ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΜΕΝΟΥΣ ;

Διαβάζουμε κάποιες φορές ακόμη καί σε Χριστιανικά υποτίθεται φόρουμ, διάφορα ερωτήματα καί απορίες γιά τό πού τελικά πάνε αυτοί πού αυτοκτόνησαν. Εντύπωση προκαλεί ότι οί περισσότεροι, γιά να μή πούμε καί όλοι, σε περίπτωση πού καταθέσεις όχι τήν δική σου άποψη αλλά τό τί λένε οί κανόνες τής αρχαίας Εκκλησίας γιά τό θέμα αυτό αρχίζουν να σέ κατηγορούνε ώς άσπλαχνο πού γράφεις γιά Κόλαση καί φοβερά επιτίμια όσων αυτοκτόνησαν ! 

Τούς θέλουνε όλους στόν Παράδεισο καί καλά κάνουνε, αλλά μήπως θα έπρεπε να μελετήσουν καί τό τί ακριβώς λένε καί οί ιεροί κανόνες για το θέμα αυτό πρίν εκφέρουν την δική τους φιλάνθρωπη γνώμη;

Εδώ ξεχνούν, ότι οί Άγιοι πού θέσπισαν τούς κανόνες αυτούς  σκοπίμως καί γιά φιλανθρωπία απαγόρευσαν να διαβάζονται επικήδειες ευχές σε αυτόχειρες, θέλοντας έτσι μ΄ αυτή τήν υμνολογική στέρηση τού πεθαμένου ( πού πήρε τόν θάνατο στά χέρια του καί δεν άφησε τον Θεό όποτε Εκείνος ήθελε να τον πάρει ) νά προσελκύσουν έτσι το έλεος τού Θεού...

 

Πριν χρόνια, παιδιά ακόμα στο Άγιο Όρος, ένας υπέργηρος Ρουμάνος ιερομόναχος φιλοξενούνταν στην Μονή Διονυσίου.

Κάποτε, επάνω στο καραβάκι, με τα σπασμένα Eλληνικά του, προσπαθούσε να μας εξηγήσει τις περιπέτειές του στον ιερό Άθωνα.

Αργότερα, πήγε να γηροκομηθεί στο Μοναστήρι, και μία ημέρα έδωσε άδοξο τέλος στην ζωή του...

Τότε, ένας μαθητής της Αθωνιάδας προσευχήθηκε με το κομβοσχοίνι γιά τον γερο Κ…, έτσι ονομαζόταν.

Την άλλη ημέρα, σχεδόν τρέχοντας, πήγε στο Διονυσίου, γιά να εξομολογηθεί στον άγιο πνευματικό και ηγούμενο της Μονής, τον παπαΧαράλαμπο, από Μπουραζερίτη, Διονυσιάτη.

Είπε λοιπόν το παιδί ότι προσευχήθηκε γιά τον νεκρό, αλλά ταράχτηκε τόσο πολύ, ώστε έπρεπε να εξομολογηθεί γιά να ειρηνεύσει.

Και ο σοφός και άγιος Γέροντας αποφάνθηκε, με την εμπειρία πού είχε, ότι γιά τους αυτόχειρες δεν μπορούμε να προσευχόμαστε.

Και αυτό γιατί οι ίδιοι αρνούνται την αγάπη και την πρόνοια του Θεού γιά το πλάσμα του. Αυτήν την ιστορία θυμήθηκα απόψε, διαβάζοντας τα νέα της πόλη μας.

Αντί να δώσουμε ελεημοσύνη κ να ευχηθούμε ο Θεός να γίνει ίλεως και να μας ελεήσει, σκεφτόμαστε αλλότρια.

Ανεξάρτητα από την σημερινή πράξη της Εκκλησίας, το ότι δηλαδή επιτρέπει την τέλεση πλήρους κηδείας, με τα ελαφρυντικά ψυχικών διαταραχών, η ορθόδοξη θεολογία αποδίδει τις αυτοκτονίες στην εγκατάλειψη της χάριτος του Θεού.

Δηλαδή, ο άνθρωπος, απελπισμένος, δεν εμπιστεύεται πλέον και αρνείται την χάρη του Θεού.

Ως πνευματικός, και με συνέπεια απόλυτη στο τί λέω και γράφω, φοβούμενος το έλεος και την οργή του Θεού, καταθέτω ότι οι περισσότερες ΣΗΜΕΡΑ αυτοκτονίες, αλλά και τα περισσότερα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, οφείλονται στα σαρκικά αμαρτήματα, που δυστυχώς δεν τα προσέχουμε και δεν τα θεωρούμε τραγικά.

Πολλάκις, οι νεκροί βρίσκονται ακρωτηριασμένοι, ή τα κεφάλια τους ή τα χέρια τους, να βρίσκονται σε λάθος θέση.

Είναι τραγικό να χάνουν την ζωή τους άνθρωποι, γιά ελάχιστη σαρκική ηδονή. Μόνον οι δαίμονες μπορούν να χαίρονται από αυτά τα δυστυχήματα.

Προς τους αδελφούς μας, που, όπως και εμείς, είμαστε αμαρτωλοί, κραυγάζουμε και λέμε: Μην απελπίζεστε και μην χάνεται τζάμπα την ζωή σας, αδελφοί μου.

Υπάρχει μετάνοια. Και ο Θεός είναι πολυέλεος και φιλάνθρωπος. Γιά εμάς ήρθε στην γη, και γιά εμάς σταυρώθηκε και αναστήθηκε.

Ελάτε στην Εκκλησία. Σπεύσατε στο πετραχήλι του πνευματικού και ο Θεός θα μας ελεήσει όλους.

Και, επειδή η προσωπική προσευχή γιά τους αυτόχειρες, ενέχει και εγκυμονεί κινδύνους, οι οικείοι ας δίνουν όσο μπορούν ελεημοσύνη. Και ο Θεός είναι μακρόθυμος, φέρελπις, ελεήμων και πολυέλεος..".

Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Ηγουμένου της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βεροίας

Romfea.gr

ΜΕ ΚΗΔΕΙΑ ή ΟΧΙ ; 

Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα, που κινεί πολλούς ενάντια στην Εκκλησία (ακόμη και πιστούς Ορθόδοξους χριστιανούς), είναι η ιδέα της Εκκλησίας ότι οι αδελφοί μας που αυτοκτονούν (αυτόχειρες) δεν πρέπει να κηδεύονται, αλλά να θάβονται χωρίς κηδεία.

Δυστυχώς, δεν ξέρω ούτε μία περίπτωση, που οι εξοργισμένοι κατά της Εκκλησίας άνθρωποι να σκέφτονται πως η ψυχή του αυτόχειρα αδελφού τους χρειάζεται την τελετή της κηδείας μόνο καί μόνο για την ανάπαυσή της, καί πως η κηδεία θα την ωφελήσει στο ταξίδι της προς τον άλλο κόσμο. (Αυτά οί περισσότεροι δεν τα πιστεύουν, σκέπτονται μόνο τα τυπικά για την κηδεία καί τί θα πεί ο κόσμος...)

Αυτό δε φαίνεται να τους απασχολεί καθόλου – ίσως να μην πιστεύουν καν ότι υπάρχει αιώνια ζωή, ή να ισχυρίζονται πως «δεν ξέρουμε» τι υπάρχει μετά το θάνατο, αγνοώντας πως και ο Χριστός έχει πει πολλά γι’ αυτό το θέμα, αλλά και οι άγιοι έχουν καταθέσει τις δικές τους γνώσεις και εμπειρίες, ως ενωμένοι που είναι με τον Τριαδικό Θεό και με όλα τα πλάσματα.

Πάντα η επίθεση ενάντια στους «παπάδες» έχει ως αιτία ότι πληγώνονται οι συγγενείς ή «προσβάλλεται η μνήμη του νεκρού» μπροστά στην κοινωνία – καμιά ανησυχία για τη μεταθανάτια ωφέλειά του. Αυτό όμως φανερώνει επιπολαιότητα και εγωισμό, που μαζί με την επιθετικότητα (που μερικές φορές φτάνει τα όρια της βαρβαρότητας), τους κάνει να χάνουν το δίκιο τους, ακόμη κι αν πιστέψουμε πως έχουν δίκιο.

Ποια είναι όμως η αιτία που η Εκκλησία δεν επιθυμεί να κηδεύονται οι αυτόχειρες;

Είναι αστείο να υποθέτει κάποιος (ακόμη κι αν είναι «άθεος» – και τότε είναι διπλά αστείο) πως ο ένας, ή ο άλλος ιδιώτης αγαπάει περισσότερο το νεκρό φίλο ή συγγενή του απ’ ό,τι τον αγαπούν οι Ορθόδοξοι άγιοι Πατέρες, που έδωσαν τα πάντα για το συνάνθρωπο και που θέσπισαν το τι κάνει η Εκκλησία σε κάθε περίπτωση.

  Ό,τι κάνει η Εκκλησία είναι για το συμφέρον της ψυχής του ανθρώπου (όχι για να μασήσει λεφτά ο παπάς – άλλωστε αν αρνηθεί μια κηδεία… χάνει λεφτά, οπότε κάτι άλλο συμβαίνει) και καλό είναι ο άνθρωπος να το ψάχνει και να ρωτάει, αλλά όχι να παριστάνει πως «επαναστατεί» και «καταγγέλλει» τη δήθεν «σκληρότητα» και «υποκρισία» των παπάδων, νομίζοντας πως τα ξέρει όλα, ενώ στην πραγματικότητα έχει μεσάνυχτα για τα πιο πολλά πνευματικά («θρησκευτικά») θέματα.

Συνήθως προβάλλεται ως αιτία που, αν αυτοκτονήσω (μη γένοιτο), δε θα με κηδέψουν, ότι αρνήθηκα το χριστιανισμό και συνεπώς δε μπορώ να συμμετάσχω σε μια χριστιανική τελετή.

Η ίδια η πράξη της αυτοκτονίας είναι άρνηση του Θεού, αφού είναι πράξη απελπισίας, ενώ ο χριστιανός πάντα ελπίζει. Γι’ αυτό και ο Ιούδας δεν σώθηκε  διότι αυτοκτόνησε από απελπισία βλέποντας το σκοτάδι που τον είχε κυριεύσει…

Αν μετανοούσε, σίγουρα θα είχε σωθεί (ότι ο Ιούδας δεν σώθηκε, το έχει προφητέψει ο ίδιος ο Χριστός στο Ματθ. 26, 24).
Η παραπάνω σκέψη (ότι αυτόχειρας = μη χριστιανός) είναι εύλογη.

Χρησιμεύει όμως καί ως παράδειγμα προς αποφυγήν, για να το βλέπουν οι ζωντανοί και έστω κάποιοι να αποφεύγουν την αυτοκτονία!... Όμως υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό, που τον αυτόχειρα τον αγκαλιάζει ως αδελφό χριστιανό, δεν τον «πετάει έξω» ως αρνησίθρησκο.

Η τελετή της κηδείας λοιπόν, εκτός από προσευχή, είναι και μια απόδοση τιμής στο νεκρό.

Στερώντας η Εκκλησία απ’ αυτή την τιμή τον άνθρωπο που αυτοκτόνησε, προσπαθεί να του δώσει ένα πλεονέκτημα στο ταξίδι της ψυχής του και είναι σαν να λέμε:

«Κύριε, εμείς εδώ όπως βλέπεις δεν τιμάμε τον νεκρό αυτόν, τίμησέ τον σε παρακαλούμε Εσύ και συγχώρησέ τον για την πράξη του αυτή…»

Τού τον στέλνουμε λοιπόν έτσι όπως είναι, άδειο από τιμές, υμνολογίες, και περιποιήσεις,  ώστε να θελήσει ίσως Εκείνος να του ελαφρώσει το φορτίο του σκοταδιού, που έχει μαζέψει μέσα του μ΄ αυτή του την πράξη...

Ελπίζουμε έτσι, ότι τουλάχιστον η κόλαση, που θα ζήσει, θα είναι κάπως ελαφρύτερη από ό,τι θα ήταν κανονικά…

Ας σημειώσουμε εδώ ότι ο αυτόχειρας, γενικά μιλώντας, φοβόμαστε πως πάει για την κόλαση, γιατί πράγματι έχει κλωτσήσει τον Θεό από την καρδιά του. Αν δεν Τον κλωτσούσε, δε θα είχε απελπιστεί.

Αυτή είναι και η αιτία της κόλασης του όπου είναι τόπος χωρίς Θεό. Άλλωστε και ο ίδιος έδιωξε το Θεό από πάνω του…

Έτσι λοιπόν δεν είναι μόνο οί «νομικές αιτίες» της πράξης του, όπως ότι «αρνήθηκε το θείο δώρο της ζωής», ή ότι «διέπραξε φόνο του εαυτού του», ή ότι «δεν πρόλαβε να μετανοήσει» κ.τ.λ.

  Ο άνθρωπος μπαίνει στην κόλαση μόνος του, με αυτά που έχει στην καρδιά του, ενώ η πόρτα του παραδείσου είναι ανοιχτή για όλους.

Βεβαίως αλλάζει το πράγμα όταν ο άνθρωπος πάσχει από ψυχικά προβλήματα τόσο, ώστε να μην έχει τη συναίσθηση των πράξεών του…

Σημειωτέον, ότι δε δίνουμε το όνομά του για μνημόνευση σε Θεία Λειτουργία, ή σε σαρανταλείτουργο, δεδομένου ότι ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης έφαγε χαστούκι από άγγελο μέσα στο Ιερό, όταν μνημόνευε το όνομα ενός αυτόχειρα μέσα στην Ιερά Πρόθεση όπως αναφέρεται και στη βιογραφία του…

( από τόν Ορθόδοξο Τύπο )

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ


Αν έχεις κάποιον δικό σου ή γνωστό σου που αντιμετωπίζει προβλήματα, άρρωστο, απελπισμένο, δυστυχισμένο, βοήθησέ τον πριν είναι αργά. Ένας λόγος αγάπης, μια επίσκεψη ή μια προσευχή μπορεί να σώσουν τη ζωή του και την ψυχή του!
Μπορεί να σώσουν και τη δική σου ψυχή, γιατί όλοι έχουμε ευθύνη όταν ένας άνθρωπος αυτοκτονεί. Ο Θεός να με συγχωρέσει, κι εγώ έχω ευθύνη για άλλους, γνωστούς ή συγγενείς μου, που αυτοκτόνησαν, και εύχομαι να αναπαυθεί η ψυχή τους.

Ο αγιασμένος αγωνιστής π. Σεραφείμ Ρόουζ, πρώην άθεος και μελετητής της ανατολικής φιλοσοφίας και του Ζεν, και τελικά Ορθόδοξος ιερομόναχος και συγγραφέας στα δάση της Καλιφόρνιας, μας προσφέρει μια σημαντική αναφορά, από τη διδασκαλία και τον αγώνα δυο μεγάλων αγίων γυναικών της Ορθόδοξης Ρωσίας.

Η Αγία Αναστασία (Αθανασία) Λονγκάτσεβα, που ασκήτεψε νέα στα ρωσικά δάση και αναδείχτηκε σε μεγάλη δασκάλα της Ορθόδοξης πνευματικότητας, είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο, ο οποίος κρεμάστηκε σε στιγμή μέθης.

  Η Αναστασία, θέλοντας να προσευχηθεί γι’ αυτόν, ζήτησε τη συμβουλή μιας άλλης μεγάλης ασκήτριας, της Αγίας Πελαγίας Ιβάνοβνας, της διά Χριστόν σαλής. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να νηστέψει και να προσευχηθεί για τον αδελφό της, και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλο σου».

Το σαρανταήμερο αυτό, με νηστεία και προσευχή, επαναλήφθηκε τρεις φορές. Κάθε φορά η αγία έβλεπε σε όραμα ένα αιμάτινο βράχο πάνω από μια άβυσσο και πάνω κείτονταν δυο άντρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο Παύλος.

Τη δεύτερη φορά ο Παύλος, ήταν ακόμα αλυσοδεμένος, ενώ την τρίτη φορά δεν ήταν πια στο βράχο. Ο άλλος άντρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ, έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη».

Όταν ανέφερε το όραμά της στην αγία Πελαγία, εκείνη απάντησε: «Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δε μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου» (βλ. π. Σ. Ρόουζ, Η ψυχή μετά το θάνατο – Οι μεταθανάτιες εμπειρίες στο φως της Ορθόδοξης διδασκαλίας, 12η έκδ., Μυριόβιβλος 2008, σελ. 292-293· αναφέρεται και στο Οσία Αθανασία, μτφρ. Πέτρου Μπότση, Αθήνα 1998, σελ. 69-73).

Ο άγιος Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης, που αφιέρωσε τη ζωή του στην υπηρεσία των λεπρών και άλλων βαριά ασθενών, στο νοσοκομείο λοιμωδών νοσημάτων, στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών, και που προσευχόταν στο Χριστό να σώσει «όλους τους καθολικούς και όλους τους προτεστάντες και τους μουσουλμάνους και τους άθεους και τους ανθρώπους απ' όλες τις θρησκείες...», άρχισε να προσεύχεται για τη σωτηρία ενός υπαλλήλου του νοσοκομείου που αυτοκτόνησε (δίνονται πλήρη στοιχεία του, μικρό όνομα Μιχάλης) και τον οποίο έβλεπε για 40 μέρες ν' ανεβαίνει μ' ένα πήδημα στον τρούλο της εκκλησίας και να κατρακυλάει κάτω κάνοντας τούμπες, μετά να ξανανεβαίνει κ.ο.κ.

Και παρακαλούσε το Χριστό λέγοντας: «Να τον πας υποχρεωτικά (=οπωσδήποτε) στον παράδεισο. Δε μπορώ να τον βλέπω άλλο. Κι αυτόν και όλους όσοι θα πεθάνουν μέχρι το τέλος του αιώνος, να τους πας όλους στον παράδεισο» (Σίμωνος Μοναχού, π. Ευμένιος, Ο κρυφός άγιος της εποχής μας, Αθήνα 2010, σελ. 276-278, βλ. & 133-134).

Ίσως, επειδή τους αγίους τους φανταζόμαστε λανθασμένα σαν υπερφυσικά όντα, κάποιος σκεφτεί: "Καλά, και περίμενε ο άγιος αυτός να τρομάξει απ' το όραμα για ν' αρχίσει να προσεύχεται για κείνη την ψυχή;". Όμως ίσως το όραμα να του δόθηκε απ' το Θεό, ακριβώς για ν' αρχίσει να προσεύχεται για κείνη την ψυχή, ώστε να σωθεί!
Δεν αναφέρεται ότι ο Γέροντας έλαβε κάποια πληροφορία για την τύχη του αυτόχειρα. Εύχεστε και γι' αυτόν, αδελφοί.


ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΣΙΚΑ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ


Ο Άγιος γέροντας Παΐσιος κάνει μια συγκλονιστική αναφορά παρακάτω για κάτι παρόμοιο. Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή για όσους αυτοκτονούν, για να κάνη κάτι ο Καλός Θεός και γι’ αυτούς, γιατί δεν ξέρουμε πως έγινε και αυτοκτόνησαν, ούτε σε τι κατάσταση βρέθηκαν την τελευταία στιγμή.

Μπορεί, την ώρα που ξεψυχούσαν, να μετάνιωσαν, να ζήτησαν συγχώρηση από τον Θεό και να έγινε δεκτή η μετάνοιά τους, οπότε την ψυχή τους να την παρέλαβε Άγγελος Κυρίου.

Λέει λοιπόν:

«Είχα ακούσει ότι ένα κοριτσάκι σε ένα χωριό πήγε να βοσκήσει την κατσίκα τους. Την έδεσε στο λιβάδι και πήγε πιο πέρα να παίξη. Ξεχάστηκε όμως στο παιχνίδι και η κατσίκα λύθηκε και έφυγε. Έψαξε, αλλά δεν την βρήκε και γύρισε στο σπίτι χωρίς την κατσίκα. Ο πατέρας του θύμωσε πολύ, το έδειρε και το έδιωξε από το σπίτι. «Να πας να βρης την κατσίκα, του είπε. Αν δεν την βρης, να πας να κρεμαστής».

Ξεκίνησε το ταλαίπωρο να πάη να ψάξη. Βράδιασε και αυτό ακόμη δεν είχε γυρίσει στο σπίτι. Οι γονείς, βλέποντας ότι νύχτωσε, βγήκαν ανήσυχοι να βρουν το παιδί. Έψαξαν και το βρήκαν κρεμασμένο σε ένα δένδρο. Είχε δέσει στον λαιμό του το σχοινί της κατσίκας και κρεμάστηκε στο δένδρο. Το κακόμοιρο είχε φιλότιμο και πήρε κατά γράμμα αυτό που του είπε ο πατέρας του. Το έθαψαν μετά έξω από το κοιμητήρι.

Η Εκκλησία φυσικά καλά έκανε και το έθαψε απ’ έξω, για να φρενάρει όσους αυτοκτονούν για το παραμικρό, αλλά και ο Χριστός καλά θα κάνη, αν το βάλει μέσα στον Παράδεισο.

ΠΗΓΗ:  http://www.kivotoshelp.gr/Pages/kosmosNea.htm#PROSEYXOMASTE