300 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ (Δ. Νατσιός) «Γιατί, κύριε, τὴν ὥρα ποὺ μᾶς διαβάζετε τὸ Εὐαγγέλιο ἐπικρατεῖ ἀπόλυτη ἡσυχία; Στ’ ἄλλα μαθήματα ἀγριεύουμε, εἴμαστε ἀνήσυχοι; Τί νὰ τοῦ πῶ τοῦ παιδιοῦ;»

300 χρόνια ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Πατροκοσμᾶ

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός Δάσκαλος-Κιλκίς

«Στὸ Μέγα Δέντρο ξεκινᾶ
στὸ Καλοντάει ἁγιάζει
χτίζει σκολειά, χτίζει ἐκκλησιὲς
χτίζει τὴν Ρωμηοσύνη.
Πάτερ Κοσμᾶ, σὰν νά ᾽ταν χθὲς
τὸ κήρυγμά σου ἀχάζει
στὴ Ρούμελη, στὴν Ἤπειρο
στὴν ἀπεραντοσύνη».

.             Τὸ ποίημα εἶναι τοῦ Γεωργίου Ἀθάνα καὶ ἀποδίδει, νομίζω, ἐναργῶς αὐτὸ ποὺ στάθηκε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς: ὁ χτίστης τῆς Ρωμηοσύνης. Χτίζει, γράφει ὁ ποιητής, πρῶτα σχολειὰ καὶ κατόπιν χτίζει καὶ ἐκκλησιές, διότι «τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὰς ἐκκλησίας, τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὰ μοναστήρια» κατὰ τὸν ἀείχλωρο λόγο, τοῦ ἁγίου. Τὰ σχολεῖα ὅμως ποὺ «ἀνοίγουν» ἐκκλησιὲς καὶ τὴν κατ’ οἶκον ἐκκλησία, τὴν οἰκογένεια, εἶναι τὰ σχολεῖα τοῦ Πατροκοσμᾶ, τὰ σχολεῖα ποὺ φωτίζουν τοὺς νέους καὶ ὄχι σὰν τὰ σημερινὰ ποὺ κλείνουν ἐκκλησιὲς καὶ γκρεμίζουν μοναστήρια. Λίγο πιὸ πάνω ἀπὸ τὴν γενέτειρά μου, στὴν Ἄνω Μηλιὰ Πιερίας, ὑπάρχει ναὸς τοῦ ἁγίου. Σὲ μία διχάλα ἑνὸς δέντρου εἶναι καρφωμένος ἕνας σιδερένιος σταυρὸς ἀπὸ τὸν Πατροκοσμᾶ: Ἐκεῖ δίπλα χτίστηκε ἡ ἐκκλησιά. Καμάρωναν οἱ παποῦδες: πέρασε κι ἀπ’ τὰ μέρη μας ὁ Ἁγιο-Κοσμᾶς. Κι ἀπ’ ὅπου δίδασκε ὁ Πατροκοσμᾶς, ὅπου ἔστηνε τὸ ταπεινὸ σκαμνί του, ποὺ ἦταν ὁ τάφος του, ὅπως ἔλεγε, τὸ ἀντίχριστο Ἰσλὰμ ἐκεῖ δὲν στέριωνε.
.           Σὲ ἐποχὴ ποὺ οἱ κατακτητὲς μᾶς ἀφανίζουν, ποὺ οἱ ἀλώπεκες τοῦ σκότους, οἱ παπικοί, ὀργιάζουν, οἱ Ἑβραῖοι βυσσοδομοῦν καὶ οἱ ραγιάδες ὑποκύπτουν καὶ κατὰ ἐπαρχίες ἀλλαξοπιστοῦν, ὁ ἅγιος παίρνει στοὺς ἰσχνοὺς ὤμους του τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ χτίζει σχολειὰ γιὰ νὰ μαθαίνουν τὰ σκλαβόπουλα «τί εἶναι Θεός, τί εἶναι Ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, τί εἶναι καταραμένοι οἱ δαίμονες, τί εἶναι Παράδεισος, τί εἶναι κόλασις, τί εἶναι ἁμαρτία καὶ ἀρετή».
.             Στὰ σημερινὰ σχολειὰ τῶν ἄθεων γραμμάτων, δὲν μαθαίνουν οἱ μαθητές μας τί εἶναι οἱ καταραμένοι οἱ δαίμονες καὶ ἡ ἁμαρτία, ἀλλὰ καλοῦνται νὰ μιμηθοῦν τοὺς δαίμονες. (Θυμίζω στὸ βιβλίο Θεατρικῆς Ἀγωγῆς Ε-ϛ´ Δημοτικοῦ, τὴν παρότρυνση τοῦ βιβλίου, σελ. 81, «εἶσαι δαιμόνιο», νὰ ὑποδυθοῦν, δηλαδή, οἱ μαθητὲς τὸ δαιμόνιο). «Τὸ κακό», ἔλεγε ὁ ἅγιος σὲ μία προφητεία του, «θὰ σᾶς ἔρθει ἀπὸ τοὺς διαβασμένους». Δὲν εἶπε μορφωμένους. Ὁ λαός μας τοὺς μορφωμένους τοὺς ὀνομάζει γνωστικούς, ἐνῶ τοὺς διαβασμένους πολύξερους. Πολύξεροι εἶναι οἱ ἡμιμαθεῖς ποὺ μεταρρυθμίζουν, ἀναγεννοῦν, ἀναπτερώνουν τὴν Παιδεία, γιὰ νὰ καταλήξουμε σήμερα, ἀντὶ νὰ ἔχουμε σχολεῖα ρωμαίικα, μὲ «ψυχὴ καὶ Χριστό», νὰ καταντήσουν μάνδρες ἐκκλησιομαχίας, ἀφιλοπατρίας καὶ γλωσσικῆς ἀφασίας.
.               Δίδασκα προχτὲς στοὺς μαθητές μου, παιδιὰ ϛ´ Δημοτικοῦ τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς. Δὲν προβλέπεται ἀπὸ τὸ ἀναλυτικὸ πρόγραμμα, ὅμως -καὶ τὸ λέω χωρὶς ἴχνος ἔπαρσης, ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν εἰμὶ- δὲν σκύβω τὸ κεφάλι στὸ ψευτορωμαίικο, γιατί «ὅταν μοῦ πειράζουν πατρίδα καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ᾽νεργήσω καὶ ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάμουν», ὅπως μᾶς ἐντέλλεται ὁ πατριδοφύλακας στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Μοῦ λέει ἕνας μαθητής μου. Γιατί, κύριε, τὴν ὥρα ποὺ μᾶς διαβάζετε τὸ Εὐαγγέλιο ἐπικρατεῖ ἀπόλυτη ἡσυχία; Στ’ ἄλλα μαθήματα ἀγριεύουμε, εἴμαστε ἀνήσυχοι; Τί νὰ τοῦ πῶ τοῦ παιδιοῦ; Θυμήθηκα τὰ λόγια τοῦ ἁγίου: «Δὲν βλέπετε ὅτι ἀγρίευσε τὸ γένος μας ἀπὸ τὴν ἀμάθεια καὶ ἐγίναμεν ὡς τὰ θηρία»;
.               Καὶ πῶς νὰ μὴν ἀγριέψουν τὰ παιδιά, νὰ μὴν γίνουν ὡσὰν τὰ γουρουνόπουλα, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος στοὺς γονεῖς τους, ποὺ τ’ ἄφηναν χωρὶς «τὰ γράμματα ποὺ διαβάζουνε / οἱ ἀγράμματοι καὶ ἁγιάζουνε» (Ἐλύτης). Τὰ γράμματα αὐτὰ εἶναι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, καὶ ὁ λόγος, ὁ σπόρος αὐτὸς δὲν φτάνει εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν μας, γιατί τὸν πνίγουν τὰ ἀγκάθια. Καὶ τὰ δηλητηριώδη ἀγκάθια τῆς ἀφιλοπατρίας καὶ τῆς ἐκκλησιομαχίας, φωλιάζουν στὰ σχολικὰ βιβλία Γλώσσας, τὰ παλιὰ Ἀναγνωστικά. Καὶ τὰ λέγαμε Ἀναγνωστικά, γιατί μέσῳ τῶν βιβλίων διάβαζε ὁ μαθητὴς τὸν πολιτισμό μας, περιεῖχαν γνώσεις ἱστορίας, λαογραφίας, θεολογίας, γεωγραφίας, μ’ ἕνα λόγο, βιβλία, νὰ πῶ μία λέξη ποὺ ποινικοποιήθηκε, Πατριδογνωσίας. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ νέα -περιοδικὰ ποικίλης ὕλης, ὅπως ἀπροκάλυπτα τὰ ὀνομάζω- ποὺ γελοιοποιοῦν τὸν δάσκαλο καὶ ὑπονομεύουν τὴν ἴδια τὴν ὑπόσταση τοῦ σχολείου.
.             Βεβαίως, νὰ γράψω καὶ τὸν σκληρὸ λόγο, ὑπεύθυνοι εἴμαστε καὶ ἐμεῖς οἱ δάσκαλοι. «Ὅταν τὰ μῆλα εἶναι ξινά, δὲν φταῖνε τὰ μῆλα, φταῖνε οἱ μηλιές», ἔλεγε ὁ ἅγιος. Ὁ δάσκαλος εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ σχολείου. «Σχολεῖον ἴσον δάσκαλος» βροντοφωνάζει ὁ Παλαμᾶς. «Καλῶν τῶν διδασκάλων καὶ οἱ μαθηταὶ καλοὶ γίνονται» ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ὄχι «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ», ὅπως διακηρύττει τὸ ὑπουργεῖο πρώην ἐθνικῆς Παιδείας. Στὴν παράδοσή μας πάντοτε ἡ διδασκαλία ἦταν δασκαλοκεντρικὴ καὶ ἔτσι πρέπει νὰ παραμένει, ἀρκεῖ ὁ δάσκαλος νὰ εἶναι πρωτίστως πρόσωπο καὶ ὄχι ρόλος. Διότι ὁ δάσκαλος διδάσκει μὲ τὴν ἴδια του τὴ ζωὴ -«τοῦτο διδασκάλου ἀρίστου, τὸ δι’ ἑαυτοῦ παιδεύειν ἃ λέγει». (ἅγ. Χρυσόστομος). Μόνο ἕνα πρόσωπο μπορεῖ νὰ ἐνσταλάξει στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν τὸ μορφωτικὸ ἀγαθό.
.               Τὰ τελευταῖα ὅμως χρόνια παρεισέφρησαν στὰ παιδαγωγικὰ τμήματα καὶ στὸ ἁμαρτωλὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο Γραικύλοι τῆς σήμερον, μὲ ἀποτέλεσμα «νὰ βγαίνουν πράγματα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ποὺ ὁ νοῦς σας δὲν φαντάζεται», ὅπως προφήτεψε ὁ Πατροκοσμᾶς.
.           Ἐνῶ εἶναι γεμάτο τὸ κελάρι τοῦ πατρογονικοῦ μας σπιτιοῦ μὲ καλούδια καὶ μὲ τὰ τιμαλφῆ τοῦ Γένους καὶ τῆς ἡλιόλουστης Ὀρθοδοξίας μας, ἀντὶ νὰ εὐφραίνονται τὰ παιδιὰ ποὺ εἶναι χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι, ἐμεῖς τὰ καταδικάσαμε σὲ λιμοκτονία, τὰ ταΐζουμε μὲ τὰ ξυλοκέρατα, τὶς γουρουνοτροφὲς τῶν Φράγκων.
.                 Φέτος κλείνουν 300 χρόνια ἀπὸ τὴν γέννηση τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τοῦ ἐθναποστόλου, ποὺ ἔσωσε κυριολεκτικὰ τὸ Γένος ἀπὸ τὸν ἀφανισμό. Καὶ ἡ διάσωσή του ὀφείλεται στὰ ἑκατοντάδες σχολεῖα ποὺ κτίστηκαν μὲ τὴν παραίνεσή του. Τιμᾶμε στὰ σχολεῖα, μᾶς ἀποστέλλει καὶ σχετικὲς ἐγκυκλίους τὸ ὑπουργεῖο, τὶς γνωστὲς χαζοχαρούμενες παγκόσμιες ἡμέρες, τοῦ ὕπνου, τῶν ζώων, τῆς ξενοφοβίας, τοῦ γέλιου, τοῦ χαχανητοῦ, τῆς βλακείας -ὅταν καταργεῖς τὸ ἑορτολόγιο, τὴν μνήμη τῷ ἁγίων, ψάχνεις ὑποκατάταστατα- ἐνῶ θὰ ἔπρεπε, ἂν τοῦτο τὸ κράτος ἦταν ἑλληνικὸ καὶ ὄχι μνημονιακὸ ἀπολειφάδι, νὰ κηρυχτεῖ ἔτος Ἁγίου Κοσμᾶ καὶ νὰ προβλεφθοῦν σχετικὲς ἐκδηλώσεις. Τόσες καὶ τόσες «δράσεις» ἀναλαμβάνουμε, μία γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει σὲ ποιοὺς χρωστᾶμε ἐλεύθερη πατρίδα τί πείραζε; Συμβουλεύω τοὺς συναδέλφους, ποὺ ἔχουν πίστη στὸν Χριστὸ καὶ φιλοπατρία -ἐμεῖς οἱ «σκοταδιστὲς» γιὰ τοὺς προσκυνημένους στὸ σύστημα- νὰ παρατήσουν γιὰ μία μέρα τὰ σχολικὰ περιοδικὰ-βιβλία καὶ νὰ διαβάσουν, νὰ μιλήσουν στοὺς μαθητές τους γιὰ τὸ ποιὸς ἦταν καὶ τί πρόσφερε ὁ ἅγιος στὸ Γένος. Εἶναι πράξη ἀντίστασης στὴν περιρρέουσα σκυβαλοκρατία. Νὰ πιάσουν τὸν Πατροκοσμᾶ ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ τὸν φέρουν μὲς στὴν τάξη κι αὐτὸς ξέρει τί θὰ διδάξει στὰ παιδιά.
.               Νὰ καθαρογράψουν καὶ νὰ δώσουν στοὺς μαθητές, γιὰ ἀντιγραφὴ καὶ ὀρθογραφία, ποὺ λέγαμε παλιὰ τοῦτα τὰ «ἑλληνοσώτειρα» λόγια: «Τοῦτο σᾶς λέγω καὶ σᾶς παραγγέλλω, κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατεβεῖ κάτω, κἂν ἡ γῆ ἀνεβεῖ ἐπάνω, κἂν ὅλος ὁ κόσμος χαλάσει, καθὼς μέλει νὰ χαλάσει, σήμερον, αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλλει τί ἔχει νὰ κάμει ὁ Θεός. Τὸ κορμί σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν,τὰ πράγματά σας ἂς τὰ πάρουν, μὴ σᾶς μέλλει, δώσετέ τα, δὲν εἶναι ἰδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χρστὸς σᾶς χρειάζονται. Αὐτὰ τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσει, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρει, ἐκτὸς καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε, νὰ μὴν τὰ χάσετε».

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ