Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017



Στήν Εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς του Ἀσώτου
π. Νικλαος Λουδοβκος

Νομζω πς π τ σημεριν Εαγγλιο μπορομε ν καταλβουμε, μελετντας προσεκτικ, πς μνη χαρ το νθρπου, μεγλη χαρ, π τν ποα πηγζουν λες ο χαρς, χαρ μνη το νθρπου, εναι Θες. Γι᾿ ατ κα κκλησα μας καταλμπεται π ατν τ χαρ.
Ατ χαρ δν εναι μα χαρ κοιν, το Πσχα, χει κα τν Μ. Παρασκευ προηγουμνως. Δν εναι μι
κοιν εφορα, εναι χαρ τς μετανοας.
Πρπει ν προσξουμε ν μν κατανοομε τ μετνοια ψυχολογικ κα τομιστικ μνο. μετνοια δν εναι μι μεταβολ στν ατογνωσα κα μνο, πο μς δδαξαν ο δυτικο Θεολγοι μ πρτο τν Αγουστνο. Δν εναι μνο μι μεταβολ στ γνση το αυτο μας. Εναι κτι πο φορ τν δια τν παρξ μου, τν ντολογα. Θ λγαμε εναι κτι πο φορ τ γεγονς, τ εναι, τν παρξη, εναι κοινωνα.
Κα γ χω κπσει τς κοινωνας κα δν χω τ εναι μου. Δν χω τ ζω, παρλο πο φανεται πς τν χω. Εναι τ ασθημα δι το ποου νθρωπος πραγματικ φανεται ν σταυροται τ κσμ, φανεται ν ρνεται τν κοιν εφορα το κσμου, πλν μως ασθανμενος τι τ εναι, ζω, νεργεται πολ βαθτερα, πολ πληρστερα, π᾿ τι κσμος συνθως μπορε ν καταλβει κα ν νισει.

τσι νθρωπος πραγματικ μ τ μετνοια νκει σ λους κα καταλαβανει τν ληθιν ζω μ τ ν νκει σ λους κα ν μπορσει ν προσφερθε σ λους.
Τ ν μθεις τν τχνη το ν προσφρεσαι σ λους, τ ν μθεις τν πλτητα
το Θεο, κα ν τ πομε μ λλα λγια, ν μθεις πς Θες φανερ μετδωσε τν πλτητα πρς λους κα ν μες χουμε γνει τσο περπλοκοι, καθνας, καθς εμαστε κλεισμνοι -κριβς γι᾿ ατ- στ φιλαυτα μας.

 
μετνοια εναι μι μεγλη κα σβια σπουδ, εναι μι μεγλη κα σβια χαρ. Τ μυστριο το Σταυρο εναι μυστριο τς ναστσεως. Σταυρς εναι μετνοια. Εναι ατ πο βινουν κα λνε ο Πατρες μας, τι δηλαδ λος κσμος εναι ργο το Θεο κα μνον δι το Θεο ληθεει.
Στ μετνοια ξαναβρσκουμε τ χνη το Θεο στν κσμο. Μαθανομε τν τρπο ατς τς πλτητος το εναι. Μαθανομε πς τ εναι, νεργεται, πρχει ς κοινωνα. Μαθανομε τι λοι εμαστε να. Κα μαθανομε τι ζω ατ τς ντητος εναι ζω το Θεο το διου κα μαθανομεν τι κκλησα εναι ασθηση το Θεο μσ τν μυστηρων.

Γι
᾿ ατ κκλησα, βλπετε, βαλε ατ τ ναγνσματα πρ τς Τεσσαρακοστς, γιατ εναι Σαρακοστ κριβς μι φιρωση, να φιρωμα το καθενς μας στν Θε.
Μ τν γλυκ ατ κα παλ τρπο εναι μετνοια προσωπικ.Δν εναι νομικ μετνοια, δν εναι νομικισμς.
Εναι τρπος μ τν ποο καταλαβανουμε πραγματικ τν γπη το Θεο κα νοιγμαστε κα μες στν γπη ατν.

μετνοια εναι να ρωτικ γεγονς.
Γι᾿ ατ κριβς βλπομε στ Εαγγλιο σμερα τι μετανον μαρτωλς ατς ποος σκρπισε τποτε λιγτερον π τν οσαν του - λξη ατ «οσα» χει πολλς σημασες- σκρπισε τν αυτ του χωρς οσα, θ μποροσαμε ν πομε. μως μ τν μετνοια ατς νθρωπος χει τν «μσχον τν σιτευτν», χει να κομμτι χαρς, πως λγει γιος Συμεν Νος Θεολγος, πο δν μπορε κανες ν το τ πρει.

Κα
λλος δελφς, πρεσβτερος, χοντας τ σκληρτητα τν νομικ, δν χει «μσχον σιτευτν»! Οδποτε, λγει, λαβα ρριφον! Τποτε δν χω λβει. Δν χω χαρν!!!
Πιστψτε με μεγαλτερη κατηγορα πο πευθνθηκε ποτ στος Χριστιανος εναι ατ πο πηθυνε Ντσε: τι ο Χριστανο δν χουν χαρ! Κα δν ννο ατ τν το κσμου, τ τραγοδια κτλ., ννο ατν τν χαρ τν ποα εχε σωτος μ τν «μσχον τν σιτευτν»! 
ννο τν χαρ, τι λαβε μρος στ Θεα Ζω! Τν κπληξη, τν ναπντεχη ατν, τν ρωτικ κπληξη το προσπου πο βρθηκε μπροστ στ πλαγος τς Θεας γπης, μ τ μετνοια.ν λλος, πλρης ντολν κα τηρσεων, ταν δνατον ν καταλβει τν θεο ρωτα. 

Λ
γει κπου Άγιος Παϊσιος: Εναι πολ παρξενο τ γεγονς ατ· τ πς κοσμικο νθρωποι ταν τος πες γι τν θεο ρωτα τν καταλαβανουν, κα νθρωποι χριστιανο δν καταλαβανουν τν θεο ρωτα. Δν χει σπσει μσα τους κτι, τ γ, δν χει βρε τν διξοδ του πρς τν γπη. Μπορε ν εναι γεμτοι π ρετς, λλ κα τς ρετς ατς τς χρησιμοποιον γι ν θωρακσουν τ γ τους. Δν τς χρησιμοποιον ς δος, δν τς χρησιμοποιον ς διοδεσεις πρς τ μυστριο τς γπης το Θεο.

Λγει κπου γιος Μξιμος μολογητς τι « ρετ στω δι τν λθειαν». Ο ρετς εναι μσα, δν εναι ατοσκοπο, πως εναι ατοσκοπο στ φιλοσοφικ ρετ. Δν εναι ατοσκοπς ν εμαι λεμων, γαθς, φιλνθρωπος. Εναι διματα το Θεο, πο γι μνα εναι «κτιστες νργειες», «κτιστοι λγοι» πο μ καννουν ν ζσω ν τ Θε.

λθεια εναι σκοπς, γπη το Θεο εναι σκοπς. Δν εναι τ ν εμαι νρετος πλς· μπορε ν σημανει μεγλη φτχεια ρετ, ταν συνοδεεται μ τ θανσιμο ατ κλεσιμο. Τ κλεσιμο ατ σπει κριβς μετνοια κα δηγε τ εναι ν κοινωνίᾳ μετ το Θεο κα μ λη τν κτση. Γι᾿ ατ κριβς πντοτε ο Πατρες μιλον γι τς ρετς, συνδοντς τες πντοτε, μ τν μετνοια κα τν ταπενωση!
θεοπτα εναι μετνοια!
κατσταση τς αἰώνιας ζως εναι μι κατσταση ποα δοποιεται δι τς μετανοας, λλ χι μ τν νομικ ασθηση ννοια τς μετανοας, λλ μ ατν τν ρωτικ κα χαρμσυνη ασθηση, τι Θες μ γαπει κα γ εμαι νξιος τς γπης Του.

Κα
ρχεται λοιπν « μσχος σιτευτς κα δακτλιος κα τ καινορια ροχα», κα λα ατ τ σχατολογικ, τ νδματα τ ποα πιφυλσσει Θες σ κενους πο μετανοον. Κα παραδξως ο λλοι, ατο πο χουν τς ρετς κα τποτε λλο, δν χουν ατ τ δυναττητα.
λογικ ατ εναι παρξενη, θ λεγα τι εναι ρωτικ λογικ. Δν ξηγεται λλις. Δν νομζω τι μπορομε ν τ καταλβουμε λλις.
νας νθρωπος κοιννητος, γεμτος ρετς, δν χει Θε. Κα νας νθρωπος παναμαρτωλς γεμτος μετνοια εναι «σωτος υἱός».

Α
τ εναι χαρμσυνο γι λους μας, γιατ ρετς μπορε ν μν χουμε, χουμε μως μαρτες, χουμε λλεψεις, λλ μπορομε ν χουμε ατ τν πνευματικ τν σταυροαναστσιμη χαρ τς μετνοιας. Ατ μς δνει κουργιο στν πνευματικ ζω. Ατ εναι μεγλο πργμα. κφρζει σοβως τν γπη το Θεο κα τν κπτωσ μας π τν γπη ατ.
Ατ εναι πο σς εχομαι ν κερδσουμε: Ν δεχθομε πραγματικ ν γωνισθομε ν σβσουμε τ φιλαυτα κα ν κοιτξουμε λο τν αυτ μας, ν τν «προσξωμεν ς θυσα δοξολογικ», τσι πως σωτος ποος πιστρφει δοξολογντας. ν λλος, νομικς «μεμπτος» δελφς, « μεγλος», «νρετος» πλς κα μνον, δν μπορε ν φθσει στ θεοπτα, δν χει πνεμα Θεο.

«Δι
τν λθειαν, λοιπν, στω ρετ»!
Ο ρετς εναι τποι θεανθρπινης ζως, εναι τ Θεανθρπινον το Θεο, τ ποο ταν τ ποκτσουμε, τ πλησισουμε, μς δηγε, πως λγει γιος Σεραφεμ το Σρωφ, στν πκτηση το γου Πνεματος. «Εναι χροι ο ρετς το γου Πνεματος», λεγεν γιος Σεραφεμ. Κα δι τν ρετν λπζομεν πραγματικ, τ αἰώνια ατ χαρσματα, τ ποα δν εναι μακρι μας. Οτε θεοπτα εναι κτι πο εναι πολ μακρι π μς.

π τν πρτη στιγμ πο θ πε κανες «μετανο», σωτερικ, χει πρτου βαθμο θεοπτα. χει μι πρτη θα τς γπης το Θεο!

Ε
χομαι καλ Σαρακοστ π καρδας σ λους κα λες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου