ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΙΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΥΤΕΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ; (Δ. Νατσιός)

 

ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΙΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΥΤΕΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΘΥΜΙΑΣΕΙΣ; (Δ. Νατσιός)

῝Ως πότε θὰ πιάνουμε τὶς μύτες μας
ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις;

Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

.                Ἀρκεῖ νὰ παρακολουθήσεις ἢ νὰ διαβάσεις ἕνα δελτίο εἰδήσεων στὰ ἀφηνιασμένα Μέσα Μαζικῆς Ἐκχαυνώσεως (ΜΜΕ) καὶ νὰ μαυρίσει ἡ ψυχή σου, νὰ ἀπελπιστεῖς, νὰ τρομοκρατηθεῖς. Πρώτη ὕλη τους ἡ βία, τὸ ἔγκλημα, ὁ βόρβορος τῶν πάσης φύσεως  διαστροφῶν. Ἀνοίγει ἡ καταπακτὴ καὶ εἰσπνέεις τὶς ἀναθυμιάσεις τοῦκοινωνικοῦ ὑπονόμου.
.                Πρώτη εἴδηση, τὰ ἀνισόρροπα καθάρματα, οἱ κτηνωδίες τῶν παιδοβιαστῶν. Καὶ πάντοτε οἱ χιλιοειπωμένες  καὶ ἀφόρητες κοινοτοπίες. Πέσαμε ἀπὸ τὰ σύννεφα -τὸ γνωστὸ «βρέχει ἀνθρώπους» – «ἦταν ἄνθρωπος τῆς διπλανῆς πόρτας» καὶ λοιπὲς ἀνοησίες.
.                Δεύτερη εἴδηση, καὶ πάλι παιδοβιαστής, ποὺ «ψαρεύει»  μικρὰ παιδιά, τέρατα δαιμονικά, ἀκροβολισμένα στὰ σκοτάδια τοῦ διαδικτύου, λύκοι ὠρυόμενοι, ἕτοιμοι νὰ κατασπαράξουν δροσερὲς ψυχὲς καὶ ζωές.
.                Τέταρτη, Πέμπτη… εἴδηση ἐγκλήματα, φόνοι, βιασμοί, ληστεῖες, ἀπάτες, ἀνομίες… ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα. Καὶ τὸ κοινὸ – θεατές, ἀκροατὲς ἀναγνῶστες– ὑποκύπτει μοιρολατρικὰ στὴν φορὰ τῶν πραγμάτων, στὸ «τίποτε πιὰ δὲν μὲ ἐκπλήσσει» καὶ ἀποχαυνωμένο, «παιδαγωγεῖται» στὴν εὐτέλεια, ἀπολαμβάνοντας, πολλὲς φορές, τὰδιαδραματιζόμενα καὶ ἀνυπομονώντας γιὰ τὴν συνέχεια. Ὁ σκοπός, ἀνεπαισθήτως, ἐπιτυγχάνεται. Ἀνοχή, μοιρολατρία, «νὰ μάθουμε νὰ ζοῦμε μὲ τὸν κίνδυνο», εἶναι φυσιολογικὴ ἐξέλιξη, κλειδωθεῖτε μέσα, μὲ τὴν τηλεόραση καὶ τὸ ψυγεῖο ἀγκαλιά».  (Ἕνα εὐφυὲς ρητὸ λέει: «Ἂν θέλεις νὰ δεῖς τὴν Ἑλλάδα τοῦ μέλλοντος ἐπισκέψου τὴν σημερινὴ Ἀμερική». Διαφωνεῖ κάποιος; Στὶς ΗΠΑ διαβάζαμε ἢ βλέπαμε στὶς κινηματογραφικὲς ταινίες, γιὰ ἀπροσπέλαστα «γκέτο» λόγῳ ἐγκληματικότητας, γιὰ μαζικές, κατὰ συρροήν», δολοφονίες, γιὰ ἐγκλήματα σὲ «πολυσύχναστα μέρη», σκηνὲς «φαρουέστ», ἄγριας Δύσεως. Μόνο ποὺ τώρα φτάσαμε κι ἐμεῖς σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Τὸ ρητὸ πλέον δὲν ἰσχύει).
.                Τὸ κρίσιμο ὅμως ἐρώτημα εἶναι τὸ γιατί μεταβάλλεται ἡ πατρίδα σὲ «παράδεισο» τοῦ ἐγκλήματος; Γιατί τέτοια καὶ τόσα ἐγκλήματα πού, κατὰ τὴν τρέχουσα καὶ πάλι κοινοτοπία, ἀφήνουν «ἄφωνη τὴν Κοινὴ Γνώμη»;
.                  Ἐν πρώτοις, εἰσαγωγικά, θὰ παραθέσω ἕναν μύθο. Εἶναι ὁ περίφημος μύθος ποὺ ἀναφέρει ὁ Πλάτων στὸν «Πρωταγόρα». Ἐκεῖ διαβάζουμε πώς, ὅταν ὁ Δίας ἔφτιαξε τὸν κόσμο, προίκισε τὰ ζῶα μὲ διάφορα χαρακτηριστικὰ(φτερά, νύχια, δύναμη, ταχύτητα). Ὅμως τὸν ἄνθρωπο τὸν ἄφησε ἀνεφοδίαστο (κυρίως χωρὶς τὴν πολιτικὴ τέχνη, τὴν ἱκανότητα συμβίωσης). Οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἐξοντώνονταν ἀπὸ τὰ θηρία. Τότε ὁ Ζεύς, ἐπειδὴ φοβήθηκε γιὰ τὸ γένος μας μὴν ξεκληριστεῖ, στέλνει τὸν Ἑρμῆ νὰ φέρει στοὺς ἀνθρώπους τὴν Αἰδὼ καὶ τὴν Δίκη (τὴν ντροπὴ καὶ τὴν δικαιοσύνη). Ἔτσι θὰ διακανονιζόταν ἡ ἁρμονία τῶν σχέσεων στὶς πολιτεῖες. Τὸν ρώτησε ὁ Ἑρμῆς, μὲ ποιὸ τρόπο νὰ τὶς κατανείμει. Σὲ λίγους, ὅπως σὲ ἄλλες τέχνες, ἢ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους; «Σὲ ὅλους νὰ τὶς μοιράσεις», λέει ὁ Δίας, «καὶ ὅλοι ἂς μετέχουν σ’ αὐτὰ τὰ δύο… Καὶ βάλε νόμο, ἀπὸ ἐμένα διαταγμένο, ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ μετέχει στὴν Αἰδὼ καὶ στὴν Δίκη νὰ τὸν σκοτώνουν ὡς ἀρρώστια τῆς πόλης». («Καὶ νόμον θὲς παρ’ ἐμοῦ, τὸν μὴ δυνάμενον αἰδοῦς καὶ δίκης μετέχειν, κτείνειν ὡς νόσον τῆς πόλεως», Πρωταγόρας ΧΙΙ). Ὁ πλατωνικὸς μύθος εἶναι σαφής. Οι ἀναιδεῖς, οἱἀδιάντροποι καὶ οἱ ἄδικοι εἶναι νόσοι μίας κοινωνίας καὶ πρέπει νὰ «σκοτώνονται», δηλαδὴ νὰ τιμωροῦνται αὐστηρότατα καὶ ὄχι μὲ νόμους τύπου Παρασκευόπουλου καὶ τῆς σάπιας πολιτείας. (Οἱ δύο, δηλαδή, «ἠθικοὶ αὐτουργοὶ» τῶν ἐγκλημάτων).
Γιατί, λοιπόν, τὰ τόσα ἐγκλήματα;
Πρῶτον: Ἀρχὴ καὶ ρίζας τῆς ἐγκληματικότητας εἶναι ἡ ἀτιμωρησία καὶ ἂς ἀφήσουμε τὰ σαλιαρίσματα περὶ δικαίου ἐπιείκειας καὶτεκμήρια ἀθωότητας καὶ τὶς ἀερόπλαστες διακηρύξεις, τὶς «χαζομάρες» περὶ ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, σωφρονισμοῦ καὶλοιπὲς ἠχηρὲς ἀνοησίες. (Δὲν εἶμαι νομικὸς καὶ ζητῶ συγγνώμη γιὰ τὴν ὁρολογία). Αὐτὸ τὸ κατανοοῦν ὅλοι τους καὶδὲν ἔχει καμμιὰ ἀξία νὰ παραθέσω, τὸ πόσα ἐγκλήματα, φρικαλέα καὶ ἀποτρόπαια, ἔγιναν ἀπὸ «εὐεργετημένους» ἀπὸτὴν θεσμοθετημένη ἀτιμωρησία. Τί σκέφτεται ὁ ἁπλὸς κόσμος; Ἂν σάπιζαν στὴν φυλακή, ἔβγαιναν μόνο στὸ φέρετρο, οἱποικιλώνυμοι φονιάδες, τὰ κτήνη ποὺ βιάζουν, οἱ παιδοβιαστές, οἱ ναρκέμποροι, θὰ τολμοῦσαν μὲ περισσὴ εὐκολία κάποιοι νὰ ἐγκληματίσουν;  Ὁ 63χρονος, καὶ  ὁ κάθε κακόχρονος, ποὺ ἀποφυλακίστηκε καὶ κατέστρεψε παιδιά, τί ἐκμεταλλεύτηκε; Ἂν ἤξεραν, οἱ κτηνώδεις ὅτι θὰ βγοῦν ἀπὸ τὴ φυλακή, πηγαίνοντας, ὄχι στὸ σπίτι, ἀλλὰ στὸνεκροταφεῖο, ὅπου θὰ βρεῖ ἡ κτηνωδία τὴν τελευταία της κατοικία, θὰ συνέβαινε; (Καὶ γράφω γιὰ ἀνθρώπους ποὺ δὲν δείχνουν καὶ καμμιὰ μεταμέλεια γιὰ τὶς πράξεις τους. Οὔτε ἴχνος ἐνοχῆς).
Δεύτερον: Γιατί, ἡ φερόμενη ὡς κυβέρνηση, δὲν νομοθετεῖ τὴν ἰσόβια κυριολεκτικὰ κάθειρξη; Τὸ «εὐρωπαϊκὸκεκτημένο» φταίει; Κάποτε ὁ Μακρυγιάννης, ὅταν ὁ Γκούρας ἤθελε καπετανιλίκια καὶ πρωτοκαθεδρίες, τοῦ εἶπε: «Νὰτὴν χέσω τέτοια λευτεριά, ὅπου θὰ κάνω ἐσένα πασιά!!». Τὸ υἱοθετῶ, βάζοντας στὴν θέση τοῦ Γκούρα, τὴν Εὐρώπη.  Ἀπὸ τὴν μία ἡ Σκύλλα τῆς ἐπερχόμενης τραγωδίας λόγῳ τοῦ ἐνεργειακοῦ ἀρμαγεδώνα ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ Χάρυβδη τῆς ἐγκληματικότητας καὶ στὴν μέση ὁ παραιτημένος καὶ κατατρομοκρατημένος πολίτης, ὁ θολωμένος ἰδιώτης.
Τρίτον: Ἡ ἀτιμωρησία καὶ ἡ ἀναίδεια, ξεκινοῦν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων, ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας. Θὰ πῶ κάτι πολὺ ἁπλό. Βρίζουν, βωμολοχοῦν κάποιοι μαθητές  στὸ διάλειμμα. (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο). Τοὺς ἀκούει ὁ δάσκαλος ἢ ὁκαθηγητής. Καὶ ρωτῶ τὴν ὑπουργὸ Παιδείας, ποὺ ὁ καημός της εἶναι ἡ εἰσαγωγὴ τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης καὶτῆς «διαφορετικότητας» ἀπὸ τὸ νηπιαγωγεῖο κιόλας, γιὰ νὰ μαγαριστεῖ καὶ ἡ τελευταία Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, ἡοἰκογένεια. Πῶς ἀντιδρᾶ ὁ ἐκπαιδευτικός; Τί μπορεῖ νὰ κάνει; Ὡς δάσκαλος μάχιμος ἀπαντῶ. Τίποτε ἀπολύτως. Οἱπερισσότεροι κάνουν ὅτι δὲν ἀκοῦν, δὲν βλέπουν καὶ δὲν καταλαβαίνουν. Μήπως κάνω λάθος; Ὄχι. “Νὰ μπλέξουμε μὲκανένα παλαβὸ γονέα”;
.                  Νὰ κλείσω μὲ μία παραίνεση, διδάσκω σὲ παιδιὰ Ϛ´ Δημοτικοῦ καὶ τοὺς τὰ λέω. Κι ἂν κάνω λάθος, ἂς μὲδιορθώσουν.  Ἕνας σοφὸς ἔλεγε ὅτι ἄκουσε μία μάνα νὰ λέει στὴν κόρη της: «Ἄκουσε, κόρη μου, ἐγὼ σὰν μεγαλύτερη θὰ πεθάνω καὶ οἱ μέρες ποὺ ἔρχονται εἶναι πολὺ δύσκολες.  Δὲν θὰ ξέρετε ποιὸ εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιὸ τὸ κακό, θὰξεχαστεῖ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Ἂν λοιπὸν ἔλθει μία περίοδος τέτοια, τῆς λέει, καὶ δεῖς ὅτι δὲν ὑπάρχει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἔτσι δὲν θὰ ξέρετε τί νὰ κάνετε, τότε νὰ κοιτᾶς τί κάνει ὁ κόσμος κι ἐσὺ νὰ κάνεις τὸ ἀντίθετο. Καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο».

Δημήτρης Νατσιὸς
δάσκαλος-Κιλκὶς 

ΠΗΓΗ:  ΚΛΙΚ