… ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΑ ΕΠΛΑΣΑΝ ΟΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (Δ. Νατσιός) «Ἀντὶ νὰ ἀκούγονται τὰ θεσπέσια κάλαντά μας, νὰ βρομίζουν τὰ αὐτιά μας ἀμερικανοτσιρίδες καὶ φραγκοβελάσματα».

… τὰ ἐρείπια τὰ ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός

.             «Ἠμύνθησαν περὶ πάτρης οἱ ἄστοργοι πολιτικοί, οἱ ἐκ περιτροπῆς μητρυιοὶ τοῦ ταλαιπώρου ὠρφανισμένου Γένους, τοῦ στειρεύοντος πρίν, καὶ ἠτεκνωμένου δεινῶς σήμερον;
.             Ἄμυνα περὶ πάτρης δὲν εἶναι οἱ σπασμωδικαί, κακομελέτητοι καὶ κακοσύντακτοι ἐπιστρατεῖαι, οὐδὲ τὰ σκωριασμένης ἐπιδεικτικότητος θωρηκτά. Ἄμυνα περὶ πάτρης θὰ ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνικὴ ἀγωγή, ἡ χρηστὴ διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καὶ τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος τὸ φρόνημα καὶ ἐκφυλίσαντος σήμερον τὸ ἔθνος καὶ ἡ πρόληψις τῆς χρεωκοπίας.
.                Τίς ἠμύνθει περὶ πάτρης; Καὶ τί πταίει ἡ γλαῦξ, ἡ θρηνοῦσα ἐπὶ ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τὰ ἐρείπια. Καὶ τὰ ἐρείπια τὰ ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδος».
.           Εἶναι ἄρθρο τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη, μὲ τίτλο «οἰωνός», γραμμένο τὸ 1896, ἕνα χρόνο πρὶν ἀπὸ τὴν ὀδυνηρὴ καὶ ἐξευτελιστικὴ ἧττα στὸν πόλεμο μὲ τοὺς Τούρκους, ὁ ὁποῖος ἔμεινε στὴν ἱστορία μὲ τὸν εὐφημιστικὸ τίτλο «ὁ ἀτυχὴς πόλεμος τοῦ 1897».
.               Μαῦρα φίδια μὲ ζώνουν, ὅταν διαβάζω τὶς παπαδιαμαντικὲς διαπιστώσεις. Ἂν τὸ μεταφέρεις στὴν νεοελληνικὴ γλώσσα, διαβάζεις ἀνατομία τοῦ σήμερα. Χριστούγεννα γιορτάζουμε καὶ οἱ «ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἑλλάδας» κοκορομαχοῦν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ συνεχίσει τὴν ἐρήμωσή της. Σὰν νὰ κρατᾶ νυστέρι ὁ μεγάλος μας διηγηματογράφος, τέμνει μὲ παρρησία τὶς πυορρέουσες πληγές μας.
.               Ἄμυνα περὶ πάτρης, φιλοπατρία, γράφει, «θὰ ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν». Ἡ κρίσιμη λέξη εἶναι ἡ εὐσυνειδησία. Ἡ συνείδηση εἶναι δῶρο Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. «Αὐτάρκη τὸν ἄνθρωπον ἐποίησε ὁ Θεὸς πρὸς τὴν τῆς ἀρετῆς αἵρεσιν καὶ τὴν τῆς κακίας φυγήν». Ὁ Θεός, λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο αὐτάρκη, ὥστε νὰ μπορεῖ ἐλεύθερα, αὐτεξούσια, νὰ ἐπιλέγει τὸ καλὸ καὶ νὰ ἀποφεύγει τὸ κακό. (Εἰς Ρωμ. ὁμιλ. Ϛ´, 5, ΕΠΕ 16Β, 454). Ὅποιον ἔχει συνείδηση μπαζωμένη, ὁ λαός μας τὸν ὀνομάζει ἀθεόφοβο.
.               «Τὸ καθαρὸ συνειδὸς παρέχει θαρρεῖν», ἡ ἔνοχη δικάζει. Θρηνοῦμε ἐπὶ ἐρειπίων, διότι ἀνίκανοι καὶ ἀθεόφοβοι καταρράκωσαν τοὺς θεσμούς.
.               Φιλοπατρία καὶ ἄμυνα ὑπὲρ τοῦ ταλαιπώρου Γένους μας εἶναι ἡ ἐθνικὴ ἀγωγή. Οὔτε ἐθνικὴ εἶναι ὅμως ἡ Παιδεία μας σήμερα οὔτε ἀγωγὴ προσφέρει. Ἡ λέξη ἐθνικὴ διαγράφτηκε ἀπὸ τὸν τίτλο τοῦ ὑπουργείου καὶ ἀντικαταστάθηκε, ἄτυπα, ἀπὸ τὸ νεοεποχίτικο λεκτικὸ ὑβρίδιο «πολυπολιτισμική». Ἡ σπουδαία καὶ εὔσημος λέξη ἀγωγὴ ἀναπαύεται στὰ ἀραχνιασμένα λεξικά. Καὶ τί θαυμάσια εἶναι καὶ τὰ ἐτυμολογικά της γενέθλια! Ἡ ἀγωγὴ παράγεται ἀπὸ τὸ ρῆμα ἄγω, ποὺ σημαίνει ὁδηγῶ. Στὸ μέλλοντα κάνει ἄξω, ἀπὸ δῶ παράγεται ἡ λέξη ἀξία. Ἄρα ἡ ἀγωγὴ πρέπει νὰ ὁδηγεῖ σὲ ἀξίες, νὰ μορφώνει ἄξιους ἀνθρώπους καὶ ὄχι χαύνους καταναλωτές, ὅπως μᾶς θέλουν οἱ ἀνάξιοι κυβερνῆτες.
.              Ἀλλὰ «τὸ κακὸ θὰ σᾶς ἔρθει ἀπὸ τοὺς διαβασμένους», μᾶς κανοναρχοῦσε ὁ Πατροκοσμᾶς.
.               Καὶ ποιοί εἶναι οἱ «διαβασμένοι»; Διαβάζω ἀπὸ ἕνα ἄρθρο μίας βρετανίδας λογοτέχνιδος μὲ τίτλο «Μορφωμένοι βάρβαροι»: «Ἕνα νέο εἶδος ἀνθρώπου ἔχει ἀναδυθεῖ τὸν τελευταῖο καιρό: ὁ μορφωμένος βάρβαρος -ποὺ ἔχει σπουδάσει εἴκοσι χρόνια, ἔχει ἀποκατασταθεῖ θαυμάσια ἐπαγγελματικά, ἀλλὰ δὲν ἔχει διαβάσει τίποτα, δὲν ξέρει ἱστορία καὶ ἀγνοεῖ ὁτιδήποτε βρίσκεται ἐκτὸς τῆς εἰδικότητάς του… Μερικοὶ τυχαίνει νὰ εἶναι καὶ δάσκαλοι. Δὲν διαβάζουν τίποτε ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βιβλία ποὺ πρέπει νὰ διδάξουν, δὲν ἔχουν νιώσει ποτὲ τὴν ἀπόλαυση τῆς ἀνάγνωσης, καὶ δὲν μποροῦν νὰ μεταγγίσουν ἐνθουσιασμό, γιὰ νὰ μὴν πῶ ἀγάπη γιὰ τὸ ἀντικείμενό τους». (Σ. Γουνελᾶ, «Ὁ ἀντιχριστιανισμός», ἔκδ. «Ἁρμός», σελ. 34-35). Ὁ Ἕλληνας δάσκαλος ἐπιπροσθέτως, ἂν θέλει νὰ λέγεται δάσκαλος, ὀφείλει τὴν τωρινὴ ἐποχὴ ποὺ κυριαρχοῦν «οἱ τροπαιοῦχοι του ἄδειου λόγου» (Παλαμᾶς), νὰ μεταγγίζει στοὺς μαθητές του τὰ τιμαλφῆ τοῦ Γένους, μ’ ἕνα λόγο «ψυχὴ καὶ Χριστό». Δὲν τὸ πράξαμε, γι’ αὐτὸ θρηνοῦμε ἐπὶ ἐρειπίων.
.         Ἄμυνα περὶ πάτρης εἶναι «ἡ χρηστὴ διοίκησις». Χρηστή; Τί εἶναι αὐτό; Τρώγεται; Πόσοι Ἕλληνες, κάτω ἀπὸ τὰ σαράντα, γνωρίζουν τί σημαίνει ἡ λέξη; (Βαθμολογητὴς διαγωνισμοῦ ΑΣΕΠ μοῦ ἔλεγε, παλαιότερα, ὅτι ὑποψήφιος ἐκπαιδευτικὸς ἐτυμολόγησε τὴν λέξη παγκόσμιος, ἀπὸ τὸ πάγκος+οσμη. Ἀλλὰ τί φταῖνε τὰ μῆλα, ὅταν στὰ πανεπιζήμια-παιδαγωγικὰ τμήματα, τοὺς διδάσκουν «σάπιες μηλιές»;).
.         Ἔγραφε ὁ Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος σ’ ἐκεῖνο τὸ ἐξαιρετικό, ὀλιγοσέλιδο βιβλίο του «Ἐρήμην τῶν Ἑλλήνων» γιὰ τὸν «δημόσιο ὑπάλληλο»: «Ὁ δημόσιος ὑπάλληλος εἴτε εἶναι ὁ ἀνίκανος νὰ σταδιοδρομήσει ἀλλοῦ εἴτε εἶναι ὁ ἱκανός, ἀλλ’ ἄτυχος στὶς ἐπιδιώξεις του, ποὺ ἡ ἔλλειψη τῶν προμνημονευμένων εὐκαιριῶν τὸν ἀναγκάζει ν’ ἀκολουθήσει δρόμους ποὺ δὲν τοὺς ἐπιθυμεῖ καὶ ποὺ δὲν τοὺς εἶχε προβλέψει. Καὶ ἔτσι διατηρεῖ μέσα του τὴν θλίψη τοῦ αἰώνια ἀποτυχημένου καὶ τὴν ἀγανάκτηση τοῦ ξεστρατισμένου, ποὺ εἶναι ὑποχρεωμένος ν’ ἀσκεῖ λειτούργημα ξένο πρὸς τὶς προσωπικὲς προτιμήσεις του.
.         Δὲν εἶναι καθόλου παράδοξο, ὕστερ’ ἀπὸ τοῦτα ποὺ δὲν προσφέρει τίποτε ἀπὸ τὸν πραγματικὸ ἐσωτερικό του κόσμο στὸ λειτούργημά του, ἔξω ἀπὸ μερικὲς ὧρες τῆς μέρας του ἄδροσες, τυπικές, μὲ τὰ μάτια στὸ ρολόγι ποὺ προχωρεῖ μὲ τόσο ἀπελπιστικὴ βραδύτητα». (ἐκδ. «Οἱ ἐκδόσεις τῶν φίλων», σελ. 52, Ἀθήνα 1974). Πατριωτισμὸς εἶναι «ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ καὶ πιθηκισμοῦ». Σήμερα, θὰ ἔγραφε ὁ Παπαδιαμάντης, τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ μας. Ὅ,τι γυαλίζει σὲ κάθε κομπλεξικό, τὸ βαφτίζει προοδευτικὸ καί… διαφθορὰ καὶ ἐκφυλισμὸς τοῦ ἔθνους.
.              «Τὸ χάσιμο τοῦ προσανατολισμοῦ μας, τὸ μαράζωμα τῆς νεολαίας, ἡ ἐξόγκωση τοῦ παρασιτικοῦ πληθυσμοῦ τῶν μεγαλουπόλεων, μὲ τὴν ξενολατρείαν του, αὐτὰ ἀποτελοῦν κίνδυνον θανάτου διὰ τὸ ἔθνος. Προώρου μάλιστα θανάτου, διότι τὸ ἔθνος, μετὰ τὴν ἀναγέννησίν του δὲν ἐνηλικιώθη ἀκόμη διὰ νὰ παρακμάσει. Ὁ κίνδυνος εἶναι μεγαλύτερος τῆς πτώσεως τοῦ Βυζαντίου καὶ τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀντιληπτός, διότι βαδίζει ὑπούλως καὶ ὑπονομευτικῶς ἐν μέσῳ χλιδῆς καὶ κραιπάλης, μὲ ξένον χρῆμα». (Β. Περσείδη, «τὸ ἐθνικό μας τραγούδι», σελ. 142, Ἀθήνα 1983).
.         Φθάσαμε στὸ σημεῖο, στὰ σχολεῖα, ἀντὶ νὰ ἀκούγονται τὰ θεσπέσια κάλαντά μας, νὰ βρομίζουν τὰ αὐτιά μας ἀμερικανοτσιρίδες καὶ φραγκοβελάσματα. Τί νὰ πεῖ κανείς;
.         Ξεφύλλιζα τὸν Παπαδιαμάντη αὐτὲς τὶς ἡμέρες, γιὰ νὰ γράψω κάτι ἀπὸ τά, περιφρονημένα ἀπὸ τὴν «ἀντεθνικὴ ἀγωγὴ» καὶ τὰ κουρελουργήματα, ποὺ τὰ λένε βιβλία Γλώσσας, ἀριστουργήματά του, ἀλλὰ σκόνταψα στὸ προλογικὸ κείμενό του. Οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆτες, ἀφοῦ «ἔπλασαν τὰ ἐρείπια» μὲ τὴν ἀφιλοπατρία τους, μᾶς ὁδηγοῦν σὲ καταστροφὲς τύπου 1897. Μόνη παρηγορία καὶ ἐλπίδα, ἐν μέσῳ τῆς παράνοιας ποὺ ζοῦμε, ἡ γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
.                  Τὸ φῶς τῆς ἡλιόλουστης Ὀρθοδοξίας μας διαλύει τὰ σκοτάδια! Χριστὸς ἐτέχθη!

.           Ὑστερόγραφο ἐπὶ προσωπικοῦ: δὲν προσχώρησα σὲ κανένα «κόμμα Μπαλτάκου», ποὺ ἀκόμη δὲν ἔχει ἱδρυθεῖ. Ὑπέγραψα μία διακήρυξη ἰδεῶν, σύμφωνη μὲ τὰ πιστεύω μου, κάτω ἀπὸ τὰ ὀνόματα τοῦ Μητροπολίτη Πειραιῶς καὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σινᾶ. Γιὰ κάποιους ἐν Χριστῷ… ἀδελφοφάδες, ποὺ μὲ ἐγκαλοῦν γιά…πτώση, ἀπαντῶ μὲ τὸ πατερικό: «ὁ ταπεινὸς οὐδέποτε πίπτει. Πόθεν γὰρ πεσεῖν ἔχει ὑποκάτω πάντων ὧν;». Τὸ μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι θὰ συνεχίσουν νὰ μπαίνουν στὴ Βουλὴ κόμματα ὅπως ἡ ΔΗΜΑΡ καὶ τὰ «ποτάμια» καὶ ὁ πατριωτικὸς λεγόμενος χῶρος, θὰ παρακολουθεῖ ἀδρανὴς τὴν δήωση τῆς πατρίδας μας.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ