Ο «ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΒΙΣΜΟΣ» ΚΑΙ Η «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ»
Ο Κυριάκος Θεοδωρακάκος πολιτικός επιστήμων –
δημοσιογράφος, εκπρόσωπος του Δικτύου για την εξάλειψη των διακρίσεων
και της μισαλοδοξίας κατά των χριστιανών, στο «Αγιορείτικο Βήμα».Του Κυριάκου Θεοδωρακάκου
Στις 14 Σεπτεμβρίου, η επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, Χίλαρυ Κλίντον, καταδίκασε την ταινία που θεωρήθηκε προσβλητική για το πρόσωπο του Μωάμεθ και προκάλεσε πολύνεκρες ταραχές σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο.
Η κ. Κλίντον, ζήτησε «συγνώμη» για την παραγωγή της ταινίας στο έδαφος των ΗΠΑ, ενώ χαρακτήρισε το βίντεο που ανέβηκε στο you tube, «αηδιαστικό και κατακριτέο».
«Φαίνεται να έχει ένα βαθιά κυνικό σκοπό», τόνισε.
«Να δυσφημίσει μία μεγάλη θρησκεία και να προκαλέσει οργή».
Ήταν η ίδια Κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία πριν μερικούς μήνες κατηγορούσε την Ρωσία και τον Βλαδιμίρ Πούτιν, ότι παραβιάζει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, όταν τα ρωσικά δικαστήρια απήγγειλαν στα μέλη του ροκ φεμινιστικού συγκροτήματος, «Russy Riot», κατηγορίες, για «προσβολή της χριστιανικής πίστης» που στη Ρωσία επισύρουν βαριές ποινές,
Τα όσα έπραξαν -παράνομα- τα μέλη του συγκροτήματος, στις 12 Φεβρουαρίου του 2012, πάνω στην Αγία Τράπεζα του Καθεδρικού Ναού του «Σωτήρα Χριστού» στη Μόσχα, είχαν επίσης έναν «βαθιά κυνικό σκοπό». Τη χυδαία προσβολή του Ρώσου Πατριάρχη και του θρησκευτικού συναισθήματος ενός ολόκληρου λαού. Οι χριστιανοί της Ευρώπης, αισθάνθηκαν σίγουρα προσβεβλημένοι αλλά δεν βγήκαν στους δρόμους.
Ήταν δε η ίδια κυρία Κλίντον, που δεν μπόρεσε να εντοπίσει κάποια απειλή για την ελευθερία της έκφρασης, όταν τα πλήθη των φανατικών μουσουλμάνων δολοφονούσαν τον πρέσβη της στη Βαγδάτη, κατέστρεφαν την πρεσβεία των ΗΠΑ και άλλα κτίρια, σύμβολα, των όσων η κ. Κλίντον εκπροσωπεί. Απλά κάλεσε, «τις κυβερνήσεις και όλους τους θρησκευτικούς ηγέτες να καταδικάσουν τις βιαιότητες που σημειώθηκαν μετά τη δημοσιοποίηση της ταινίας στο Διαδίκτυο».
Στην Ελλάδα, στις 24 Σεπτεμβρίου, οι αρχές συνέλαβαν το διαχειριστή μιας ιστοσελίδας στο facebook, για «κακόβουλη βλασφημία και καθύβριση θρησκευμάτων».
Η σελίδα που είχε τίτλο «elder Pastitsios», περιείχε την εικόνα του προσώπου ενός ηλικιωμένου μοναχού, του οποίου τα φυσικά χαρακτηριστικά είχαν αντικατασταθεί με κιμά και χοντρό μακαρόνι. Ανάλογες «εικαστικές παρεμβάσεις», είχαν γίνει στην εικόνα της Παναγίας, ενώ ο Χριστός εμφανιζόταν με αρνίσιο κεφάλι.
Ο γέρων Παΐσιος, υπήρξε μοναχός του Αγίου Όρους. Ο βίος του είναι γνωστός σε χιλιάδες χριστιανούς, όχι μόνο στην Ελλάδα, ενώ έχουν εκδοθεί πολλά βιβλία και κείμενα που αναφέρονται στις διδαχές του.
Προφανής στόχος των αποκρουστικών και ανόητων αυτών εικόνων, δεν ήταν ο ίδιος ο γέρων Παΐσιος, που έχει αποβιώσει από το 1994, αλλά ο εμπαιγμός του θρησκευτικού συναισθήματος των χριστιανών.
Το όλο θέμα πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Τα περισσότερα δημοσιεύματα, ήταν υπέρ του «δημιουργού» αυτής της σελίδας, ενώ με δηλώσεις τους παράγοντες του δημοσίου βίου εξέφραζαν την αγωνία τους για το μέλλον της «ελευθερίας του λόγου» και τον «θρησκευτικό φανατισμό».
Το φανατισμό τίνος;
Η ύπαρξη της σελίδας ήταν γνωστή από καιρό, χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις από τις ενώσεις των χριστιανών ή την ίδια την εκκλησία. Επιλέον, ο παναγιώτατος κ. Άνθιμος, Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, υπερασπίστηκε τον «elder Pastitsios».
Πρόκειται άλλωστε για δίωξη, που ασκήθηκε από τις αρχές σε εφαρμογή ενός νόμου, που απαγορεύει την προσβολή κάθε γνωστής θρησκείας στην Ελλάδα. Αν η δίωξη ήταν εσφαλμένη, είναι αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης, εάν ο νόμος δεν είναι σωστός, μπορεί το Κοινοβούλιο να τον αλλάξει.
Μια μέρα πριν από τη σύλληψη του δημιουργού της ιστοσελίδας, στις 23 Σεπτεμβρίου, μουσουλμάνοι διαδηλωτές κατέλαβαν το κέντρο της Αθήνας, απαιτώντας να πορευτούν προς την πρεσβεία των ΗΠΑ και να διαμαρτυρηθούν κατά της επίμαχης ταινίας.
Όταν εμποδίστηκαν, συγκρούστηκαν με την Αστυνομία και κατέστρεψαν δημόσια και ιδιωτική περιουσία. Εξέγερση μουσουλμάνων κρατουμένων, έγινε την ίδια μέρα και στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού.
Τα γεγονότα αυτά είτε υποβαθμίστηκαν στο δημόσιο διάλογο, είτε δεν έγιναν καν αντιληπτά.
Οι πράξεις αυτές, δεν αποτελούν άραγε, προϊόν «θρησκευτικού φανατισμού» ή δεν απειλούν την «ελευθερία της έκφρασης;»
Και ποια είναι τα όρια αυτής της ελευθερίας;
«Η ελευθερία του λόγου δεν πρέπει να περιορίζεται σε ιδέες και πληροφορίες ευρείας αποδοχής, αλλά να περιλαμβάνει και αυτές που αντιβαίνουν στις κυρίαρχες αντιλήψεις», τόνισε, επικαλούμενος τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, ο Φώτης Κουβέλης, ηγέτης του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς, που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό. Ο κ. Κουβέλης αναφερόταν στη δίωξη κατά του δημιουργού της ιστοσελίδας «elder Pastitsios».
Όταν κλήθηκε, αντιμέτωπος με την παγκόσμια οργή των μουσουλμάνων ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης Θόρμπγιορν Γιάγκλαντ να σχολιάσει την ταινία. τη χαρακτήρισε «γελοία, ερασιτεχνική και προκατειλημμένη κατά του Ισλάμ» υπογραμμίζοντας παράλληλα, ότι το όλο ζήτημα πρέπει να ειδωθεί και σε συνδυασμό με την προστασία της ελευθερίας της έκφρασης.
«Η ελευθερία της έκφρασης» είπε ο κ. Γιάγκλαντ «δεν συνιστά δικαίωμα χωρίς υποχρεώσεις και πρέπει να ασκείται με υπευθυνότητα. Κατά την προσωπική μου γνώμη, η εν λόγω ταινία αξιοποιείται ήδη για την υποκίνηση του φυλετικού μίσους και την έκρηξη της βίας μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις σε όλο τον κόσμο», κατέληξε.
Θα μπορούσε να γίνει μια καθαρή επιλογή. Είτε η προσβολή του θρησκευτικού συναισθήματος, έχει ένα «βαθιά κυνικό σκοπό» και πρέπει να εμποδίζεται, ακόμη και όταν γίνεται στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης, είτε η ελευθερία αυτή δεν έχει όρια. Ότι ισχύει, θα πρέπει να ισχύει για όλους.
Αντί γι’ αυτό, το ζύγισμα γίνεται, με δύο μέτρα και δυο σταθμά, κι’ αυτό είναι το αποτέλεσμα του πολιτικού στραβισμού, από τον οποίο πάσχουν πολλοί σήμερα στην Ευρώπη, πολιτικοί, διανοούμενοι και μέσα ενημέρωσης.
Είναι πολύ προσεκτικοί, προκειμένου να μην προσβάλουν τις ευαισθησίες των μουσουλμάνων αλλά έτοιμοι να επιδοκιμάσουν, όσους διασύρουν τους χριστιανούς, απονέμοντας μάλιστα και τα εύσημα, «για το θάρρος που επέδειξαν εκφράζοντας τη γνώμη τους».
Εμφανίζονται σαν υποστηρικτές του «κοσμικού» χαρακτήρα της κοινωνίας και του κράτους, αντίπαλοι κάθε φανατισμού, όμως αυτό δε συμβαίνει.
Φανατικοί και άνθρωποι καλής πίστης υπάρχουν σε όλες τις θρησκείες και τα φιλοσοφικά οράματα, των άθεων συμπεριλαμβανομένων.
Επίσης, μια αυθεντικά «κοσμική» πολιτική στάση, οφείλει να είναι γενικά «αντιθεοκρατική» και όχι ειδικά «αντιχριστιανική».
Στο τέλος, και υπό την πίεση των πραγμάτων, θα καταλήξουμε στο αυτονόητο, πως
κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να θρησκεύει ή όχι, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του και η προσβολή αυτών των πεποιθήσεων, δε μπορεί να συνιστά «δικαίωμα» για κάποιους άλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου