολύ και προορίζεται προς αποθήκευση, τότε η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιεί την λέξη "αργύριον" ή "άργυρος". Επειδή σήμερα χρησιμοποιούμε σχεδόν όλο το ομηρικό λεξιλόγιο στα σύνθετα και τα παράγωγα, χωρίς να το γνωρίζουμε, υπάρχουν πολλές λέξεις, που δηλώνουν αυτή την έννοια, της ποσότητος δηλαδή χρημάτων προς αποθήκευση. Υπάρχει για παράδειγμα η λέξη "φιλάργυρος". Τα λεξικά αναφέρουν ότι είναι "αυτός που αγαπά υπερβολικά το χρήμα, ο τσιγκούνης", διότι "το χρήμα" είτε είναι λίγο είτε πολύ ως "χρήμα" ορίζεται σήμερα λεξικογραφικά. Είναι όμως έτσι;
Η ανάλυση της λέξεως, που σας έδωσα, καταδεικνύει ότι ο φιλάργυρος δεν αγαπά απλώς το χρήμα αλλά τις μεγάλες ποσότητες χρήματος, αυτές που ποτέ δεν θα μπορέσει να ξοδέψει και τις αποθηκεύει για να ηδονίζεται. Ή ακόμη η λέξη "αργυρώνητος" (ωνέομαι-ούμαι=αγοράζω+άργυρος). Είναι αυτός που εξαγοράζεται με χρήματα. Κανείς όμως δεν εξαγοράζεται με λίγα χρήματα και η λέξη "άργυρος" υποδηλώνει ότι η εξαγορά γίνεται με πολλά χρήματα προς αποθήκευση. Ας μη ξεχνούμε τα "τριάκοντα αργύρια" του Ιούδα, χαρακτηριστικό τού χρηματισμού με τεράστια ποσά των προδοτών. Πολλοί λίγοι έχουν εισχωρήσει σήμερα σε αυτές τις σημασίες, διά τούτο και αποδίδουν π.χ. τα λόγια του Κρέοντα στην "Αντιγόνη"΄(στ. 295) «ουδέν γαρ ανθρώποισιν οίον άργυρος κακόν νόμισμα έβλαστε» "δεν υπάρχει πιο κακό πράγμα από το χρήμα". Η τεράστια όμως ποσότητα χρήματος καταφαίνεται στην συνέχεια από την αιτιολόγηση που κάνει ο Σοφοκλής: «Αυτό (ο άργυρος) και πόλεις κυριεύει, αυτό και ξεσπιτώνει τους ανθρώπους αυτό και καθοδηγεί και διαστρέφει τις δίκαιες γνώμες των ανθρώπων να στρέφονται σε αισχρές πράξεις· και δείχνει στους ανθρώπους να κάνουν πανουργίες και να γνωρίζουν κάθε ανόσιο έργο».
Οι Άγιοι Ανάργυροι, Κοσμάς και Δαμιανός αλλά και οι υπόλοιποι Ανάργυροι ιατροί και θεραπευτές τής Ορθοδοξίας, ονομάσθηκαν έτσι διότι δεν εχρηματίζοντο δι’αργυρίου, δεν έπαιρναν δηλαδή "φακελάκι", όπως πολλοί ιατροί σήμερα, το οποίο μετατρέπεται εις "αργύριον", εξαγόμενο στην αλλοδαπή, περιλαμβανόμενο δε στην λίστα Λαγκαρντ και σε άλλες παρόμοιες. Υπόβαθρο και προϋπόθεση για να είναι κάποιος"ανάργυρος" είναι η Παιδεία, η Αγάπη και το Μεγαλείο Ψυχής. Πράγματα, που και τα τρία σήμερα ελλείπουν από τους πολιτικούς. Κατά το παρελθόν υπήρξαν ηγέτες, οι οποίοι όχι μόνο δεν ήσαν αργυρώνητοι αλλά σε κάποιες περιπτώσεις έδωσαν ακόμη και την προσωπική τους περιουσία για την σωτηρία τής πατρίδος. Αυτούς, το αρνούμενο την έννοια της πατρίδος σύστημα τους καλύπτει σκοπίμως με την λήθη, διότι αποτελούν πρότυπα σε μία εποχή παρακμής, όπως αυτή της νεώτερης Ελλάδος. Κλασσικό παράδειγμα ο Καποδίστριας, ο οποίος ηρνείτο να λάβει μισθό και του οποίου η εντιμότητα επιστοποιήθη δια της πλήρους προσφοράς τής προσωπικής του περιουσίας στον ελληνικό λαό αλλά και από τα παρακάτω λόγια του... «Προτιμώ τον θάνατον, παρά να απατήσω λαόν, εμπιστεύσαντα την τύχην του εις την αφοσίωσίν μου».
Ως αρχηγός κράτους, ο οποίος γνώριζε την κατάσταση του έθνους του και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο λαός του πρότεινε το «αυτονόητο», που σήμερα φαντάζει «αδιανόητο» ... Ιδού λοιπόν τα λόγια του: «…Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς μισθούς αναλόγως με τον βαθμό τού υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της…» Σε ό,τι αφορά τον ίδιο, σε ομιλία του προς την Δ΄ Εθνοσυνέλευση ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος είπε: «…εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν δια να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».
Αλλά και στις αρχές τού 20ού αιώνα έχουμε έναν Υπουργό Ναυτικών, ο οποίος χειρίζεται το θέμα τής αγοράς τής ναυαρχίδος τού ελληνικού στόλου, του θωρηκτού "Αβέρωφ". Είναι ο Υπουργός Ιωάννης Δαμιανός, ο οποίος χειρίσθηκε το όλο ζήτημα χαμηλώνοντας το αρχικό κόστος κατά 2 εκατομμύρια χρυσές δραχμές, σε σχέση με το αντίτιμο το οποίο πλήρωσε στην κατασκευάστρια εταιρεία η ιταλική Κυβέρνηση για δύο πρώτα παρόμοια σκάφη, που προμηθεύθηκε η ίδια.
Φυσικά τον Υπουργό Δαμιανό δεν τον γνωρίζετε, διότι δεν υπάρχει στα βιβλία, δεν προβάλλεται ως πρότυπο κ.λπ. Χειρίσθηκε ένα θέμα όχι μόνο εθνικής ασφαλείας αλλά και πολλών χρημάτων. Ένα θέμα αντίστοιχο με αυτό που χειρίσθηκε ο "δημοκράτης Τσοχατζόπουλος", ο καταδικασθείς! Ένα μικρό τμήμα τού Τσοχατζοπούλειου "αργυρίου", της μίζας δηλαδή, έχει ευρεθεί και καταλογισθεί. Τα υπόλοιπα ευρίσκονται σε άγνωστα τραπεζικά θησαυροφυλάκια κι όλοι εμείς υφιστάμεθα σήμερα τις οικονομικές συνέπειες αυτού τού ελλείμματος. Τότε ο υπουργός αγόραζε για το συμφέρον τής πατρίδος το ισχυρότερο πλοίο, με την μεγαλύτερη δύναμη πυρός επιτυγχάνοντας μείωση του κόστους και αντισταθμιστικά οφέλη για την Ελλάδα. Στα χρόνια μας οι σύντροφοι αγόραζαν "υποβρύχια που γέρνουν", "αεροσκάφη γυμνά συστημάτων και πυρομαχικών" με "προσωπικά" αντισταθμιστικά οφέλη αργυρίου! Υπήρχε κι ένας Μεταξάς, ο οποίος εμφανίσθηκε στον Γκράτσι, καθ’ομολογίαν τού ιδίου με μία φθηνή ρόμπα, ενώ σήμερα διάφοροι πρώην και νυν υπουργοί ξόδευαν χιλιάδες €υρώ για ανακαινίσεις, κουρτίνες, έπιπλα πίνακες κ.λπ. Τότε στα υπουργικά γραφεία υπήρχαν ΕΛΛΗΝΕΣ. Σήμερα υπάρχουν "γκόλντεν μπόϋς".
Το συμπέρασμα είναι αμείλικτο: «Το της πόλεως ήθος ομοιούσθαι τοις άρχουσι», έλεγαν οι πρόγονοί μας κι εμείς έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Για ό,τι συμβαίνει είμαστε εμείς υπεύθυνοι. Με την αδιαφορία μας, με την αποχή από τις εκλογές, με την αδράνειά μας. Φθάσαμε στο σημείο να θεωρούμε ότι ένας ανασχηματισμός θα λύσει τα προβλήματά μας. Δεν ελέγχουμε τον βίο και την πολιτεία τού ανακυκλούμενου πολιτικού και υπουργικού υλικού. Και τα χρέη αυξάνονται, η Εφορία τσεκουρώνει και ο ελληνικός λαός, τώρα που τελειώνουν τα σόου της τηλοψίας θα επικεντρωθεί στον νέο κύκλο επεισοδίων τού Σουλεϊμάν, χωρίς να απαιτεί αλλαγή πολιτικής.
ΠΗΓΗ: ΚΛΙΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου