ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ. «Ἡ ἔρημος ἡ διψῶσα, ποὺ μπορεῖ νὰ γεμίσει ἀπὸ τὸν Κύριον, εἶναι ἡ δική μας ὕπαρξις, ἡ δική μας ψυχή. Βάλε τὸν Ἑαυτό Σου μέσα στὶς δικές μας ψυχές, ποὺ εἶναι ξηρὲς καὶ στεγνές»

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου,
«Λόγοι Ἑόρτιοι Μυσταγωγικοί»
Β´ ἔκδ.
ἔκδ. «Ἴνδικτος», Ἀθῆναι 2014, σελ. 28-30

.         «Φωνὴ κυρίου», λέγει ἕνα τροπάριο, «ἐπὶ τῶν ὑδάτων». Ὁ Κύριος ἦλθε ἐπὶ ὑδάτων πολλῶν. «Φωνὴ Κυρίου ἐπὶ τῶν ὑδάτων» ἀκούγεται στὸν Ἰορδάνη, ἐπάνω στὰ σύννεφα, πέρα στὸ στερέωμα, ὁπουδήποτε ὑπάρχει ὕδωρ. Ὁ Κύριος «ἐφάνη ἁγίασε τὰ ὕδατα». Ὅπου εἶναι ὕδατα, ἐκεῖ ἔρχεται ὁ Χριστός, γιὰ νὰ τὰ ἁγιάση. Μήπως δὲν ἔρχεται ὁ Κύριος καὶ στὰ ὕδατα τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν, γιὰ νὰ βροντήση καί, μὲ τὸν συσσεισμὸ αὐτό, νὰ κάνη καὶ ἐμᾶς νὰ τρομάξωμε καί, ὅπως ἐστράφη ὀπίσω ὁ Ἰορδάνης, νὰ στραφοῦν πίσω καὶ τὰ παραπτώματά μας, τὰ ἁμαρτήματα, τὰ ἀνομήματα, οἱ λογισμοὶ καὶ τὰ πάθη μας; Ὕδατα, στὰ ὁποῖα ἔρχεται νὰ περιπατήση ὁ Κύριος, δὲν εἶναι οἱ σκέψεις μας οἱ ὄμορφες καὶ οἱ πνευματικές; Δὲν ἔρχεται γιὰ νὰ τὶς ἁγιάσει; Ὕδατα πολλὰ δὲν εἶναι οἱ ἀγῶνες μας, οἱ ἀγρυπνίες μας, δὲν εἶναι ὅλες ἐκεῖνες οἱ προβολὲς καὶ οἱ ἀνατάσεις τῆς ψυχῆς μας πρὸς τὸν Κύριον; Δὲν εἶναι τὰ κυκλώματα γύρω ἀπὸ τὸ θυσιαστήριο ἡμέρα καὶ νύχτα; Ἔρχεται ὁ Κύριος, νὰ ἁγιάσει κι αὐτά. Ὅ,τι βρίσκει ἐντός μας, ὅ,τι μᾶς πλημμυρίζει, ὅπως τὰ ὕδατα, τὰ ἁγιάζει, τὸ κάνει δικό του, τὸ γεμίζει μὲ τὴ δική του παρουσία.
.               Μία ἀπὸ τὶς προφητεῖες τῶν Θεοφανείων λέγει: «Εὐφράνθητι ἔρημος διψῶσα». Ἔρημος διψῶσα, ἔλα νὰ εὐφρανθῆς, διότι θὰ ἀποκτήσης τόσο νερό, ὥστε θὰ γίνης πηγή, κατακλυσμός. «Ἔρημος διψῶσα» εἶναι ἡ στεγνὴ γῆ, ἡ κατάξερη, ἡ γῆ ποὺ τῆς λείπει παντελῶς ἡ ἰκμάδα καὶ ἡ δύναμις, τῆς λείπει ὁ Θεός. Αὐτὴ ἡ ἔρημος ἡ διψῶσα, ποὺ μπορεῖ νὰ γεμίση ἀπὸ τὸν Κύριον, εἶναι ἡ δική μας ὕπαρξις, ἡ δική μας ψυχή, τὰ δικά μας φτωχὰ λόγια καὶ ὄνειρα, οἱ δικοί μας μηδαμινοὶ ἀγῶνες, τὰ ψεύτικα ἐπιτεύγματά μας, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἐλάχιστες ἐκδηλώσεις τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Γι᾽ αὐτὸ ὁ μελωδὸς ἀπευθυνόμενος στὸν Χριστὸ τοῦ λέγει: «Οἴκισον ψυχαῖς ἡμετέραις σαυτόν, φιλάνθρωπε» [Μεγάλαι Ὧραι Θεοφανείων, δοξαστικὸν Τρίτης Ὥρας]. Κατοίκισε τὸν ἑαυτό σου, βάλε τὸν ἑαυτό σου μέσα στὶς δικές μας ψυχές, ποὺ εἶναι ξηρὲς καὶ στεγνές, γιατί ζοῦν χωρὶς ἐσένα· γίνει τὸ νερὸ ποὺ θὰ τὶς ποτίση, γιὰ νὰ μὴν εἶναι ποτὲ πιὰ διψασμένες.
.                 Ἀλλὰ δὲν τὸ κάνει αὐτὸ ὁ Θεός, ὅταν ἐμεῖς τοῦ κλείνωμε ὅλες τὶς «ὀπὲς» καὶ δὲν μπορεῖ νὰ περάση, ὅταν τὰ μάτια μας, τὸ στόμα μας, ἡ μύτη μας καὶ τὰ αὐτιά μας εἶναι ἀνοιχτὰ σὲ χίλια δυὸ πράγματα, καὶ μόνον Ἐκεῖνον ξεχνοῦν, καὶ τὸν θυμοῦνται πιθανὸν κάποιες στιγμὲς στὸν Κανόνα ἢ στὴν ἀκολουθία. Ὅμως, Θεέ μου, «Οἴκισον σαυτόν», κατοίκησε ἐντός μας. Ὅσο κι ἂν σὲ περιορίζομαι ἐμεῖς, ὅσο καὶ ἂν σὲ ἐμποδίζουμε, ὅσο καὶ ἂν σὲ ἐξαναγκάζουμε, μὲ τὶς ἀποστάσεις ποὺ δημιουργοῦμε ἀπὸ Σένα – μὲ τοὺς λογισμούς μας, μὲ τὸν χαρακτῆρα μας, μὲ τὸ κλείσιμο τῶν πνευματικῶν καὶ ψυχικῶν μας ὀφθαλμῶν–, ἐσὺ καταδέξου νὰ μπῆς, παραβιάζοντας τὶς κλεισμένες «θύρες», καταργώντας τὴν ἀπόστασι.
.           Τὸ κάνει αὐτὸ ὁ Θεός. Τὸ βλέπω καὶ ἐγώ, τὸ νιώθετε κι ἐσεῖς. Ὁ Κύριος σπρώχνει τὶς «πύλες» τῆς βουλήσεώς μας, τῶν ἐπιθυμιῶν μας, γιὰ νὰ ἀνοίξουν, ὥστε νὰ μπορῆ νὰ μπῆ. Τὸ κάνει ὁ Θεός. Ἂς κάνωμε κι ἐμεῖς ὅ,τι μποροῦμε. Ἀνεώχθησαν οἱ οὐρανοί. Ἂς προσπαθοῦμε καὶ ἐμεῖς, ὥστε νὰ ἀνοίγουν οἱ οὐρανοὶ μπροστά μας, καὶ νὰ μᾶς κατακλύζη τὸ ὕδωρ τὸ οὐράνιο, τὸ ὕδωρ τὸ «ἁλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον».

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ