Η ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕ ΤΟΝ      ΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΗΣ

Μια άρρωστη, πτωχή χήρα μητέρα, μετά από αλλεπάλληλες συμφορές, έμεινε μόνη με τον τριαντάχρονο γυιό της, που ήταν και η μόνη ανθρώπινη παρηγοριά και το στήριγμά της σε κείνα τα μαύρα χρόνια της κατοχής, του 1940.

Κάποιο απόγευμα, το παιδί της βγήκε με φίλους του και πάνω σ΄ έναν διαπληκτισμό, τον σκοτώνει κάποιος. Ο φονιάς πιάνεται και

κλείνεται στις γερμανικές φυλακές.

Η μητέρα, πονεμένη, χαροκαμένη, πήγε στον πατέρα Αθανάσιο (τον Χαμακιώτη) να πη τον πόνο της, να πη το δράμα της. Εκείνος, αφού έκλαψε μαζί της και στάλαξε το βάλσαμο της ουράνιας παρηγοριάς στη ψυχή της, προχώρησε, προχώρησε πολύ και της είπε:

-Παιδί (δεν έλεγε «παιδί μου» ποτέ, αλλά «παιδί», ανεξάρτητα ποια  ηλικία είχε ο εξομολογούμενος) σκέψου κι αυτόν τον άνθρωπο τώρα εκεί στην φυλακή που βρίσκεται. Θα υποφέρη από τύψεις συνειδήσεως, θα κρυώνη, θα πεινάη, ίσως και θα μαρτυράη στα χέρια των Γερμανών. Ο Χριστός μας έδωσε εντολή να συγχωρούμε τους εχθρούς μας, να τους αγαπάμε. Γι’ αυτό κι εσύ θα πάρης και θα του πλέξης μόνη σου μια φανέλλα, κατόπιν θα του πάρης λίγα τρόφιμα και θα του τα πας στη φυλακή.

Η απλή αυτή γυναίκα, που δεν ήξερε να διαβάση, που δεν γνώριζε θεολογία, που δεν ήταν πνευματικός άνθρωπος,  δεν έκανε πνευματική ζωή – σαν και μερικούς από εμάς που το καυχιόμαστε αυτό, ότι δηλαδή κάνουμε πνευματική ζωή!- αλλά ζούσε στην πράξι την εκκλησιαστική ζωή και την πίστη της προς τον Χριστό, δεν αντέδρασε. Έκανε υπακοή στο Γέροντα. Το ακούτε αυτό; Έκανε υπακοή στον Πνευματικό της! Γύρισε στο σπίτι της και με τα ίδια της τα χέρια έπλεξε μια φανέλλα. Όταν  την ετοίμασε, πήρε μερικά τρόφιμα από το υστέρημά της, τα έβαλε σ’ ένα ντορβά, τα πήγε στη φυλακή και ζήτησε τον άνθρωπο, τον φονιά του γυιού της.

Κι όταν εκείνος ήρθε και αντίκρυσε έκπληκτος και πανικόβλητος το πρόσωπο αυτής της δυστυχισμένης μάνας, που της στέρησε με το φονικό μαχαίρι του τη ζωή του παιδιού της, έπεσε κάτω. Οι σκηνές ήσαν σπαρακτικές. Εκείνη του παρέδωσε με καλωσύνη την τσάντα, τον συγχώρησε και γύρισε αναπαυμένη και πλημμυρισμένη από την ειρήνη του αγίου Θεού σπίτι της. 

  

Από το βιβλίο: «Γνώσις και Βίωμα της Ορθοδόξου Πίστεως» του πρωτοπρεσβύτερου Στεφάνου Κ. Αναγνωστοπούλου.