ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΛΑΜΑΤΑ

ΤΟΥ ΝΙΚΟΛ. ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

 Ο πόνος και η αγάπη μου για την ελληνική οικογένεια και για τα παιδιά μας, μαθητές και φοιτητές, με παρακινούν να γράψω τις παρακάτω γραμμές. Θα αναφέρω πικρές αλήθειες, οι οποίες κάποιους θα συγκινήσουν και  θα προβληματίσουν, κάποιους θα ξενίσουν και ίσως, κάποιους θα δυσαρεστήσουν. Το τελευταίο δεν το υπολογίζω καθόλου, διότι σημασία έχει τι αρέσει στον Χριστό και όχι τι αρέσει στον κόσμο. 

Η κατάσταση της ελληνικής οικογένειας είναι θλιβερή και άξια πολλών δακρύων. Όπως μου έλεγε ο μακαριστός πατήρ Σωτήριος Δημητρακόπουλος, ο οποίος εκοιμήθη το 2005, κοντεύουμε να φτάσουμε ένας γάμος, ένα διαζύγιο. Ο δε μακαριστός πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος, ο οποίος εκοιμήθη το 2006 έλεγε στις θαυμάσιες ομιλίες του ότι η μοιχεία έχει φτάσει στο 80% και αυτό ισχύει όχι μόνο για τους άνδρες αλλά και για τις γυναίκες. Εκτός από τους άνδρες και τις γυναίκες που μπαίνουν στα ανδρόγυνα και διαλύουν τις οικογένειες, παντρεμένοι μπλέκουν με παντρεμένες και προκαλούν μεγάλα ψυχικά τραύματα στα παιδιά τους. Αλλά, μήπως και οι ίδιοι χαίρονται τη ζωή τους ή ζουν μέσα σε μία διαρκή ταραχή και στενοχώρια;  Δυστυχώς το δεύτερο συμβαίνει, διότι όπως διαπιστώνει και διακηρύσσει ο απόστολος Παύλος: «Θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχή ανθρώπου του κατεργαζομένου το κακόν» (Ρωμ.β’9). Σχετικά με τα διαζύγια ο γίγας της Ορθοδοξίας, ο μακαριστός μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης βροντοφώναζε: «Να γκρεμίσεις μία εκκλησία, είναι μεγάλο κακό. Να διαλύσεις μία οικογένεια είναι μεγαλύτερο κακό». Όσο για το ζήτημα της τεκνογονίας τα πράγματα είναι πολύ σκούρα. Η Ελλάδα γερνάει και πολλά σχολεία κλείνουν, διότι οι περισσότεροι γονείς αποφεύγουν την τεκνογονία και άλλοι σκοτώνουν τα παιδιά τους με τις εκτρώσεις. 
Ας δούμε τώρα τα παιδιά μας, τα ελληνόπουλα και τα χριστιανόπουλα. Αλήθεια, πόσα παιδιά μας αγαπούν τον Χριστό και την Ελλάδα; Δυστυχώς, ελάχιστα. Ελάχιστα παιδιά μας προσεύχονται, εκκλησιάζονται τακτικά, εξομολογούνται και κοινωνούν. Στις έντεκα Σεπτεμβρίου 2017 πήγε ένας ιερέας σε δύο δημοτικά σχολεία της ενορίας του και έμεινε έκπληκτος βλέποντας το προαύλιο του σχολείου κατάμεστο από παιδιά. Την επομένη Κυριακή στην ώρα του κηρύγματος ρώτησε με πόνο και ανησυχία τους εκκλησιαζομένους: «Πού είναι τα παιδιά σας; Γιατί δεν τα φέρνετε στην Εκκλησία; Καλά θα κάνετε να φυτέψετε στην ψυχή των παιδιών σας το φόβο του Θεού και την αγάπη προς τον Χριστό και την ορθόδοξη εκκλησία μας, για να μην κλάψετε αργότερα με το κατάντημα των παιδιών σας. 
Επειδή, δυστυχώς τα περισσότερα ελληνόπουλα μεγαλώνουν χωρίς τον φόβο του Θεού και τη ντροπή, η κατάστασή τους από ηθική άποψη είναι για πολλά κλάματα. Παιδιά δεκατριών και δεκατεσσάρων ετών πετούν με πολύ ευκολία το σώμα τους στην ανηθικότητα, στην πορνεία και στην ανωμαλία, θεωρώντας ότι κάνουν και κατόρθωμα. Πριν περίπου δύο χρόνια το Αρεταίειο Νοσοκομείο έκανε μία έρευνα και διαπίστωσε ότι ένα στα τέσσερα κορίτσια ηλικίας δεκατεσσάρων έως δεκαεπτά ετών έχουν κάνει έκτρωση. Σακατεύτηκαν τα δύστυχα, ψυχικά και σωματικά, από τόσο μικρή ηλικία. Τέτοια δράματα συμβαίνουν στην Πάτρα και εξαιτίας του ειδωλολατρικού και σατανικού καρναβαλιού. Επίσης  πολλά παιδιά ακόμη και γυμνασιόπαιδα κάνουν χρήση ναρκωτικών και σε γλέντια και ξενύχτια μεθούν και πέφτουν θύματα ανήθικων ανθρώπων. Κάτι ακόμη πολύ ανησυχητικό και επικίνδυνο που συμβαίνει και στην Πάτρα είναι το γεγονός ότι ανήθικοι και διεστραμμένοι άνθρωποι καθώς και ασυνείδητοι έμποροι ναρκωτικών γυροφέρνουν τα σχολεία μας. Και τίθεται το ερώτημα: «Τί κάνουν οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και η πολιτεία μας;». Η πικρή αλήθεια είναι ότι κοιμόνται τον ύπνο του δικαίου. Και όταν κάποια συμφορά βρει τα παιδιά τους, τούς φταίει ο Θεός και όλοι οι άλλοι εκτός από τον εαυτό τους. 
Άφησα τελευταίο ένα άλλο μεγάλο δράμα που συμβαίνει στα ελληνόπουλα. Επειδή η ψυχή τους είναι άδεια από Χριστό και από ιδανικά εύκολα πέφτουν θύματα παραθρησκευτικών ομάδων, ασχολούνται με τον πνευματισμό και με την  μαγεία και γίνονται υποχείρια σκοτεινών και σατανικών δασκάλων. 
Συμφωνείτε, ότι είμαστε για πολλά κλάματα; Τι μπορεί να γίνει; Η λύση είναι μόνο μία. Η μετάνοια και η επιστροφή μας στον Χριστό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Μόνο έτσι μικροί και μεγάλοι θα έχουμε την ευλογία και την παντοδύναμη προστασία του Χριστού, μόνο έτσι η ψυχή μας θα πλημμυρίσει από την αληθινή ειρήνη, χαρά και ευτυχία του Χριστού.