ΕΡΓΑΛΕΙΑ, ΟΧΙ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟ (Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκης) «“Ψοφᾶµε” γιὰ θαύµατα καὶ ὁράµατα»!

Ἐργαλεῖα, ὄχι Πνεῦµα Ἅγιο

τοῦ Ἀρχιμ. Δαν. Ἀεράκη

ἠλ. στοιχ. «Χριστ. Βιβλιογρ.»

• Ζητᾶµε θαύµατα, γιὰ νὰ πιστέψουµε! Πολλὲς φορὲς χρησιµοποιοῦµε «ἐργαλεῖα» θαυµάτων, χωρὶς νὰ πιστεύουµε ὅτι θὰ γίνη θαῦµα. Τὰ κρατᾶµε καὶ τὰ περιφέρουµε τὰ ἐργαλεῖα αὐτά, λυπᾶµαι ποὺ θὰ τὸ πῶ, ὡς µιὰ εὐλαβῆ ἀπάτη.

• Ποιά τὰ ἐργαλεῖα; Κάποια εἰκόνα, συνήθως τῆς πολυώνυµης Παναγίας, κάποιο λείψανο ἑνὸς µάρτυρα, κάποιο κοµµατάκι ἀπὸ τὸ λεγόµενο «Τίµιο Ξύλο». Φταῖνε ὅλα αὐτά; Ὄχι. Φταίει ἡ ποµπώδης προβολή τους καὶ ἡ ἀνθρωπαρέσκειά µας, ὅτι μὲ ὅλα αὐτὰ θὰ ἐντυπωσιάσουµε τὸν κόσµο.

• Καὶ εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ὁ κόσµος, διψώντας γιὰ θαύµατα, ἢ µᾶλλον διψώντας γιὰ εὔκολο τρόπο σωτηρίας, τρέχει.

• Δὲν τρέχει νὰ συγκινηθῆ ἀπὸ τὸ Σταυρικὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ µετανοήση συγκλονιστικά, ἀλλὰ τρέχει νὰ προσκυνήση κάποια «ἄχραντα πάθη» τοῦ Χριστοῦ (ἔτσι τὰ λένε!!!), ποὺ περιφέρουν ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ ἰσχυρίζονται πὼς εἶναι θαυµατουργά!

• Φαντάζεσθε µετὰ τὴν Ἀνάστασι τοὺς Μαθητές, ἀντὶ νὰ χαίρωνται μὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, ἀντὶ νὰ ἀπολαµβάνουν τὶς ἐµφανίσεις Του, ἀντὶ νὰ ἐνισχύωνται ἀπὸ τὰ ἀναστάσιµα παραγγέλµατά Του, νὰ πηγαίνουν στὸ Γολγοθά, κι ἐκεῖ νὰ µαζεύουν … κάποιο καρφί, … κάποιο ἀγκάθι ἀπὸ τὸ ἀγκάθινο στεφάνι, … κάποιο κοµµατάκι ἀπὸ τὸν σπόγγο καὶ νὰ κατασκευάζουν χρυσὰ κουτιὰ καὶ µέσα σ᾽ αὐτὰ νὰ τὰ λιτανεύουν γιὰ εὐλογία τοῦ λαοῦ! Τὸ φαντάζεσθε;

• Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τὸ καρφί! Μὲ ἐνδιαφέρει ὁ καρφωµένος γιὰ τὶς ἁµαρτίες µου πάνω στὸν Σταυρό. Μὲ ἐνδιαφέρουν οἱ τύποι τῶν ἥλων, τὰ σηµάδια τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως.

• Δὲν μὲ ἐνδιαφέρουν ἐκεῖνα τὰ ἀγκάθια. Μὲ ἐνδιαφέρουν τὰ ἀγκάθια τῶν ἁµαρτιῶν µου, ποὺ ἀγκυλώνουµε τὸ Ἄχραντο Σῶµα τοῦ Κυρίου καὶ ἀγκυλώνουµε μὲ τὴν κακία µας τοὺς ἀδελφούς µας!

• Σιγὰ µὴ κάνανε οἱ Ἀπόστολοι συλλογὴ ἀπὸ τὸ … ἀρχεῖο τοῦ Γολγοθᾶ! Οἱ Ἀπόστολοι κάνανε τὸ γύρo τοῦ κόσµου, γιὰ νὰ κηρύξουν ὄχι τὰ ἐργαλεῖα μὲ τὰ ὁποῖα σταυρώθηκε ὁ Κύριος, ἀλλὰ τὴν ἄπειρη Ἀγάπη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.

• Φαντάζεσθε τὴν Παναγία τῆς φτωχειᾶς σπηλιᾶς κι ὕστερα ἀπὸ λίγο τοῦ φτωχικοῦ σπιτικοῦ νὰ µὴν ἀσχολῆται μὲ τὸ µυστήριο τῆς Σαρκώσεως καὶ μὲ τὴ µητρικὴ στοργὴ στὸν σαρκωθέντα Θεάνθρωπο, ἀλλὰ νὰ χαϊδεύη τὰ δῶρα τῶν µάγων; Τὴν φαντάζεσθε, ἀντὶ νὰ σφίγγη στὴν ἀγκαλιά της τὸ Θεῖο Βρέφος, νὰ σφίγγη στὸν κόρφο της τὰ δῶρα τῶν Μάγων; Φαντάζεσθε νὰ ἀφήνη γιὰ λίγο τὸ Μεγάλο, τὸ ἀνεκδιήγητο Δῶρο, ποῦ τῆς χάρισε καὶ µᾶς χάρισε ὁ Θεός, τὸν Σαρκωµένο Μεσσία, καὶ νὰ τρέχη σὲ χρηµατιστὲς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γιὰ νὰ διαπιστώση τὴν χρηµαστηριακὴ ἀξία τῶν δώρων τῶν µάγων;

• Ὅταν ἔχης τὸ Δῶρο, τὸν Χριστό, δὲν ἀσχολεῖσαι μὲ ὑλικὰ δῶρα. Καὶ ὅταν ἔχης µέσα στὴν Ἐκκλησία τὰ τίµια Δῶρα, τὰ ἄχραντα Μυστήρια, δὲν ὀνοµάζεις «τίµια δῶρα» τὴν προσφορὰ τῶν µάγων!

• Τὰ δῶρα τῶν µάγων ἀπασχολοῦν τὸν πιστὸ µόνο μὲ τὸ τί καὶ γιατί ἀναφέρονται στὸ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγέλιο (β 11). Ἀσχολεῖται ἡ Ἐκκλησία μὲ τὰ δῶρα τῶν µάγων µόνο συµβολικά, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσοστοµος: «Τίνι προσέφερον τὸν χρυσὸν καὶ τὸν λίβανον καὶ τὴν σµύρναν; οὐκ εὔδηλον, ὅτι τῇ πίστει ἤδη ἦσαν ἐπτερωµένοι; Καὶ πολλὴ ἡ διαφορὰ τῶν δώρων, κηρύγµατος ἐπέχουσα τάξιν. οὐ γὰρ ἀπόβλητος ὁ λόγος, εἰ καὶ παρὰ πολλῶν εἴρηται, ὅτι δὴ καὶ Θεὸν ὡµολόγουν διὰ τοῦ λιβάνου, καὶ Βασιλέα διὰ τοῦ χρυσοῦ, καὶ τὸν Πάσχοντα διὰ τῆς σµύρνης τὸν τάφον ἐνδεικνύµενοι. Οὕτω γοῦν καὶ ἐτάφη. Καὶ ταῦτα δι᾽ ὧν ἐποίουν οὗτοι προανεφώνουν» (Ε.Π.Ε. 33,320). [Μετάφρασις: Σὲ ποιόν προσέφεραν τὸ χρυσάφι, τὸ λιβάνι καὶ τὴ σµύρνα οἱ µάγοι; Φαίνεται σαφῶς, ὅτι ἤδη εἶχαν πτερωθῆ μὲ τὴν πίστι. Τὰ δῶρα ἦσαν διαφορετικά, τὸ καθένα μὲ τὸ δικό του κήρυγµα. Δὲν εἶναι ἄλλωστε ἀξιοκαταφρόνητο αὐτὸ ποὺ ἀπὸ πολλοὺς ἔχει λεχθῆ: Μὲ τὸ χρυσάφι ἔδειχναν, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι βασιλιάς, μὲ τὸ λιβάνι τὸν δέχονταν σὰν Θεό, καὶ μὲ τὴ σµύρνα (τὸ ἄρωµα) προµήνυαν τὸ Πάθος Του, δείχνοντας καὶ τὴν ταφή Του. Ὅλα αὐτὰ τὰ κήρυτταν µἐ ὅσα ἐνεργοῦσαν οἱ µάγοι».

Θαύµατα καὶ σωτηρία ψυχῶν

• Θαύµατα, λοιπόν, ζητᾶµε, ἢ θεάµατα; Θαύµατα ἢ ἐργαλεῖα θαυµάτων, ποὺ ἀπατοῦν καὶ ἐξαπατοῦν; Δὲν ἔκανε ὁ Χριστὸς θαύµατα; Φυσικὰ καὶ ἔκανε. Τόσο πολλά, ὥστε εἶναι ἀναρίθμητα. Μὰ ὅλα τὰ θαύµατα τοῦ Χριστοῦ ἔγιναν μὲ τὴν παντοδύναµία Του, καὶ ὅλα ἀπέβλεπαν στὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Δὲν παραµένει στὴ σωµατικὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ. Ἡ σφραγίδα τοῦ ἀληθινοῦ θαύµατος εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς: «Μηκέτι ἁµάρτανε, ἵνα µὴ χεῖρον τί σοι γένηται» (Ἰωάν. ε´ 14).

  Δὲν ἦταν συγκλονιστικὸ ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ. Συγκλονιστικὴ ἦταν ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ἀκόµα καὶ οἱ νεκραναστάσεις. Συνήθως θεωροῦµε ὡς τὰ συγκλονιστικότερα θαύµατα τοῦ Χριστοῦ τὶς νεκραναστάσεις. Σίγουρα ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου εἶναι τὸ πιὸ ἐντυπωσιακὸ θαύµα τοῦ Χριστοῦ … Ὅµως ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε στὸν κόσµο γιὰ νὰ κάνη ντόρο ὡς ἕνας θαυµατοποιὸς-σόουµαν! Οὔτε ἔχει τὴν Ἐκκλησία του, ἂς ἐπιτραπῆ ἡ φράσις, γιὰ νὰ κάνη «σόουµπίζνες»! Οὔτε ἦρθε ὁ Χριστὸς ἁπλῶς γιὰ νὰ ἀναστήση κάποιους σωµατικὰ νεκρούς, νὰ βγάλη µερικοὺς ἀπὸ τοὺς τάφους τους. Ἐξ ἄλλου καὶ ὅσοι ἀναστήθηκαν, µετὰ ἀπὸ κάποια χρόνια ξαναπέθαναν.

• Ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσµο γιὰ νὰ «µαρτυρήση τῇ ἀληθείᾳ, ὅπως τὸ εἶπε καὶ στὸν Πιλάτο (Ἰωάν. ιη´ 37). Ἦρθε γιὰ νὰ µᾶς δείξη ὅτι ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ δὲν εἶναι νεφελώδεις θεωρίες, ἀλλὰ ἕνα Πρόσωπο. Εἶναι ἡ κοινωνία μὲ Ἐκεῖνον. Ἡ ἕνωσις µαζί Του. Ἀλήθεια καὶ Ζωὴ εἶναι ὁ Χριστός. Εἶναι µόνο ὁ Χριστός. Χωρὶς τὸν Χριστὸ ὁ ἄνθρωπος ζῆ στὸ ψέµα καὶ στὴ σκιὰ τοῦ θανάτου.

• Καταλάβατε; Κάποια ἄλλη Ἀνάστασι ἦρθε νὰ µᾶς χαρίση.

Ἀνάστασις ψυχῆς. Μετάνοια

• Ὅλα τὰ θαύµατα τοῦ Χριστοῦ ἀποσκοποῦν στὴν Αἰώνια Ζωή. Γι᾽ αὐτὸ πάνω ἀπὸ τὰ θαύµατα στὴν ὕλη, στὸ σῶµα, εἶναι τὰ θαύµατα στὸ πνεῦµα, στὴν ψυχή.

• Τὰ θαύµατα τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχουν σκοπὸ ἁπλῶς νὰ ἀνακουφίσουν προσωρινὰ τὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι … ὑπουργὸς κοινωνικῆς προνοίας! Ὅλα τὰ θαύµατά Του ἔχουν σκοπὸ νὰ µᾶς ὁδηγήσουν στὸ µέγιστο θαῦµα τῆς προσωπικῆς µας ἀναστάσεως, ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ θανάτου στὸ φῶς τῆς Αἰώνιας Ζωῆς.

• Κι αὐτὸ ἐπιτελεῖται μὲ τὴ µετάνοια, τὴν προσωπικὴ αὐτὴ προσφορὰ τοῦ ἀνθρώπου στὴ σωτηρία του.

• Πρόκειται γιὰ ἕνα θαῦµα, ποὺ δὲν µπορεῖ νὰ τὸ κάνη µόνoς Του ὁ Χριστός, ἀλλὰ προϋποθέτει καὶ τὴ δική µας ὁλόψυχη συνεργασία µαζί Του. Ρωτάει τὸν παραλυτικό: «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Ἂν γιὰ τὴ σωµατικὴ θεραπεία προαπαιτῆται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, πολὺ περισσότερο γιὰ τὴν πνευµατικὴ θεραπεία καὶ σωτηρία.

• Ἀπὸ τὸν σωµατικὸ θάνατο θὰ µᾶς ἀναστήση ὁ Χριστός, θέλουµε-δὲν θέλουµε… Ἡ σωµατική µας ἀνάστασις θὰ γίνη ὁπωσδήποτε. Εἶναι κοινὴ («Τὴν κοινὴν ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούµενος … »). Τὰ σώµατα ὅλων θὰ ἀναστηθοῦν. Καὶ δικαίων καὶ ἀδίκων. Εἶναι ἐξ ὁλόκληρου δική Του ἀπόφασις.

• Ἡ ἄλλη ὄµως ἀνάστασις, ἡ ἀπελευθέρωσις ἀπὸ τὰ πάθη, μὲ τὴ µετάνοια, εἶναι κάτι ποὺ δέν ἐξαρταται µόνο ἀπὸ Αὐτόν. Ζητάει καὶ τὴ δική µας βοήθεια! Τὴ δική µας συνεργασία.

• Γι᾽ αὐτό, ναί, ὁ Χριστὸς ζητάει βοήθεια! Φωνάζει «βοήθεια»! Μᾶς κάνει τὴν ὑψίστη τιµὴ νὰ µᾶς ζητάη νὰ Τὸν βοηθήσουµε, ὄχι γιὰ κάποια δική Του ἀνάγκη, ἀλλὰ γιὰ τὴ δική µας σωτηρία! Τόσο πολὺ σέβεται τὴν ἐλευθερία µας. Νὰ γιατί μὲ µαγικὸ τρόπο καὶ θρησκευτικὰ «φετὶχ» δὲν σωζόµαστε. Τόση εἶναι ἡ ἀγάπη Του! Τόση εἶναι ἡ λαχτάρα Του νὰ σωθοῦµε.

• Γιὰ ποιόν κλαίει ὁ Χριστὸς στὸν κῆπο τῆς Γεθσηµανῆ; Γιὰ ποιόν «ἐγένετο ὁ ἱδρὼς Αὐτοῦ ὡσεὶ θρόµβοι αἵµατος» (Λουκ. κβ´ 24); Γιὰ ποιόν ἱδρώνει αἷµα ὁ Χριστός; Γιὰ ποιόν εἶπε ὁ Χριστὸς «Διψῶ» (Ἰωάν. ιθ´ 28);

• Τί διψάει; Διψάει τὴ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσµου. Διψάει νὰ πιῆ τὸ νερὸ τῆς δικῆς µας µετάνοιας! Ἐµεῖς πίνουµε τὸ Αἷµα τῆς ὑψίστης Του ἀγάπης. Ἐκεῖνος διψάει γιὰ τὸ νερὸ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς µετανοούσης καρδίας µας. Κανένα πηγάδι, μὲ τόσο βρώµικο πάτο, δὲν βγάζει τόσο καθαρὸ νερό, ὅσο ἡ µετάνοια· τόσο καθαρὸ ποὺ τὸ πίνει καὶ ὁ Χριστός.

Πολὺ µεγαλύτερα ἀπὸ τὰ χαρίσµατα

• Τὰ µεγαλύτερα θαύµατα ἔχουν σχέσι μὲ τὴν ἁµαρτία, ὄχι μὲ τὰ χαρίσµατα. Πόρνη γυναίκα γίνεται δεκτὴ στὴ βασιλεία, γιὰ τὴ µετάνοιά της. Χαρισµατοῦχες παρθένες ἐκδιώκονται στὴν κόλασι γιὰ τὴν ἀδράνεια καὶ ραθυµία τους. «Δεινὸν ἡ ραθυµία, µεγάλη ἡ µἐτάνοια»!

• Ὁ καθηµερινὸς ἀγώνας µετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς µας στὴν Ἀληθινὴ Ζωὴ καὶ Ἐκκλησία, προκαλεῖ µεγαλύτερη χαρὰ στοὺς ἀγγέλους, ἀπὸ τὴ χαρὰ ποὺ τοὺς ἔδωσε ἡ ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου.

• Ἡ «ἀνάστασις» τοῦ Ζακχαίου εἶναι µεγαλύτερο θαῦµα ἀπὸ τὴν ἀνάστασι τοῦ Λαζάρoυ. Ἡ «ἀνάστασις» τῆς Σαµαρείτιδος εἶναι µεγαλύτερο θαῦµα ἀπὸ τὴν ἀνάσταση τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου. Ἡ «ἀνάστασις» τοῦ ἀποστόλου Παύλου εἶναι µεγαλύτερο θαύµα ἀπὸ τὴν ἀνάστασι τῶν ἑπτὰ παίδων ἐν Ἐφέσῳ.

• Ἐµεῖς «ψοφᾶµε» γιὰ θαύµατα καὶ ὁράµατα. Λόγῳ τῆς «παχυλῆς διανοίας» µας, ὅπως λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστοµος, ἐπειδὴ δηλαδὴ εἴµαστε «χοντροκέφαλοι». Χάσκουµε γιὰ σηµεῖα καὶ γιὰ ἐντυπωσιακὰ χαρίσµατα.

• Ἀνώτερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ βλέπει ἀγγέλους, εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ μὲ σωστὴ αὐτογνωσία καὶ συναίσθησι βλέπει τὴν ἀµαρτωλή του πτῶσι· τὸ πρῶτο βῆµα γιὰ σωστὴ µετάνοια.

• Μὲ παρθενικὸ χάρισµα οἱ µωρὲς παρθένες ἐκδιώκονται! Τοὺς ἔκλεισε ὁ Χριστὸς τὴν πόρτα, γιατί εἶχαν κλειδωµένη τὴ δική τους πόρτα, τῆς ἀγάπης καὶ τῶν καλῶν ἔργων τὴν πόρτα. Ἀλλὰ καὶ στὸ τέλος τῆς ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁµιλίας ὁ Χριστὸς κλείνει τὴν πόρτα σὲ ὅλους ἐκείνους τοὺς χαρισµατούχους, ποὺ µαζὶ μὲ τὸ χάρισµα, δὲν εἶχαν ἀγάπη καὶ ταπείνωσι καὶ µετάνοια. Τὸ χάρισµα εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν σοῦ χρωστάει τίποτε ὁ Θεός. Ὁ ἀγώνας ὁ πνευµατικὸς εἶναι δικός σου, μὲ τὴ δική Του χάρι. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀµείβεται.

• «Πολλοὶ θὰ µοῦ ποῦν ἐκείνη τὴν ἡµέρα: Κύριε, Κύριε, δὲν προφητεύσαµε στὸ ὄνοµά Σου; Δὲν βγάλαµε δαιµόνια στὸ ὄνοµά Σου; Δὲν κάναµε τόσα θαύµατα στὸ ὄνοµά Σου; Κι ἐγὼ τότε θὰ τοὺς πῶ: Οὔτε ποὺ σᾶς ξέρω! Φύγετε ἀπὸ µένα ὅσοι ἐργάζεστε τὴν ἀνοµία» (Ματθ. ζ´ 22).

  ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ