ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ: Η ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
τοῦ Μητρ. Ναυπάκτου Ἱεροθέου
«ΟΙ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ»
– Τὰ ἱστορικὰ καὶ θεολογικὰ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου–

ἔκδ. Ἱ. Μ. Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου (Πελαγίας), 2016,
σελ. 67-68

Ἠλ. στοιχειοθ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ»

.                 Ἡ ἑορτὴ τῆς γεννήσεως τῆς Θεοτόκου εἶναι, κατὰ τὸν ἅγιο Ἀνδρέα, ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης, ἀρχή, μέση καὶ τελευταία ὅλων τῶν ἑορτῶν, ὡς πρὸς τὴν θεία Οἰκονομία. Εἶναι ἀρχὴ τῶν ἑορτῶν ὡς «ἀρχὴν ἔχουσα, τὴν τοῦ νόμου περαίωσιν· μεσότητα δέ, τὴν πρὸς τὰ ἄκρα συνάφειαν· τέλος δέ, τὴν τῆς ἀληθείας φανέρωσιν». Μὲ τὴν ἑορτὴ αὐτὴ περατώνεται ὁ νόμος, ποὺ ἔκανε λόγο γιὰ τὸν Χριστό, ἀρχίζει ἡ ἀντίστροφη μέτρηση τῆς σωτηρίας, φανερώνεται ἡ ἀλήθεια ποὺ εἶναι τέλος τοῦ νόμου, καὶ συνάπτεται ἡ Παλαιὰ μὲ τὴν Καινὴ Διαθήκη.
.                 Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γράφει ὅτι ὁ Σεπτέμβριος μήνας εἶναι ὁ πρῶτος μήνας καὶ ἡ ἀρχὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους καὶ ὅτι κατὰ τὸν μήνα αὐτὸ ἄρχισαν τὰ μυστήρια τῆς σωτηρίας. Ἡ ἑορτὴ τῆς γεννήσεως τῆς Θεοτόκου, ὡς πρώτη ἐκκλησιαστικὴ ἑορτὴ τοῦ ἔτους, εἶναι ἡ πρώτη ἑορτὴ τῆς κατὰ Χάρη «ἀνακλήσεώς τε καὶ ἀναπλάσεως». Εἶναι ἡ μέρα ποὺ ἄρχισαν τὰ πάντα νὰ γίνονται νέα καὶ νὰ εἰσάγονται ἀντὶ τῶν προσκαίρων νομίμων τὰ μόνιμα, ἀντὶ τοῦ γράμματος τὸ πνεῦμα κι ἀντὶ τῶν σκιῶν ἡ ἀλήθεια.
.                 Ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸ ἑορτολόγιο, ποὺ ἔχει καθορίσει, θέλει νὰ δείξει στοὺς χριστιανοὺς ὅτι δὲν πρέπει νὰ βλέπουν τὸν χρόνο τῆς ζωῆς τους μέσα ἀπὸ πολιτικά, ἱστορικὰ καὶ κοινωνικὰ γεγονότα, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὰ γεγονότα τῆς σωτηρίας, ὅπως ἐκφράζονται στὶς δεσποτικὲς καὶ θεομητορικὲς ἑορτές, ἀλλὰ καὶ στὶς ἑορτὲς τῶν ἁγίων. Ἔτσι, προσδιορίζουμε τὶς περιόδους τοῦ ἔτους (φθινόπωρο, χειμώνα, ἄνοιξη, καλοκαίρι), καθὼς καὶ τοὺς συγκεκριμένους μῆνες μέσα ἀπὸ τὸ θαυμάσιο ἑορτολόγιο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο κατήρτισαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μὲ θεῖο φωτισμό.
.                 Τὰ ἀναγνώσματα τῶν ἑορτῶν καὶ τὰ τροπάρια, ποὺ ψάλλονται, δείχνουν τὸ νόημα κάθε ἑορτῆς, ἀλλά, κυρίως, κατευθύνουν τὴν σκέψη τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς του καὶ πρὸς τὴν ἀπόκτηση γνήσιου ὀρθόδοξου ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος· εἶναι, ἑπομένως, γεγονότα πρὸς ἐκκλησιασμὸ καὶ θέωσή του.

ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Φυσικὰ γιὰ τὴν τρέχουσα (ἐκκλησιαστικὴ) ἀντίληψη οἱ Ἑορτὲς καὶ οἱ ἑορτασμοὶ εἶναι κυρίως εὐκαιρίες κοσμικῆς ἐπιδείξεως, ματαιόδοξης φαντασμαγορίας, «λαμπρῶν συλλειτούργων», ἀνταλλαγῆς δώρων καὶ λιβανωτῶν, ἱερῶν δημοσίων σχέσεων, καὶ ἄλλων φαιδροτήτων ποὺ ἀσυγκράτητα ἐξαπλώνονται δίκην πανούκλας. Σ᾽ αὐτὰ τὰ πλαίσια π.χ. στὴν συνήθη ἀκολουθία ἑνὸς ἀξιοπρεποῦς μητροπολίτου πρέπει πάντα νὰ περιλαμβάνεται ἕνας ἄξιος διάκονος τῆς φωτογραφικῆς τέχνης, ποὺ θὰ ἀπαθανατίζει ἀκατάπαυστα τὶς μοναδικὲς καὶ ἀνεπανάληπτες στιγμὲς τῆς λειτουργικῆς του μεγαλωσύνης. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἐν συνεχείᾳ ἀναρτῶνται μὲ τὴν βοήθεια προθύμων διακόνων τῆς γενναιόδωρης δημοσιογραφίας στὸ Διαδίκτυο, ὥστε νὰ τὰ βλέπουν στὰ πέρατα τοῦ κόσμου καὶ νὰ καταλαβαίνουν οἱ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς πόσο ΚΕΝΟ ἔχουν οἱ Ὀρθόδοξοι.
Μετὰ θέλουμε «πράσινη θεολογία»! Πράσιν᾽ ἄλογα («Πράσσειν ἄλογα») καλύτερα.

ΠΗΓΗ:    ΚΛΙΚ