Ἀμβλώσεις, πρώτη αἰτία ἀφανισμοῦ τῆς φυλῆς μας.

Τοῦ  Παναγιώτη Β. Δημακάκου   
Ὁμότιμ. Καθηγ. Ἰατρικῆς Παν. Ἀθηνῶν.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, δημιούργημα Θεοῦ, θεσμός ἱερός, παλιός ὅσο καί ὁ ἄνθρωπος στόν πλανήτη. Ὁ Θεός ἔπλασε τό ἀνδρόγυνο, ἄρρεν καί θῆλυ «κατ’ εἰκόνα» μέ προσδοκία καί τό «καθ’ ὁμοίωσιν». Τήν ἀφοσίωση τῶν προγόνων μας στόν οἰκογενειακό θεσμό μαρτυροῦν ὁ Τρωικός πόλεμος, οἱ φουρτοῦνες τοῦ Ὀδυσσέα νά βρεθεῖ πάλι στήν οἰκογενειακή του ἑστία, ἡ Σπαρτιάτισσα μάνα μέ τήν ἀσπίδα καί την εὐχή στόν γιό της «Τάν ἤ ἐπί τᾶς», καθώς καί ἡ εἰσαγωγή τῆς ἱερολογίας τοῦ γάμου ὡς «κατ’ οἶκον ἐκκλησίας», ἑνός δένδρου ἔκτοτε ἀειθαλοῦς ἀγάπης καί προόδου. Ἡ ἀνθρώπινη ζωή
ἀρχίζει ἅμα τῆ συλλήψει μ’ ἕνωση δύο κυττάρων ἀνδρός καί γυναικός, τήν 18η ἡμέρα πάλλει ἡ καρδιά τοῦ ἐμβρύου καί μετά 2 ½ μῆνες αὐξάνουν τά ὄργανα φυσιολογικά. Στούς νεώτερους χρόνους, ἕνας κόσμος πονεμένος καί μιά προϊοῦσα πνευματική παρακμή μείωσε τόν Δείκτη Γονημότητας τῆς πατρίδος μας (παιδιά/γυναίκα) ἀπό 3,7 στό 0,9. Ὁ χαμηλός αὐτός δείκτης ἀπειλεῖ προσεχῶς τήν ἑλληνική ὕπαρξη, ὀφείλεται δέ σε ποικίλους παράγοντες, σπουδαιότερος τῶν ὁποίων εἶναι οἱ ἀμβλώσεις, ἤτοι ὁ ψυχρός φόνος ἑνός ἀνθρώπου σέ ἐμβρυϊκή ἡλικία.
Στήν Εὐρώπη, ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ πρώτη καί στόν κόσμο Τρίτη στίς ἐθνοκτόνες αὐτές ἀμβλώσεις. Κάθε χαραυγή πρωί καί μέ ἥλιου τήν ἀνατολή, χίλια τουλάχιστον ἑλληνόπουλα, στοιχεῖα ἀκριβή δέν ὑπάρχουν, σφαγιάζονται καί ἀκολούθως ρίπτονται στους ὀχετούς. Κατά τελευταία 30ετία, ἀπό τῆς ψηφίσεως τοῦ νόμου «περί ἀμβλώσεων» (1986-2016), ἔχουν φονευθεῖ 10,5-13,5 ἑκατομμύρια ἀθῶα ἑλληνόπουλα, ἤτοι μία δεύτερη μεγαλύτερη Ἑλλάδα.
Ἡ κρίση τῆς Ἑλλάδος σήμερα δέν εἶναι οἰκονομική οὔτε μνημονιακή, εἶναι σ’ ἐτήσια βάση καί κυρίως ὑπαρξιακή, λόγω τῆς Αὐτογενοκτονίας τῶν Ἑλλήνω. Οἱ γονεῖς ὑπογράφουν τό φόνο, ἡ Θέμιδα νομοθετεῖ, ἡ βουλή ψηφίζει, ὁ ἰατρός ἐκτελεῖ, ἡ πατρίδα ἀποθνήσκει καί κανείς δεν ὁμιλεῖ· ἐπικρατεῖ ἄκρα νεκρική σιωπή μέ συμμετέχοντες πολλούς στό ἐθνοκτόνο αὐτό ἔγκλημα. Εὐρωπαϊκή δημογραφική ἔρευνα ἀπό τήν ἀκαδημία τῆς Στοκχόλμης προβλέπει τό ἔτος 2080 μιά Ἑλλάδα μέ 2.000.000 γηρασμένους Ἕλληνες καί ὁ τύπος ἀναφέρεται στήν παρουσία 12.000.000 ἀλλοδαπῶν. Κατά συνἐπεια, ποιά ἡ ἀξία τῶν ἐκδηλώσεων αὐτῶν περί «ἔμφυλων ταυτοτήτων», οἱ ὁποῖες θά τραυματίσουν ἀνεπανόρθωτα τίς ψυχές τῆς περιορισμένης ἀκόμα ὑπάρχουσας ἑλληνικῆς μας νεολαίας;
«Ἔμφυλες ταυτότητες» καί ὕπαρξη νέου φύλου ἔχουν τεράστιο πνευματικό βάθος, ἀλλά καί ὕψος οὐράνιο σέ μιά ὀρθόδοξη κοινωνία μέ ἀνυπολόγιστες ἀνθρώπινες εὐθύνες. Διερωτώμεθα πόσοι πράγματι  ἐκ τῶν «ἀσθενῶν» αὐτῶν, κυρίως ἐκείνων πού ἔτυχαν χειρουργικῆς θεραπείας, ὁδηγοῦνται τελικά σέ δυστυχία, κατάθλιψη καί αὐτοκτονία;
Ἀποστολή τῆς ἰατρικῆς καί ἰδιαίτερα τῆς χειρουργικῆς εἶναι ἡ θεραπεία μιᾶς νόσου, ἤτοι ἡ ἀποκατάσταση τῆς φυσιολογικῆς λειτουργίας ἑνός νοσοῦντος ὀργάνου, οὐδόλως ἡ ἀλλαγή φύλου ἤ ὁ ἀκρωτηριασμός καί ἡ μεταμόσχευση ὑγιῶν ὀργάνων στό ἄλλο φῦλο. Ποτέ δέν θά δοῦμε θῆλυ ἄτομο νά παράγει σπερματοζωάρια καί ἄρρενα μέ ἔμμηνον ρῦσιν. Τό σῶμα δέν πάσχει, νοσεῖ ἡ ψυχή καί αὐτή δεν γιατρεύεται μέ ἀκρωτηριαστικές ἐπεμβάσεις ὑγιῶν σωματικῶν ὀργάνων, ἀλλά ἐπιστημονική ἔρευνα καί προσέγγιση θεραπευτική τῆς ψυχολογικῆς νόσου, διότι τώρα θεραπεύουμε τά σμπτώματα καί ὄχι τή νόσο, βλέπουμε τό δένδρο καί ὄχι τό δάσος!
Ἔναρξη τέτοιων πράξεων προϋποθέτουν ὄχι μόνον εὐσυνειδησία, ὑπαρξη καί τήρηση αὐστηρῶν νόμων, ἀντιστοίχων μέ εὐθύνες καί γι’ αὐτούς πού νομοθετοῦν, ἀλλά καί γι’ αὐτούς πού τίς ἐκτελοῦν, τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Π.χ. ἐάν ὁ ἀσθενής μετά ἀπό κάποια ἀόριστη μετεγχειρητική χρονική περίοδο αὐτοκτονεῖ, θά προβλέπεται ἀπολογία καί συνέπεια σέ νομοθετοῦντες καί ἐκτελοῦντες τίς πράξεις αὐτές; Στήν παροῦσα φάση, ὑπουργός καί μέλη τῆς ἐπιτροπῆς δέν φαίνεται νά σχετίζονται μέ τό ἐν λόγω γνωστικό ἀντικείμενο. Ἴσως πανεπιστημιακοί καθηγητές τῆς Ἰατρικῆς μέ πίστη στόν Ἰπποκράτειο ὅρκο, ἐπίγνωση τῆς ἰατρικῆς ἀποστολῆς καί διακονίας τοῦ ἀνθρώπινου πόνου, ἐξειδικευμένοι στίς ἐπί μέρους πτυχές τοῦ θέματος, νά προσέφεραν καλύτερες ὑπηρεσίες σέ πολιτεία καί ἀσθενεῖς.
Τα’ ἀνωτέρω προϋποθέτουν, ὅμως, πρῶτα τήν παρουσία νεολαίας, ἤτοι τήν κατάργηση τῶν ἐθνοκτόνων ἀμβλώσεων, τήν ἀναβίωση τῆς τεκνογονίας μέ οὐσιαστική στήριξη τῆς οἰκογενείας καί ἀκολούθως ὑπαρχούσης νεολαίας καί ζωηφόρου ἔθνους, νά λάβουν χώρα τέτοιες συζητήσεις γιά μελλοντικές ἀλλαγές στήν παιδεία.