Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ καὶ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ (Δ. Νατσιός)

 

Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ καὶ ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ (Δ. Νατσιός)

Ἡ πονεμένη καὶ ἀπροσκύνητη Ρωμιοσύνη

Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

.               Ἔγραφε ἡ τότε ἐφημερίδα Νέα Ἡμέρα στὶς 21.1.1913 γιὰ τὸν ἡρωικὸ θάνατο τοῦ ἀνθυπολοχαγοῦ Ἰωάννη Μαυροδήμου: «Μοῦ διηγήθηκαν σήμερα μερικὰς λεπτομερείας τοῦ θανάτου τοῦ ἀνθυπολοχαγοῦ Μαυροδήμου. Μοιάζει μὲ ποίημα. Οἱ Μαυροδημαῖοι εἶναι μία παλαιὰ στρατιωτικὴ οἰκογένεια τῆς Ἑλλάδος. Εἰς κάθε πόλεμον σκοτώνεται κι ἀπὸ ἕνας Μαυροδῆμος. Στὸ Εἰκοσιένα, στὸ ᾽86, στὸ ᾽97… Ὁ ἀνθυπολοχαγὸς Μαυροδῆμος μόλις εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὸ στρατιωτικὸν σχολεῖον. Τὴν ἡμέρα ποὺ ὁ λόχος του ἐπρόκειτο νὰ λάβει μέρος εἰς τὴν μάχην, ἐσηκώθη πρωί, ἐξυρίσθη, ἐκτενίσθη, διέταξε καὶ τοῦ ἔφεραν τὴν καλή του στολή, τὶς καινούργιες του τὶς μπότες, τὰ ἄσπρα του γάντια, τέλος στολίστηκε σὰν γαμπρός, ἐτράβηξε τὸ σπαθὶ καὶεἶπε στοὺς ἄνδρας του: ἐμπρὸς παιδιά… Καὶ σκοτώθηκε ἀπὸ τοὺς πρώτους». (Ἐφημερίδα Νέα Ἡμέρα στὶς 21.1.1913).  Εἶναι ὁ πρῶτος πεσὼν ἀξιωματικὸς τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ, στὶς 6 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912, στοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους. Τέτοιες ἱστορίες ἀνήκουν στὸ Συναξάρι τοῦ Γένους. Εἶναι οἱ ἄγνωστοι ἥρωες, τὰ πολυτίμητα εἰκονίσματα τοῦ ἔθνους μας…
.               Τὸ διάβασα στοὺς μαθητές μου. Αὐτὸ τὸ μικρό, λακωνικὸ γιὰ τόσο μεγάλη θυσία ἀφιέρωμά της τότε ἐφημερίδας. Θυμήθηκα μία ξεχασμένη παιδαγωγικὴ ἀρχή. «Ὁ διδάσκων δὶς διδάσκεται». Σὲ τέτοια κείμενα καθρεφτιζόμαστε πρῶτα ἐμεῖς, ποὺ τὰ προσφέρουμε στὰ παιδιά. Σηκώθηκε, στολίστηκε σὰν γαμπρὸς γιὰ νὰ πάει, ποῦ; Στὴν μάχη, στὸν ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος γάμο του. Στὶς χαρὲς τῆς νύμφης του πατρίδας Ἑλλάδας. Καὶ θυσιάστηκε, ἔδωσε τὸ αἷμα του γι’ αὐτήν, τόσο τὴν ἀγαποῦσε.
.               Καὶ τὰ παιδιὰ ἄκουγαν μὲ συγκίνηση. Μὲ χαρμολύπη. Ὑπερηφάνεια γιὰ τὴν ἀνδρεία καὶ τὴν λεβεντιά. Λύπη γιὰ τὴν νιότη του. Αὐτὸ θέλουμε.  Αὐτὴ εἶναι ἡ πατρίδα. Μὲ τὰ «πάθια καὶ τοὺς καημούς της» (Παπαδιαμάντης) καὶ μὲ τὶς τρανὲς χαρές της, τὶς ἀναστάσιμες ἡμέρες τῆς ἱστορίας της. Τὶς Θερμοπύλες τοῦ Λεωνίδα, τὴν Πύλη τοῦ Ρωμανοῦ μὲ τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, τὸ Μανιάκι μὲ τὸν ἀρχιμανδρίτη Παπαφλέσσα, τὴν Στάτιστα τοῦ Παύλου Μελᾶ, τὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας τοῦ Μαχαιρᾶ μὲ τὸν Γρηγόρη Αὐξεντίου. Μοσχοβολοῦν λευτεριὰ αὐτοὶ οἱ τόποι μὲ τὴν θυσία τους … ὅπως οἱ μάρτυρες καὶ οἱ ἅγιοι τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας ἁγιάζουν τὰ χώματα μὲ τὸ αἷμα τους καὶ τὸν ἱδρώτα τῶν ἀσκητικῶν ἀγώνων τους.
.               Ἀναστάσιμη ἡμέρα, Πασχαλιά, ἦταν γιὰ τοὺς σκλάβους Μακεδόνες, ἡ ἡμέρα ποὺ πατοῦσε ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς τὴν αἱματοβαμμένη γῆ τους. (Καὶ ἦρθε ἡ σταύρωσή της, ὅταν ἄθλιοι προδότες, ποὺ καμαρώνουν ἀκόμη στὰ ἑδώλια, ὄχι τοῦ δικαστηρίου, ἀλλὰ τῆς Βουλῆς, τὴν ξεπούλησαν γιὰ μία γραβάτα).
.               Διαβάζω καὶ πάλι ἀπὸ τὰ ἡρωικά μας συναξάρια τοῦτα τὰ σπουδαῖα: «Ὅταν ὁ στρατός μας μπῆκε στὰ Σέρβια Κοζάνης ἐλευθερωτὴς τὸ 1912, στὶς 10 Ὀκτωβρίου, βρῆκε σφαγμένους ἀπὸ τοὺς Τούρκους τοὺς 115 προκρίτους τῆς πόλης, ποὺ τοὺς εἶχαν κρατήσει ὡς ὁμήρους. Τὴν ἄλλη μέρα γινόταν μνημόσυνο τῶν μαρτύρων αὐτῶν σὲ πάνδημη συγκέντρωση λαοῦ καὶ στρατοῦ. Ὁ παπὰς ἄρχισε νὰ ἀπαγγέλλει τὴν ἐπιμνημόσυνον ἀκολουθίαν, ὅταν μία βροντερὴ φωνὴ ἀκούσθηκε:
Στάσου, παπά!!
Ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Σπύρου Ματσούκα, ἰδρυτοῦ τοῦ Λευκοῦ Σταυροῦ. Καὶ τὸ αὐτοσχέδιον τραγούδι ποὺ ἔκαμε τὸν παπὰ νὰ σιγήση καὶ 3.500 στρατιώτας καὶ ἄλλους τόσους πολίτας νὰ γονατίσουν καὶ νὰ ἀναλυθοῦν εἰς δάκρυα, ἔλεγε:

Ξυπνᾶτε ἀπὸ τὰ μνήματα, ἀδικοσκοτωμένοι.
Νὰ ἰδῆτε τὴν Πατρίδα σας, ἐλευθερωμένη.
Ξυπνᾶτε κι ἀναστήσαμε, δὲν εἶστε πιὰ ραγιάδες.
Ξυπνᾶτε κι ἦρθε Πασχαλιά, χαθῆκαν οἱ ἀγάδες».
(Βασίλη Περσείδη, Τὸ ἐθνικό μας τραγούδι, σελ.33, Ἀθήνα 1983).
.               Ὡραῖα μαθήματα πατριδογνωσίας, διδάσκουν στὰ παιδιὰ ὅτι ἔχουμε ἱστορικὰ δικαιώματα πάνω στὰ χώματα καὶ στὰ κύματα τῶν θαλασσῶν μας, ποὺ μὲ τόσες θυσίες οἱ πρόγονοί μας ἀπελευθέρωσαν. «Ὅση γῆ περιαγκαλιάζει ὁ εὔμορφος αἰθέρας μας εἶναι ἡ ἀγαπητή  μας πατρίδα», ὅπως εἶπε ὁ Γεώργιος Τερτσέτης στὴν περίφημη ἀπολογία του.
.                   Καμαρώνει καὶ κλασαυχενίζεται τὸ «ὑπουργεῖο Ὑπνοπαιδείας», ὅπως εὐφυῶς τὸ ἀποκαλοῦσε ὁ μακαριστός, σπουδαῖος Σαράντος Καργάκος, διότι φέτος καθιέρωσε τὴν ἑξῆς μεγαλειώδη, παγκοσμίου ἐμβέλειας καινοτομία: Διεύρυνε τὸ ὁλοήμερο σχολεῖο, μέχρι τὶς 5:30. Μία προαιρετικὴ ὥρα παραπάνω καὶ αὐτὸ θεωρεῖται «τομή», περίπου ἀπογείωση τῆς Παιδείας. Τί νὰ πεῖ κανείς; Καλῶς εἰπώθηκε πὼς «ὅταν ὁ ἥλιος τοῦ πολιτισμοῦ εἶναι χαμηλὰ στὸν ὁρίζοντα… ἀκόμα καὶ οἱ νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές».
.               Ἂν θέλουμε νὰ ἐπιβιώσουμε στὴν παρανοϊκὴ ἐποχή μας, ἀπαιτεῖται μέσα ἀπὸ τὶς σχολικὲς αἴθουσες νὰ ἀρχίσει ἡ ἀνάταση. Νὰ προβάλουμε στοὺς μαθητές μας τὴν πονεμένη καὶ ἀπροσκύνητη Ρωμιοσύνη. Πρὶν ἀπὸ 110 χρόνια, τὸ 1912, τέτοιες ἡμέρες τὸ Γένος ἑνωμένο κατατρόπωνε «καὶ νύχτα καὶ μέρα» τοὺς Τούρκους στὶς ἀετοφωλιὲς τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Ἠπείρου. Ἐνῶ τὸ ἀήττητο ναυτικό μας ἔστελνε στὸν πάτο τοῦ Αἰγαίου τοὺς Τούρκους, γιὰ νὰ γνωρίσουν καὶ «νὰ γευτοῦν» τὰ γαλανὰ νερά του. Παραθέτω ἐπιστολὴ μαχητὴ τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων, ἡ ὁποία περιεχόταν στὰ παλιὰ βιβλία Γλώσσας, τότε ποὺ ἦταν ὄντως Παιδεία καὶ ὄχι παιδομάζωμα…
.             «Ἀδελφέ, μοῦ γράφεις ἂν ὑποφέρω. Οἱ κόποι καὶ τὰ βάσανα δὲν ἔχουν καμμία σημασία γιά μᾶς. Ἐλησμονήσαμε ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι. Καὶ τὸ σπουδαιότερο, ὅτι μᾶς ἐλησμόνησε καὶ ἡ φύσις, ἡ ὁποία ἐκουράσθηκε νὰ μᾶς πειράζη μὲ τὶς ἀρρώστιες της. Ὁ βίος ἐδῶ εἶναι εὐχάριστος. Μόνον ἡ ἰδέα, ὅτι μᾶς ἀπειλοῦν οἱ γείτονες, μᾶς ἔχει σκυλιάσει ὅλους. Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε γι’ αὐτοῦ πλέον. Ἐδῶ εἶναι ἡ θέσις μας καὶ ὁ τάφος μας. Τὰ μέρη αὐτὰ εἶναι πληρωμένα μὲ αἷμα. Κάθε βουνὸ καὶ κάμπος εἶναι στολισμένα μὲ σταυρούς. Κοιμῶνται ἐκεῖ οἱ σύντροφοί μας. Ἂς μὴν ἀνησυχῆ κανείς. Ὅσο εἶναι ἐδῶ ὁ στρατός, ἡ μεγάλη Ἑλλὰς θὰ εἶναι ἀπρόσβλητη. Ἐμάθαμε πλέον τὸ μυστικό τῆς νίκης. Ἔχομε τὸ μονοπώλιο τῆς παλληκαριᾶς. Ἂς τὸ μάθουν ὅλοι αὐτό.
-Τί δουλειὰ κάνεις;
-Πολεμῶ, ἀπαντᾶ ὁ ἐρωτώμενος στρατιώτης.
Σὲ φιλῶ, ὁ ἀδελφός σου». 

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ