Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ-3 «Μόνο ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν πραγματικὰ στὸν Θεὸ καὶ στὴ μέλλουσα ζωὴ προετοιμάζονται γιὰ τὸν θάνατο, γιὰ τὴν αἰώνια ζωή.». (Ἅγ. Νικ. Βελιμίροβιτς)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

 ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ Λουκᾶ Ἡ παραβολὴ τοῦ ἄφρονoς πλουσίου
 
(Λουκ. ιβ´ 16-21)

[Γ´] 

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
«Ὁμιλίες Ϛ´» – Κυριακοδρόμιο Γ´,

Ἀθῆναι 2014, μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 84-89
ΠΗΓΗ ἠλ. κειμ. «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»

ἐπεξ.: «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»

Α´ Μέρος: Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ-1 «Ὁ πλούσιος αὐτὸς στὴν πραγματικότητα εἶναι ἕνας κλέφτης». (Ἅγ. Νικ. Βελιμίροβιτς)

Β´ Μέρος: Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ-2 «Ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου: Δὲν μπορεῖ νὰ βρεθεῖ καλλίτερη ἔκφραση γιὰ τὸν καταστροφικὸ θρίαμβο τοῦ σώματος κατὰ τῆς ψυχῆς». (Ἅγ. Νικ. Βελιμίροβιτς)

.           Ὁ ἁμαρτωλὸς δημιουργεῖ διπλῆ ἀπώλεια μὲ τὸν ξαφνικό του θάνατο: πρῶτα στὸν ἑαυτό του κι ἔπειτα στὴν οἰκογένειά του. Στὸν ἑαυτό του, ἐπειδὴ πεθαίνει ἀμετανόητος. Στὴν οἰκογένειά του, ἐπειδὴ αἰφνιδιάζει τοὺς συγγενεῖς του μ’ ἕνα ἀναπάντεχο χτύπημα κι ἀφήνει πίσω του ἐκκρεμότητες. Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ προτοῦ πεθάνει δοκιμάζεται ἀπὸ κάποια ἀρρώστια, ἀπὸ τὸν πόνο. Σ’ αὐτὸν δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ κάνει μία ἀνασκόπηση τῆς ζωῆς του, νὰ ἐξετάσει τὶς ἁμαρτίες του, νὰ μετανοήσει γιὰ ὅλα τὰ κακὰ ποὺ ἔχει κάνει, γιὰ ὅλα τὰ καλὰ ποὺ δὲν ἔκανε, νὰ θρηνήσει μὲ μετάνοια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, νὰ καθαρίσει τὴν ψυχή του μὲ δάκρυα καὶ νὰ ζητήσει συχώρεση ἀπὸ τὸν Θεό. Θά ᾽χει τὴν εὐκαιρία νὰ συγχωρέσει κι αὐτὸς ἐκείνους ποὺ τὸν προσέβαλαν, ποὺ τὸν ἔβλαψαν στὴ ζωή του, νὰ χαιρετήσει ὅλους τοὺς φίλους ἢ ἐχθρούς του, νὰ θυμήσει στὰ παιδιά του τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, νά ᾽χουν στὸ νοῦ τὴν ὥρα τοῦ δικοῦ τους θανάτου καὶ νὰ ὁπλίσουν τὴν ψυχή τους μὲ πίστη, προσευχὴ καὶ καλὰ ἔργα.
.           Ἂς δοῦμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη πῶς πέθαναν οἱ ἄνθρωποι ποὺ εὐαρέστησαν στὸν Θεό: ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ, ὁ Ἰακώβ, ὁ Ἰωσήφ, ὁ Μωυσῆς κι ὁ Δαβίδ. Προτοῦ πεθάνουν, ὅλοι τους εἶχαν ἀρρωστήσει. Ὅσο κράτησε ἡ ἀρρώστια τους, τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ δὲν ἔλειπε ἀπὸ τὰ χείλη τους. Ἄφησαν ὅλοι καλὴ κληρονομιὰ στοὺς ἀπογόνους τους καὶ τοὺς εὐλόγησαν. Αὐτὸς εἶναι θάνατος δίκαιου ἀνθρώπου.
.           Ἴσως διερωτηθεῖς: Μὰ δὲν πέθαναν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς δίκαιους στὴ μάχη, ἀπροετοίμαστοι; Ὄχι! Οἱ δίκαιοι ποτὲ δὲν πεθαίνουν ἀπροετοίμαστοι! Προετοιμάζονται πάντα γιὰ τὸν θάνατό τους, περιμένουν ἀπὸ μέρα σὲ μέρα τὴν ἀναχώρησή τους ἀπ’ αὐτὴ τὴ ζωή. Ἡ καρδιά τους βρίσκεται σὲ διαρκῆ μετάνοια, ἐξομολογοῦνται στὸν Θεὸ καὶ τὸν δοξολογοῦν. Οἱ δίκαιοι τὸ κάνουν αὐτὸ σὲ καιροὺς εἰρήνης καὶ εὐμάρειας. Τὸ κάνουν ὅμως πολὺ περισσότερο σὲ περιόδους πολέμου, βίας καὶ ταραχῶν. Ἡ ζωή τους ὁλόκληρη εἶναι μία διαρκὴς προετοιμασία γιὰ τὸν θάνατο κι ἔτσι δὲν πεθαίνουν ποτὲ ἀπροετοίμαστοι.
.           Προετοιμασία γιὰ τὸν θάνατο σημαίνει ἐπίσης τὸ «νὰ πλουτίζει κανεὶς ἐν Χριστῷ». Μόνο ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν πραγματικὰ στὸν Θεὸ καὶ στὴ μέλλουσα ζωὴ προετοιμάζονται γιὰ τὸν θάνατο, γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Οἱ ἄπιστοι δὲν προετοιμάζονται ποτὲ γιὰ τὸν θάνατο. Τὸ μόνο ποὺ φροντίζουν, εἶναι νὰ ζήσουν ὅσο γίνεται περισσότερο στὴ γῆ. Φοβοῦνται ἀκόμα καὶ νὰ σκεφτοῦν τὸν θάνατο καὶ κάνουν ἐλάχιστη προσπάθεια γιὰ «νὰ πλουτίσουν ἐν Χριστῷ». Ὅποιος προετοιμάζεται γιὰ τὸν θάνατο, προετοιμάζεται καὶ γιὰ τὴν αἰώνια ζωή. Τὴ φύση τῆς προετοιμασίας αὐτῆς γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, τὴ γνωρίζει κάθε χριστιανός.
.           Ὁ συνετὸς ἄνθρωπος δοκιμάζει κάθε μέρα τὴν πίστη του στὸν Θεό, προφυλάσσει τὴν καρδιά του ἀπὸ τὴν ἀπιστία, τὴν ἀμφιβολία καὶ τὴν κακία, ὅπως ὁ συνετὸς ἀγρότης προφυλάσσει τὸ ἀμπέλι του ἀπὸ τὰ ἔντομα καὶ τὶς ἀκρίδες. Ὁ συνετὸς ἄνθρωπος δοκιμάζει καθημερινὰ τὸν ἑαυτό του ἂν τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ μὲ πράξεις συγγνώμης, ἀγάπης καὶ ἐλεημοσύνης. Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο «πλουτίζει ἐν Χριστῷ». Ὁ συνετὸς ἄνθρωπος δὲν ἀποθηκεύει τὰ ἀγαθά του σὲ ἀποθῆκες, ἀλλὰ τὰ ἐμπιστεύεται στὴ φύλαξη τοῦ Θεοῦ. Τὸ πιὸ πολύτιμο πράγμα γι’ αὐτὸν εἶναι ἡ ψυχή του. Εἶναι ὁ μεγαλύτερος θησαυρός του, τὸ μόνο ποὺ δὲν φθείρεται καὶ δὲν πεθαίνει. Ὁ συνετὸς ἄνθρωπος ρυθμίζει τὰ θέματά του μὲ τὸν κόσμο ἰσορροπημένα, καθημερινά. Εἶναι ἕτοιμος κάθε στιγμὴ νὰ πεθάνει μὲ σταθερὴ τὴν πίστη πὼς θὰ παρουσιαστεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ κεῖ τὸν περιμένει ζωὴ αἰώνια. Ὁ ὅσιος Ἀντώνιος ἔλεγε: «Νὰ σκέφτεσαι μέσα σου καὶ νὰ λές: “Σήμερα εἶναι ἡ τελευταία μέρα τῆς ζωῆς μου”. Ἔτσι δὲν θ’ ἁμαρτήσεις ποτὲ στὸν Θεό».
.           Δὲν ὑπάρχει πιὸ ἀνόητο πράγμα ἀπὸ τὸ νὰ πεῖς: «Καλύτερα νὰ πεθάνω ξαφνικά, νὰ μὴ νιώσω τὸν θάνατό μου!». Ἔτσι μιλᾶνε οἱ ἐλαφρόμυαλοι κι οἱ ἄθεοι. Ὁ συνετὸς κι ἀφοσιωμένος πιστὸς λέει: «Γενηθήτω τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ!» Καλύτερα νὰ μείνεις χρόνια στὸ κρεβάτι μὲ ἀρρώστιες καὶ πόνους, παρὰ νὰ πεθάνεις ἀπροετοίμαστος κι ἀμετανόητος. Οἱ πόνοι σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο περνοῦν γρήγορα, ὅπως κι οἱ χαρές. Στὸν ἄλλο κόσμο ὅμως δὲν ὑπάρχει τίποτα ἐφήμερο καὶ παροδικό. Ὅλα εἶναι αἰώνια, εἴτε βάσανα εἴτε χαρά. Γι’ αὐτὸ εἶναι καλύτερα νὰ ὑποφέρεις λίγο ἐδῶ παρὰ ἐκεῖ, ὅπου τὸ μέτρο τόσο τοῦ πόνου ὅσο καὶ τῆς χαρᾶς εἶναι ἀσύγκριτα μεγαλύτερο.
.           Γενηθήτω τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ! Προσευχόμαστε στὸν παντεπόπτη Θεό μας νὰ μὴ μᾶς στείλει ξαφνικὸ θάνατο, ἐνῶ βρισκόμαστε μέσα στὴν ἁμαρτία, στὶς κακές μας πράξεις, ἀλλὰ νὰ μᾶς λυπηθεῖ, ὅπως λυπήθηκε τὸ βασιλιὰ Ἐζεκία (βλ. Ἡσ. ΛΗ´ 1-5) καὶ νὰ μᾶς δώσει χρόνο μετανοίας. Νὰ μᾶς ἐλεήσει καὶ νὰ μᾶς δώσει κάποια ἔνδειξη ὅτι ὁ θάνατος εἶναι κοντά, ὥστε νὰ βιαστοῦμε νὰ ζήσουμε κάπως καλύτερα καὶ νὰ γλιτώσουμε τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὸ «αἰώνιο πῦρ». Ἔτσι τὰ ὀνόματά μας θὰ γραφτοῦν στὴ Βίβλο τῆς Ζωῆς καὶ τὰ πρόσωπά μας θὰ εἶναι ὁρατὰ στὴ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ μας.
.             Δόξα καὶ αἶνος στὸν Κύριο καὶ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστό, στὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὴν ὁμοούσια καὶ ἀδιαίρετη Τριάδα, τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ:    ΚΛΙΚ