Γιατί εγκαταλείπω την οργάνωση των «μαρτύρων του Ιεχωβά» ( μαρτυρία της Γ. Α ).

«Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς  ἠλευθέρωσεν, στήκετε,  καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. 5:1)

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Η κατωτέρω επιστολή εγνωστοποιήθη (από τον Μάιο) εις ικανό αριθμό Μαρτύρων τού Ιεχωβά δίχως να αντικρουστεί και να διαψευσθεί το παραμικρό από τις αλήθειες και τα Αγιογραφικά ντοκουμέντα που εκτίθενται εις αυτήν!

    

                                                      ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

      ΕΔΑΦΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΙ     

                   ΕΧΟΥΝ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ ΑΛΛΟΙΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Μ.Ν.Κ.

       ΕΔΑΦΙΑ ΠΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ ΟΤΙ Η ΘΕΟΤΗΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ   

            ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΙ ΕΧΟΥΝ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ  

                     ΑΛΛΟΙΩΘΕΙ Η ΑΠΟΣΙΩΠΟΙΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Μ.Ν.Κ.

   Η ΓΡΑΦΗ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΠΕΡΙ ΔΥΟ ΚΛΗΣΕΩΝ

      Η ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ Μ.Ν.Κ.

            ΔΥΟ ΕΔΑΦΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΥΝ: α) ΤΟ 537 Π.Χ. ΩΣ ΤΟ ΕΤΟΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗΣ 

   ΤΩΝ 70 ΕΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ, β) ΤΟ 607 Π.Χ. ΩΣ ΤΟ ΕΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ 

    ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΙ γ) ΤΟ 1914 ΩΣ ΤΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΑΟΡΑΤΟΥ Β΄ 

                            ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Η ΙΔΙΑ Η ΓΡΑΦΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΟΤΙ ΤΟ 587 Π.Χ. ΕΙΝΑΙ

     ΤΟ ΕΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΙ ΤΗΝ  

         ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ  ΠΕΡΙ ΔΗΘΕΝ 607Π.Χ. ΚΑΙ 1914

           ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΕΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΖΑΧ. 1:7, 12

             ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΕΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΖΑΧ. 7:1-5

ΤΟ ΑΒΙΑΣΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΟΥ ΕΞΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΖΑΧ.1:7-12 ΚΑΙ 7:1-5

                                          ΕΠΙΛΟΓΟΣ – ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 

                                      

                                                   Η  ΚΥΡΙΩΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

 

   Αγαπητοί αδελφοί γειά σας.

   Σίγουρα έχετε αναρωτηθεί οι περισσότεροι από εσάς γιατί το τελευταίο διάστημα εξαφανίστηκα από τις συναθροίσεις και για ποιούς λόγους δεν επικοινωνώ πλέον μαζί σας. Θέλω λοιπόν εγώ η ίδια, η Γ.Α., να σας ενημερώσω, διότι σίγουρα θ’ ακουστούν πολλά. Παρακάτω αναφέρονται οι πραγματικοί λόγοι της αποσυνταυτίσεώς μου από την Οργάνωση των Μαρτύρων τού Ιεχωβά.

   Αγαπητοί αδελφοί μου, σάς κοινωποιώ το αποτέλεσμα της ερεύνης μου το οποίο με ώθησε να προβώ την 29^ηνΜαΐου και ώρα 22:00 εις την αποσυνταύτισή μου αποκλειστικά και μόνον για λόγους συνειδήσεως. Καθ’ όλην την διάρκεια τής ερεύνης μου διεπίστωσα με έκπληξη, ότι εις την λεγομένη Μετάφραση Νέου Κόσμου έχουν εντέχνως αλλαγεί νοήματα κι εκφράσεις τού αρχαίου κειμένου, που αφορούν συνήθως εις το πρόσωπο τού Χριστού και εις την Τριαδικότητα τού Θεού, με σκοπό το νόημα να αρμόζει και να ταιριάζει εις τα πιστεύω τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά. Αναφέρω ενδεικτικώς τα εδάφια που ακολουθούν τα οποία έχουν αντληθεί από το Αρχαίο Βυζαντινό Κείμενο και δύναται ο οποιοσδήποτε να τα ελέγξει αντιπαραβάλλοντάς τα με το αντίστοιχο Κριτικό Κείμενο τών Βrooke Foss Westcott και Fenton John Anthony Hort εις το κείμενο άλλωστε τών οποίων έχει βασιστεί και η Μετάφραση Νέου Κόσμου όπως ομολογεί η ίδια η Σκοπιά 15.03.1983, σελ.31!

         ΕΔΑΦΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΙ     

                     ΕΧΟΥΝ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ ΑΛΛΟΙΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Μ.Ν.Κ.

1) «…προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν τής δόξης τού μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τίτ. 2:13 – Αρχαίο Κείμενο)

«…ενόσω περιμένουμε την ευτυχισμένη ελπίδα και ένδοξη φανέρωση τού μεγάλου Θεού και ΤΟΥ Σωτήρα μας τού Χριστού Ιησού» (Τίτ. 2:13 – Μ.Ν.Κ. τα κεφαλαία δικά μου)

   Το νόημα τού αρχαίου κειμένου είναι σαφέστατο. Εμείς οι Χριστιανοί, λέει ο Απόστολος Παύλος, περιμένουμε να εκπληρωθεί η μακαρία ελπίδα και να φανερωθεί η δόξα τού μεγάλου Θεού ΚΑΙ Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Η φράση «μεγάλου Θεού» καθώς και η φράση «σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» τέθηκαν με κοινό άρθρο (‘τού’), διότι αναφέρονται εις το ένα και το αυτό πρόσωπο, αυτό τού Ιησού Χριστού. Το ίδιο συνέβη και με τις φράσεις «μακαρίαν ελπίδα» και «επιφάνειαν τής δόξης» οι οποίες ετέθηκαν με κοινό άρθρο (‘την’), διότι σημαίνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Η μακαρία δηλαδή ελπίδα μας είναι η ένδοξη φανέρωση τής ημέρας τής Β΄ Παρουσίας τού Ιησού Χριστού, που βεβαίως δεν έγινε το 1914 (όπως θα διαβάσετε εις το αντίστοιχο κεφάλαιο) αλλά είναι αναμενόμενη!

   Ο Απόστολος Παύλος διακηρύττει δηλαδή, κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μεγάλος Θεός και Σωτήρας μας! Η αλήθεια όμως αυτή, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το πιστεύω τής Σκοπιάς, ότι δηλαδή ο Χριστός είναι ένας απλός Αρχάγγελος και όχι ο μεγάλος Θεός, γι’ αυτό κι εντέχνως προσάρμοσε το ανωτέρω εδάφιο εις το δόγμα της με την μέθοδο τής διαστροφής και παραχαράξεως η οποία εν προκειμένω έχει ως εξής: Πρόσθεσε εις την Μ.Ν.Κ. εντελώς αυθαίρετα ένα επιπλέον άρθρο (‘τού’) που δεν υπάρχει εις το αρχαίο κείμενο (χωρίς καν να το θέσει εις αγκίλες) πριν από την λέξη ‘Σωτήρα’, με σκοπό να εισάγει ένα επιπλέον πρόσωπο (υποκείμενο) εις την πρόταση κι έτσι να διαχωρίσει τα πρόσωπα, ώστε ο ένας χαρακτηρισμός («μεγάλος Θεός») να αναφέρεται όχι πλέον εις τον Ιησού αλλά εις τον Ιεχωβά, και ΜΟΝΟΝ ο άλλος (ο πιο ‘ανώδυνος’) χαρακτηρισμός («Σωτήρας») να αναφέρεται εις τον Ιησού Χριστό!!!

   Την ίδια ακριβώς τακτική, τής παραποιήσεως και διαστροφής δηλαδή τού νοήματος τού αρχαίου κειμένου δια τής προσθήκης επιπλέον άρθρου, έχει εφαρμόσει η Σκοπιά εις την Μ.Ν.Κ. και εις τα εξής ακόμη αντίστοιχα με τα ανωτέρω εδάφια:  Εφεσ. 5:5, Β΄ Θεσ. 1:12, Α΄ Τιμ. 5:21, Β΄ Πέτρ. 1:1.

   Το ότι εντέχνως και με δόλο έγιναν οι ανωτέρω διαστρεβλώσεις επιβεβαιώνει το γεγονός, ότι εις την Β΄ Επιστολή τού Αποστόλου Πέτρου που υπάρχει μεν παρόμοια φρασεολογία, αλλά αντί τής λέξεως ‘Θεός’ υπάρχει η λέξη ‘Κύριος’, η Σκοπιά μετέφρασε ορθά, δεν παρενέβη δηλαδή επί τού κειμένου ώστε να το αλλοιώσει, διότι ο χαρακτηρισμός ‘Κύριος’ δεν δημιουργεί πρόβλημα εις την διδασκαλία της για την Θεότητα τού Χριστού· ο συγκεκριμένος δηλαδή χαρακτηρισμός είναι…ανώδυνος!

«…η είσοδος εις την αιώνιον βασιλείαν τού Κυρίου ημών και σωτήρος Ιησού Χριστού» (Β΄ Πέτρ. 1:11 – Αρχαίο Κείμενο), «…η είσοδος στην αιώνια βασιλεία τού Κυρίου μας και Σωτήρα Ιησού Χριστού» (Β΄ Πέτρ. 1:11 – Μ.Ν.Κ.).

«…αυξάνετε δε εν χάρητι και γνώσει τού Κυρίου ημών και σωτήρος Ιησού Χριστού» (Β΄ Πέτρ. 3:18 – Αρχαίο Κείμενο), «Αλλά να αυξάνετε στην παρ’ αξία καλοσύνη και γνώση τού Κυρίου μας και Σωτήρα Ιησού Χριστού» (Β΄ Πέτρ. 3:18 – Μ.Ν.Κ.).

2) «ων οι πατέρες, και εξ ών ο Χριστός το κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τούς αιώνας» (Ρωμ. 9:5 – Αρχαίο Κείμενο),

 «στους οποίους ανήκουν οι προπάτορες και από τους οποίους προήλθε ο Χριστός κατά σάρκα: ο Θεός, που είναι πάνω σε όλα, ας είναι ευλογημένος για πάντα» (Ρωμ. 9:5 – Μ.Ν.Κ.)

   Προσέξτε, αγαπητοί αδελφοί, σε ποιο σημείο έχει σταμάτησει η Σκοπιά την παράθεση τού εδαφίου τού Παύλου. Το σταμάτησε εις την φράση ‘το κατά σάρκα’, διότι αμέσως μετά ακολουθεί η επίμαχη φράση ‘ο ων επί πάντων Θεός’ που αφορά την Θεότητα τού Ιησού!

    Kαι επειδή, και αυτό το εδάφιο ομιλεί περί τού Χριστού ως ‘τού επί πάντων Θεού’, έπρεπε απαραιτήτως η έννοιά του να αλλοιωθεί και να διαμορφωθεί εις τα δογματικά μέτρα τής Σκοπιάς. Η φράση ‘ο ων επί πάντων Θεός’ συντακτικώς είναι παράθεση εις το ‘ο Χριστός’. Μάς επεξηγεί δηλαδή την ιδιότητα που φέρει το πρόσωπο που ονομάζεται Χριστός. Άρα δια τής συγκεκριμένης παραθέσεως, το νόημα τής προηγηθήσης προτάσεως δεν σταματάει εις το ‘κατά σάρκα’, αλλά συνεχίζεται και επεκτείνεται και εις το νόημα τής παραθέσεως που ακολουθεί.

   Η Σκοπιά, δια τής άνω-κάτω τελείας (:) που θέτει εις το ‘κατά σάρκα’, σταματάει αποτόμως το νόημα τού κειμένου και συνεχίζει καινούργια πρόταση! Οπότε ‘ο επί πάντων Θεός’ δεν είναι πλέον ο Χριστός, εφόσον το κόμμα έχει αφαιρεθεί και το νόημα έχει σταματήσει, αλλά ο Ιεχωβά!

3) «Τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ό και εν Χριστώ Ιησού, ός εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκένωσε μορφή δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος…» (Φιλιπ. 2:5-7 – Αρχαίο Κείμενο).

«Να διατηρείτε αυτή τη διανοητική στάση μέσα σας η οποία και ήταν μέσα στον Ιησού Χριστό, ο οποίος, αν και υπήρχε με μορφή Θεού, δεν διανοήθηκε κάποια αρπαγή, δηλαδή το να είναι ίσος με τον Θεό. Όχι! Αλλά άδειασε τον εαυτό του και πήρε μορφή δούλου και έγινε όμοιος με τούς ανθρώπους…» (Φιλιπ. 2:5-7 – Μ.Ν.Κ.).

   Όπως διαπιστώνουμε κι εδώ, με μίαν απλή σύγκριση αρχαίου κειμένου και Μεταφράσεως Νέου Κόσμου, η Σκοπιά παρερμήνευσε το ρήμα ‘ηγούμαι’ ως ‘διανοούμαι’ (που σε κανένα Λεξικό τής Ελληνικής Γλώσσης δεν αναφέρει τέτοια ερμηνεία) και πρόσθεσε επιπλέον τρεις (3) λέξεις που δεν απαντώνται ΟΥΤΕ ΕΙΣ ΕΝΑΝ Μικρογράμματο ή Μεγαλογράμματο χειρόγραφο κώδικα τού πρωτοτύπου κειμένου: την λέξη ‘κάποια’, την λέξη ‘δηλαδή’ και την λέξη ‘όχι’! Ενώ δηλαδή ο Παύλος λέγει, ότι ο Χριστός δεν θεώρησε κλοπιμαία την ισοθεΐα Του (‘το είναι ίσα Θεώ’), είχε δηλαδή την συνείδηση, ότι δεν την είχε εξ αρπαγής ή κλοπιμαία, η Σκοπιά τώρα, θέλοντας να καταρρίψει αυτή την ισοθεΐα τού Χριστού με τον Πατέρα, μεταφράζει το ‘ηγούμαι’ ως ‘διανοούμαι’, μετάφραση που όπως προείπαμε δεν υποστηρίζεται από κανένα Λεξικό τής Ελληνικής Γλώσσης!!! Οπότε, δι’ αυτής τής διαστροφής και τής ταυτοχρόνου προσθήκης τού ‘δηλαδή’, δεν είναι πλέον ο Χριστός ‘ίσος με τον Θεό’, αλλά ο Χριστός είναι αυτός που ‘δεν διανοήθηκε να είναι ίσος με τον Θεό’!!!

   Και το ότι πίσω από την ενέργεια τής Σκοπιάς κρύβεται δόλος, με σκοπό να μην μπορούν οι αναγνώστες να διακρίνουν την Θεότητα τού Υιού για την οποία κάνει λόγο ο Απόστολος, φαίνεται εμφανέστατα από το γεγονός, ότι το ίδιο ρήμα (ηγέομαι-ούμαι), εις ΟΛΑ τα υπόλοιπα εδάφια που απαντά εις την Καινή Διαθήκη, η Σκοπιά το μετέφρασε ΣΩΣΤΑ ως ‘θεωρώ’! Και για τού λόγου το ασφαλές, σάς παραθέτω τα εδάφια εις τα οποία ξανασυναντούμε το ίδιο ρήμα, εις τα οποία μπορείτε να ανατρέξετε και να τα παραλληλίσετε με την Μετάφραση Νέου Κόσμου: Πράξ. 26:2, Β΄ Κορ. 9:5, Φιλιπ. 2:3, 6, 25, 3:7, 8, Α΄ Θεσ. 5:13, Β΄ Θεσ. 3:15, Α΄ Τιμ. 1:12, 6:1, Εβρ. 10:29, 11:11, 26, Ιακ. 1:2, Β΄ Πέτρ. 1:13, 2:13, 3:9.

   Άξιον επίσης παρατηρήσεως εις το σημείο αυτό είναι, όχι μόνον η συμφωνία μεταξύ Παύλου–Ιωάννου εις το δόγμα τής Θεότητος τού Χριστού, αλλά και η ίδια ακριβώς φράση που χρησιμοποιούν και οι δύο για την διατύπωση τής μεγάλης αυτής αλήθειας που αφορά εις την ισοθεΐα Υιού–Θεού: Παύλος: «είναι ίσα Θεώ», Ιωάννης: «αλλά και Πατέρα ίδιον έλεγε τον Θεόν, ίσον εαυτόν ποιών τώ Θεώ» (Ιωάν. 5:18) δηλαδή «αλλά και έλεγε δικό του Πατέρα τον Θεό, κάνοντας τον εαυτό Του ίσο με τον Θεό»! Μία αληθεία που διεπίστωσα κατά την διάρκεια τής ερεύνης μου ότι πολεμάει η Σκοπιά, διαστρέφοντας, διαστρεβλώνοντας και παραποιώντας τα εδάφια εις τα οποία εξαίρεται η συγκεκριμένη αλήθεια περί τού προσώπου τού Ιησού.

4) «Και είδον, και ιδού το αρνίον εστηκός επί το όρος Σιών, και μετ’ αυτού εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, έχουσαι το όνομα αυτού και το όνομα τού πατρός αυτού ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟΝ επί τών μετώπων αυτών» (Αποκ. 14:1 – Αρχαίο Κείμενο τα κεφαλαία δικά μου).

«Και είδα το Αρνί να στέκεται πάνω στο Όρος Σιών, και μαζί του εκατόν σαράντα τέσσερις χιλιάδες που είχαν το όνομά του και το όνομα τού Πατέρα του ΓΡΑΜΜΕΝΑ στα μέτωπά τους» (Αποκ. 14:1 – Μ.Ν.Κ. τα κεφαλαία δικά μου).

    Εις το ανωτέρω εδάφιο τής Αποκαλύψεως αναφέρεται η αλήθεια, ότι ο Υιός έχει κοινό όνομα με τον Πατέρα, όπως φαίνεται και εις τα εδάφια Ματθ. 28:19 («εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος»), Ιωάν. 17:11 («Πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου, ώ δέδωκάς μοι…») και Αποκ. 22:4 («…και το όνομα αυτού» (αντί ‘αυτών’) το οποίο και θα αναλύσω ευθύς αμέσως.

   Εις το υπό έρευνα εδάφιο η μετοχή «γεγραμμένον» ετέθη σκοπίμως σε ενικό αριθμό, ώστε με αυτή το όνομα τού Αρνίου και το όνομα τού Πατρός αυτού να συγχωνευθούν και να εκληφθούν ως ΕΝΑ κατ’ ουσίαν όνομα, δεδομένου μάλιστα, ότι πολλές φορές η Αποκάλυψη, κατά ιδιάζοντα τρόπο, αναδεικνύει την ισοτιμία και την ενότητα τού Θεού και τού Χριστού. Κι επειδή εις το προαναφερθέν εδάφιο διακηρύσσεται η αλήθεια, ότι το Αρνίον-Χριστός και ο Πατέρας Του έχουν κατ’ ουσίαν  ΕΝΑ όνομα, αυτήν την αλήθεια η Σκοπιά θέλησε να την διαστρέψει, γι’ αυτό και εις την Μ.Ν.Κ. μετέτρεψε την μετοχή από Ενικό («γεγραμμένο») σε Πληθυντικό («γραμμένα»), ώστε οι αναγνώστες να οδηγηθούν εις το εσφαλμένο συμπέρασμα, ότι γίνεται λόγος όχι για ένα, αλλά για δύο ονόματα!!! Το ότι Αρνίο και Ιεχωβά έχουν ΕΝΑ κατ’ ουσίαν όνομα αυτό είναι εμφανέστατο εις το παραδοξότατο εδάφιο Αποκ. 22:3-4 όπου αναφέρει πλήθος ενικών, όπου κανονικώς αναμένοντο πληθυντικοί:

«…ο θρόνος (αντί ‘οι θρόνοι’) τού Θεού και τού αρνίου εν αυτή έσται (αντί ‘έσονται’), και οι δούλοι αυτού (αντί ‘αυτών’) λατρεύσουσιν αυτώ (αντί ‘αυτοίς’) και όψονται το πρόσωπον αυτού (αντί ‘τα πρόσωπα αυτών’), και το όνομα αυτού (αντί ‘τα ονόματα αυτών’) επί τών μετώπων αυτών». Δηλαδή «…ο θρόνος τού Θεού και τού Αρνίου θα είναι σ’ αυτή (την πόλη), και οι δούλου αυτού (τού Θεού και τού Αρνίου) θα λατρεύουν αυτόν, και θα βλέπουν το πρόσωπό του (την μορφή του), και το όνομά του θα είναι στα μέτωπά τους» Συμφώνως προς το ανωτέρω συντακτικώς ‘αλλόκοτο’ εδάφιο, ‘ο Θεός’ και το ‘το Αρνίον’ είναι κατ’ ουσίαν ΕΝΑΣ Θεός και έχουν ΕΝΑ όνομα, γι’ αυτό δε τον λόγο, ενώ τα υποκείμενα τής προτάσεως είναι ΔΥΟ (‘Θεός’ και ‘Αρνίον’) όλα τα ρήματα, τα ουσιαστικά και οι αντωνυμίες αναφέρονται σε Ενικό και όχι σε Πληθυντικό αριθμό! Το μυστήριο δηλαδή τού Τριαδικού Θεού έχει καταργήσει πάσαν έννοια συντακτικού!

5) «…και θέλουσι επιβλέψει προς ΕΜΕ, τον οποίον εξεκέντησαν…» (Ζαχ. 12:10 – Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα, τα κεφαλαία δικά μου)

«…και θα κοιτάξουν προς ΕΚΕΙΝΟΝ τον οποίον διατρύπησαν…» (Ζαχ. 12:10 – Μ.Ν.Κ. τα κεφαλαία δικά μου).

   Εις το ανωτέρω παραδοξότατο εδάφιο ομιλητής είναι ο Ιεχωβά και με την προσωπική αντωνυμία ‘εμέ’ δηλώνει σαφώς, ότι ομιλεί περί κεντήσεως τού Εαυτού Του πράγμα ακατανόητο για την εποχή τής Παλαιάς Διαθήκης. Πώς είναι δυνατό να κεντηθεί ο Θεός που είναι πνεύμα; Το συγκεκριμένο αίνιγμα λύνεται υπό το φως τής Καινής Διαθήκης. Ο Ιεχωβά-Θεός τής Παλαιάς Διαθήκης έγινε άνθρωπος και ως άνθρωπος επί Σταυρού εκεντήθη. Και βέβαια δεν εννοείται ότι έγινε άνθρωπος ο Πατέρας αλλά ο Υιός-Ιεχωβά εφόσον το συγκεκριμένο όνομα το έχει εκτός από τον Πατέρα, ο Υιός καθώς και το Άγιον Πνεύμα (πρβλ. Ματθ. 28:19).

   Ο ίδιος λοιπόν ο Ιωάννης μάς επιβεβαιώνει, ότι η παράδοξη προφητεία τού Ζαχαρία εκπληρώθηκε την Παρασκευή, την ημέρα τής σταυρώσεως τού Ιησού: «όψονται εις ον εξεκέντησαν» (Ιωάν. 19:37). Η Εταιρία Σκοπιά όμως, μετέτρεψε εις την μετάφρασή της την προσωπική αντωνυμία (‘εμέ’), που υπάρχει εις το Εβραϊκό κείμενο, σε δεικτική αντωνυμία (‘εκείνον’), μεταφέροντας έτσι τον λόγο από τον ΙΔΙΟ τον Ιεχωβά, τον Θεό τής Παλαιάς Διαθήκης, εις κάποιο άλλο τρίτο πρόσωπο, εν προκειμένω τον Υιό Του. Δι’ αυτής δηλαδή τής διαστροφής τού κειμένου, δεν είναι πλέον ο Θεός που εκεντήθη αλλά ο Υιός Του, κι έτσι διαστρεβλώνεται εις τα μάτια τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά η μεγάλη αλήθεια ότι ο Χριστός είναι ο ενσαρκωμένος Θεός τής Παλαιάς Διαθήκης!

         ΕΔΑΦΙΑ ΠΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ ΟΤΙ Η ΘΕΟΤΗΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ    

              ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΙ ΕΧΟΥΝ ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ   

                       ΑΛΛΟΙΩΘΕΙ Η ΑΠΟΣΙΩΠΟΙΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Μ.Ν.Κ.

1) Και είπεν ο Κύριος…έλθετε, ας καταβώμεν, και ας συγχύσωμεν εκεί την γλώσσα αυτών…εκεί συνέχεεν ο Κύριος την γλώσσα πάσης τής γης» (Γεν. 11:6-9 – Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα).

«Έπειτα από αυτό, ο Ιεχωβά είπε…Εμπρός! Ας κατεβούμε και ας συγχύσουμε εκεί την γλώσσα τους…επειδή εκεί ο Ιεχωβά είχε συγχύσει τη γλώσσα όλης τής γης» (Γεν. 11:6-9 – Μ.Ν.Κ.).

   Γιατί άραγε μετέφρασε η Εταιρία Σκοπιά το ‘έλθετε’ τού πρωτοτύπου κειμένου με ‘Eμπρός!’; Διότι εδώ, αγαπητοί αδελφοί, είναι εμφανέστατο, ότι δεν πρόκειται για πληθυντικό μεγαλοπρέπειας (όπως ισχυρίζεται για άλλα παρόμοια εδάφια), αλλά για ΕΝΑ πρόσωπο που απευθύνεται σε τουλάχιστον άλλα ΔΥΟ πρόσωπα! Έχουμε δηλαδή ΤΡΙΑ θεία πρόσωπα που κατέβηκαν και εσύγχυσαν την γλώσσα τών ανθρώπων τού Πύργου τής Βαβέλ. Τα δε ΤΡΙΑ πρόσωπα που ενήργησαν κατ’ αυτόν τον τρόπο εις τον στίχ.9 η Γραφή τα ενοποιεί εις ΕΝΑΝ Κύριο και λέγει, ότι ‘συνέχεεν ο Κύριος την γλώσσαν πάσης τής γης’! ΤΡΙΑ πρόσωπα αλλά ΕΝΑΣ Κύριος, αγαπητοί αδελφοί! Άρα ο ισχυρισμός τής Εταιρίας Σκοπιά, ότι η Τριαδικότητα τού Θεού είναι εφεύρεση τού Χριστιανικού αποστατικού κόσμου δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα τής Γραφής!

   Ο Χριστιανικός κόσμος, εις το θέμα τής Θεότητος τού Χριστού και τής Τριαδικότητος τού Θεού, κηρύττει ακριβώς αυτά που λέει το ιερό κείμενο τής Γραφής. Η Εταιρία Σκοπιά όμως, γιατί αλλοιώνει το κείμενο εις την Μ.Ν.Κ. ώστε να μην μπορούν οι αναγνώστες να διακρίνουν αυτή τη μεγάλη αλήθεια τής Πίστεως, την Τριαδικότητα τού Θεού; Καιγια να μην υποψιαστούν οι αναγνώστεςτην παραχάραξη τού κειμένου, η Εταιρία Σκοπιά αλλοίωσε και το ‘έλθετε’ τών στίχ.3 και 4 σε‘Eμπρός!’, διότι ήταν πολύ κοντινά τα εδάφια και θα υποψιάζονταν εύκολα οι αναγνώστες την παραχάραξη κάνοντας την σύγκριση.

   Εις άλλην όμως παρομοία περίπτωση, που όμως είναι αρκετά μακριά από το υπό έρευνα εδάφιο, η Εταιρία Σκοπιά μετέφρασε ΣΩΣΤΑ το ‘έλθετε’ σε ‘Ελάτε’!!! Ας εξετάσουμε το επίμαχο εδάφιο που αποδεικνύει κι επιβεβαιώνει περιτράνως την ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ αλλοίωση τού Γεν. ια:7: «Έλθετε, ας σοφισθώμεν κατ’ αυτών, δια να μην πολυπλασιασθώσι…» (Έξοδ. 1:10, Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα). Διαβάστε τώρα, αγαπητοί αδελφοί, και την ΟΡΘΗ Μετάφραση τού Νέου Κόσμου: «Ελάτε! Ας φερθούμε έξυπνα απέναντί τους, μήπως και πληθύνουν…» (Έξοδ. 1:10 – Μ.Ν.Κ.).

   Εδώ το ‘Ελάτε!’ το απευθύνει εις τον λαό του ο καινούργιος Φαραώ που ανέλαβε βασιλεία εις την Αίγυπτο, ο οποίος δεν εγνώριζε τον Ιωσήφ. Γιατί όμως η Σκοπιά, αγαπητοί αδελφοί, δεν μετέφρασε εδώ το ‘ελάτε’ με ‘Εμπρός!’ όπως έκανε με το Γεν. 11:7; Για τον απλούστατο λόγο, ότι το εδάφιο είναι ‘ανώδυνο’ γι’ αυτήν. Το εδάφιο δηλαδή δεν περιέχει κάποια δογματική αλήθεια που να εκθέτει το πιστεύω της ως πεπλανημένο και το άφησε αναλλοίωτο, κάτι βέβαια που δεν έκανε εις το αντίστοιχο τής Γενέσεως το οποίο κάνει ξεκάθαρα λόγο για Τριαδικότητα προσώπων εις την Θεότητα.

2) «Και είπε Κύριος προς τον διάβολον, Θέλει σε επιτιμήσει ο Κύριος, διάβολε» (Ζαχ. 3:2 – Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα).

«Και είπεν Κύριος προς τον διάβολον· επιτιμήσαι Κύριος εν σοι, διάβολε» (Ζαχ. 3:2 – Μετάφραση τών Εβδομήκοντα)

«Τότε [ο άγγελός τού] Ιεχωβά είπε στον Σατανά: ‘Ο Ιεχωβά να σε επιπλήξει, Σατανά’» (Ζαχ. 3:2 – Μ.Ν.Κ.)

   Κατά το Εβραϊκό και την μετάφραση τών Εβδομήκοντα παρατηρούμε ταυτότητα νοήματος. Ένας Κύριος (Ιεχωβά) λέγει εις τον Διάβολο, ότι θα τον επιτιμήσει ένας άλλος Κύριος (Ιεχωβά), Αυτός που εξέλεξε την Ιερουσαλήμ. Υπό το φως τής Καινής Διαθήκης αυτή η προφητεία εκπληρώθηκε εις το ευλογημένο πρόσωπο τού Κυριόυ ημών Ιησού Χριστού, όπως φανερώνουν τα εξής εδάφια: Μάρκ. 1:23, 25-26, 5:7-8, 9:25-26, Λουκ. 4:33-35, 9:42.

   Η Εταιρία Σκοπιά, όμως, αντελήφθη προφανώς, ότι εδώ έχουμε διάκριση δύο θείων προσώπων με το όνομα Ιεχωβά, γι’ αυτό και πρόσθεσε μέσα σε αγκύλες τρεις λέξεις: [ο άγγελός τού]. Έτσι ο ομιλητής τού εδαφίου δεν είναι πλέον ο Ιεχωβά, αλλά ο άγγελός Του!!!

   Όπως όμως διαβάζουμε εις την Ελληνική Μ.Ν.Κ., έκδ.1997, σελ.1548 «Οι μονές αγκίλες [ ] περιέχουν λέξεις που προστίθενται για να ολοκληρώσουν το νόημα στο κείμενο».Εις δε τον πρόλογο τής έκδ.1993 «Οι Χριστιανικές Γραφές, Απόδοση από τη Μετάφραση Νέου Κόσμου»αναφέρονται τα εξής: «Επομένως, όπου προστίθενται λέξεις συνεπείς προς τα συμφραζόμενα, για να κάνουν την μετάφραση σαφή και κατανοητή, αυτές οι πρόσθετες λέξεις μπαίνουν σε αγκίλες» (η υπογράμμιση δική μου).

   Με την προσθήκη όμως σε αγκίλες [ ] τών τριών λέξεων «[ο άγγελός τού]», όχι μόνον δεν έχουμε ολοκλήρωση τού νοήματος (όπως ισχυρίζεται η έκδοση τού 1997), ούτε γίνεται η μετάφραση σαφή και κατανοητή (όπως ισχυρίζεται η έκδοση τού 1993), αλλά αντιθέτως έχουμε διαστροφή και παραχάραξη τού νοήματος τού κειμένου, διότι όπως είπαμε ανωτέρω, ο ομιλητής τού εδαφίου δεν είναι πλέον ο Ιεχωβά, αλλά ο άγγελός Του!!! Διότι ένα πρόσωπο με το όνομα Ιεχωβά, παραπέμπει τον Διάβολο σε άλλο (θείο) πρόσωπο με το όνομα Ιεχωβά, για να τον επιτιμήσει εκείνο το δεύτερο (θείο) πρόσωπο, ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΟΥ!

[Παρόμοια περίπτωση δύο προσώπων με το όνομα Ιεχωβά (ως το άμεσο κι έμμεσο αίτιο μίας ενέργειας) έχουμε εις την περίπτωση τής καταστροφής τών Σοδόμων και τών Γομόρρων που περιγράφεται εις το Γεν. 19:24 και αναφέρει τα εξής: «Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ παρά Κυρίου εκ τού ουρανού». Εδώ δεν έχουμε Εβραϊσμό, όπως ισχυρίζεται η Σκοπιά, αλλά την περίπτωση που ένας Κύριος (εν προκειμένω οι δύο αγγελιαφόροι που αναφέρονται ως ‘Κύριος’ εις το 19:16,18) έκανε μία ενέργεια εκ μέρους ενός άλλου Κυρίου (αυτού που συνομιλούσε με τον Αβραάμ 18:22)!]

3) «Ο δε Κύριος κατευθύναι υμών τας καρδίας εις την αγάπην τού Θεού και εις την υπομονή τού Χριστού» (Β΄ Θεσ. 3:5)

   Εις το καταπληκτικό τούτο εδάφιο, αναφέρεται ένας ‘Κύριος’, ο Οποίος κατευθύνει τούς πιστούς εις την αγάπη τού ‘Θεού’ (Πατέρα) και εις την υπομονή τού ‘Χριστού’! Ποιος άραγε λέτε, αγαπητοί αδελφοί, να είναι ο συγκεκριμένος Κύριος, που μάς κατευθύνει εις τον Πατέρα και εις τον Υιό; Εσείς έχετε κάποιον υπ’ όψιν σας, διότι εγώ όποιον αδελφό και να ρώτησα απάντηση ικανοποιητική δεν πήρα! Έχουμε και άλλον Κύριο, εκτός από τον Πατέρα (που εδώ αναφέρεται ως ‘Θεός’) και από τον Υιό (που εδώ αναφέρεται ως ‘Χριστός’);

   Ένα ακριβώς αντίστοιχο εδάφιο με το προαναφερθέν είναι το ακόλουθο:

«Υμάς δε ο Κύριος πλεονάσαι και περισσεύσαι τη αγάπη εις αλλήλους και εις πάντας, καθάπερ και ημείς εις ημάς, εις το στηρίξαι υμών τας καρδίας αμέμπτους εν αγιωσύνη έμπροσθεν τού Θεού και πατρός ημών εν τη παρουσία τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά τών αγίων αυτού» (Α΄ Θεσ. 3:12-13) δηλαδή «Εις εσάς δε ο Κύριος είθε να δώσει να έχετε πλουσίως και με το παραπάνω την αγάπη μεταξύ σας και προς όλους, όπως και εμείς έχουμε προς εσάς. Έτσι θα σάς κάνει να σταθείτε άμεμπτοι με αγιωσύνη μπροστά εις τον Θεό και πατέρα μας κατά την παρουσία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού μαζί με όλους τούς αγίου Του».

   Ίσως για τούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά τα ανωτέρω εδάφια να έχουν κάποια δυσκολία εις την εξήγησή τους, για τον Χριστιανικό όμως κόσμο δεν υφίσταται ουδεμίαν δυσκολία. Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος, σε δύο μάλιστα επιστολές του (Β΄ Κορ. 3:17 και Εβρ. 3:7), μάς λύνει το συγκεκριμένο αίνιγμα περί τής ταυτότητος τού συγκεκριμένου Κυρίου: «Ο δε Κύριος το Πνεύμα εστί» (Β΄ Κορ. 3:17 – Αρχαίο Κείμενο). Το ότι το Άγιον Πνεύμα είναι Κύριος, και όχι βεβαίως ενεργός δύναμη, φαίνεται επίσης ξεκάθαρα και από τον Ψαλμ. 95: 7-11  που λέγει τα εξής:

«Διότι αυτός είναι ο Θεός ημών·…Σήμερον εάν ακούσητε τής φωνής αυτού, μη σκληρύνετε την καρδίαν σας, ως εν τω παραπικρασμώ, ως εν τη ημέρα τού πειρασμού εν τη ερήμω· όπου οι πατέρες σας με επείρασαν, με εδοκίμασαν, και είδον τα έργα μου. Τεσσαράκοντα έτη δυσηρεστήθην με την γενεάν εκείνη, και είπα, Ούτος είναι λαός πεπλανημένος την καρδίαν, και αυτοί δεν εγνώρισαν τάς οδούς μου. Δια τούτο ώμοσα εν τη οργή μου, ότι εις την ανάπαυσή μου δεν θέλουσιν εισέλθει» (Ψαλμ. 95: 7-11 – Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα, οι υπογραμμίσεις δικές μου)

    Εις την ανωτέρω ενότητα ομιλεί ένα θείο πρόσωπο ως Ιεχωβά για τον Εαυτό Του (‘με επείρασαν’, ‘με εδοκίμασαν’, ‘είδον τα έργα μου’, ‘δυσηρεστήθην’, ‘τάς οδούς μου’, ‘ώμοσα’, ‘εν τη οργή μου’, ‘εις την ανάπαυσή μου’), το οποίο όμως διακρίνει και ξεχωρίζει τον Εαυτό Του από άλλο θείο πρόσωπο – Ιεχωβά (‘ο Θεός ημών’), εις το οποίο αναφέρεται με την αντωνυμία ‘αυτού’. Το μυστήριο τού ομιλούντος Ιεχωβά αποκαλύπτει η Καινή Διαθήκη. Σύμφωνα με την προς Εβρ. 3:7, αυτός ο ομιλητής Ιεχωβά εις το υπό έρευνα εδάφιο είναι ρητώς το Άγιον Πνεύμα!

   Ο δε άλλος Ιεχωβά, τον Οποίον το Άγιον Πνεύμα εννοεί με την αντωνυμία ‘αυτού’, δεν είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κάποιος, ότι είναι ο Θεός Πατήρ. Εξηγούμε λοιπόν εν συντομία το Ψαλμικό εδάφιο εις το οποίο το Άγιον Πνεύμα λέγει: «Σήμερα, κατά την μεσσιακή ημέρα (Εβρ. 4:7), όταν ακούσετε την φωνή Αυτού, τού Θεού Πατρός, ο Οποίος τώρα λαλεί δια τού Υιού (Εβρ. 1:1), μην πράξετε τα ίδια, τα οποία έπραξαν εις Εμένα τον Παράκλητο οι πατέρες σας εις την έρημο».

   Δι’ αυτού λοιπόν τού τρόπου λύνεται το αίνιγμα τού παραδόξου τούτου εδαφίου και αποκαλύπτεται η Δυαδικότητα τών Θείων Προσώπων. Δι’ αυτού επίσης τού τρόπου το Άγιον Πνεύμα τρανώς διακηρύσσεται υπό τής Γραφής ΟΧΙ ως ‘ενεργός δύναμις’, όπως πεπλανημένως διδάσκεται από την Εταιρία Σκοπιά, αλλά ως Ιεχωβά, δηλαδή αληθινός Θεός. Το τρίτο δηλαδή πρόσωπο τής Αγίας Τριάδος!

   Οπότε το Άγιον Πνεύμα, εν προκειμένω ως Κύριος, αγαπητοί αδελφοί, κατευθύνει τις καρδιές τών πιστών προς τον Θεό και προς τον Χριστό εις τα δύο προαναφερθέντα εδάφια τών Α΄ και Β΄ Επιστολών προς Θεσσαλονικείς!

   Μήπως, αγαπητοί αδελφοί, επειδή τα συγκεκριμένα δύο εδάφια είναι εμφανέστατα Τριαδικά, γι’ αυτό και η Σκοπιά τα έχει κυριολεκτικά εξαφανίσει από τις εκδόσεις της, μη τυχόν και πέσουν εις την αντίληψη τών ακολούθων της; Αναρωτιέμαι επ’ αυτού, διότι εις τις μοναδικές Σκοπιές εις τις οποίες αναφέρονται (από το 1950 έως σήμερα!!!) είναι εις αυτές τής 15.07.1961, σελ.421 και 01.10.1986, σελ.11, παρ.4-5 χωρίς βέβαια να τολμάει ‘ο δούλος’ να σχολιάσει και να αναλύσει ποιος τελικά είναι ο εν λόγω Κύριος τών ανωτέρω δύο εδαφίων!

   Γιατί άραγε, αγαπητοί αδελφοί, μέσα σε διάστημα 62 ολόκληρων ετών (!!!) η Σκοπιά δεν έχει τολμήσει να σχολιάσει δογματικώς τα συγκεκριμένα εδάφια, και να εξηγήσει εις τούς αναγνώστες ποίος τελικά είναι αυτός ο ΚΥΡΙΟΣ που κατευθύνει τούς πιστούς εις τον ΘΕΟ και εις τον ΧΡΙΣΤΟ; Τί φοβάται άραγε και κρύβει επιμελώς τα συγκεκριμένα εδάφια;

    Η ΓΡΑΦΗ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΙ ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΠΕΡΙ ΔΥΟ ΚΛΗΣΕΩΝ

      Η ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ Μ.Ν.Κ.

   Ισχυριζόμαστε, ότι εις την παραβολή τού Καλού Ποιμένος (Ιωάν. 10:1-16), τα ‘άλλα πρόβατα’ (στίχ.16) είναι ‘ο πολύς όχλος’ τού Αποκ. 7:9, 10, 14 (Βιβλία: ‘Ποιος Οδηγεί στον Δρόμο για την Απελευθέρωση;’, κεφ.9, σελ.73, παρ.9, ‘Εισήλθεν εις Αυτούς Πνεύμα Ζωής εκ τού Θεού’, κεφ.8, σελ.154, παρ.34, σελ.159, παρ.44, ‘Επίγειοι Υπήκοοι τής Βασιλείας τού Θεού’, κεφ.14, σελ.271, παρ.32-33) δηλαδή όλοι όσοι έχουν επίγεια ελπίδα ή με άλλα λόγια όσοι δεν ανήκουν εις το Σώμα τού Χριστού και κατά συνέπεια δεν είναι «τού Αβραάμ σπέρμα και κατ’ επαγγελίαν κληρονόμοι» (Γαλ. γ:29).

   Επειδή λοιπόν ο Κύριος αναφέρει εις την παραβολή, ότι έχει «και άλλα πρόβατα, ά ουκ έστιν εκ τής αυλής ταύτης» (στίχ.16), υποστηρίζουμε ότι «εκείνα τα ‘άλλα πρόβατα’ δεν ήταν από ‘αυτή τη στάνη’ και δεν προορίζονταν να περιληφθούν ανάμεσα στον Ισραήλ τού Θεού, τα μέλη τού οποίου έχουν πνευματική ή ουράνια κληρονομιά» (Σκοπιά, 15.06.1984, σελ.16, παρ.4), η δε ‘αυλή ταύτη’ είναι η «στάνη των προβάτων της νέας διαθήκης» (Σκοπιά, 15.06.1984, σελ.16, παρ.5) ή αλλιώς «Αβραμιαία αυλή» (Σκοπιά, 15.07.1982, σελ.19, παρ.17) που «περιλαμβάνει ‘τον Ισραήλ του Θεού’, τους Ισραηλίτες σύμφωνα με το πνεύμα, δηλαδή τους πνευματικούς Ισραηλίτες» (Σκοπιά, 15.06.1984, σελ.15, παρ.1), ενώ ‘η αυλή τών προβάτων’ τού στίχ.1 είναι «η διάταξη τής διαθήκης τού Μωσαϊκού Νόμου» (Σκοπιά, 15.06.1984, σελ.11, παρ.5).

   Ερμηνεύοντας δηλαδή ‘ο πιστός και φρόνιμος δούλος’ την συγκεκριμένη παραβολή, ισχυρίζεται, ότι η αυλή τών στίχ.1 και 16 είναι δύο διαφορετικές αυλές, «η διάταξη τής διαθήκης τού Μωσαϊκού Νόμου» και η «στάνη των προβάτων της νέας διαθήκης» αντιστοίχως. Αυτός όμως ο ισχυρισμός αποτελεί ερμηνευτική αυθαιρεσία και καταρρίπτεται από την εξής επιχειρηματολογία:

1) Εις την φράση τού Χριστού ‘εκ τής αυλής ταύτης’ (στίχ.16), η δεικτική αντωνυμία ‘ταύτης’ υπονοεί, ότι ο Χριστός για την συγκεκριμένη αυλή έχει ΗΔΗ κάνει λόγο προηγουμένως, την έχει δηλαδή ΗΔΗ προαναφέρει και αυτήν τώρα δακτυλοδεικνύει! Και αναφορά για την συγκεκριμενη αυλή δεν έχει κάνει αλλού ο Χριστός παρά μόνον εις τον στίχ.1. Άρα, με βάση τις αρχές τής Ερμηνευτικής, δεν μπορούμε να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι εδώ (στίχ.16) γίνεται λόγος για δήθεν άλλη αυλή, διαφορετική από αυτήν που αναφέρεται εις τον στίχ.1.

2) Το ότιμε την δεικτική αντωνυμία‘ταύτης’ γίνεται λόγος περί τής ιδίας με αυτήν τού στίχ.1 αυλής, και μάλιστα όχι περί ΜΕΤΑ Χριστόν αυλής, αλλά περί ΠΡΟ Χριστού αυλής, αυτό γίνεται εμφανές από τον στίχ.8 που αναφέρει τα εξής:

«Πάντες όσοι ήλθον ΠΡΟ εμού, κλέπται εισί και λησταί· αλλ’ ουκ ήκουσαν αυτών τα πρόβατα» (Ιωάν. 10:8 – Αρχαίο Κείμενο, τα κεφαλαία δικά μου)

«Όλοι όσοι ήρθαν ΑΝΤΙ για εμένα είναι κλέφτες και λεηλατητές·αλλά τα πρόβατα δεν τούς άκουσαν» (Ιωάν. 10:8 – Μ.Ν.Κ., τα κεφαλαία δικά μου)

   Εδώ, αγαπητοί αδελφοί, παρατηρούμε τα εξής όσον αφορά εις την Μ.Ν.Κ. Ενώ το πρωτότυπο αρχαίο έχει την πρόθεση ‘προ’ η οποία έχει την έννοια τού ‘πριν από’, εις την Μ.Ν.Κ. η συγκεκριμένη πρόθεση έχει ΕΣΚΕΜΜΕΝΩΣ αντικατασταθεί από άλλη πρόθεση, την ‘αντί’, η οποία όμως δεν έχει την χρονική έννοια τού ‘πριν από’, αλλά την έννοια τής ‘αντικατάστασης’!

   Αυτό δηλαδή που ήθελαν να επιτύχουν οι μεταφραστές δια τής συγκεκριμένης αλλοιώσεως, είναι να μην καταλάβουν οι αναγνώστες, ότι εδώ γίνεται λόγος περί ΠΡΟ Χριστού ποιμένων, άρα ΚΑΙ ΑΥΛΗΣ, αλλά να παροδηγηθούν και να εννοήσουν ότι γίνεται λόγος απλώς περί ανθρώπων ΑΝΤΙ τού Χριστού, δηλαδή ‘Αντιχρίστων’, ‘Ψευδοπροφητών’ κ.ά., όπως εμφανώς αναγράφεται εις την προαναφερθείσα Σκοπιά, 15.06.1984, σελ.12, παρ.12: «Εκείνους τους Ισραηλίτες που ήρθαν και αξίωσαν ότι είναι ο υποσχεμένος Μεσσίας ή Χριστός, ο Ιησούς τους αποκάλεσε ξένους». Ο απώτερος δηλαδή σκοπός τής συγκεκριμένης παραποίησης τού κειμένου είναι να μην εννοήσουν οι αναγνώστες, ότι εφόσον εδώ γίνεται λόγος περί ΠΡΟ Χριστού ποιμένων, άρα εννοείται ότι ταυτοχρόνως γίνεται λόγος και περί ΠΟΙΜΝΙΟΥ, άρα περί ΠΡΟΒΑΤΩΝ και άρα περί ΑΥΛΗΣ!

   Και η συγκεκριμένη αυλή ή στάνη, αγαπητοί αδελφοί, εφόσον ευρίσκεται εις την Παλαιά Διαθήκη, διότι γίνεται λόγος περί ΠΡΟ Χριστού ποιμένων («Πάντες όσοι ήλθον ΠΡΟ εμού»), άρα ΚΑΙ η αυλή τού στίχ.16, δια τής δεικτικής αντωνυμίας ‘ταύτης’, υπονοείται η αυλή που ΗΔΗ προαναφέρθηκε, αυτή τού στίχ.1, δηλαδή η αυλή τής Παλαιάς Διαθήκης, εφόσον έχει ΠΡΟ Χριστού ποιμένες! Αλλά ακομη κι αν δεν υπονοείται η αυλή τού στίχ.1, πάλι ο Χριστός την Ιουδαϊκή μάνδρα εννοεί, δηλαδή το Ισραηλιτικό έθνος, εφόσον εις αυτό απευθύνεται και αυτό έχει ως ακροατήριό Του.

   Εφόσον λοιπόν εδώ γίνεται λόγος περί προϋπάρχουσας αυλής με πρόβατα, ΠΡΟ δηλαδή τής ελεύσεως τού Καλού Ποιμένος, άρα δεν εννοεί το κείμενο την Χριστιανική Εκκλησία τού 33 μ.Χ., αλλά την Ιουδαϊκή ή κατά την ορολογία τής Σκοπιάς την ‘Ιουδαϊκή στάνη’! Όπως λοιπόν καταλάβατε, αγαπητοί αδελφοί, δεν γίνεται λόγος περί δύο διαφορετικών αυλών Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, αλλά περί ΜΙΑΣ Παλαιοδιαθηκικής αυλής, με ΠΡΟ Χριστού ποιμένες (στίχ.8)!

   Άρα τα ‘άλλα πρόβατα’, αγαπητοί αδελφοί, δεν διαχωρίζονται από τούς δήθεν χρισμένους τής Καινής Διαθήκης, αλλά από την Ιουδαϊκή Εκκλησία τής Παλαιάς Διαθήκης! Τα ‘άλλα πρόβατα’, δηλαδή, είναι οι πιστοί τής Καινής Διαθήκης (ιδιαιτέρως οι Εθνικοί) που αντιπαραβάλλονται ως ξεχωριστό ποίμνιο από τούς Ιουδαΐους πιστούς τής Παλαιάς Διαθήκης!

3) Εις τηνυπό εξέταση παραβολή τού Καλού Ποιμένος, οι αυλές ή στάνες για τις οποίες κάνει λόγο ο Ιησούς δεν είναι τρεις (3), όπως ισχυρίζεται και ερμηνεύει η Σκοπιά, αλλά ΜΙΑ!

«Ο Ιησούς χρησιμοποιεί τώρα μια παραβολή, στην οποία αναφέρει τρεις μάντρες προβάτων και το δικό του ρόλο ως Καλού Ποιμένα… Τα πρόβατα αυτά, τα οποία ο Ιησούς φωνάζει με το όνομά τους και οδηγεί έξω, τελικά γίνονται δεκτά σε μια άλλη μάντρα προβάτων, όπως εξηγεί ο ίδιος: ‘Αλήθεια σας λέω: Εγώ είμαι η πόρτα των προβάτων’, δηλαδή η πόρτα μιας νέας μάντρας προβάτων. Όταν ο Ιησούς εγκαινιάζει τη νέα διαθήκη με τους μαθητές του και εκχέει πάνω τους άγιο πνεύμα από τον ουρανό την επόμενη Πεντηκοστή, αυτοί γίνονται δεκτοί σ’ εκείνη τη νέα μάντρα προβάτων… Αυτό το μικρό ποίμνιο, το οποίο τελικά αριθμεί 144.000 μέλη, μπαίνει σ’ αυτή τη νέα, τη δεύτερη δηλαδή, μάντρα προβάτων. Αλλά ο Ιησούς συνεχίζει και κάνει την εξής παρατήρηση:‘Έχω κι άλλα πρόβατα, που δεν ανήκουν σ’ αυτή τη μάντρα· πρέπει να φέρω κι εκείνα, και θ’ ακούσουν τη φωνή μου, και θα γίνουν ένα ποίμνιο, ένας ποιμένας’. Εφόσον τα ‘άλλα πρόβατα’ δεν ‘ανήκουν σ’ αυτή τη μάντρα’, θα πρέπει να είναι από άλλη, τρίτη μάντρα» (Βιβλίο ‘Ο Μεγαλύτερος άνθρωπος’, κεφ.80 και Σκοπιά, 01.11.1988, σελ.8-9 οι υπογραμμίσεις δικές μου)

   Η αυλή λοιπόν ή στάνη είναι ΜΙΑ για τον απλούστατο λόγο, ότι ο Χριστός ανέφερε ΜΙΑ παραβολή και όχι δύο διαφορετικές παραβολές. Αυτό φαίνεται από τούς στίχ.6-7 που αναφέρουν τα εξής: «Ταύτην την παροιμίαν είπεν αυτοίς ο Ιησούς· εκείνοι δε ουκ έγνωσαν τίνα ήν ά ελάλει αυτοίς. Είπεν ουν πάλιν αυτοίς ο Ιησούς·» δηλαδή «Αυτή τη παραβολή τούς είπε ο Ιησούς· αλλά εκείνοι δεν κατάλαβαν τί σήμαιναν αυτά τα οποία τούς έλεγε. Γι’ αυτό τούς είπε πάλι ο Ιησούς·»

   Με μια πιο προσεκτική εξέταση τού χωρίου διαπιστώνουμε ότι η παραβολή τού Χριστού διακρίνεται σε δύο μέρη, όπου το δεύτερο αποτελεί επεξήγηση και επέκταση τού πρώτου. Επειδή οι ακροατές τού Ιησού δεν κατάλαβαν την σημασία αυτών που έλεγε (στίχ.6), γι’ αυτό τούς εξηγεί εν συνεχεία με περισσότερες λεπτομέρειες αυτά που προανέφερε (στίχ.7). Έτσι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να υποθέσουμε, ότι ο Χριστός κάνει λόγο για δύο διαφορετικές αυλές ή στάνες.

4) Ακόμη όμως κι αν καλοπροαίρεταθελήσουμε να αποδεχθούμε ως ορθή τη ερμηνεία τής Σκοπιάς για δύο διαφορετικές αυλές, και υποθέσουμε ότι μόνον η δευτέρα αυλή, αυτή δηλαδή που αναφέρεται εις το δεύτερο μέρος τής παραβολής, μετά τον στίχ.7, είναι η «στάνη των προβάτων της νέας διαθήκης» (Σκοπιά, 15.06.1984, σελ.16, παρ.5), η οποία «περιλαμβάνει ‘τον Ισραήλ του Θεού’, τους Ισραηλίτες σύμφωνα με το πνεύμα, δηλαδή τους πνευματικούς Ισραηλίτες» (Σκοπιά, 15.06.1984, σελ.15, παρ.1) και δέχεται μέλη-πρόβατα από την Πεντηκοστή τού 33 μ.Χ., ούτε δι’ αυτού τού τρόπου αίρεται η αντίφαση και δικαιώνεται η ερμηνεία τής Σκοπιάς, διότι το εδάφιο που δηλώνει ότι ΚΑΙ ΠΡΙΝ από τον Χριστό υπήρχαν πρόβατα εις την συγκεκριμένη αυλή, είναι το εδάφιο 8, που αναφέρεται εμφανέστατα εις την δευτέρα αυλή τού στίχ.16!

   Εύχομαι αδελφοί να μελετήσετε με προσοχή τα όσα σάς ανέφερα προηγουμένως, όσον αφορά την ανάλυση τής παραβολής τού Καλού Ποιμένος, και να διαπιστώσετε κι εσείς, μαζί μ’ εμένα, την παράλογη ερμηνεία που δίδει η Εταιρία Σκοπιά καθώς και το γεγονός, ότι δεν υπάρχει καν λογική συνοχή εις την συγκεκριμένη ερμηνεία.

                                       ΔΥΟ ΕΔΑΦΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΥΝ:

α) ΤΟ 537 Π.Χ. ΩΣ ΤΟ ΕΤΟΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ 70 ΕΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ,

β) ΤΟ 607 Π.Χ. ΩΣ ΤΟ ΕΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΙ

γ) ΤΟ 1914 ΩΣ ΤΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΑΟΡΑΤΟΥ Β΄  ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

   Ειςτον Ιερ. 25:12 διαβάζουμε τα εξής: «Και όταν συμπληρωθώσι τα εβδομήκοντα έτη, θέλω ανταποδώσει επί τον βασιλέα τής Βαβυλώνος, και επί το έθνος εκείνο, λέγει Κύριος, την ανομίαν αυτών, και επί την γην τών Χαλδαίων, και θέλω καταστήσει αυτήν ερήμωσιν αιώνιον» (Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα, η υπογράμμιση δική μου).

   Το ανωτέρω δηλαδή εδάφιο λέγει, ότι όταν συμπληρωθούν τα 70 έτη θα τιμωρήσει ο Θεός τον βασιλέα τής Βαβυλώνος. Εφόσον αυτό έγινε κατά το 539 π.Χ. που έπεσε η Βαβυλώνα εις τον Κύρο, τον Πέρση βασιλέα, (όπως η ΙΔΙΑ η Σκοπιά αποδέχεται και διδάσκει εις όλα τα έντυπά της), γιατί τότε η Σκοπιά δεν δέχεται ότι το 539 π.Χ. έληξαν τα 70 έτη, αλλά διδάσκει ότι έληξαν δύο ολόκληρα έτη μετά, δηλαδή το 537 π.Χ.; Η αυθεντία τής Σκοπιάς, αγαπητοί αδελφοί, είναι μεγαλύτερη από αυτήν τού ιερού κειμένου τής Γραφής ώστε να διδάσκει διαφορετικά από αυτό; Μήπως το εδάφιο αυτό καταρρίπτει την διδασκαλία της περί επιστροφής τών Εβραίων το 537 π.Χ. εις την Ιερουσαλήμ καθώς και αυτήν περί καταστροφής τής Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. συμπαρασύροντας και το 1914 ως το ΔΗΘΕΝ έτος τής Β΄ Παρουσίας τού Χριστού και τού τέλους τών ‘καιρών τών εθνών’;

   Ειςτο ίδιο βιβλίο επίσης, αλλά εις το  Ιερ. 29:10 αυτή τη φορά, και για το ίδιο θέμα, διαβάζουμε επίσης τα εξής:«Διότι ούτω λέγει Κύριος· Ότι αφού πληρωθώσιν εβδομήκοντα έτη εν Βαβυλώνι, θέλω επισκεφθή υμάς, και θέλω εκτελέσει προς υμάς τον λόγον μου τον αγαθόν, να επαναφέρω υμάς εις τον τόπον τούτον» (Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα, η υπογράμμιση δική μου).

    Το ανωτέρω δηλαδή εδάφιο λέγει, ότι αφού συμπληρωθούν 70 έτη αιχμαλωσίας εις την Βαβυλώνα, τότε ο Θεός θα επισκεφθεί τούς Ιουδαίους αιχμαλώτους και θα τούς επαναφέρει εις την πατρίδα τους. Άρα, συμφώνως προς την ρήση τού ιδίου τού Θεού, η συμπλήρωση τών 70 ετών τής αιχμαλωσίας πού ευρίσκει τούς Εβραίους, εις την πατρίδα τους την Ιερουσαλήμ ή εις την εξορία τής Βαβυλώνος; Συμφώνως προς το ανωτέρω εδάφιο τούς ευρίσκει εις την Βαβυλώνα.

   Γιατί λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, εφόσον το θεόπνευστο κείμενο μάς λέγει ότι τα 70 έτη τής αιχμαλωσίας τών Ιουδαίων συμπληρώνονται εις την Βαβυλώνα η Σκοπιά διδάσκει ότι συμπληρώνονται εις την Ιερουσαλήμ; Η αυθεντία τής Σκοπιάς είναι μεγαλύτερη από αυτήν τού ιερού κειμένου τής Γραφής ώστε να διδάσκει διαφορετικά από αυτό; Μήπως ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΔΑΦΙΟ καταρρίπτει την διδασκαλία της περί επιστροφής τών Εβραίων το 537 π.Χ. εις την Ιερουσαλήμ καθώς και αυτήν περί καταστροφής τής Ιερουσαλήμ το 607 π.Χ. συμπαρασύροντας και το 1914 ως το ΔΗΘΕΝ έτος τής Β΄ Παρουσίας τού Χριστού και τού τέλους τών ‘καιρών τών εθνών’;

 Η ΙΔΙΑ Η ΓΡΑΦΗ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΟΤΙ ΤΟ 587 Π.Χ. ΕΙΝΑΙ

     ΤΟ ΕΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΙ ΤΗΝ   

         ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΠΕΡΙ ΔΗΘΕΝ 607 Π.Χ. ΚΑΙ 1914

             ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΕΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΖΑΧ. 1:7, 12

«Εν τη εικοστή τετάρτη ημέρα τού ενδεκάτου μηνός, όστις είναι ο μην Σαβάτ, εν τω δευτέρω έτει τού Δαρείου, έγινε λόγος Κυρίου προς Ζαχαρίαν, τον υιόν τού Βαραχίου, υιού τού Ιδδώ, τον προφήτην, λέγων….Και ο άγγελος τού Κυρίου απεκρίθη, και είπε, Κύριε τών δυνάμεων, έως πότε δεν θέλεις σπλαχνησθή συ την Ιερουσαλήμ, και τας πόλεις τού Ιούδα, κατά τών οποίων ηγανάκτησας τα εβδομήκοντα ταύτα έτη;» (Ζαχ. 1:7, 12 – Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα)

«Την εικοστή τετάρτη ημέρα του ενδεκάτου μήνα, δηλαδή του μήνα Σεβάτ, στο δεύτερο έτος του Δαρείου, ήρθε ο λόγος του Ιεχωβά στον Ζαχαρία, το γιο του Βερεχία, γιου του Ιδδώ, τον προφήτη, λέγοντας…Ο άγγελος του Ιεχωβά, λοιπόν, απάντησε και είπε: «Ιεχωβά τών στρατευμάτων, ως πότε εσύ δεν θα δείχνεις έλεος στην Ιερουσαλήμ και στις πόλεις τού Ιούδα, τις οποίες είχες σε κατάκριση αυτά τα εβδομήντα χρόνια;» (Ζαχ. 1:7, 12 – Μ.Ν.Κ. )

   Ένας άγγελος ρωτάει τον Ιεχωβά, ενώ έχουν ήδη συμπληρωθεί 70 χρόνια από τότε που άρχισε η οργή Του εναντίον τής Ιερουσαλήμ και τού Ιούδα, έαν πρόκειται να την σπλαχνιστεί ή θα συνεχίσει να είναι οργισμένος, παρόλο που συμπληρώθησαν 70 έτη οργής και αγανακτήσεως. Βεβαίως η Εταιρία Σκοπιά, όπως διεπίστωσα κατά την διάρκεια τής ερεύνης μου, έχει φροντίσει να διαστρεβλώσει και να αλλοιώσει καίρια σημεία τής Γραφής που διατρανώνουν και ξεσκεπάζουν τις πλάνες που διδάσκει. Έτσι κι εδώ υποστηρίζει, ότι γίνεται λόγος για τα έτη τής Βαβυλωνίου αιχμαλωσίας, για τα 70 έτη ερημώσεως τής πόλεως, κι όχι για άλλα έτη, για έτη δηλαδή οργής και αγανακτήσεως τού Θεού (Ξύπνα 08.05.1972 σελ.27, Αγγλ.έκδ. και 22.09.1972, σελ.27, Ελλ.έκδ., ‘Ο Παράδεισος Αποκαθίσταται’, κεφ.8, σελ.132, παρ.21). Βέβαια εάν τολμήσει να παραδεχθεί κάτι τέτοιο γκρεμίστηκε αυτομάτως το 1914 και το οικοδόμημα τού ‘πιστού και φρονίμου δούλου’ τινάσσεται εις τον αέρα!

   Προσέξτε τώρα, αγαπητοί αδελφοί, μια λεξούλα τού κειμένου για να εννοήσετε την πλάνη που διδάσκει η Σκοπιά και εις αυτό το θέμα! Το κείμενο περιέχει την δεικτική αντωνυμία ‘ταύτα’, η οποία είναι ικανή να τινάξει εις τον αέρα το οικοδόμημα τού ‘δούλου’ για την δήθεν Δευτέρα Παρουσία τού Χριστού εις το έτος 1914. Αυτή η αντωνυμία, όπως αποδεικνύουμε παρακάτω σημαίνει, ότι ο άγγελος ποιείται λόγο για έτη που διανύονται, που υφίστανται την στιγμή που γίνεται η συγκεκριμένη στιχομυθία.

    Πότε απηύθυνε αυτήν την ερώτηση ο άγγελος προς τον Κύριο; Το δεύτερο έτος τού Δαρείου τού Υστάσπους «Εν τη εικοστή τετάρτη ημέρα τού ενδεκάτου μηνός, όστις είναι ο μην Σαβάτ, εν τω δευτέρω έτει τού Δαρείου, έγινε λόγος Κυρίου προς Ζαχαρία…» (στίχ.7). Με ποια χρονιά συμπίπτει το δεύτερο έτος τού Δαρείου; Μάς το λέει η ίδια η Σκοπιά εις τις παραθέσεις που ακολουθούν, έχοντας εμείς απλώς υπογραμμίσει βασικές έννοιες:

«Η οικοδόμηση τού ναού ξανάρχισε «εν τω ογδόω μηνί, τω δευτέρω έτει τού Δαρείου» (Οκτώβριος/Νοέμβριος τού 520 Π.Κ.Χ.), και τότε άρχισε να προφητεύει ο Ζαχαρίας. (1:1) Το βιβλίο αναφέρει, επίσης, ‘την τέταρτη μέρα τού εννάτου μηνός, του Χισλεύ’, «εν τω τετάρτω έτει τού βασιλέως Δαρείου» (γύρω στην 1 Δεκεμβρίου 518 Π.Κ.Χ.). (7:1) Επομένως, ο Ζαχαρίας πρέπει αναμφίβολα να είπε καθώς και να κατέγραψε την προφητεία του στη διάρκεια τών ετών 520-518 Π.Κ.Χ.» (‘Όλη η Γραφή είναι Θεόπνευστος και Ωφέλιμος’, σελ.169, παρ.3)

«Ο ναός θεμελιώθηκε το 536 Π.Κ.Χ., αλλά το έργο της ανοικοδόμησης τέθηκε υπό απαγόρευση το 522 Π.Κ.Χ. και «παρέμεινε σταματημένο μέχρι το δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου» (520 Π.Κ.Χ.)….Η τελευταία χρονική ένδειξη που βρίσκουμε στο βιβλίο τού Ζαχαρία είναι η τέταρτη ημέρα του Χισλέβ στο τέταρτο έτος τής βασιλείας τού Δαρείου (περίπου 1 Δεκεμβρίου του 518 Π.Κ.Χ.). (7:1) Κατά συνέπεια, το βιβλίο αυτό δεν θα μπορούσε να είχε γραφτεί πριν από τα τέλη τού 518 Π.Κ.Χ. Εφόσον «τον όγδοο μήνα, στο δεύτερο έτος τού Δαρείου» (Οκτώβριος/Νοέμβριος τού 520 Π.Κ.Χ.), «ήρθε ο λόγος τού Ιεχωβά στον Ζαχαρία» (1:1), το βιβλίο καλύπτει περίοδο τουλάχιστον δύο ετών. (Ενόραση, τόμ.1, σελ.697, 1047)

   Άρα το δεύτερο έτος τού Δαρείου είναι Φθινόπωρο 520 π.Χ. με Φθινόπωρο 519 π.Χ. Πλέον συγκεκριμένως, η εικοστή τετάρτη ημέρα τού ενδεκάτου μήνα συμπίπτει προς την 15^ην Φεβρουαρίου τού 519 π.Χ. (R.A. Parker & W.H. Dubberstein, Babylonian Chronology: 626 Β.C.–AD 75, Providence: Brown University Press, 1956, σελ.30. Η ημερομηνία δίδεται με την προϋπόθεση, ότι η μέτρηση γίνεται με το Περσικό σύστημα υπολογισμού έτους ενθρονίσεως. Εάν όμως ο Ζαχαρίας εφαρμόζει το Εβραϊκό σύστημα μη υπολογισμού έτους ενθρονίσεως, τότε η ημερομηνία μεταφέρεται κατά ένος έτος παλαιότερα, δηλαδή την 15^ην Φεβρουαρίου τού 520 π.Χ.). Εις τα λόγια τού αγγέλου είναι εμφανές, ότι αυτή η οργή και αγανάκτηση τού Θεού για την Ιερουσαλήμ, είχε ΗΔΗ διαρκέσει 70 έτη, έως και την ώρα δηλαδή που ο άγγελος απηύθυνε την ερώτηση εις τον Θεό, κι εσυνεχίζετο έως εκείνη τη στιγμή («τα εβδομήκοντα ταύτα έτη»), αλλιώς η ερώτηση τού αγγέλου, είναι άχρηστη, άτοπη, περιττή και άνευ νοήματος!

   Η Εταιρία Σκοπιά εφαρμόζει αυτά τα εβδομήκοντα έτη τού αγγέλου εις την περίοδο 607-537 π.Χ. και τα εξισώνει με τα 70 έτη τού Ιερεμία.

    «Τα εβδομήκοντα ΤΡΕΧΟΝΤΑ έτη, αυτά που ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ», είναι σαν να λέγει και  υπονοεί ο άγγελος με την δεικτική αντωνυμία ‘ταύτα’, κι ΟΧΙ αυτά που τελείωσαν προ 18 σχεδόν ετών, με την απελευθέρωση και την επιστροφή τών Εβραίων από την Βαβυλώνα εις την Ιερουσαλήμ (537 π.Χ), όπως διαστρεβλωμένα, για μία ακόμη φορά, εξηγεί και ερμηνεύει η Εταιρία Σκοπιά! (Ξύπνα 08.05.1972 σελ.27, Αγγλ.έκδ. και 22.09.1972, σελ.27, Ελλ.έκδ., ‘Ο Παράδεισος Αποκαθίσταται’, κεφ.8, σελ.132, παρ.21)

    Αφού, λοιπόν, βρήκαμε πότε ειπώθησαν τα λόγια τού αγγέλου, εάν προσθέσουμε 70 έτη θα φτάσουμε εις την έναρξη τής οργής και αγανακτήσεως τού Θεού εναντίον τής Ιερουσαλήμ!

 519 π.Χ. + 70 = 589 π.Χ.

   Η ίδια, λοιπόν, η Γραφή, αγαπητοί αδελφοί, μάς πληροφορεί, ότι ο Θεός αγανάκτησε εναντίον τής Ιερουσαλήμ 2 σχεδόν έτη προ τής καταστροφής της! Θέλετε να το δείτε αυτό και γραμμένο ξεκάθαρα μέσα εις την Παλαιά Διαθήκη για να καταλάβετε σε τι πλάνη μάς έχει οδηγήσει ‘ο αγωγός τού Θεού’, με το να προσπαθεί να μάς πείσει ότι οι ‘καιροί τών εθνών’ ξεκίνησαν το 607 π.Χ. κι άρα έληξαν το 1914 μΧ.;

«Ούτω λέγει Κύριος, ο Θεός τού Ισραήλ. Ιδού, εγώ στρέφω εις τα οπίσω τα όπλα τού πολέμου, τα εν ταις χερσίν υμών, με τα οποία σεις πολεμείτε κατά τού βασιλέως τής Βαβυλώνος, και τών Χαλδαίων οίτινες σάς πολιορκούσιν έξωθεν τών τειχών. Και θέλω συνάξει αυτούς εις το μέσον τής πόλεως ταύτης, Και εγώ θέλω πολεμήσει εναντίον σας με χείρα εξηπλωμένη, και με βραχίονα κραταιόν, και με θυμόν, και με αγανάκτηιν, και με οργήν μεγάλη». (Ιερ. 21:4-5 - Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα, η υπογράμμιση δική μου)

     Πότε λέγει ο θεόπνευστος Ιερεμίας ότι ο Θεός ωργίσθη και αγανάκτησε εναντίον τής Ιερουσαλήμ; Όταν επολιορκείτο από τα στρατεύματα τού Ναβουχοδονόσορος, προ δηλαδή τής καταστροφής της. Πόσο διήρκησε η πολιορκία τής πόλεως; Δύο σχεδόν έτη. Και για να είμεθα ακριβείς, όπως και πρέπει να είμεθα όταν μιλάμε για την Γραφή, η πόλις επολιορκείτο 18 μήνες και τον 19^ον μήνα ήλθε ο Ναβουζαραδάν, ο αρχισωματοφύλακάς του, και την κατέκαψε ολοσχερώς:

 «Και εν τω εννάτω έτει τής βασιλείας αυτού (σημ. τού Σεδεκίου, τού τελευταίου βασιλέως τής Ιερουσαλήμ), τον δέκατον μήνα, την δεκάτην τού μηνός, ήλθε Ναβουχοδονόσορ ο βασιλεύς τής Βαβυλώνος, αυτός, και παν το στράτευμα αυτού, κατά τής Ιερουσαλήμ, και εστρατοπέδευσεν εναντίον αυτής. Και ωκοδόμησαν περιτειχίσματα εναντίον αυτής κύκλω. Και η πόλις επολιορκείτο, μέχρι τού ενδεκάτου έτους τού βασιλέως Σεδεκίου» (Β΄ Βασ. 25: 1-9, πρβλ. επίσης Ιερ. 52:4-5 και Ιεζ. 24:1-2)

    Εάν, λοιπόν,  τώρα,  αφαιρέσουμε τα σχεδόν δύο (2) έτη που επολιορκείτο η Ιερουσαλήμ, από το 589 π.Χ., που βρήκαμε ότι ξεκίνησε η πολιορκία της από τον Ναβουχοδονόσορα (πλέον συγκεκριμένως εις τις 27 Ιανουαρίου τού 589 π.Χ.), βρίσκουμε με μαθηματική ακρίβεια το έτος καταστροφής της:

589 π.Χ. – 2 = 587 π.Χ. (Έτος καταστροφής τής Ιερουσαλήμ)

   Αυτή, αγαπητοί αδελφοί, είναι και η ορθή ερμηνεία τού χωρίου, εις το οποίο είναι εμφανές, ότι τα μνημονευόμενα 70 έτη (Ζαχ. 1:12) δεν αναφέρονται βεβαίως εις την προφητεία τού Ιερεμίου, όπως πεπλανημένα διδάσκει η Εταιρία Σκοπιά, αλλά απλώς εις τον καιρόν που είχε περάσει από την πολιορκία και την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ και τού Ναού της (589 π.Χ.), έως το 519 π.Χ. που διημείφθη το περιστατικό με τον άγγελο!

   Αυτό επίσης συμπεραίνουν και πολλοί σύγχρονοι υπομνηματιστές τού Ιερεμίου:

«In Zech. 1:12 it seems to denote the interval between the destruction of the temple in 587 B .C. and its rebuilding in 520–515 B.C.» (J.A. Thompson,The Book of Jeremiah,Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1980, σελ.514)

«Εις το Ζαχ. 1:12 φαίνεται να υποδηλώνεται το διάστημα μεταξύ τής καταστροφής τού ναού το 587 π.Χ. και την ανοικοδομήσεώς του το 520-525 π.Χ.»

«If we tabulate from the beginning of Babylon’s plans for the first siege of Jerusalem (590/589; 2 Kgs. 24:10) to the time of this vision (520), the seventy years show up in a remarkably accurate way!» (Dr. Carroll Stuhlmueller, Rebuilding with Hope, A Commentary an the Books of Haggai and Zechariah, Grand Rapids: Wm. B. Eerdmans Publ. Co., 1988, σελ.64)

«Εάν συνοψίσουμε από την έναρξη τών σχεδίων τής Βαβυλώνος για την πρώτη πολιορκία τής Ιερουσαλήμ (590/589, Β΄ Βασ. 24:10) έως την εποχή αυτής τής οράσεως(520), τα εβδομήκοντα έτη φαίνονται με έναν εξαιρετικά ακριβή τρόπο»

               ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΕΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΖΑΧ. 7:1-5

   Κι επειδή ίσως ένα χωρίο ίσον κανένα, σάς παραθέτω και δεύτερο χωρίο για να ισχυροποιηθεί το επιχείρημα, ότι ΚΑΙ η Αγία Γραφή συμφωνεί με τούς ιστορικούς, αλλά κάποιος άλλος αρνείται πεισματικά να συμμορφωθεί ΚΑΙ με το έναν ΚΑΙ με το άλλον!

«Εν τω τετάρτω έτει τού βασιλέως Δαρείου, έγινε λόγος Κυρίου προς τον Ζαχαρίαν τη τετάρτη τού εννάτου μηνός, τού Χισλεύ. 2. Και εξαπέστειλαν εις τον οίκο τού Θεού τον Σαρεσέρ, και τον Ρεγέμ-μέλεχ, και τούς ανθρώπους αυτών, δια να εξιλεώσωσι το πρόσωπον τού Κυρίου. 3. Να λαλήσωσι προς τούς ιερείς, τούς εν τω οίκω τού Κυρίου τών δυνάμεων, και τούς προφήτας, λέγοντες, Να κλαύσω εν τω μηνί τω πέμπτω, αποχωρησθείς, καθώς ήδη έκαμον τοσαύτα έτη; 4. Και έγινε λόγος Κυρίου τών δυνάμεων προς εμέ, λέγων, 5. Λάλησον προς πάντα τον λαόν τής γης, και προς τούς ιερείς, λέγων, Ότε ενηστεύετε και επενθείτε εν τω πέμπτω και εν τω εβδόμω μηνί τα εβδομήντα εκείνα έτη, ενηστεύετε τωόντι δι’ εμέ; δι’ εμέ»; (Ζαχ. 7:1-5 – Εβραϊκό Κείμενο, Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα, η υπογράμμιση δική μου)

«Επιπλέον, το τέταρτο έτος του Δαρείου τού βασιλιά, ήρθε ο λόγος τού Ιεχωβά στον Ζαχαρία, την τέταρτη ημέρα τού ένατου μήνα, δηλαδή τού Χισλέβ. ² Και η Βαιθήλ έστειλε τον Σαρασάρ και τον Ρεγέμ-μέλεχ και τούς άντρες του για να απαλύνουν το πρόσωπο τού Ιεχωβά, ³ λέγοντας στους ιερείς που ανήκαν στον οίκο τού Ιεχωβά τών στρατευμάτων και στους προφήτες, ναι, λέγοντας: «Να κλάψω τον πέμπτο μήνα, τηρώντας αποχή, όπως έκανα όλα αυτά τα χρόνια;» ⁴ Και ο λόγος τού Ιεχωβά τών στρατευμάτων συνέχισε να έρχεται σε εμένα, λέγοντας: ⁵ «Πες σε όλο το λαό τού τόπου και στους ιερείς: “Όταν νηστεύατε και γινόταν θρήνος τον πέμπτο μήνα και τον έβδομο μήνα, και αυτό επίεβδομήντα χρόνια, μήπως πράγματι νηστεύατε για εμένα, ναι για εμένα»; (Ζαχ. 7: 1-5 – Μ.Ν.Κ.  η υπογράμμιση δική μου)

   ΚΑΙ εις τα χωρία αυτά, τα εβδομήντα έτη που αναφέρονται, η Σκοπιά τα ερμηνεύει ως έτη ερημώσεως τής Ιερουσαλήμ (Ξύπνα 08.05.1972 σελ.27, Αγγλ.έκδ. και 22.09.1972, σελ.27, Ελλ.έκδ.).

    Ευρισκώμεθα εις το τέταρτο έτος τού Δαρείου τού Υστάσπους, δηλαδή εις το 517/516 π.Χ. (Ενόραση, τόμ.1, σελ.1047), όταν ερωτώνται οι ιερείς τού Ναού εάν πρέπει να συνεχιστεί η νηστεία τού πέμπτου και εβδόμου μηνός που είχαν καθιερώσει όλα αυτά τα χρόνια από την πτώση τής πόλεως. Η μεν νηστεία τού 5^ου μήνα ήτο εις ένδειξη πένθους για την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ από τον Ναβουζαραδάν, τον αρχισωματοφύλακα τού Ναβουχοδονόσορος (Ιερ. 52:12-13, Β΄ Βασ. 25:8-9), η δε νηστεία τού 7^ου μήνα ήτο εις ένδειξιν πένθους για την δολοφονία τού Γεδαλία, τού κυβερνήτου που είχε τοποθετήσει ο Ναβουχοδονόσορ, και τής πλήρους ερημώσεώς της (Ιερ. 41:1-3, Β΄ Βασ. 25:22-25].

     Συμφώνως, λοιπόν, προς τα χωρία 3 και 5 τού κεφ.7 τού Ζαχαρία, η νηστεία εσυνεχίζετο κάθε έτος, επί 70 έτη χωρίς διακοπή, έως και εκείνη την ώρα που ερωτήθη ο Θεός, μέσω τών ιερέων, δηλαδή μέχρι και εις το τέταρτο έτος τού Δαρείου!

   Αφού η νηστεία και το πένθος εσυνεχίζοντο κάθε χρόνο, επί 70 έτη, χωρίς διακοπή, έως και την στιγμή που ερωτήθησαν οι ιερείς τού Ναού, δηλαδή έως και τον έννατο μήνα τού τετάρτου (4^ου) έτος τού Δαρείου τού Υστάσπους, δηλαδή έως και τον Νοέμβριο τού 517 π.Χ.(εφόσον είδαμε ότι ο ενδέκατος μήνας τού 2^ου έτους τού Δαρείου αντιστοιχεί προς τον Φεβρουάριο τού 519 π.Χ.), άρα η νηστεία και το πένθος άρχισαν ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΤΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΑΦΗ Η ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΔΗΛΑΔΗ 70 ΕΤΗ ΝΩΡΙΤΕΡΑ!!!

    Άρα, προσθέτοντας 70 έτη εις το 517 π.Χ., ευρίσκουμε, με μαθηματική ακρίβεια, το έτος ενάρξεως τής νηστείας και τού πένθους τών Εβραίων, άρα και ΤΟ ΕΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ αφού αυτά τα δύο Τ Α Υ Τ Ι Ζ Ο Ν Τ Α Ι!!!

    Η Σκοπιά, δηλαδή, αγαπητοί αδελφοί, φοβάται να μην κάνετε τον παραπάνω λογικότατο συλλογισμό και καταλήξετε εις την εξής απλούστατη μαθηματική πράξη: 517 + 70 = 587 π.Χ. ως το έτος ενάρξεως νηστείας, πένθους και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ υπό τού Ναβουχοδονόσορος, όπως ΑΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΟΜΟΦΩΝΩΣ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΦΥΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΣΚΟΠΙΑ!

   Κι επειδή η Σκοπιά δεν θέλει με τίποτα οι ακόλουθοί της να κάνουν αυτόν τον απλό συλλογισμό, έχει πέσει με τα μούτρα εις το να θολώνει συνεχώς τα νερά γράφοντας τα εξής:

«Όταν οι εξόριστοι Ιουδαίοι νήστευαν στη διάρκεια των εβδομήντα χρόνων ερήμωσης της γης του Ιούδα και επίσης στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων από τότε που το υπόλοιπο είχε επιστρέψει στην πατρίδα του, μήπως νήστευαν πράγματι για τον Ιεχωβά;» (Ο Παράδεισος Αποκαθίσταται, κεφ.14, σελ.237, παρ.9, η υπογράμμιση δική μου)

    Εις το ανωτέρω κείμενο, η Σκοπιά μάς λέγει, ότι εκτός από τα 70 έτη ερημώσεως τής Ιερουσαλήμ, οι Ιουδαίοι νήστευαν και εις την διάρκεια όλως αυτών τών χρόνων που είχαν επιστρέψει στην πατρίδα τους! Ξέρετε, αγαπητοί αδελφοί, γιατί ‘ο δούλος’ αναγκάζετε να γράψει, ότι η νηστεία συνεχίζετο ακόμη και μετά την απελευθέρωσή κι επιστροφή τους στην πατρίδα; Διότι πιέζεται από την φρασεολογία και διατύπωση τού κειμένου:

«Να κλάψω τον πέμπτο μήνα, τηρώντας αποχή, όπως έκανα όλα αυτά τα χρόνια;» ⁴ Και ο λόγος τού Ιεχωβά τών στρατευμάτων συνέχισε να έρχεται σε εμένα, λέγοντας: ⁵ «Πες σε όλο το λαό τού τόπου και στους ιερείς: “Όταν νηστεύατε και γινόταν θρήνος τον πέμπτο μήνα και τον έβδομο μήνα, και αυτό επίεβδομήντα χρόνια, μήπως πράγματι νηστεύατε για εμένα, ναι για εμένα»; (Ζαχ. 7: 1-5 – Μ.Ν.Κ)

    Εφόσον όμως ‘ο δούλος’ γράφει, ότι η νηστεία εσυνεχίζετο όλα τα χρόνια ακόμη και μετά την απελευθέρωση κι επιστροφή εις την πατρίδα, έως εννοείται τότε που ερωτήθησαν οι ιερείς τού Ναού, δηλαδή τον Νοέμβριο τού 517 π.Χ., τότε δεν ομιλούμε περί 70 ετών νηστείας και πένθους, όπως λέγει το κείμενο, αλλά περί 90 ετών, εφόσον έχουμε:

607 π.Χ. – 517 π.Χ. = 90 έτη!!!

   Τελικά, αγαπητοί αδελφοί, έως πότε θα συνεχίζουν να μάς κοροιδεύουν και να μάς παροδηγούν αυτοί που τούς εμπιστευθήκαμε την σωτηρία μας;

    ΤΟ ΑΒΙΑΣΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΟΥ ΕΞΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ Ζαχ. 1:7-12 ΚΑΙ 7:1-5

   Εν κατακλείδι λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, διαπιστώνουμε, ότι τα Ζαχ. 1:7-12 και 7:1-5 αμφότερα είναι ισχυρότατες αποδείξεις, ότι το έτος 587 π.Χ. είναι η ορθή χρονολογία τής καταστροφής τής Ιερουσαλήμ. Ο πιο εύκολος και πλέον ευθύς τρόπος διαβάσματος τών Ζαχ.1:7-12 και 7:1-5, μάς βοηθάει να κατανοήσουμε, ότι αμφότερα τα χωρία ευρίσκονται εις εμφανέστατη σύγκρουση με την ερμηνεία που δίδει η Εταιρία Σκοπιά εις τα περίφημα εβδομήντα έτη!

Ο άγγελος, αγαπητοί αδελφοί, ερώτησε τον Θεό: «Και ο άγγελος τού Κυρίου απεκρίθη, και είπε, Κύριε τών δυνάμεων, έως πότε δεν θέλεις σπλαχνησθή συ την Ιερουσαλήμ, και τας πόλεις τού Ιούδα….» (Ζαχ. 1:12 Εβρ.)

Ερωτώ κι εγώ με την σειρά μου την Εταιρία Σκοπιά:

«Έως πότε θα συνεχίζετε να διαστρέφετε τις Γραφές; Έως πότε θα συνεχίζετε να παροδηγείτε και να πλανάτε αυτούς που σάς εμπιστεύθηκαν; Έως πότε δεν θα έχετε φόβο Θεού για τις ψυχές που σάς εμπιστεύθηκαν για την σωτηρία τους κι εσείς τις οδηγείτε εις την απώλεια; Έως πότε;;;»

    Βλέπετε, λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, ότι ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΗ συμφωνεί με τούς ιστορικούς ως προς το έτος τής καταστροφής τής Ιερουσαλήμ;

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ;

Τα συμπεράσματα μπορεί να τα εξάγει ο καθένας από μόνος του.

   Για μία ακόμη φορά, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, αναδεικνύεται το αβάσιμο τών ισχυρισμών τής Εταιρίας Σκοπιά. Αποδεικνύεται, από την Γραφή πλέον, η καταστροφή τής Ιερουσαλήμ το 587 π.Χ., άρα δικαιώνονται οι κοσμικοί ιστορικοί, τούς οποίους ΣΚΟΠΙΜΩΣ η Οργάνωση παρουσιάζει ως αναξιόπιστους εις τα μάτια τών ακολούθων της, προκειμένου να στηρίξει το αστήρικτο 607 π.Χ., κι έτσι καταρρέει το οικοδόμημά της περί δήθεν Β΄ Παρουσίας τού Χριστού εις το 1914.     Δεν άρχισε λοιπόν το 1914 καμία Παρουσία τού Χριστού και ο δήθεν ‘πιστός και φρόνιμος δούλος’ δεν έχει βεβαίως διορισθεί από ΚΑΝΕΝΑΝ, πόσο μάλλον από τον Ιησού Χριστό εφόσον δεν ήρθε τότε! Εν κατακλείδι λοιπόν, το ‘ευαγγέλιο’ τής Σκοπιάς αποδεικνύεται ψευδέστατο, και συμφώνως προς το στόμα τού Χριστού, τον θεηγόρο Παύλο, ο κήρυξ τοιούτου ‘ευαγγελίου’ υπάγεται εις ΑΝΑΘΕΜΑ!

«ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμαἔστω! Ως προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω, εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμαἔστω!»(Γαλ. 1:8-9)

«Αλλά και εάν εμείς ή άγγελος από τον ουρανό σάς κηρύττει ευαγγέλιο διαφορετικό απ’ αυτό που σάς κηρύξαμε, να είναι αναθεματισμένος! Όπως προείπαμε, και τώρα πάλι λέγω: ‘Όποιος σάς κηρύττει ευαγγέλιο διαφορετικό απ’ αυτό που παραλάβατε, να είναι αναθεματισμένος’!».

                                        ΕΠΙΛΟΓΟΣ – ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

   Μετά λοιπόν από την ανωτέρω έρευνα μπορώ πλέον να σάς διαβεβαιώσω, ότι η αλήθεια ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ,όπως δυστυχώς πεπλανημένως πίστευα τόσα χρόνια. Κατόπιν όλων τών ανωτέρων Αγιογραφικών και δογματικών λόγων που σάς εξέθεσα, αγαπητοί αδελφοί, είναι ευνόητο, ότι για λόγους καθαρά συνειδησιακούς, δεν μπορώ πλέον να ανήκω εις μίαν Οργάνωση που διδάσκει ΕΜΦΑΝΕΣΤΑΤΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΙΚΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ!

   Θα σάς παρακαλέσω λοιπόν να μελετήσετε και να εξετάσετε με προσοχή όλα τα προαναφερθέντα ντοκουμέντα, ώστε να σχηματίσετε κι εσείς με την σειρά σας την προσωπική σας γνώμη και να εξάγετε τα δικά σας συμπεράσματα, όπως τα εξήγαγα κι εγώ καθ’ όλην την διάρκεια τής ερεύνης μου! Επίσης θα χαρώ πολύ να επικοινωνήσετε μαζί μου και να μού κοινοποιήσετε τα αποτελέσματα τής δικής σας ερεύνης!

 Τέλος, με την βοήθεια τού Θεού, τής Γραφής και τών ανθρώπων που με βοήθησαν να διακρίνω και να διαλευκάνω το σκότος τής πλάνης τής Σκοπιάς, βαδίζω πλέον τον δρόμο τής αληθείας και λίαν συντόμως πρόκειται να ενταχθώ δια τού Ιερού Χρίσματος και πάλιν εις την πραγματικήν Εκκλησίαν αυτήν που «ο Κύριος και Θεός απέκτησε δια τού ιδίου αίματος» (Πράξ. 20:28).

    Με αγάπη Χριστού και με την ελπίδα ότι το φως τής Γραφής θα διαλύσει το σκότος τής πλάνης…

Γ.Α.
http://antiairetikos.blogspot.gr/2012/09/blog-post_9.html
http://ierapostoli.wordpress.com/2010/02/24/koroidia_skopia/
ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ