ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ΛΟΥΚΑ Τὸ θαῦμα τῆς νεκρανάστασης-2 (Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ
Τὸ θαῦμα τῆς νεκρανάστασης
(Λουκ. ζ´ 11-16)

Β´
ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁμιλίες Ε´- Κυριακοδρόμιο Β´»,
Ἀθῆναι 2013,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 215-222.

Μέρος Α´: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ΛΟΥΚΑ Τὸ θαῦμα τῆς νεκρανάστασης-1 (Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

.           Μ’ αὐτὴν τὴν ἔννοια εἶπε στὴ μητέρα ὁ Κύριος μὴ κλαῖε! Καὶ μετὰ ἀπ’ αὐτὸ προχώρησε στὸ ἔργο.
.         «Καὶ προσελθὼν ἤψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι» (Λουκ. ζ´ 14). Τὸ ἄγγιγμα τῶν νεκρῶν ἢ τῶν πραγμάτων ποὺ βρίσκονταν κοντά του ἀπαγορευόταν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, γιατί λογαριαζόταν ἀκάθαρτο. Ἡ καθιέρωση αὐτὴ εἶχε νόημα τότε ποὺ ὁ Θεὸς καὶ ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ ἦταν περισσότερο σεβαστὰ στὸν Ἰσραὴλ ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο. Ὅταν ὅμως ἡ πραγματικὴ εὐλάβεια πρὸς τὸν Θεὸ μειώθηκε, ὅπως κι ὁ σεβασμὸς γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωή, τότε πολλὲς ἐντολές, ἀνάμεσά τους κι αὐτὴ γιὰ τὸ ἄγγιγμα τῶν νεκρῶν, ἔγιναν δεισιδαιμονίες καὶ κέρδισαν προτεραιότητα ἀπὸ τὶς μέγιστες ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, γιὰ παράδειγμα, ἀνῆκαν ἡ περιτομὴ καὶ ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου. Τὸ πνεῦμα τῶν ἐντολῶν αὐτῶν χάθηκε καὶ στὴ θέση του ἔμεινε τὸ πνεῦμα μίας θεοποίησης τῆς βερμπαλιστικῆς μορφῆς τοῦ Νόμου.
.            Ὁ Χριστὸς ἀποκατέστησε τὸ πνεῦμα καὶ τὴ ζωὴ τῶν νόμων αὐτῶν. Οἱ καρδιὲς τῶν ἀρχόντων τοῦ λαοῦ ὅμως, τῶν τηρητῶν τοῦ Νόμου, εἶχαν τόσο πολὺ σκοτιστεῖ καὶ σκληρυνθεῖ, ὥστε ἀναζητοῦσαν νὰ θανατώσουν τὸν Χριστό, ἐπειδὴ θεράπευε τοὺς ἀρρώστους τὸ Σάββατο. Γι’ αὐτοὺς ἡ τήρηση τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου ἄξιζε περισσότερο ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, περισσότερο κι ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος δὲν ἀντιδροῦσε στὴν ὀργὴ τῶν πρεσβυτέρων. Συνέχισε ν’ ἀξιοποιεῖ κάθε εὐκαιρία, γιὰ νὰ τονίσει πὼς ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ καὶ ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς ἀξίζουν περισσότερο ἀπὸ τὶς νεκρὲς παραδόσεις καὶ τὰ ἔθιμα. Τὸ ἴδιο προσπάθησε νὰ κάνει καὶ στὴ συγκεκριμένη περίπτωση. Παραβίασε τὸ Νόμο καὶ ἄγγιξε τὸ φέρετρο ὅπου κείτονταν τὸ νεκρὸ παιδί. Τὸ θαῦμα τῆς νεκρανάστασης ποὺ ἔκανε ὁ Χριστὸς σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση ὅμως ἦταν τόσο ἀποστομωτικό, ὥστε οἱ ἀπορημένοι Ἰουδαῖοι πρεσβύτεροι δὲν τόλμησαν ν’ ἀνοίξουν τὸ στόμα τους καὶ νὰ διαμαρτυρηθοῦν.
.                Νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι! Ὁ Κύριος ἔδωσε τὴν ἐντολὴ στὸ νεκρὸ παιδὶ στὸ ὄνομά Του, εἶπε σοὶ λέγω, ὄχι ὅπως οἱ προφῆτες Ἠλίας καὶ Ἐλισαῖος, ποὺ προσευχήθηκαν στὸν Θεὸ καὶ τοῦ ζήτησαν ν’ ἀναστήσει τοὺς νεκρούς. Ἐκεῖνοι ἦταν δοῦλοι τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς ὅμως ἦταν ὁ μονογενὴς Υἱός Του. Μὲ τὴ θεϊκὴ ἐξουσία ποὺ εἶχε ὁ Κύριος ἔδωσε ἐντολὴ στὸ παιδὶ νὰ σηκωθεῖ καὶ νὰ ξαναγυρίσει στὴ ζωή. Σοὶ λέγω! Μὲ τὰ λόγια αὐτά, ποὺ δὲν εἶχε χρησιμοποιήσει ὁ Κύριος σὲ ἄλλη περίπτωση ἀνάστασης νεκροῦ, ἤθελε νὰ δείξει καὶ νὰ ξεκαθαρίσει πὼς ἔκανε τὸ ἔργο αὐτὸ μόνο μὲ τὴ δική Του δύναμη. Ἤθελε νὰ δείξει μ’ αὐτὸ τὸ θαῦμα πὼς ἔχει ἐξουσία καὶ στοὺς νεκρούς, ὅπως στοὺς ζωντανούς. Τὸ θαῦμα αὐτὸ δὲν ἔγινε μὲ τὴν πίστη τῆς μητέρας τοῦ παιδιοῦ, ὅπως στὴν περίπτωση τῆς ἀνάστασης τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου. Ἀλλὰ καὶ κανένας στὴν πομπὴ τῆς κηδείας δὲν περίμενε νὰ δεῖ τέτοιο μεγάλο θαῦμα, ὅπως καὶ στὴν περίπτωση τῆς Ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου. Ὄχι, τὸ θαῦμα αὐτὸ δὲν ἔγινε λόγῳ τῆς δικῆς της πίστης οὔτε κι ἀπὸ τὴν ἀναμονὴ κάποιων, ἀλλ’ ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὸ δυναμικὸ λόγο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.
.               «Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ» (Λουκ. ζ´ 15). Τὸ πλάσμα ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ Δημιουργοῦ καὶ ὑπάκουσε τὴν ἐντολή Του. Ἡ ἴδια θεϊκὴ δύναμη ποὺ παλιὰ ἔδωσε πνοὴ ζωῆς στὸν πηλὸ κι ἀπὸ τὸν πηλὸ ἔγινε ὁ ἄνθρωπος, τώρα ἔδινε πνοὴ καὶ ξανάφερνε στὴ ζωὴ στὸ νεκρὸ παιδί. Ἔκανε πάλι τὸ αἷμα νὰ κυκλοφορεῖ, τὰ μάτια νὰ βλέπουν, τ’ αὐτιὰ ν’ ἀκοῦν, τὴ γλώσσα νὰ μιλάει, τὰ κόκκαλα καὶ τὸ σῶμα νὰ κινοῦνται. Ἐκεῖ ποὺ βρισκόταν ἡ ψυχὴ τοῦ νεκροῦ παιδιοῦ ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ Κυρίου Της καὶ γύρισε ἀμέσως στὸ σῶμα της, ὑπακούοντας στὴν ἐντολή Του.
.               Ὁ ὑποτελὴς ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ Βασιλιᾶ κι ἀνταποκρίθηκε. Τὸ παιδὶ ἀνακάθησε στὸ φέρετρο καὶ ἤρξατο λαλεῖν. Γιατί ἄρχισε ἀμέσως νὰ μιλάει; Γιὰ νὰ μὴ νομίσουν οἱ ἄνθρωποι πὼς αὐτὸ ἦταν κάποιο μαγικὸ δράμα ἢ πὼς κάποιο φάντασμα μπῆκε στὸ σῶμα τοῦ νεκροῦ παιδιοῦ καὶ τὸν ἀνασήκωσε στὸ φέρετρο. Ἔπρεπε ν’ ἀκούσουν ὅλοι τὰ λόγια τοῦ ἀναστημένου παιδιοῦ, ὥστε νὰ μὴ μείνει ἡ παραμικρὴ ἀμφιβολία πὼς ἦταν πραγματικὰ τὸ ἴδιο τὸ παιδὶ κι ὄχι κάποιος ἄλλος μέσα του. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο ὁ Κύριος πῆρε τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸ φέρετρο καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ, τὸ παρέδωσε στὴ μητέρα του. Ὅταν ἡ μητέρα κατάλαβε τί ἔγινε καὶ πῆρε τὸ παιδὶ στὴν ἀγκαλιά της, τότε ἀπαλλάχτηκαν κι ἐκεῖνοι ποὺ ἦταν στὴν πομπὴ ἀπὸ τὸν φόβο καὶ τὴν ἀμφιβολία. Ὁ Χριστὸς πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι τὸ παιδὶ καὶ τὸ ἔδωσε στὴ μητέρα του, γιὰ νὰ τῆς δείξει πὼς τῆς τὸ ἔδινε χάρισμα τώρα, ὅπως κι ὅταν τὸ γεννοῦσε. Ἡ ζωὴ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς δίνει ζωὴ σὲ κάθε ἄνθρωπο μὲ τὸ δικό Του χέρι. Δὲν διστάζει νὰ πάρει κάθε πλασμένο ἄνθρωπο χωριστὰ ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ τὸν στείλει σ’ αὐτὴν τὴν ἐπίγεια, τὴν πρόσκαιρη ζωή. Ὁ Κύριος λοιπὸν πῆρε καὶ τὸ παιδὶ ποὺ ἀνέστησε καὶ τὸ ἔδωσε στὴ μητέρα του γιὰ νὰ τῆς δείξει πὼς δὲν τῆς εἶπε “μὴ κλαῖε” μάταια. Ὅταν τῆς τὸ εἶπε αὐτὸ εἶχε κατὰ νοῦ νὰ τὴν παρηγορήσει, ὄχι μόνο μὲ τὰ λόγια αὐτά, ποὺ ἡ θλιμμένη μητέρα θὰ τὰ εἶχε ἀκούσει ἴσως κι ἀπὸ πολλοὺς γνωστούς της, ἀλλὰ καὶ μὲ μία πράξη ποὺ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα μία ἀπρόβλεπτη καὶ τέλεια παρηγοριά.
.               Τελικὰ ὁ Κύριος τὸ ἔκανε αὐτὸ γιὰ νὰ διδάξει καὶ μᾶς πώς, ὅταν κάνουμε ἕνα καλὸ ἔργο, πρέπει νὰ τὸ κάνουμε ὅσο μποροῦμε προσωπικά, προσεκτικὰ καὶ μὲ τὴν καρδιά μας, ὄχι μέσῳ ἄλλων, ἀπρόσεκτα καὶ βαριεστημένα. Προσέξτε πόση ἀγάπη καὶ στοργὴ ὑπάρχει σὲ κάθε λέξη καὶ κάθε κίνηση τοῦ Κυρίου μας! Σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, ὅπως καὶ σ’ ὅσες ἀνάλογες προηγήθηκαν ἢ ἀκολούθησαν, δείχνει πὼς ὄχι μόνο εἶναι τέλειο κάθε χάρισμα καὶ δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ κι ὁ τρόπος ποὺ τὰ δίνει εἶναι ἐπίσης τέλειος.
.               «Ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ» (Λουκ. ζ´ 16). Μὲ τὴν προσεκτικὴ συμπεριφορά Του πρὸς τὸ παιδὶ καὶ τὴ μητέρα του ὁ Κύριος κατόρθωσε νὰ διώξει τὸν φόβο γιὰ τέρατα καὶ μαγεῖες, ὁ φόβος ὅμως ἐξακολουθοῦσε νὰ ὑπάρχει μέσα τους. Ἀλλὰ ὁ φόβος αὐτὸς ἦταν καλός, γιατί ἦταν φόβος Θεοῦ καὶ προκαλοῦσε τὴ δοξολογία στὸν Θεό. Ὁ λαὸς ὀνόμασε τὸν Χριστὸ μεγάλο προφήτη ποὺ ὁ Θεὸς εἶχε ὑποσχεθεῖ ἀπὸ παλιὰ πὼς θὰ στείλει στὸν Ἰσραὴλ (βλ. Δευτ.ιη´18). Ὁ λαὸς δὲν μποροῦσε νὰ κατανοήσει ἀκόμα πὼς ὁ Χριστὸς ἦταν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἦταν καλὸ ὅμως ποὺ τὸ πνεῦμα τους, ποὺ ἦταν σκοτισμένο καὶ καταπιεσμένο ἀπὸ ξένους κατακτητές, μποροῦσε νὰ βλέπει τὸν Χριστὸ ὡς μεγάλο προφήτη. Ἂν οἱ πρεσβύτεροι τοῦ λαοῦ στὴν Ἱερουσαλήμ, ποὺ εἶχαν δεῖ τὰ πολυάριθμα θαύματα τοῦ Χριστοῦ, εἶχαν φτάσει σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο κατανόησης ποὺ εἶχαν οἱ ἁπλοὶ αὐτοὶ ἄνθρωποι, θὰ εἶχαν γλιτώσει ἀπὸ τὰ φοβερὰ ἐγκλήματα τῆς καταδίκης καὶ τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὁ καθένας ὅμως ἐνεργεῖ ὅπως ἐκεῖνος θεωρεῖ φυσικό, ἀκολουθεῖ τὸ δικό του πνεῦμα καὶ τὴ δική του καρδιά. Ὁ Χριστὸς ἐπανέφερε τὸν νεκρὸ στὴ ζωή, ἐνῶ οἱ Ἰουδαῖοι πρεσβύτεροι ἀφαίρεσαν τὴ ζωὴ ἀπὸ τὸν Ζῶντα. Ἐκεῖνος ἀγαποῦσε τὸν ἄνθρωπο, αὐτοὶ ἦταν δολοφόνοι τῶν ἀνθρώπων – καὶ τοῦ Θεοῦ.
.           Ἐκεῖνος ἦταν θαυματουργὸς καλῶν ἔργων, αὐτοὶ ἦταν ἐκτελεστὲς ἐγκλημάτων. Στὸ τέλος ὅμως οἱ κακοῦργοι πρεσβύτεροι δὲν μπόρεσαν νὰ πάρουν ἄλλη ζωή, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ δική τους. Ὅλοι οἱ προφῆτες ποὺ εἶχαν θανατωθεῖ, ζοῦσαν παντοτινὰ μὲ τὸν Θεὸ καὶ μὲ ἀνθρώπους, ἐνῶ οἱ φονευτὲς κρύβονταν σὰν φίδια στὴ σκιὰ τῶν προφητῶν αὐτῶν ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ καὶ δέχονταν ἀπὸ κάθε γενιὰ τὴν κατάκριση καὶ τὸ ἀνάθεμα. Ἔτσι λοιπόν, μὲ τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ δὲν σκότωσαν Ἐκεῖνον, ἀλλὰ τὸν ἑαυτό τους.

* * *

.           Ἐκεῖνος ποὺ ἀνέστησε τόσο εὔκολα ἐκ νεκρῶν ἄλλους, ἀνέστησε καὶ τὸν ἑαυτό Του. Φανερώθηκε στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ ὡς μέγιστο Φῶς, ποὺ ὅσο φαίνεται πὼς σβήνει, μετὰ ἀστράφτει καὶ λάμπει πολὺ περισσότερο. Σ’ αὐτὸ τὸ φῶς ζοῦμε ὅλοι, ἀναπνέουμε καὶ εὐφραινόμαστε. Τὸ Φῶς αὐτὸ θ’ ἀποκαλυφθεῖ καὶ πάλι καὶ μάλιστα σύντομα, σὲ νεκροὺς καὶ ζωντανούς. Αὐτὸ θὰ γίνει, ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἔρθει στὴ συντέλεια τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἱστορίας, γιὰ ν’ ἀναστήσει τοὺς νεκροὺς ἀπὸ τοὺς τάφους καὶ νὰ κρίνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ποὺ ἔζησαν στὴ γῆ ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ ὣς τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Τότε θ’ ἀποδειχτεῖ γιὰ μία ἀκόμα φορὰ καὶ μάλιστα στὴν πληρότητά της, ἡ ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Σωτήρα μας: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ νεκροὶ ἀκούσονται τῆς φωνῆς τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ ἀκούσαντες ζήσονται» (Ἰωάν. ε´ 25). Τὸ θαῦμα τῆς ἀνάστασης τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας στὴ Ναΐν ἔγινε τόσο ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὴ θλιμμένη μάνα, ὅσο καὶ γιὰ νὰ ἐνισχύσει τὴν πίστη στὴν ἔσχατη καὶ καθολικὴ ἀνάσταση, στὸ Θαῦμα τῶν θαυμάτων, στὴν κρίση τῶν κρίσεων, στὴ χαρὰ κάθε χαρᾶς.
.             Δόξα καὶ αἶνος στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὴν ὁμοούσια καὶ ἀδιαίρετη Τριάδα, τώρα καὶ πάντα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ