ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗ ΔΙΚΑΙΩΝΟΥΜΕ 

ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

ΕΚ  ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛ. ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

Πολλοί χριστιανοί όταν εξομολογούνται, νιώθουν μεγάλη ανακούφιση και μεγάλη χαρά και αγαλλίαση συναισθανόμενοι τη συγχώρεση των αμαρτιών τους, που παρέχει ο Χριστός δια μέσου του πνευματικού πατρός. Τότε λένε: «Μακάρι να έπαιρνε ο Χριστός την ψυχή μου τώρα που καθαρίστηκα από τις αμαρτίες μου». Προς αυτούς τους χριστιανούς ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος λέει ότι δεν είναι σωστό να λένε αυτά τα λόγια,

διότι όσο καλά και να εξομολογείται ένας χριστιανός, υπάρχουν μέσα στην ψυχή του και άλλες αμαρτίες που δεν τις έχει συναισθανθεί ή που ο Θεός από την πολλή του αγάπη δεν επιτρέπει να τις δει ο άνθρωπος για να μην πέσει σε απόγνωση.

Διαβάζουμε στο γεροντικό ότι κάποτε πήγε στο κελί του αββά Διοσκόρου ο υποτακτικός του και βρήκε τον γέροντά του να κλαίει. Τότε γεμάτος απορία τον ρώτησε: «Γιατί κλαίς, αββά;». «Για τις αμαρτίες μου παιδί μου», απάντησε ο αββάς Διόσκορος. «Μα, εσύ αββά, δεν έχεις αμαρτίες», παρατήρησε ο υποτακτικός. Αναστέναξε τότε ο αββάς Διόσκορος και είπε: «Αχ, παιδί μου, αν ήθελα να δω στο βάθος-βάθος τις αμαρτίες μου, τρείς και τέσσερεις άνθρωποι έπρεπε να κλαίνε μαζί μου».

Κάποια φορά περίμενα στον ναό της Παντανάσσης για να εξομολογηθώ και άθελα μου άκουσα από το πίσω κάθισμα μία κυρία να λέει σε μιαν άλλη: «Εγώ είμαι, όπως με θέλει ο Θεός». Ομολογώ ότι στενοχωρήθηκα πολύ και τρόμαξα ακούγοντας αυτά τα λόγια, διότι όσο και αν αγωνίζεται ένας άνθρωπος, δεν είναι ποτέ δυνατόν να φτάσει σε τέτοια τελειότητα.

Τελευταία, διαβάζοντας το βιβλίο «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας» του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα, μου έκανε μεγάλη εντύπωση ένα περιστατικό από την ζωή της Αγίας Αικατερίνας που έχει σχέση με αυτά που γράφουμε. Όταν η αγία Αικατερίνα ήταν πολύ νέα, 18 μόλις χρονών οι βασανιστές της την πέταξαν σε ένα μπουντρούμι τσακισμένη από τα βασανιστήρια στα οποία την είχαν υποβάλλει κι εκεί της εμφανίστηκε ο Κύριος. Όταν Τον ρώτησε, «Κύριε, που ήσουν όλο αυτό τον καιρό;», Εκείνος απάντησε: «Ήμουν εδώ συνεχώς, στην καρδιά σου».  «Μα πώς γίνεται, Κύριε;» είπε η Μεγαλομάρτυς, «η καρδιά μου είναι ακάθαρτη και γεμάτη κακία και υπερηφάνεια». «Ναι», απάντησε ο Κύριος, «αλλά έχεις αφήσει εκεί χώρο και για Μένα. Αν δεν ήμουν μαζί σου, δεν θα μπορούσες να αντέξεις όλα αυτά τα βασανιστήρια. Θα σου δώσω τη δύναμη να αντέξεις μέχρι τέλους».

Κάποτε ένας ηλικιωμένος κύριος πατέρας τεσσάρων παιδιών έλεγε : «Εγώ είμαι άγιος». Εύχομαι να ήταν πράγματι άγιος, αλλά δεν έπρεπε ούτε να το νομίζει ούτε να το λέει.

Αν θυμηθούμε όμως ποιους χαρακτηρισμούς χρησιμοποιούν για τον εαυτό τους ο Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος στην θαυμάσια ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως, τότε θα τολμήσουμε να πούμε εμείς για τον εαυτό μας ότι είμαστε άγιοι; Και αν θυμηθούμε τον κορυφαίο απόστολο Παύλο που με παρρησία γράφει στον απόστολο Τιμόθεο ότι ο Χριστός ήρθε να σώσει τους αμαρτωλούς, μεταξύ των οποίων πρώτος είναι ο ίδιος, τι πρέπει να πούμε εμείς για τον εαυτό μας; Αν τέλος θυμηθούμε τα λόγια του Χριστού: «Όταν ποιήσετε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι εσμέν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. ιζ 10), θα τολμήσουμε να πούμε κάποιον επαινετικό λόγο για τον εαυτό μας;

Όλα αυτά μας διδάσκουν ότι δεν πρέπει ποτέ να δικαιώνουμε τον εαυτό μας. Δεν πρέπει ποτέ να νομίσουμε ότι είμαστε καλοί, καθαροί, σπουδαίοι και άγιοι. Αντίθετα πρέπει να έχουμε βαθιά συναίσθηση της αμαρτωλότητας και της μηδαμινότητάς μας και η ελπίδα της σωτηρίας μας να μην στηρίζετε στα καλά μας έργα, που οπωσδήποτε οφείλουμε να τα κάνουμε, αλλά στο άπειρο έλεος τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του μόνου Θεανθρώπου και του μόνου Φιλανθρώπου.