ΠΟΛΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΜΠΕΡΙΣΤΑΤΩΜΕΝΟ !!!

Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ 

ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Θά εἶ­ναι με­γά­λο κρῖ­μα, ἄν πά­ει χα­μέ­νη καί ἡ φε­τει­νή ἐ­πέ­τει­ος τῆς 25ης Μαρ­τί­ου 1821, μέ ἕ­ναν ἑ­ορ­τα­σμό ρου­τί­νας ἤ μᾶλ­λον μέ μιά σει­ρά ἀ­πό ἀ­νια­ρές ἐκ­δη­λώ­σεις πού μᾶς ὁ­δη­γοῦν σι­γά-σι­γά στήν κα­τάρ­γη­ση τῆς ἑ­ορ­τῆς.

Εἶ­ναι πο­λύ νω­πές οἱ ἀ­πό­πει­ρες πού ἔ­γι­ναν ἀ­πό πο­λι­τι­κά πρό-σω πα γιά νά δο­κι­μα­σθῆ ὁ βαθ­μός πνευ­μα­τι­κῆς ἀ­ναι­σθη­σί­ας τοῦ λα-οῦ μας, ἄν, δη­λα­δή, ἔ­χει ἀ­κό­μη ἤ δέν ἔ­χει δυ­νά­μεις ἀν­τι­στά­σε­ως στήν πα­ρα­χά­ρα­ξη τῆς Ἱ­στο­ρί­ας του.

Αὐ­τοῦ τοῦ εἴ­δους οἱ δο­κι­μές γί­νον­ται γιά νά πα­ρα­ποι­οῦν­ται συ­στη­μα­τι­κά τά Γε­γο­νό­τα, ἡ Ἱ­στο­ρι­κή Πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, καί τό­τε, ἄν ἀ­κυ­ρω­θοῦν τά Γε­γο­νό­τα, εἶ­ναι προ­φα­νές ὅ­τι ἡ κα­τάρ­γη­ση τοῦ ἑ­ορ­τα­σμοῦ τους θά εἶ­ναι αὐ­το­νό­η­τη!

Ἡ κα­τάρ­γη­ση τῶν ὑ­παρ­ξια­κῶν ἐ­πε­τεί­ων τοῦ Γέ­νους μας εἶ­ναι καί τό τε­λι­κό ζη­τού­με­νο καί ὁ ἐ­πι­δι­ω­κό­με­νος σκο­πός τῶν ξέ­νων ἀλ­λά καί τῶν ντό­πι­ων ξε­νό­δου­λων ὑ­πο­τα­κτι­κῶν τους, στήν προ­κει­μέ­νη δέ πε­ρί­πτω­ση, ὡς πρός τήν ἐ­πέ­τει­ο τῆς Πα­λιγ­γε­νε­σί­ας μας, προ­στί­θε ται καί ἕ­νας ἐ­πι­πλέ­ον λό­γος, ἡ ... ἐ­νό­χλη­ση τῶν γει­τό­νων μας Ὀ θω­μα­νῶν, οἱ ὁ­ποῖ­οι, ση­μει­ω­τέ­ον, ἑ­ορ­τά­ζουν μέ προ­κλη­τι­κό, μά­λι­στα, τρό­πο τήν ἐ­πέ­τει­ο τῆς Ἁ­λώ­σε­ως τῆς Πό­λης, ὀρ­γα­νώ­νον­τας–ἐ­κτός ἀ­πό στρα­τι­ω­τι­κές πα­ρε­λά­σεις– καί ἀ­να­πα­ρα­στά­σεις τῶν τε­λευ­ταί­ων στιγ­μῶν τῆς Βα­σι­λεύ­ου­σας!

Δυ­στυ­χῶς, οἱ ἀ­πό­πει­ρες ἀ­πο­δο­μή­σε­ως τῆς Ἱ­στο­ρί­ας μας ὁ­λο­έ­να καί πε­ρισ­σό­τε­ρο πε­τυ­χαί­νουν τόν δό­λιο σκο­πό τους, πα­ρά τίς πε­νι­χρές ἀν­τι δρά σεις μας, τίς ὁ­ποῖ­ες θε­ω­ροῦ­με, μά­λι­στα, σθε­να­ρή ἀν­τί­στα ση, ἀ­φοῦ ἔ­χου­με πρό πολ­λοῦ χά­σει τό κρι­τή­ριο καί τό μέ­τρο τῆς Ἀν­τι­στά­σε­ως πού ἀ­παι­τεῖ­ται γιά νά κρα­τη­θοῦν κρα­ται­ά καί ζων­τα­νά στή ζω­ή τοῦ λα­οῦ μας τά Γε­γο­νό­τα τῶν Προ­γό­νων μας, πού εἶ­ναι Γε­γο­νό­τα Ζω­ῆς, ὄ­χι πρό­σκαι­ρης, ἀλ­λά αἰ­ω­νί­ου.

Αὐ­τά τά γρά­φω για­τί τό Γέ­νος μας δέν ἑ­ορ­τά­ζει ἐ­θνι­κο­θρη­σκευ­τι­κές ἑ­ορ­τές, ὅ­πως συ­νη­θί­σα­με νά λέ­με. Ἡ σύ­ζευ­ξη τῶν ἀ­γώ­νων τοῦ Ἔ­θνους μέ Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κές ἑ­ορ­τές ἀ­πο­κα­λύ­πτει τόν Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κό χα­ρα­κτῆ ρα πού εἶ­χε ὁ­λό­κλη­ρη ἡ ζω­ή τῶν Ἑλ­λή­νων, γι’ αὐ­τό καί ἡ πο­λε­μι­κή κα­τά τῶν Ἐ­θνι­κῶν ἐ­πε­τεί­ων εἶ­ναι κα­τ’ οὐ­σί­αν Ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή πο­λε­μι­κή.

 Πολ­λά πρέ­πει νά κα­τα­θέ­σω καί πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρα νά ἑρ­μη­νεύ­σω γιά νά κα­τα­νο­η­θῆ τό μή­νυ­μα τοῦ ἄρ­θρου μου αὐ­τοῦ, ὡ­στό­σο θά προ σπα θή σω ἔ­στω καί μέ λι­γώ­τε­ρα –λό­γῳ τῆς πε­ρι­ο­ρι­σμέ­νης χω­ρη τι κό­τη­τος ἑ­νός πε­ρι­ο­δι­κοῦ– ἐλ­πί­ζον­τας στήν ἀ­γα­θή δι­ά­θε­ση τῶν ἀ­να­γνω­στῶν μας γιά τόν πολ­λα­πλα­σια­σμό τους.

Ἡ 25η Μαρ­τί­ου δέν εἶ­ναι μιά αὐ­το­τε­λής ἑ­ορ­τή, μιά ἐ­πέ­τει­ος μέ τήν ὁ­ποί­α πα­νη­γυ­ρί­ζου­με τόν ἡ­ρω­ϊ­σμό τοῦ λα­οῦ μας, πού ἀ­πο-τί να­ξε τόν Τουρ­κι­κό ζυ­γό καί ἐ­πα­νεῦ­ρε, τήν ἐ­λευ­θε­ρί­α του. Εἶ­ναι, βε βαί­ως, καί αὐ­τό, ἀλ­λά ὄ­χι μό­νο αὐ­τό. Ἡ 25η Μαρ­τί­ου εἶ­ναι κυ­ρί­ως ἡ ὑ­πό­μνη­ση ὅ­τι ὁ λα­ός μας ἐ­πέ­τυ­χε τό ἐ­λά­χι­στον ἔ­ναν­τι τοῦ μεί­ζο­νος πού σχε­δί­α­ζαν, οἱ Ποι­μέ­νες του, οἱ ὁ­ποῖ­οι μέ «νοῦν Χρι­στοῦ» προ­σπα­θοῦ­σαν νά ἀ­να­συγ­κρο­τή­σουν τήν Ἑλ­λη­νο­ρω­μα­ϊ­κή (Βυ­ζαν­τι­νή) Αὐ­το­κρα­το­ρί­α μας, ὥ­στε ἡ ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­σή μας, νά μή πε­ρι­ο­ρι­σθῆ στήν σω­μα­τι­κή καί στήν ἀ­στι­κή μας ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση, ἀλ­λά νά συν­δυα­σθῆ μέ τό πά­λαι πο­τέ φυ­σι­κό πο­λι­τι­κό μας πε­ρι­βάλ­λον, τό ὁ­ποῖ­ο γιά 1000 καί πλέ­ον χρό­νια μᾶς ἐ­ξα­σφά­λι­ζε τίς ἰ­δα­νι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις γιά νά ζή­σου­με τήν πνευ­μα­τι­κή μας ζω­ή.

Αὐ­τήν τήν θε­ώ­ρη­ση τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς μας ἐ­πε­τεί­ου τήν ἀ­γνο­εῖ ἡ πλει ο ψη φί­α τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ λα­οῦ, δι­ό­τι ἡ ἀ­λή­θεια γιά τήν ἀ­πο­τυ­χί­α τοῦ ἀρ­χι­κοῦ στό­χου τοῦ Γέ­νους μας συ­σκο­τί­σθη­κε, ἀ­φοῦ ὑ­περ κα λύ-φθη­κε ἀ­πό τούς ἡ­ρω­ϊ­κούς ἀ­γῶ­νες τῶν προ­γό­νων μας καί τήν θερ­μή τους Ὀρ­θό­δο­ξη Πί­στη, σέ συν­δυα­σμό μέ τήν ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση τοῦ Ἑλ­λα­δι­κοῦ χώ­ρου, ὁ ὁ­ποῖ­ος ὅ­μως, ση­μει­ω­τέ­ον, εἶ­ναι μό­νο τό ἕ­να δέ­κα­το τέ­ταρ­το τῆς χα­μέ­νης Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας μας!

Θέ­λω εὐ­θύς ἐξ ἀρ­χῆς νά δι­ευ­κρι­νή­σω ὅ­τι ἡ ἀ­να­ψη­λά­φι­ση αὐ­τῆς τῆς ἱ­στο­ρι­κῆς θε­ω­ρή­σε­ως δέν γί­νε­ται ἐκ μέ­ρους μου, ὡς ἀ­πό­πει­ρα δη­μι­ουρ­γί­ας στόν λα­ό μας δι­α­θέ­σε­ων ἐ­πε­κτα­τι­σμοῦ, ἀλ­λά για­τί πρέ-πει νά συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με ὅ­τι οἱ ἀ­γῶ­νες μας, γιά νά εἶ­ναι ἀ­λη­θι­νοί, ὀ­φεί­λουν νά ὑ­πη­ρε­τοῦν εἰς βά­θος τίς ψυ­χο­σω­μα­τι­κές ἀ­νάγ­κες τοῦ λα οῦ καί ὄ­χι νά ἀ­πο­σκο­ποῦν μό­νο σέ μιά ἐ­πι­φα­νεια­κή τα­κτο­ποί­η­ση τῶν βι­ο­τι­κῶν καί ἀ­στι­κῶν ἀ­ναγ­κῶν τῶν ἀν­θρώ­πων, ὅ­πως ἐ­νερ­γεῖ ἡ σύγ χρο νη δι­ε­θνής πο­λι­τι­κή, ἡ ὁ­ποί­α, βε­βαί­ως, ἀ­φοῦ δέν δί­νει λύ­ση στά βα­θύ­τε­ρα ὑ­παρ­ξια­κά προ­βλή­μα­τα τοῦ ἀν­θρώ­που, τε­λι­κά στε­ρεῖ τούς πο­λῖ­τες ἀ­κό­μη καί στοι­χει­ω­δῶν προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων γιά τήν ἀ­ξιο πρε πῆ δι­α­βί­ω­σή τους.

Ἦ­ταν φυ­σι­κό, λοι­πόν –καί αὐ­τό ἀ­πέ­δει­ξε ἡ μέ­χρι σή­με­ρα ἱ­στο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα– νά προ­κλη­θοῦν βα­θει­ές ψυ­χι­κές ἀλ­λοι­ώ­σεις στόν Ὀρ­θό­δο­ξο Ρω­μέ­ϊ­κο λα­ό μας, λό­γῳ τῆς με­ρι­κῆς καί ὄ­χι ὁ­λι­κῆς ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­σε­ως ὅ­λων τῶν πε­ρι­ο­χῶν τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Αὐ­το­κρα το­ρι κῆς Ἐ­πι­κρα­τεί­ας μας, ἀ­φοῦ ἡ ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση μό­νο τοῦ Ἑλ­λα­δι­κοῦ χώ­ρου καί αὐ­τοῦ τμη­μα­τι­κά– οὐ­σι­α­στι­κά ἐ­λευ­θέ­ρω­σε ἀν­θρώ­πους ψυ­χι­κά τσα­κι­σμέ­νους, μέ πε­σμέ­νο τό ἠ­θι­κό τους καί χα­μέ­νη τήν Ρω μέ ϊ κη πνευ­μα­τι­κή λε­βεν­τιά, πού ἀ­να­γνώ­ρι­ζε ἀ­πό ἀρ­χαι­ο­τά­των χρό­νων τήν ἀ­ξί­α στό Ἀ­λη­θι­νό καί ὄ­χι στό κο­σμι­κά καί κυ­ρι­αρ­χι­κά ἐ­πι­βε­βλη­μέ­νο.

Ἡ ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση ἑ­νός –στήν πλει­ο­ψη­φί­α του– ἐ­πτο­η­μέ­νου λα­οῦ, γιά τούς Δυ­τι­κούς λα­ούς τῆς ἐ­πι­δεί­ξε­ως καί τοῦ νε­ο­πλου­τι­σμοῦ, γιά τούς γεν­νή­το­ρες τῆς ἀ­θε­ΐ­ας, ἦ­ταν ἡ κα­λύ­τε­ρη εὐ­και­ρί­α γιά μιά ἐκ νέ ου ὑ­πο­δού­λω­ση τῶν ἐ­λευ­θε­ρω­μέ­νων Ἑλ­λή­νων, μιά ὑ­πο­δού­λω­ση ὕ που λη, ὑ­πο­δού­λω­ση πνευ­μα­τι­κή, μέ προ­ο­πτι­κή νά ἀλ­λο­τρι­ω­θῆ στα-δι α­κά ὁ Ὀρ­θό­δο­ξος λα­ός καί νά γί­νη «υἱ­ός γε­έ­νης δι­πλό­τε­ρος» τῶν Δυ τι­κῶν, πρᾶγ­μα τό ὁ­ποῖ­ο, ἀλ­λοί­μο­νο, ὁ­λο­κλη­ρώ­νε­ται στίς μέ­ρες μας!

Γιά νά μή φα­νοῦν αὐ­θαί­ρε­τοι οἱ συλ­λο­γι­σμοί, καί τά συμ­πε­ρά σμα τά μου θά πα­ρα­θέ­σω εὐ­θύς τήν ἄ­γνω­στη ἱ­στο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ἡ ὁ­ποί­α ἀρ­χί­ζει μέ τόν Εὐ­γέ­νιο Βούλ­γα­ρη καί τήν Μ. Αἰ­κα­τε­ρί­νη τῆς Ρω­σί­ας καί φθά­νει μέ­χρι τήν δο­λο­φο­νί­α τοῦ Κα­πο­δί­στρια. Μιά πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τεκ­μη­ρι­ω­μέ­νη στό ἄ­γνω­στο γιά πολ­λούς (ἄ­γνω­στο καί στήν εἰ­δι­κή ἐ­ρευ­νή­τρια τοῦ ἔρ­γου τοῦ Κα­πο­δί­στρια Ἑ­λέ­νη Κού­κου) βι­βλί­ο τοῦ Ἱ­ε­ρο­λο­χί­του καί λο­χα­γοῦ τῆς Βα­σι­λι­κῆς φά­λαγ­γος Πα­να­γι­ώ­του Κα­λε­βρᾶ, τό ὁ­ποῖ­ο ἐκ­δό­θη­κε στήν Ἀ­θή­να τό 1873 καί ἀ­φι­ε­ρώ­θη­κε στόν Πρω­θυ­πουρ­γό τῆς Ἑλ­λά­δος Κ. Ε. Δε λη­γι­ώρ γη.

Ὁ Κα­λε­βρᾶς ἔ­ζη­σε πο­λύ κον­τά στόν Κα­πο­δί­στρια, ὑ­πῆρ­ξε ἀρ-χη γός τῆς Μυ­στι­κῆς Ἀ­στυ­νο­μί­ας τῆς Ρω­σί­ας καί ἐ­ξι­στο­ρεῖ ὅ­πως ἀ φη­γεῖ­ται ὁ ἴ­διος, τό τί ἔ­πρα­ξε ὁ Κα­πο­δί­στριας « ὡς ὑ­πουρ­γός καί μυ στι κός σύμ­βου­λος ἐ­πί τῶν ἐ­ξω­τε­ρι­κῶν ὑ­πο­θέ­σε­ων τῶν δύ­ο ἀ­ει­μνή­στων Αὐ­το­κρα­τό­ρων τῆς Ρω­σί­ας Ἀ­λε­ξάν­δρου τοῦ Α΄ καί Νι­κο λά­ου τοῦ Α΄ καί ὡς Κυ­βερ­νή­της τῆς Ἑλ­λά­δος, ἵ­να ἐ­λευ­θε­ρώ­ση τό Ἔ­θνος του ἀ­πό τούς ἐ­ξω­τε­ρι­κούς καί ἐ­σω­τε­ρι­κούς ἐ­χθρούς του».

Στό προ­λο­γι­κό ση­μεί­ω­μά του ὁ Κα­λε­βρᾶς ἐ­ξη­γεῖ στόν Πρω­θυ­πουρ­γό Δε­λη­γι­ώρ­γη ὅ­τι τοῦ ἀ­φι­ε­ρώ­νει τόν βί­ο τοῦ Κα­πο­δί­στρια «κα­τα­μά­θη­τε τόν πο­λι­τι­κόν βί­ον του καί γε­νῆ­τε μι­μη­τής τοῦ ἀν­δρός τού­του, ὅ­περ δέν ἀμ­φι­βάλ­λω ὅ­τι θά ἀ­κο­λου­θή­σε­τε κα­τά γράμ­μα».

Ἡ ἐ­ξι­στό­ρη­ση τοῦ Κα­λε­βρᾶ ἔ­χει ἀ­νυ­πο­λό­γι­στη ἀ­ξί­α, για­τί μέ­σα ἀ­πό αὐ­τήν φαί­νε­ται ἡ λυσ­σα­λέ­α μά­χη τῶν Προ­τε­σταν­το­πλή­κτων Ἑλ­λή­νων, ὅ­πως ὁ Κο­ρα­ῆς, ἐ­ναν­τί­ων τῶν ἀν­θρώ­πων τοῦ Θε­οῦ, πού ἐ πι­χει­ροῦ­σαν τήν ἀ­να­σύ­στα­ση τῆς Ρω­μα­ϊ­κῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Αὐ­το­κρα το ρί­ας μας, ὄ­χι γιά νά κα­τα­κτή­σουν τόν κό­σμο ὡς πλα­νη­τάρ­χες, ἀλ­λά γιά νά ἐ­πα­να­φέ­ρουν τό θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ ἐ­πί τῆς γῆς, πού εἶ­χε πα ρα χα ρα χθεῖ ἀ­πό τήν ἐ­πι­κρά­τη­ση τῶν Φράγ­κων τοῦ Καρ­λο­μά­γνου στόν Ἐ­πι­σκο­πι­κό θρό­νο τῆς Ρώ­μης μέ τά γνω­στά ἐ­πα­κό­λου­θα τοῦ Σχί­σμα­τος, τῆς Φραγ­κι­κῆς Ἱ­ε­ρᾶς Ἐ­ξε­τά­σε­ως καί τῶν δογ­μα­τι­κῶν πα­ρα χα ρά­ξε­ων, πού ἔ­γι­ναν ἡ αἰ­τί­α νά ἐ­κτο­πι­σθῆ ἀρ­γό­τε­ρα ὁ Θε­ός ἐν­τε­λῶς ἀ­πό τή Δη­μό­σια ζω­ή, μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τήν ἀ­νερ­μά­τι­στη καί πα­ρά­λο­γη ζω­ή πού ἐ­πι­κρα­τεῖ σή­με­ρα σάν πρό­ο­δος, πο­λι­τι­σμός καί  «πο­λι­τι­κά ὀρ­θόν»!

Τά ἱ­στο­ρι­κά στοι­χεῖ­α τοῦ Κα­λε­βρᾶ εἶ­ναι ἀ­τράν­τα­χτα, ἀ­φοῦ προ­έ ρ χον ται ἀ­πό χει­ρό­γρα­φα τῆς Βι­βλι­ο­θή­κης τοῦ δι­α­μέ­νον­τος στήν Μό­σχα –καί ἐξ Ἰ­ω­αν­νί­νων κα­τα­γο­μέ­νου– βα­θύ­πλου­του ἐ­θνι­κοῦ εὐ­ερ γέ­του Ζώ­η Ζω­σι­μᾶ, ἕ­τοι­μα πρός ἐ­κτύ­πω­ση, ἡ ὁ­ποί­α, ὅ­μως, δέν ἔ­γι νε, λό­γῳ τῆς εἰ­σβο­λῆς τῶν Γάλ­λων στή Μό­σχα καί τῆς ξαφ­νι­κῆς ἀ­να χω­ρή­σε­ως τοῦ Ζω­σι­μᾶ λό­γῳ τῆς εἰ­σβο­λῆς αὐ­τῆς.

Ἡ Βι­βλι­ο­θή­κη καί τά χει­ρό­γρα­φα κα­θώς καί ἡ κι­νη­τή καί ἀ­κί­νη­τη πε­ρι­ου­σί­α, πα­ρα­χω­ρή­θη­καν ἀ­πό τόν Ζω­σι­μᾶ στόν Κα­λε­βρᾶ.

Ἕ­να ἀ­πό αὐ­τά τά χει­ρό­γρα­φα μέ τήν ὑ­πο­γρα­φή τοῦ Εὐ­γε­νί­ου Βουλ­γά­ρε­ως ἀ­να­φέ­ρει ὅ­τι: «Ὁ Βολ­ταὶρ καὶ ὁ Εὐ­γέ­νιος ὁ Βο­ύλ­γα­ρης συμ­μα­θη­ταὶ ὄν­τες, ὅ­ταν ἐ­τε­λε­ί­ω­σαν τὰς σπου­δάς των, ἦλ­θον εἰς ὁ­μι­λί­αν, πε­ρὶ τοῦ, πο­ί­α φι­λο­σο­φι­κὴ αἵ­ρε­σις ὠ­φέ­λη­σε τὴν κοι­νω­νί­αν· καὶ φι­λο­νι­κε­ί­ας γε­νο­μέ­νης ἀ­πε­δε­ί­χθη καὶ πα­ρε­δέ­χθη, «ἡ τοῦ Πυ­θα­γό­ρα ἐ­κτὸς τῆς με­τεμ­ψυ­χώ­σε­ως», ποῖ­ον πο­λί­τευ­μα ἁρ­μό­ζει εἰς τὴν κοι­νω­νί­αν καὶ πο­ί­α θρη­σκε­ί­α. Ταῦ­τα πάν­τα μὲ λε­πτο­μέ­ρειαν καὶ ἐ­κτε­τα­μέ­νως ἐῤ­ῥέ­θη­σαν· τὸ ῥη­θὲν χει­ρό­γρα­φον τὸ ἀ­νέ­γνω­σε πολ­λά­κις, καὶ τὸ ἔ­φε­ρε μα­ζῆ του εἰς τὴν Ἑλ­λά­δα διὰ νὰ τὸ τυ­πώ­σῃ μὲ ἄ­δειαν τοῦ Ζω­σι­μᾶ, δι­ό­τι ἦ­τον πε­ρί­ερ­γον διὰ τὴν ἐν αὐ­τῷ ὑ­πάρ­χου­σαν φι­λο­λο­γι­κὴν ὕ­λην. Ἀλ­λὰ πο­λι­ορ­κη­θεὶς ὁ Κα­λε­βρᾶς εἰς τὸ φρο­ύ­ριον τῶν Ἀ­θη­νῶν ἐ­πὶ Κι­ου­τα­χῆ κα­τὰ τὸ 1827 ἔ­τος, βόμ­βα τουρ­κι­κὴ ἐ­πι­πε­σοῦ­σα ἀ­νελ­πί­στως εἰς τὸ κι­βώ­τι­όν του κα­τέ­στρε­ψεν οὐ μό­νον αὐ­τὸ, ἀλ­λὰ καὶ ἄλ­λα ἔγ­γρα­φα μυ­στι­κὰ χρη­σι­με­ύ­ον­τα ἐν και­ρῷ τῷ δέ­ον­τι, διὰ τὴν μέλ­λου­σαν ἱ­στο­ρί­αν τῆς Ἑλ­λά­δος. Κα­θ’ ὅ­τι οἱ δύ­ο οὗ­τοι σο­φοὶ καὶ πε­παι­δευ­μέ­νοι ἄν­δρες, ἐ­συμ­φώ­νη­σαν τε­λευ­ταῖ­ον μυ­στι­κῶς, ὅ­τι ὁ μὲν Βολ­ταὶρ νὰ γε­νῇ Πάπας εἰς τὴν Ῥώμην, ὁ δὲ Εὐ­γέ­νιος Οἰ­κου­με­νι­κὸς Πα­τρι­άρ­χης εἰς τὴν Κων­σταν­τι­νο­ύ­πο­λιν, καὶ νὰ προ­σκα­λέ­σουν ὅ­λας τὰς χρι­στι­α­νι­κὰς αἱ­ρέ­σεις εἰς γε­νι­κὴν Οἰ­κου­με­νι­κὴν Σύνοδον, ὅ­πως δι­ορ­θώ­σω­σι τὰ κα­κῶς κε­ί­με­να τοῦ χρι­στι­α­νι­σμοῦ. Ἀλ­λ’ ἐ­πει­δὴ καὶ δὲν ἠ­δύ­να­το τοῦ­το νὰ γί­νῃ ἐν ὅ­σῳ ἦ­τον δε­δου­λω­μέ­νον τὸ ἑλ­λη­νι­κὸν ἱ­ε­ρα­τεῖ­ον εἰς τοὺς Το­ύρ­κους, ἀ­νέ­βα­λον τὸν εἰ­ρη­μέ­νον σκο­πόν των ἀ­ο­ρί­στως. Ἀλ­λ’ εἰς τὸ δι­ά­στη­μα τοῦ­το φο­ρα­θέν­τες, ὁ μὲν Βολ­τα­ίρ κα­τε­τρέ­χθη ἀ­πὸ τὸν κλῆ­ρον τοῦ Πάπα, ὁ δὲ Εὐ­γέ­νιος ἀ­πὸ τὸ ἐν Κων­σταν­τι­νου­πό­λει φα­να­ρι­ώ­τι­κον ἱ­ε­ρα­τεῖ­ον τοῦ Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­άρ­χου, ἕ­νε­κα τοῦ­το ὁ σκο­πός των δὲν ἐ­πέ­τυ­χεν. Ὁ Εὐ­γέ­νιος ἐ­σύ­στη­σε τὴν σχο­λήν του εἰς τὸ Ἅ­γιον Ὄ­ρος ἄ­νω­θεν τῆς Μο­νῆς τοῦ Βα­το­πε­δί­ου, καὶ ἐ­κεῖ­θεν ἐ­σφεν­δό­νι­ζε τὰς πε­ρὶ ἐ­λευ­θε­ρώ­σε­ως τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς φυ­λῆς ἰ­δέ­ες του εἰς ὅ­λον τὸ τουρ­κι­κὸν Κρά­τος. Πρὶν το­ύ­του ὅ­μως, οὐ­δεὶς τῶν πο­λι­τι­κῶν ἤ θρη­σκευ­τι­κῶν καὶ σο­φῶν πρου­χόν­των ἀν­δρῶν τοῦ ἔ­θνους, πο­τὲ δὲν ἐ­σκέ­φθη­σαν, πώς πρέ­πει νὰ ἐ­λευ­θε­ρω­θῇ τὸ Ἔ­θνος ἀ­πὸ τὸν τουρ­κι­κὸν ζυ­γὸν, πα­ρ’ ὅ­λοι ἤλ­πι­ζον καὶ ἐ­πε­ρι­μέ­νον ἀ­πὸ τὰς προ­φη­τε­ί­ας τοῦ Ἀ­γα­θαγ­γέ­λου, τὴν ἀ­πο­κά­λυ­ψιν τοῦ ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Θε­ο­λό­γου, καὶ ἀ­πό τι­νας χρη­σμοὺς τῶν Αὐ­το­κρα­τό­ρων τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως εὑ­ρι­σκο­μέ­νων εἰς τὰ μνή­μα­τα αὐ­τῶν».

Πρέ­πει ἰ­δι­αι­τέ­ρως νά θαυ­μά­σου­με τήν ὀ­ξυ­δέ­κρεια καί πνευ­μα­τι­κή ὅ­ρα­ση τοῦ Εὐ­γέ­νιου Βουλ­γά­ρε­ως, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­δω­σε προ­τε­ραι­ό­τη­τα στήν κα­τά Θε­όν ἕ­νω­ση μέ τήν Ὀρ­θο­δο­ξί­α τῶν ἀ­πο­κε­κομ­μέ­νων ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α χρι­στι­α­νι­κῶν δογ­μά­των, Πα­πι­κῶν καί Προ­τε­σταν­τῶν, δι­ό­τι ἐ­γνώ­ρι­ζε ὅ­τι ἄν αὐ­τή δέν προ­η­γεῖ­το, δέν ἐ­πρό­κει­το νά παύ­σουν τά ἑ­τε­ρό­δο­ξα Κρά­τη τόν πό­λε­μο κα­τά τοῦ Ὀρ­θο­δό­ξου Γέ­νους μας. Ἦ­ταν, μά­λι­στα, τό­σο βα­θειά ἡ ἐ­πί­δρα­ση τοῦ Βουλ­γά­ρε­ως ἐ­πί τοῦ Βολ­ταί­ρου, ὥ­στε ὁ Βολ­ταῖ­ρος νά δε­χθῆ νά συμ­πρά­ξη στήν κα­τά Θε­όν ἀ­πο­κα­τά­στα­ση τῶν Θε­ο­λο­γι­κῶν πραγ­μά­των, ἀ­φοῦ εἶ­χαν, βε­βαί­ως, προ­η­γη­θεῖ με­τα­ξύ τους πάμ­πολ­λες γρα­πτές καί προ­φο­ρι­κές συ­ζη­τή­σεις.

Τό ἐγ­χεί­ρη­μα τοῦ Βουλ­γά­ρε­ως καί τοῦ Βολ­ταί­ρου εἶ­χε ὑ­πό-βα­θρο τήν στή­ρι­ξη τῆς Μ. Αἰ­κα­τε­ρί­νης, ἡ ὁ­ποί­α, ἀ­φοῦ πα­ρα­κι­νή­θη­κε ἀ­πό τίς πε­ρί ἐ­λευ­θε­ρί­ας καί ἀ­πο­κα­τα­στά­σε­ως τῆς Ρω­μέ­ϊ­κης Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας ἰ­δέ­ες τοῦ Βουλ­γά­ρε­ως ἐ­κί­νη­σε πό­λε­μο κα­τά τῆς Τουρ­κί­ας. Ὁ Βούλ­γα ρης ἐ­νη­μέ­ρω­σε τούς Ἕλ­λη­νες γιά τίς ἐ­ξε­λί­ξεις αὐ­τές καί τό­τε, Ἐ­πι­τρο­πή ἀ­πό Πε­λο­πον­νη­σί­ους ζή­τη­σε τό 1769 βο­ή­θεια ἀ­πό τήν Μ. Αἰ­κα­τε­ρί­νη γιά νά ἐ­πα­να­στα­τή­ση ἡ Πε­λο­πόν­νη­σος. Μέ τήν με­σο­λά­βη­ση τοῦ Ὀρ­λώφ ἡ Μ. Αἰ­κα­τε­ρί­νη ἔ­δω­σε στό­λο καί χρή­μα­τα. Ὅ­μως, «ἐλ­θοῦ­σα ἡ εἰ­ρη­μέ­νη ἐ­πι­τρο­πὴ εἰς τὴν Πε­λο­πόν­νη­σον εὗ­ρε δυ στυ­χῶς ὅ­τι μό­νον δύ­ο ἐ­παρ­χί­αι τῆς Πε­λο­πον­νή­σου ἔ­λα­βον τὰ ὅ­πλα, αἱ δὲ λοι­παὶ ἐ­κάγ­χα­ζον χὰ, χὰ, χά! θὰ μᾶς ἐ­λευ­θε­ρώ­σουν οἱ Ῥῶσ­σοι, κα­θὼς λέ­γει ὁ Ἀ­γα­θάγ­γε­λος[1]. Δὲν ἔ­λα­βον τὰ ὅ­πλα δι­ό­τι ἦ­το ἀ­δι­ορ­γά­νι­στος καὶ ἀ­προ­ε­το­ί­μα­στος τό­τε ὁ λα­ὸς καὶ ἀ­νί­δε­ος· δι­ό­τι ἤλ­πι­ζε τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­αν του ἄ­νω­θεν. Πλη­ρο­φο­ρη­θεὶς ὁ πρω­θυ­πουρ­γὸς τῆς Αὐ­στρί­ας Με­τερ­νὶχ συ­νεν­νο­ή­θη με­τὰ τῆς Ἀγ­γλί­ας καὶ ἀ­πὸ κοι­νοῦ δι­ε­κο­ί­νω­σαν εἰς τὴν αὐ­το­κρά­τει­ρα τῆς Ῥωσ­σί­ας, ὅ­τι δὲν ἔ­χει δι­κα­ί­ω­μα νὰ δι­ε­γε­ί­ρῃ εἰς ἐ­πα­νά­στα­σιν τοὺς ὑ­πη­κό­ους τοῦ Σουλ­τά­νου διὰ τῆς βί­ας, δι­ό­τι εἰ­σὶν εὐ­χα­ρι­στη­μέ­νοι ἀ­πὸ τὸν ἡ­γε­μό­να των, ὡς ἀ­πε­δε­ί­χθη ἀ­πὸ τὴν ἀ­κι­νη­σί­αν των· ἑ­πο­μέ­νως ἠ­πε­ί­λη­σαν τὴν Αὐ­το­κρά­τει­ρα, ὅ­τι ἄν δὲν πα­ραι­τη­θῇ τοῦ ἀ­δί­κου το­ύ­του κι­νή­μα­τος, εἶ­ναι βι­α­σμέ­ναι καὶ αἱ δύ­ο δυ­νά­μεις νὰ κα­ύ­σω­σι τὸν στό­λον της. Ἰ­δοὺ τὸ ἀ­λη­θὲς ἱ­στο­ρι­κὸν τοῦ­το γε­γο­νός· φο­βη­θεῖ­σα ἡ Αἰ­κα­τε­ρί­νη ἑ­κοῦ­σα ἄ­κου­σα ἔ­κλει­σε τὴν εἰ­ρή­νην κα­ί­τοι προ­ό­δευ­ον τὰ ὅ­πλα της.

Μάτην κα­τη­γο­ροῦ­σι λοι­πὸν τι­νὲς ἱ­στο­ρι­κοὶ καὶ δη­μο­σι­ο­γρά­φοι τὴν Ῥωσ­σί­αν ὅ­τι ἐγ­κα­τέ­λει­πε τοὺς Ἕλ­λη­νας εἰς τὴν βαρ­βα­ρό­τη­τα τῶν Το­ύρ­κων, πα­ρα­κι­νο­ύ­με­νοι ἀ­πὸ εἰ­ση­γή­σεις τῆς τουρ­κι­ζο­ύ­σης δι­πλω­μα­τί­ας ἵ­να τὴν μι­σή­σουν οἱ Ἕλ­λη­νες καὶ μὴ ἔ­χουν φι­λί­αν ἤ καὶ ἀ­πὸ ἄ­γνοι­αν ἱ­στο­ρι­κὴν ἀ­δί­κως, δι­ό­τι οἱ ἡ­μέ­τε­ροι ἔ­σφα­λον καὶ οὐ­χὶ ἡ Ῥωσ­σί­α· δι­ό­τι ἄ­γου­ρον ἐ­κό­πει τὸ πο­ρι­κὸν τῆς Ἐ­πα­να­στά­σε­ως· διὰ τοῦ­το πρέ­πει νὰ εἴ­με­θα δὶ­και­οι καὶ νὰ εὐ­γνω­μο­νῶ­μεν εἰς τοὺς εὐ­ερ­γέ­τας μας, δι­ό­τι ὁ σκο­πὸς τῆς τουρ­κι­ζο­ύ­σης δι­πλω­μα­τί­ας εἶ­ναι νὰ μᾶς ἔ­χῃ εἰς δι­χό­νοι­αν πάν­το­τε με­τὰ τῆς Ῥωσ­σί­ας».

Ἡ ἱ­στο­ρί­α ἐ­κτεί­νε­ται πο­λύ. Ση­μα­σί­α ἔ­χει, ὅ­μως, νά πλη­ρο­φο­ρη­θοῦ με τό πῶς καί τό για­τί ἐ­φθά­σα­με μέ­χρι σή­με­ρα νά ὑ­πο­πτευ­ό­με­θα ἕ­να λα­ό, τήν Ρω­σί­α, ἡ ὁ­ποί­α οὐ­δέ­πο­τε μᾶς ἐ­πρό­δω­σε ἤ μᾶς ἀ­δί­κη­σε καί, ὅ­λως πα­ρα­δό­ξως νά ἐμ­πι­στευ­ό­με­θα τήν Εὐ­ρώ­πη, ἡ ὁ­ποί­α –ὡς κα θα ρά Φραγ­κι­κή καί οὐ­δε­μί­α σχέ­ση ἔ­χου­σα μέ τήν Ἑλ­λη­νο­ρω­μα­ϊ­κή Ὀρ­θό δο­ξη Αὐ­το­κρα­το­ρί­α μας– ἀ­πό τοῦ 9ου αἰ­ῶ­νος μέ­χρι σή­με­ρα συ νε χῶς μᾶς προ­δί­δει, μᾶς ἀ­πο­χρι­στι­α­νί­ζει καί μᾶς ἀ­τι­μά­ζει μέ τούς κλη­ρι­κο­λα­ϊ­κούς πο­λυ­ποί­κι­λους πρά­κτο­ρές της.

Ἡ προ­σπά­θεια τοῦ Βουλ­γά­ρε­ως καί τῆς Μ. Αἰ­κα­τε­ρί­νης γιά τήν ἀ­να­σύ­στα­ση τῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας μας συ­νε­χί σθη­κε ἀ­πό τόν Κα­πο­δί­στρια καί τόν Αὐ­το­κρά­το­ρα τῆς Ρω­σί­ας Ἀ­λέ­ξαν­δρο, ἀλ­λά πρός στιγ­μήν τήν ἀ­νέ­κο­ψε ἡ με­σο­λά­βη­ση τοῦ Κο­ρα­ῆ στόν Να­πο­λέ­ον­τα (τοῦ ὁ­ποί­ου, ση­μει­ω­τέ­ον, ἦ­ταν πρά­κτο­ρας), γιά νά ὑ­πα­γά­γη τήν Ἑλ­λά­δα στούς Γάλ­λους! Αὐ­τό, βε­βαί­ως, ἄν εἶ­χε πραγ­μα­το­ποι­η­θῆ, θά ἦ­ταν ὀ­λέ­θριο, ἀ­φοῦ ἡ Ὀρ­θο­δο­ξί­α καί ἡ ἐ­θνι­κή μας συ­νεί­δη­ση, πού εἶ­ναι συ­νυ­φα­σμέ­να, θά ἦ­σαν πρό πολ­λοῦ πα­ρελ­θόν γιά τό Γέ­νος.

Ὅ­πως ση­μει­ώ­νει ὁ Κα­λε­βρᾶς, ἄν εἶ­χε συμ­βῆ ἡ ὑ­πα­γω­γή μας στή Γαλ­λί­α, τό­τε «οἱ Ἕλ­λη­νες αὐ­θέν­την μό­νον ἤ­θε­λον ἀλ­λά­ξει καί οὐ­χί νά ἐ­λευ­θε­ρω­θοῦν»!

Τό κα­τα­στρε­πτι­κό αὐ­τό σχέ­διο γιά τό μέλ­λον τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ ἦ­ταν μέν ἰ­δέ­α τοῦ Ρή­γα Φερ­ραί­ου ἀλ­λά τό υἱ­ο­θέ­τη­σε καί τό προ­ώ­θη­σε στόν Να­πο­λέ­ον­τα ὁ Κο­ρα­ῆς.

Ὡ­στό­σο, φά­νη­κε γιά ἄλ­λη μιά φο­ρά ἡ δι­πλω­μα­τι­κή δει­νό­τη­τα τοῦ Κα­πο­δί­στρια ἀλ­λά καί ἡ προ­σή­λω­σή του στίς ἀ­ξί­ες τοῦ Γέ­νους μας. Δέν προ­σπά­θη­σε νά γί­νη ἐ­χθρός τοῦ Να­πο­λέ­ον­τα μέ τό νά τόν ἀν­τι­στρα­τευ­θῆ, οὔ­τε, ὅ­μως, ἦ­ταν δυ­να­τόν νά ἀ­φή­ση τούς Γάλ­λους νά ἀ­να­λά­βουν αὐ­τοί δι­α­παν­τός τήν δια κυ βέρ νη­ση τοῦ Κρά­τους μας. Ση­μει­ώ­νει ὁ Κα­λε­βρᾶς ὅ­τι ὁ Κα­πο­δί­στριας «ἐ­πρό­τει­νεν εἰς τὸν Αὐ­το­κρά­το­ρα τῆς Ῥωσ­σί­ας Ἀ­λέ­ξαν­δρον νὰ προ­τε­ί­νῃ δι’ αὐ­τοῦ εἰς τὸν Βο­νο­πάρ­την, νὰ τοῦ δώ­σῃ τὴν αὐ­τα­δέλ­φην του ὡς σύ­ζυ­γον (αὐ­τὴν ὅ­που ἐ­νυμ­φε­ύ­θη ὁ Λα­χταμ­βὲργ) ἵ­να ἀ­πο­κτή­σῃ, δι­α­δό­χους ἀ­πὸ Βα­σι­λι­κὴν οἰ­κο γέ νει αν, (δι­ό­τι ἡ σύ­ζυ­γός του Ἰ­ω­ση­φῖ­να δὲν ἐ­τε­κνο­ποι­οῦ­σε). Το­ύ­του γε­νο­μέ­νου ὁ Βο­νο­πάρ­της πα­ρε­δέ­χθη τὴν πρό­τα­σιν τοῦ Κα­πο­δί­στρια, ἐ­πὶ σκο­πῷ μυ­στι­κῷ νὰ ἀ­φι­ε­ρώ­σῃ τὸν δευ­τε­ρό­το­κον υἱ­όν του εἰς τὸ ἀ­να­το­λι­κὸν δόγ­μα καὶ νὰ ἀ­να­τρα­φῇ εἰς τὴν Ῥωσ­σί­αν βα­σι­λι­κῶς, ὥ­στε νὰ δι­ο­ρί­σουν αὐ­τὸν ἐν και­ρῷ τῷ δέ­ον­τι Αὐ­το­κρά­το­ρα τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως διὰ νὰ εἶ­ναι ὑ­πὸ τὴν προ­στα­σί­αν τῶν δύ­ο με­γά­λων δυ­νά­με­ων, ἔ­πει­τα νὰ ὁρ­μή­σουν ἀμ­φό­τε­ροι εἰς τὰς Ἰν­δί­ας καὶ νὰ ἀ­πο­πέμ­ψουν τοὺς Ἄγ­γλους ἀ­πὸ αὐ­τὰς. Ταῦ­τα ἀ­ναμ­φι­βό­λως ἔ­πρε­πε νὰ μέ­νουν μυ­στι­κά. Ἰ­δοὺ καὶ δευ­τέ­ρα προ­σπά­θεια τοῦ Κα­πο­δι­στρί­ου τί­νι τρό­πῳ καὶ μὲ ποῖ­α μέ­σα με­τε­χει­ρί­ζε­το διὰ τῆς Ῥωσ­σί­ας πρὸς ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­σιν τοῦ ἔ­θνους του, ὦ ἀ­να­γνῶ­στα. Ταῦ­τα τὰ ἐ­δι­η­γεῖ­το ὁ Κα­πο­δί­στριας εἰς τὸν Ζω­σι­μᾶν καὶ ὁ Κα­λε­βρᾶς ἔ­λα­βε ση­με­ί­ω­σιν καὶ τὰ ἠ­ξε­ύ­ρει».

Καί πά­λι, ὅ­μως, ἐ­πε­νέ­βη ἡ πα­νουρ­γί­α τοῦ Μέ­τερ­νιχ γιά νά μα­ται­ώ­ση τήν ἀ­να­σύ­στα­ση τῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας μας γνω­ρί­ζον­τας τί θά ἐ­σή­μαι­νε μιά τέ­τοι­α ἀν­τί­στα­ση γιά τό μέλ­λον τοῦ κό­σμου πού σχε­δί­α­ζαν ἀ­πό τό­τε οἱ λε­γό­με­νες Με­γά­λες, κα­τ’ ἀ­κρί­βειαν, ὅ­μως, ἐ­λε­ει­νές Δυ­νά­μεις.

Ὁ Μέ­τερ­νιχ, πλη­ρο­φο­ρη­θείς τό σχέ­διο τοῦ Κα­πο­δί­στρια –προ­φα­νῶς ἀ­πό Ἕλ­λη­νες προ­δό­τες τοῦ και­ροῦ ἐ­κεί­νου– τό ἀ­νε­κοί­νω­σε «εἰς τὴν Ἀγ­γλί­αν, ὥ­στε ἐκ συμ­φώ­νου ῥα­δι­ουρ­γή­σα­σαι εἰς τὴν μη­τέ­ρα τῆς νύμ­φης δὲν ἐ­τε­λε­σφό­ρη­σεν τὸ συ­νοι­κέ­σιον αὐ­τὸ καὶ ἀ­μέ­σως ἐ­νήρ­γη­σαν εἰς τὸ Δο­βλέ­τι καὶ ἐ­δι­ο­ρί­σθη νέ­ος Ἡ­γε­μὼν εἰς τὴν Βλα­χί­αν, ὁ Ἰ­ω. Κα­ρα­τζᾶς ἔ­χων πρῶ­τον γραμ­μα­τέ­α του τὸν ἐν Ἑλ­λά­δι δι­α­τρί­ψαν­τα Ἀ­λέ­ξαν­δρον Μαυ­ρο­κορ­δά­τον. Ταῦ­τα πάν­τα τὰ ἤ­κου­σεν ὁ Κα­λε­βρᾶς ἀ­πὸ τὸν Ζω­σι­μᾶν δι­η­γο­ύ­με­νον, ὅ­στις τὰ ἤ­κου­σεν ἀ­πὸ τὸν Κα­πο­δί­στριαν καὶ ὁ Κα­λε­βρᾶς ἔ­λα­βε ση­με­ί­ω­σιν. Με­τὰ ταῦ­τα διὰ συμ­βου­λῆς τοῦ Μέ­τερ­νιχ ἐ­σχη­μά­τι­σεν ὁ Κα­ρα­τζᾶς τὴν ἑ­ται­ρί­αν τοῦ λέ­ον­τος (σύμ­βο­λον τῆς Τουρ­κί­ας) ἵ­να πε­ί­σουν τὸν Σουλ­τά­νον νὰ πα­ρα­χω­ρή­σῃ εἰς ἕ­κα­στον προ­νο­μι­οῦ­χον ἐκ τῶν ἐν Φα­να­ρί­ῳ οἰ­κο­γε­νει­ῶν ἀ­νὰ μί­αν ἐ­παρ­χί­αν ἐκ τοῦ Κρά­τους του ὡς ἰ­δι­ο­κτη­σί­αν αὐ­τῶν δι­α­δο­χι­κῶν, ἵ­να ἐξ αὐ­τῆς τῆς οἰ­κο­γε­νε­ί­ας νὰ γί­νε­ται Ἀρ­χι­ε­ρεὺς εἰς τὴν αὐ­τὴν ἐ­παρ­χί­αν, τὰ δὲ εἰ­σο­δή­μα­τα αὑ­τῆς νὰ τὰ εἰ­σπράτ­τῃ ἡ αὐ­τὴ ἡ οἰ­κο­γέ­νεια καὶ νὰ ζῇ ἐν ἀ­νέ­σει πρὸς δι­α­φύ­λα­ξιν τὴν ἀ­ξι­ο­πρε­πε­ί­ας τοῦ βαθ­μοῦ της, δι­α­τη­ρου­μέ­νου καὶ τοῦ Ἀρ­χι­ε­ρέ­ως νὰ ζῇ καὶ οὗ­τος ἐκ τῶν εἰ­σο­δη­μά­των τῆς ἐ­παρ­χί­ας τα­ύ­της ἀ­ξι­ο­πρε­πῶς· ἐ­πὶ σκο­πῷ καὶ το­ύ­τῳ, ἵ­να μὴ δυ­νη­θῶ­σιν οἱ Ἕλ­λη­νες νὰ σχη­μα­τί­σουν συ­νο­μω­σί­αν κα­τὰ τῆς Τουρ­κί­ας, (κα­θὼς δι­α­λαμ­βά­νει ἐν ἐ­κτά­σει καὶ μὲ λε­πτο­μέ­ρειαν πε­ρὶ τῆς ἑ­ται­ρί­ας τα­ύ­της ὁ Κα­λε­βρᾶς εἰς τὸ πο­νη­μά­τι­όν του «ἡ ἐν Ἑλ­λά­δι πο­λυ­κέ­φα­λος πο­λι­τι­κὴ λερ­ναῖ­α ὕ­δρα»)».

Ἀ­πό τό­τε κα­θι­ε­ρώ­θη­κε καί ἐ­πί­ση­μα πλέ­ον ἡ προ­δο­σί­α τῆς Πα­τρί­δος μας ὡς μέ­σον κοι­νω­νι­κῆς, πο­λι­τι­κῆς καί ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῆς ἀ­νό δου στά ὕ­πα­τα κρα­τι­κά καί ἐκ­κλη­σι­α­στι­κά ἀ­ξι­ώ­μα­τα. Ἀ­πό τό­τε ἡ πα­ρέμ­βα­ση τῶν Με­γά­λων Δυ­νά­με­ων στά ἐ­σω­τε­ρι­κά τῆς Πα­τρί­δος μας ἔ­γι­νε συ­στη­μα­τι­κή καί ἀ­δι­ά­κο­πη και, βε­βαί­ως, συ­νε­χί­ζε­ται μέ τα­χύ­τα­τους ρυθ­μούς καί πολ­λά γιά τούς Δυ­τι­κούς ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα, ἀ­φοῦ οἱ Ἕλ­λη­νες προ­δό­τες ἔ­χουν πολ­λα­πλα­σια­σθεῖ.

Ὁ Κα­πο­δί­στριας καί πά­λι ἀν­τέ­δρα­σε: «κα­τέ­τρε­ξε καὶ δι­ε­σκόρ­πι­σε διὰ τῆς Ῥωσ­σί­ας καὶ τὴν ἑ­ται­ρί­αν τοῦ λέ­ον­τος καὶ τὸν Κα­ρα­τζᾶν Ἡ­γε­μό­να τῆς Βλα­χί­ας με­τὰ τοῦ Ἀ­λεξ. Μαυ­ρο­κορ­δά­του γραμ­μα­τέ­ως του, οἵ­τι­νες κα­τέ­φυ­γον εἰς τὴν Πίσαν ὑ­πὸ τὴν προ­στα­σί­αν τῆς Αὐ στρί­ας ἵ­να σω­θῶ­σι· καὶ με­τὰ ταῦ­τα δι­ω­ρί­σθη νέ­ος ἡ­γε­μὼν τῆς Βλα χί­ας ὁ Ἀ­λέξ. Σοῦζ­τος· (βλέ­πεις, ὦ ἀ­να­γνῶ­στα, πο­ί­αν ἀ­δι­ά­κο­πον δι­πλω­μα­τι­κὴν πά­λην εἶ­χεν ὁ Κα­πο­δί­στριας μὲ τὸν Με­τερ­νὶχ πε­ρὶ τῆς ἐ­λευ­θε­ρώ­σε­ως τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ ἔ­θνους καὶ κα­τὰ πό­σον ἦ­τον ἄ­γρυ­πνος, καὶ ποῖ­α μέ­σα με­τε­χει­ρί­ζε­το διὰ τῆς Ῥωσ­σί­ας διὰ νὰ εὐ­κο­λύ­νῃ τοὺς μέλ­λον­τας σκο­πο­ύς του)».

Με­τά τήν μα­ταί­ω­ση ὅ­λων τῶν σχε­δί­ων τοῦ Βουλ­γά­ρε­ως καί τοῦ Κα­πο­δί­στρια γιά τήν ἀ­να­σύ­στα­ση τῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας μας ὁ ἀ­γώ­νας ἐ­πι­κεν­τρώ­θη­κε μό­νο στήν ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση τοῦ Ἑλ­λα­δι­κοῦ χώ­ρου, πρᾶγ­μα τό ὁ­ποῖ­ο ἐ­πι­θυ­μοῦ­σαν σφό­δρα οἱ Δυ­τι­κοί, ἀ­φοῦ ἔ­τσι θά ἐ­ξέ­λι­πε ὁ κίν­δυ­νος νά γί­νουν κά­ποι­α μέ­ρα οἱ Ἕλ­λη­νες δι­εκ­δι­κη­ταί τῆς Ἑλ­λη­νο­ρω­μα­ϊ­κῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας.

Ἡ ἱ­στο­ρί­α πού ἔ­γρα­ψε ὁ Κα­πο­δί­στριας προ­σπα­θῶν­τας νά ὠ­φε­λή­ση τήν Πα­τρί­δα μας καί νά τήν ἐ­ξα­σφα­λί­ση ἀ­πό τίς πο­λυ­ποί­κι­λες ἐ­πι­βου­λές τῶν τά­χα πο­λι­τι­σμέ­νων Δυ­τι­κῶν, εἶ­ναι πο­λύ με­γά­λη καί πο­λύ­πτυ­χη. Δέν εἶ­ναι, ὅ­μως, δυ­να­τόν νά ἐ­πε­κτα­θοῦ­με ἄλ­λο σέ αὐ­τό τό ἄρ­θρο μας. Ἀρ­κεῖ ἐ­πί τοῦ πα­ρόν­τος νά με­τα­φέ­ρου­με τά λό­για τοῦ Κα­λε­βρᾶ, μέ τά ὁ­ποῖ­α εὔ­γλω­τα χα­ρα­κτη­ρί­ζει τήν προ­σφο­ρά τοῦ Κα­πο­δί­στρια: «Ὥ­σπερ ἄλ­λος Μω­ϋ­σῆς τούς Ἑ­βραί­ους» ἔ­τσι «ὦ ἀ­να­γνώ­στα ὠ­φέ­λη­σε κα­τά και­ρούς τήν Ἑλ­λά­δα ὁ Κα­πο­δί­στριας». Με­τα­χει­ρι­ζό­με­νος πε­ρί­τε­χνους τρό­πους καί μέ­σα, κα­τώρ­θω­νε μέ αὐ­τά νά «δι­ευ­κο­λύ­νη τήν ἐ­λευ­θε­ρί­αν τοῦ ἔ­θνους του».

Ὡ­στό­σο δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν νά μή προ­στε­θῆ ὅ­τι ὁ Κα­πο­δί­στριας ὡς πραγ­μα­τι­κός ἄγ­γε­λος τῆς Ἑλ­λά­δος ἀ­πέ­τρε­ψε στήν πιό κρί­σι­μη στιγ­μή τήν μα­ταί­ω­ση τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἐ­πα­να­στά­σε­ως, τήν ὁ­ποί­α πά­λι ὁ Μέ­τερ­νιχ μέ δο­λι­ό­τη­τα δι­πλω­μα­τι­κή σχε­δί­α­ζε. Ὅ­πως δι­η­γεῖ­ται ὁ Κα­λε­βρᾶς, ὁ Μέ­τερ­νιχ εἶ­χε πλη­ρο­φο­ρί­ες ὅ­τι στήν Ρω­σί­α γί­νον­ται κι­νή­σεις γιά τήν ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση τῆς Ἑλ­λά­δος. «Ὅ­θεν εὐ­φυ­ῶς σκε­φθεὶς πρὸς μη­δέ­νι­σιν κά­θε πε­ρὶ το­ύ­του σκο­ποῦ, ἐ­προ­σκά­λε­σεν ἐν Λα­ϊμ­πὰχ εἰς σύ­νο­δον κα­τὰ τὸ 1821 ἔ­τος ὅ­λους τοὺς ἡ­γε­μό­νας τῆς Εὐ­ρώ­πης, ἵ­να σκε­φθῶ­σι πε­ρὶ τῆς πα­ρα­γρα­φῆς νό­μου τῶν ἐ­θνῶν, ὅ­σα ἔ­θνη δηλ. εἶ­ναι δε­δου­λω­μέ­να ὑ­πὲρ τὰ 200 ἔ­τη καὶ δὲν ἠ­λευ­θε­ρώ­θη­σαν μὲ κα­νέ­να τρό­πον, νὰ μὴ ἔ­χουν τὸ δι­κα­ί­ω­μα νὰ ἐ­λευ­θε­ρω­θοῦν, ἀλ­λὰ νὰ συγ­χω­νευ­θῶ­σι μὲ τὸ ἐ­πι­κρα­τέ­στε­ρον, ἀλ­λ’ οὔ­τε καμ­μί­α δύ­να­μις ξέ­νη νὰ μὴ τὰ προ­στα­τε­ύ­σῃ· καὶ τοῦ­το τὸ ἐ­πρό­βλε­ψεν ὁ Με­τερ­νὶχ διὰ τοὺς Ἕλ­λη­νας μὲ τὴν Ῥωσ­σί­αν. Γνοὺς ταῦ­τα ὁ Κα­πο­δί­στριας καὶ τὸν σκο­πὸν τῆς Συ­νό­δου ὅ­τι ἀ­πέ­βλε­πε μό­νον διὰ τοὺς Ἕλ­λη­νας ἔ­γρα­ψεν εἰς τὸν Ἀ­λέ­ξαν­δρον Ὑ­ψη­λάν­την (τὸν ὁ­ποῖ­ον ἐ­δι­ό­ρι­σεν ἡ ἐ­πι­τρο­πὴ τῶν φι­λι­κῶν Γε­νι­κὸν ἀρ­χη­γὸν τῆς ἐ­πα­να­στά­σε­ως) νὰ κη­ρύ­ξῃ τὴν ἐ­πα­νά­στα­σιν τοῦ ἑλλ. ἔ­θνους (με­γά­λη ἀ­πελ­πι­στι­κὴ τόλ­μη ὅ­μως) δι­ό­τι ἡ ἐ­πα­νά­στα­σις ἔ­μελ­λε νὰ γε­νῇ κα­τὰ τὸ 1831 ἔ­τος καὶ οὐ­χὶ εἰς τὸ 21, (δι­ό­τι δὲν εἴ­με­θα ἑ­τοι­μα­σμέ­νοι, οὔ­τε ὅ­πλα, οὔ­τε πο­λε­μο­φό­δια εἴ­χο­μεν, οὔ­τε τοὺς ἐμ­πε­ί­ρους ἀρ­χη­γοὺς τοῦ πο­λέ­μου ὅ­πως παν­τοῦ δι­ο­ρί­σω­μεν, οὔ­τε νὰ δι­ορ­γα­νό­σω­μεν στρα­τὸν μὲ πει­θαρ­χί­αν)».

Ἔ­τσι ἐ­φθά­σα­με στό 1821 μέ τίς γνω­στές ἐ­ξε­λί­ξεις, ἔν­δο­ξες καί ἄ­δο­ξες, ἡ­ρω­ϊ­κές καί προ­δο­τι­κές. Ἐ­φθά­σα­με καί στό 2014 νά τι­μοῦ­με ἀ­κό­μη τούς ἀ­γῶ­νες τοῦ Γέ­νους μας, ἀλ­λά μέ πο­λύ ξε­θω­ρι­α­σμέ­νη μνή­μη καί ἀλ­λοι­ω­μέ­να μη­νύ­μα­τα, ἀ­φοῦ ἔ­χου­με πρό πολ­λοῦ ἀ­πο­κο­πεῖ ἀ­πό τίς πραγ­μα­τι­κά Ἱ­στο­ρι­κές Πη­γές μας.

Τό Ἀρ­χεῖ­ο τοῦ Κα­πο­δί­στρια εἶ­ναι δι­ά­σπαρ­το σέ Ἑλ­λά­δα καί Ρω­σί­α, σέ Εὐ­ρώ­πη καί ποι­ός ἄ­ρα­γε γνω­ρί­ζει ποῦ ἀλ­λοῦ, ἀλ­λά πα­ρα­μέ­νει ἀ­νέγ­γι­χτο ἀ­πό ἐ­ρευ­νη­τι­κά μά­τια, ἀ­φοῦ ἡ ψυ­χή μας ἔ­χει μά­θει νά θε­ω­ρῆ πο­λι­τι­σμό ὅ­τι ἀν­τα­πο­κρί­νε­ται στίς πέν­τε αἰ­σθή­σεις μας. Καί ἐ­πει­δή οἱ αἰ­σθή­σεις κα­τ’ ἐ­ξο­χήν χα­ϊ­δεύ­ον­ται ἀ­πό τήν Ἀ­με­ρι­κα­νο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή κα­τα­σκευ­α­στι­κή μα­νί­α, ἔ­χου­με στρέ­ψει ὁ­λό­κλη­ρο τό εἶ­ναι μας στή Δύ­ση. Συ­νει­δη­το­ποι­οῦ­με, ὅ­μως, ἄ­ρα­γε ὅ­τι ἡ Δύ­ση ἔ­χει ὁ­ρι­στι­κά δύ­σει καί δέν ἔ­χει νά μᾶς προ­σφέ­ρει ἀ­πο­λύ­τως τί­πο­τε, πλήν τῆς τε­χνο­γνω­σί­ας της; Συ­νει­δη­το­ποι­οῦ­με ὅ­τι ἡ Δυ­τι­κή νο­ο­τρο­πί­α μα­ζί μέ τόν «θά­να­το τοῦ Θε­οῦ» κα­τερ­γά­ζε­ται κα­θη­με­ρι­νά καί τόν ψυ­χο­σω­μα­τι­κό θά­να­το τῶν ἀν­θρώ­πων;

Ἀ­πό τόν βαθ­μό αὐ­τῆς τῆς συ­νει­δη­το­ποι­ή­σε­ως θά κρι­θῆ ὁ κα­θέ­νας μας καί στό πα­ρόν, ἀλ­λά, κυ­ρί­ως, στό Αἰ­ώ­νιο Μέλ­λον του!

[800 Χι­λιά­δες ἀ­μόρ­φω­τοι θυ­σι­ά­στη­καν τό 1821 γιά νά ζή­σου­με ἐ­μεῖς ἐ­λεύ­θε­ροι!!!

Καί ἐ­μεῖς οἱ “μορ­φω­μέ­νοι”, κά­νου­με τά πάν­τα τό 2014 γιά νά ζή­σου­με σκλά­βοι!!!]

(ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ, Τεῦ­χος 139, Μάρ­τιος 2014, Πρωτ. Βα­σί­λει­ος Ε. Βο­λου­δά­κης)

---

[1] Ἡ προφητεία τοῦ Ἀγαθαγγέλου ἔγινεν ἀπὸ ἱερωμένον πρόσωπον κατὰ τὴν ἐν Φλωρεντίᾳ σύνοδον μας!