ΣΥΜΠΛΕΥΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ καὶ ΤΗΝ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ (εἶδος “ἔμπολα”)

Σύμπλευσις ἢ ἀντίστασις εἰς τὸν οἰκουμενισμὸν καὶ τὴν ἐκκοσμίκευσιν;

τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Κατωτέρω ἐπισημαίνονται πικρὲς καὶ ἀλλοπρόσαλλες πραγματικότητες τοῦ λεγομένου «ἐκκλησιαστικοῦ χώρου». Χρειάζεται ὅμως νὰ τονισθεῖ ὅτι ὁ ἐκκλησιαστικὸς χῶρος» δὲν εἶναι «Ἡ Ἐκκλησία». .       Ἡ Ἁγία Κεφαλή Της, ὁ Χριστός, διασχίζει ὅλη αὐτὴ τὴν παθολογία μὲ τὸ Ἔλεός Του καὶ τὴν ὑπερνικᾶ. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ τέτοιες “παθολογίες” καὶ “ἀσυναρτησίες” . Οἱ Ἀληθινοὶ Προφῆτες πάντα ἦταν ΛΙΓΟΙ. Ὁ δὲ Θεὸς μὲ τοὺς Λίγους κάνει τὴν “δουλειά” Του. .         Ἂς μὴ διαφεύγει πάντως τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ Ἐκκοσμίκευση δὲν εἶναι νόσος μόνον τῶν ἀρχόντων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀρχομένων.  Μᾶλλον πρόκειται γιὰ μιὰ “ἀμφίδρομη” πανδημία. Ἕνα εἶδος “πνευματικοῦ ἔμπολα”, ποὺ κατατρώει τὰ σωθικὰ τῆς ὀρθοδόξου αὐτοσυνειδησίας, ἀπὸ κορυφῆς μέχρι ὀνύχων!
(Ἆραγε ὁ ἰὸς ἔμπολα θεραπεύεται μὲ τὴν διάδοση ἑνὸς ἄλλου ἰοῦ;…)

.           Ἱεράρχες τινὲς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εὐτυχῶς ὀλιγιστοὶ σὲ ἀριθμὸ ἀλλὰ ἰκανοποιητικῶς  θορυβοῦντες, πέραν τῶν οἰκουμενιστικῶν τους ἀπόψεων καὶ δράσεων, πέραν τῶν ἀλληλοασπασμῶν μὲ ἑτεροδόξους καὶ τῶν συμπροσευχῶν μὲ αὐτούς, ἐναλλάσσουν εὐκαίρως ἀκαίρως τὸ χρῶμα τοῦ ράσου τους ἀπὸ μαῦρο σὲ γαλάζιο, κόκκινο, λευκὸ ἢ μώβ. Καὶ δὲν εἶναι παράδοξη ἡ ἐκκοσμικευμένη ἀμφίεση τῶν ἐν λόγῳ Ἱεραρχῶν καθότι ὡς γνωστὸν τὸ ἦθος, ἡ συμπεριφορὰ καὶ ἡ βιωτὴ καθενὸς ἀκολουθεῖ τὴν πίστη καὶ τὰ πιστεύω του. Ἀλλοιωμένη οἰκουμενιστικὴ νοοτροπία καὶ πίστη ἀναπόδραστα ὁδηγεῖ σὲ ἐκκοσμικευμένη συμπεριφορὰ καὶ τρόπους.
.           Τὸ παράδοξον ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι οἱ προαναφερθέντες ἀπολαμβάνουν τῆς ἐκτιμήσεως μεγάλου ἀριθμοῦ ἄλλων Ἱεραρχῶν καὶ κληρικῶν. Καὶ ἐνῶ οἱ δεύτεροι δὲν υἱοθετοῦν στὴν καθημερινή τους ἀναστροφὴ τὴν συμπεριφορὰ καὶ τοὺς τρόπους τῶν πρώτων, μάλιστα δὲ κάποιοι ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι κατὰ τὰ λοιπὰ παραδοσιακοί, πολλάκις δὲ καὶ αὐστηροὶ στοὺς ἐλέγχους τῶν ἀποκλίσεων τῶν ἑτεροδόξων καὶ τῶν ἐν μέσῳ ἡμῶν φιλοπαπικῶν καὶ φιλοπροτεσταντῶν, ὡστόσο συχνὰ καλοῦν τοὺς πρώτους στὶς μητροπόλεις τους ἢ τοὺς ἐπισκέπτονται στὶς δικές τους, συλλειτουργοῦν, ἀνταλλάσσουν ἀσπασμοὺς καὶ λόγους ἐγκωμίων, γεμίζουν μὲ φωτογραφίες τὸ διαδίκτυο καὶ τὶς ἱστοσελίδες τῶν μητροπόλεών τους καὶ ἔπειτα ἐπανέρχονται εἰς τὰ ἴδια.
.         Τὰ πράγματα εἶναι πολὺ πιὸ σοβαρά, ἂν ἀναλογιστεῖ κανεὶς ὅτι παρὰ τὶς κάποιες ἀντιρρήσεις τους γιὰ ἐπιμέρους θέματα οἱ περισσότεροι τῶν Ἱεραρχῶν εἶναι ἕτοιμοι νὰ στηρίξουν ἐκλογικὰ τοὺς νεωτεριστὲς αὐτοπροβαλλομένους ὑποψηφίους σὲ ἐπικειμένη, ὅποτε κι ἂν προκύψει, ἐκλογὴ γιὰ τὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο. Οἱ ἀγῶνες κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς καταστροφικῆς ἐκκοσμίκευσης μποροῦν νὰ περιμένουν, ὅταν ἔρχεται ἡ κρίσιμη στιγμὴ τῆς ἐκλογῆς νέων μελῶν τῆς Ἱεραρχίας, πολὺ δὲ περισσότερο τῆς ἐκλογῆς νέου Ἀρχιεπισκόπου. Παράδοξοι συνασπισμοὶ μεταξὺ νεωτεριστῶν καὶ παραδοσιακῶν, οἰκουμενιστῶν καὶ ἀντιοικουμενιστῶν ἐνώπιον τῆς κάλπης. Εἶναι πραγματικὰ λυπηρό.
.         Εὐτυχῶς –δόξα τῷ Θεῷ- κάποιοι Ἱεράρχες «ἀσημάντων» μητροπόλεων στὶς ἀκριτικὲς περιοχὲς ἢ στὶς ὀλιγάνθρωπες μητροπόλεις βαστοῦν ἀκόμη πνευματικὲς Θερμοπύλες καὶ δὲν ἐπιτρέπουν νὰ εἰσέλθει σὲ ἐκείνους τὸ πνεῦμα τῆς «ἐκκλησιαστικῆς διπλωματίας». Ἀκέραιοι στὶς θέσεις τους, τίθενται ἀπὸ τοὺς πολλοὺς στὸ περιθώριο τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐξελίξεων. Παραμένουν ὅμως στὸ ἐπίκεντρο τοῦ ἀγώνα γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν ἀλλοτρίωση τῆς διάχυτης ἐκκοσμίκευσης. Δὲν συχνάζουν στὰ πολυαρχιερατικὰ συλλείτουργα τῶν ὀνομαστικῶν ἑορτῶν τῶν αὐτοπροβαλλομένων ὑποψηφίων τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ θρόνου οὔτε συγκαταλέγονται στοὺς συμπανηγυριστὲς τῶν μεγάλων προσκυνημάτων ποὺ ὑπάρχουν στὶς μητροπόλεις τῶν προαναφερθέντων. Προτιμοῦν τὶς λακωνικὲς πλὴν δυναμικὲς ἀντιδράσεις ἐπὶ καιρίων ζητημάτων, κάποτε δὲ καὶ τὴν εὔλαλο σιωπὴ μπροστὰ στὴν κατηφορικὴ πορεία τῆς πλειονότητας. Τοῦτοι οἱ ὀλίγοι, «μικροὶ» κατὰ ἄνθρωπον, «γραφικοὶ» γιὰ τοὺς μοντέρνους, «συντηρητικοὶ» γιὰ τοὺς νεωτεριστές, «ἀκραῖοι» γιὰ τοὺς πρωτεργάτες τῆς «ἐκκλησιαστικῆς διπλωματίας» ἀποτελοῦν τὴ μικρὴ ζύμη τῆς Ἱεραρχίας καὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ποὺ πολλάκις παρακολουθεῖ ἄφωνος τὶς ἐξελίξεις τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου.

ΠΗΓΗ: thriskeftika.blogspot.gr

ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 26.09.2014

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ