Λίγες γραμμές για τον Ιορδανό μετανάστη
Η Ιστορία, λένε οι ιστορικοί, γράφεται μακριά από συναισθηματισμούς και συγκινήσεις. Είναι αναγκαία η χρονική απόσταση ώστε να δει κανείς με καθαρό μάτι τα γεγονότα, τις πράξεις, τις συμπεριφορές. Και ανεπηρέαστος να κρίνει.
Κατά μια άλλη εκδοχή την Ιστορία την γνωρίζουν καλύτερα εκείνοι που την ζουν και έχουν άμεση γνώση των πραγμάτων, χωρίς την μεσολάβηση και την αξιολογική κρίση του ιστορικού ερευνητή.
Στην περίπτωση του Άμπετ Χασμάν δεν χρειάζεται να περιμένουμε να κατακαθίσει η ιστορική σκόνη για να κρίνουμε το έργο και την εν γένει στάση ζωής του. Δεν χρειάζεται καμία επιστημονική κρησάρα και καμία Επιτροπή Σοφών για να πιστοποιήσει το μεγαλείο ψυχής ενός Ανθρώπου (με Α κεφαλαίο) που «έφυγε σε μια εποχή που ψάχνουμε για ανθρώπους», όπως είπε στον επικήδειο λόγο του την Τρίτη ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος.
Δεν θα επαναλάβουμε εδώ όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν τις τελευταίες ημέρες για το ανάστημα του Ιορδανού μετανάστη, ούτε θα μιλήσουμε για την γενναιοδωρία, την δοτικότητα του, την βοήθεια που προσέφερε σε χιλιάδες ζευγάρια της πόλης και σε χιλιάδες φτωχές οικογένειες. Δεν χρειαζόταν κανείς να ζητήσει βοήθεια απ’ τον Άμπετ. Την προσέφερε απλόχερα ο ίδιος ακόμα και στην υποψία ότι κάποιος βρισκόταν σε ανάγκη.
Ο Ιορδανός μετανάστης… Γυρίστε τον χρόνο πίσω. Σκεφτείτε πόσες προκαταλήψεις, πόσες ξενοφοβικές συμπεριφορές, τι είδους υφέρποντα ρατσισμό χρειάστηκε να πολεμήσει ο Άνθρωπος αυτός έως ότου καταξιωθεί ως γιατρός και επιστήμονας και αργότερα ως δημοτικός σύμβουλος και Αντιδήμαρχος. Μέχρι να γίνει ο αγαπημένος μας «ξένος», όπως έγραψε η «Πελοπόννησος». Εδώ, ισχύει το αντίθετο. Έπρεπε να ζητήσεις απ’ τον Άμπετ να σου μιλήσει για τα πρώτα δύσκολα χρόνια του στην Ελλάδα καθώς ποτέ από μόνος του δεν θ’ άνοιγε κουβέντα.
Οι κοινωνιοψυχολόγοι λένε ότι όταν βρίσκεσαι σε ξένο τόπο μπαίνουν αμέσως σε λειτουργία τα αμυντικά σου ανακλαστικά. Κλείνεσαι, δυσπιστείς, αναζητάς σιγουριά, προφυλάσσεσαι. Ε, εκείνος ήταν το ακριβώς αντίθετο.
Ειρωνεία της τύχης! Με τον θάνατο του δάκρυσε η ίδια κοινωνία που, σ’ ένα μεγάλο μέρος της, τείνει ευήκοο ους στον εξοστρακισμό των ξένων και εξωθείται, με την εκλογική της συμπεριφορά, στα άκρα ασπαζόμενη το βδελυρό απόφθεγμα «πας μη Έλλην βάρβαρος».
Στο Δημοτικό Συμβούλιο που συνεκλήθη στη μνήμη του προτάθηκε να δοθεί το όνομα του Άμπετ στο Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης ΑμεΑ στην οδό Θουκυδίδου. Αξιέπαινη η πρόταση. Ωστόσο, παρ’ ότι οι τιμές δεν ζυγίζονται και δεν κατηγοριοποιούνται, μήπως, ως πόλη, θα έπρεπε να σκεφτούμε να δώσουμε το όνομα του και σ’ ένα δρόμο; Έναν δρόμο που θα διηγείται στις επόμενες γενιές το φωτεινό του παράδειγμα και θα θυμίζει ότι ένας Ιορδανός μετανάστης έμαθε στους Πατρινούς τι θα πει –στην πράξη- αλληλεγγύη, αγάπη και προσφορά που δεν περιμένει αντίκρισμα.
ΠΗΓΗ: http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/127230
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου