ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ καὶ …“ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ”! «Δουλειὰ καὶ καθῆκον κάθε δημοσιογράφου εἶναι νὰ καταστρέφει τὴν ἀλήθεια, νὰ ψεύδεται, νὰ διαστρεβλώνει, νὰ ἐξυβρίζει, νὰ κολακεύει».

Δημοσιογράφοι καὶ ἐλευθερία τοῦ λόγου

Τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»,
ἀρ. τ. 2097, 15.10.14

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Ἕνα ἀπὸ τὰ καλύτερα ἀνέκδοτα ποὺ ἔχει κυκλοφορήσει ποτὲ εἶναι αὐτὸ περὶ «ἐλευθερίας τοῦ λόγου»…!

.            Οἱ ἀναγνῶστες τῶν καθημερινῶν ἐφημερίδων συχνὰ διερωτῶνται γιὰ ὁρισμένα κείμενα ποὺ δημοσιεύονται σʼ αὐτές, ἂν ἐκφράζουν ὅλη τὴν ἀλήθεια. Ἄλλοι πάλι τὰ ἀπορρίπτουν πλήρως. Δὲν ἔχουν ἄδικο. ­Διότι πολὺ συχνὰ τὰ γεγονότα ἀποδεικνύουν τὶς ἐπιφυλάξεις καὶ τοὺς φόβους αὐτοὺς δικαιολογημένους. Ἄλλωστε εἶναι κοινὸ μυστικὸ ὅτι ὄχι λίγοι δημοσιογράφοι ἐκτελοῦν ἐντολὲς καὶ δέχονται ὄχι λίγες πιέσεις νὰ μὴ γράψουν τὴν ἀλήθεια ἢ καὶ νὰ διαβάλουν πρόσωπα ἢ ὁμάδες προσώπων.
.            Αὐτὰ δὲν συμβαίνουν μόνο σήμερα ἢ μόνο στὸν τόπο μας. Εἶναι ἄλλωστε πολὺ χαρακτηριστικὰ τὰ ὅσα εἶπε ὁ διάσημος Ἀμερικανὸς δημοσιογράφος John Swinton, πρώην ἀρχισυντάκτης τῆς ἐφημερίδας “New York Times”, στὴν ἀποχαιρετιστήρια δεξίωση ποὺ ἔγινε πρὸς τιμήν του ὅταν συνταξιοδοτήθηκε. Ὅταν κάποιος ἀπὸ τοὺς παρευρισκομένους ἤγειρε πρόποση γιὰ τὸν ἀνεξ­άρτητο τύπο, ὁ Swinton ­ἀπάντησε διαμαρτυρόμενος: «Δὲν ὑπάρχει τέτοιο πρά­γμα σ’ αὐτὴ τὴν περίοδο τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας στὴν Ἀμερικὴ ποὺ νὰ ἀποκαλεῖται ἀνεξάρτητος τύπος. Τὸ γνωρίζετε καὶ τὸ γνωρίζω. Οὔτε ἕνας ἀνάμεσά σας θὰ τολμοῦσε νὰ ἐκστομίσει μιὰ ἔντιμη γνώμη. Κι ἂν τολμούσατε νὰ τὴν ἐκφράσετε, γνωρίζετε ἐκ τῶν προτέρων ὅτι ποτὲ δὲν θὰ ἐμφανιζόταν τυπωμένη στὸ χαρτί. Πληρώνομαι κάθε ἑβδομάδα ὥστε νὰ κρατῶ τὴν τίμια ἄποψή μου ἔξω ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα, γιὰ τὴν ὁποία γράφω. Ἄλλοι ἀπὸ σᾶς ἐπίσης παίρνετε παρόμοιους μισθοὺς γιὰ παρόμοιες ὑπηρεσίες. Κι ἂν κάποιος τολμοῦσε ἢ ἦταν τόσο τρελός, ὥστε νὰ γράψει τὴν τίμια γνώμη του, θὰ βρισκόταν πολὺ σύντομα στὸ δρόμο (…). Εἶναι δουλειὰ καὶ καθῆκον κάθε δημοσιογράφου νὰ καταστρέφει τὴν ἀλήθεια, νὰ ψεύδεται, νὰ διαστρεβλώνει, νὰ ἐξυβρίζει, νὰ κολακεύει γονυπετὴς τὸν Μαμωνᾶ καὶ νὰ πουλάει τὴν Πατρίδα του καὶ τὴ γενιά του γιὰ τὸν ἐπιούσιο ἄρτο (…). Εἴμαστε ὑποτελεῖς. Ὄργανα τῶν πλουσίων, ποὺ βρίσκονται στὸ παρασκήνιο. Εἴμαστε καραγ­κιόζηδες. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι κινοῦν τὰ νήματα κι ἐμεῖς χορεύουμε στὸ ρυθμό τους. Ὁ χρόνος, ἡ ζωή μας, οἱ ἱκανότητές μας εἶναι ἰδιοκτησία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων…» (Πηγή: “Labor̕ s Untold Story” [«Ἡ ἀνείπωτη ἱστορία τῆς Ἐργασίας»], ὑπὸ Richard O. Boyer and Herbert M. Morais, ἐκδ. United Electrical, Radio and Machine Workers of America, N.Y. 1955/1979).
.            Ἂν τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Swinton ἴσχυαν τότε, πολὺ περισσότερο σήμερα. Ἰδιαίτερα μὲ τοὺς δημοσιογράφους τῶν Ραδιοτηλεοπτικῶν Καναλιῶν, οἱ ὁποῖοι ἄγουν καὶ φέρουν τὸ κοινὸ καὶ δημιουργοῦν λανθασμένες ἐντυπώσεις. Καὶ αὐτά, ἐνῶ φωνάζουν καὶ ὑποστηρίζουν ὅτι ἀγωνίζονται γιὰ τὴ δικαιοσύνη, τὴ δημοκρατία καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου..

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Ἂς σημειωθεῖ ὅτι καὶ ἡ περὶ τὰ (λεγόμενα) ἐκκλησιαστικὰ ἀσχολουμένη «δημοσιογραφία» δὲν ἐξαιρεῖται.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ