ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΝΕΡΟ καὶ Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Τὸ εὐλογημένο νερὸ καὶ ὁ ἁγιασμὸς στὴ ζωή μας

Γιὰ τὴν «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»
Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

.               Ὅταν ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἄπειρη σοφία Του δημιουργοῦσε τὸν κόσμο μάζεψε τὰ νερὰ ὅλα μέσα σὲ μιὰ τεράστια δεξαμενή, τὴ θάλασσα, λέγοντας: «Συναχθήτω τὸ ὕδωρ τὸ ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς συναγωγὴν μίαν, καὶ ὀφθήτω ἡ ξηρά. Καὶ ἐγένετο οὕτως, καὶ συνήχθη τὸ ὕδωρ τὸ ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς τὰς συναγωγὰς αὐτῶν, καὶ ὤφθη ἡ ξηρά. Καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὴν ξηρὰν, γῆν, καὶ τὰ συστήματα τῶν ὑδάτων ἐκάλεσε θαλάσσας (Γεν. α´ 9-10). Αὐτὸ τὸ νερό, τὸ τόσο ἀπαραίτητο στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι μόνο μᾶς διατηρεῖ ζωντανούς, ἀλλὰ καὶ μᾶς καθαρίζει καὶ μᾶς ἁγιάζει.
.               Τὸ νερὸ συντελεῖ στὴ σωστὴ καὶ ὁμαλὴ λειτουργία τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, ἀλλὰ καὶ στὴ σωματικὴ καθαριότητα καὶ ὑγιεινή. Περίπου τὰ δύο τρίτα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἀποτελοῦνται ἀπὸ νερό, τὸ ὁποῖο συμβάλλει σημαντικὰ στὴ ζωὴ καὶ τὴν παραγωγὴ τῶν κυττάρων μας. Ἐπίσης, αὐτὸ ἀποτελεῖ τὸ κύριο μέσο γιὰ τὴ μεταφορὰ τῶν θρεπτικῶν οὐσιῶν στὰ κύτταρα καὶ τὰ ὄργανα τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ τὸ μέσο ἀπομακρύνσεως τῶν τοξικῶν καὶ ἀχρήστων οὐσιῶν. Χωρὶς νερό, τὰ νεφρὰ δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπιτελέσουν τὸ ἔργο τους. Ζητοῦμε νερὸ γιατὶ καθημερινὰ ἀποβάλλουμε μεγάλη ποσότητά του ἀπὸ τὴν ἐφίδρωση καὶ τὴν ἀναπνοή. Ἀπὸ αὐτὲς ἕνας ἐνήλικας μπορεῖ νὰ χάσει περίπου δέκα φλυτζάνια νεροῦ καθημερινά. Ἂν δὲν ἔχουμε ἀποθέματα νεροῦ τότε αἰσθανόμαστε κόπωση, δίψα, ἀδυναμία καὶ τελικὰ παθαίνουμε ἀφιδάτωση ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ θάνατο. Ἄρα τὸ νερὸ εἶναι ἀπαραίτητο στὴ ζωή μας.
.               Εἶναι, ὅμως, τὸ νερὸ καὶ μέσο καθαρισμοῦ. Καὶ ἡ καθαριότητα βοηθάει στὴν καλύτερη λειτουργία τοῦ ὀργανισμοῦ. Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας θεωροῦσαν ὅτι τὸ νερὸ καθαρίζει τόσο τὸ σῶμα ὅσο καὶ τὸ πνεῦμα. Ἡ ὑγιεινὴ τοῦ σώματος εἶναι ἀπόλυτα συνηφασμένη μὲ τὴν καθαριότητά του. Ὁ Πλάτωνας παρότρυνε ἐξ ἄλλου τοὺς ἀδύναμους καὶ ἀσθενεῖς ἐκτὸς τὴν κατ’ οἶκον καθαριότητα, ποὺ τὴ θεωροῦσε ἐπιβεβλημένη, νὰ ἐπισκέπτονται κὰι ἰαματικά λουτρά, γιὰ τὶς θεραπευτικὲς ἰδιότητες τῶν ὁποίων ὁ Ἀριστοφάνης μιλοῦσε μὲ ζῆλο καὶ Ἰπποκράτης, πατέρας τῆς λουτροθεραπείας, ἔκανε λεπτομερεῖς ἀναφορὲς γιὰ τὴ σπουδαιότητά τους.
.               Τὸ νερὸ στὴ χριστιανικὴ πίστη συνδέθηκε στενὰ μὲ τὴ θεία Λατρεία. Μὲ αὐτὸ βαπτιζόμαστε, γιὰ νὰ καθαρισθοῦμε ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ἐνθυμούμενοι τον Κύριό μας ποὺ βαπτίσθηκε στον Ἰορδάνη ποταμὸ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη, τὸν Πρόδρομο, μὲ αὐτὸ ἁγιαζόμαστε στὴν Ἐκκλησία μας. Ἁγιασμὸ φυλᾶμε στὸ εἰκονοστάσι μας, μὲ αὐτὸν μᾶς ραντίζει ὁ Ἱερέας στὴν ἀρχὴ κάθε μηνός, στὴν ἀρχὴ κάθε καλοῦ ἔργου, κάθε σχολικῆς χρονιᾶς, στὰ ἐγκαίνια καταστημάτων, στὴν εὐλογία τῶν ἀγρῶν τὸ φθινόπωρο, στὴν ἀγορὰ αὐτοκινήτων καὶ ὁποιωνδήποτε ἄλλων κινητῶν καὶ ἀκινήτων ἀντικειμένων.
.               Τὸ νερὸ τὸ συναντοῦμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη στὸν Κατακλυσμὸ τοῦ Νῶε, στὴ διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης, στὴν πορεία τῶν Ἰσραηλιτῶν μέσα στὴν ἔρημο. Ὅταν αὐτοὶ δίψασαν, ὁ Μωυσῆς χτύπησε ἕνα βράχο μὲ τὸ ραβδί του καὶ ἀμέσως ἀνέβλυσε νερό.
.               Στὴν Καινή Διαθήκη ἔχουμε τὸν Κύριό μας νὰ βαπτίζεται στὰ ρεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου, νὰ θεραπεύει τὸν παράλυτο στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, στὸ γάμο τῆς Κανᾶ, νὰ μεταποιεῖ τὸ νερὸ σὲ κρασί, στὴν Τιβεριάδα νὰ γαληνεύει τὰ ὕδατα τῆς θαλάσσης καὶ νὰ κοπάζει τοὺς ἀνέμους.
.               Τὸ νερὸ παίζει μεγάλο ρόλο καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανική μας ζωή. Ὅλοι μας βαπτιζόμαστε στὴν κολυμβήθρα «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Στὴ Θεία Κοινωνία βάζουμε μαζὶ μὲ τὸ κρασὶ καὶ τὸν ἄρτο τὸ «ζέον ὕδωρ», γιατὶ ὅταν τρύπησαν μὲ λόγχη τὸν Χριστὸ πάνω στὸν Σταυρό, ἀπὸ τὴν πληγὴ ἔτρεξε αἷμα καὶ ὕδωρ. Ἐξ ἄλλου δὲ περιόδους ἀνομβρίας κάνουμε λιτανεῖες.
.               Κατὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων ἁγιάζουμε τὰ ὕδατα καὶ ὁ Ἱερεὺς μετά, ἀφοῦ ἁγιάσει ὅλους τοὺς πιστούς, γυρίζει τὰ σπίτια καὶ τὰ ἁγιάζει μὲ τὸν τίμιο Σταυρό. Τὸ ἀγιασμένο νερὸ παύει πλέον νὰ λογαριάζεται ὡς κοινὸ νερὸ χωρὶς ἰδιαίτερη σημασία καὶ ἀξία. Ἔχει φορτισθεῖ μὲ μυστική, ἀνερμήνευτη θεία δύναμη καὶ ἐνέργεια. Γι’ αὐτὸ ὁ τελετουργὸς ἱερέας μὲ ἔμφαση ἱκετεύει τὸν Θεό μας λέγοντας: «Καὶ καταξίωσον ἡμᾶς, Κύριε, ἐμπλησθῆναι ἁγιασμοῦ, διὰ τῆς τοῦ ὕδατος τούτου μεταλήψεώς τε καὶ ραντισμοῦ, καὶ γενέσθω ἡμῖν, εἰς ὑγείαν ψυχῆς τε καὶ σώματος». Ἡ γεύση αὐτοῦ τοῦ ἁγιασμένου νεροῦ δὲν διαφέρει καθόλου ἀπὸ τὸ συνηθισμένο νερό. Ἔχει γίνει, ὅμως, πνευματικὸ ποτὸ ποὺ ἔχει ἀναβλύσει ἀπὸ τὴν «πνευματικὴ πέτρα», ἡ ὁποία εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας, καὶ ὁ ὁποῖος τὸ ἔχει καταστήσει πηγὴ εὐλογίας καὶ χάριτος.
.               Κατὰ τὸν Μεγάλο Ἁγιασμὸ τῶν Θεοφανείων ἁγιαζόμαστε καὶ καθαριζόμαστε «διὰ τῆς τοῦ ὕδατος τούτου μεταλήψεώς τε καὶ ῥαντισμοῦ», τὸ ὁποῖο ἔχει γίνει «ἰαματικὸ ψυχῶν καὶ σωμάτων καὶ πάσης ἀντικειμένης δυνάμεως ἀποτρεπτικόν». Ὁ ἁγιασμὸς στηρίζεται στὴ βέβαιη πίστη μας ὅτι στὸ ἁγιασμενο νερὸ μεταδίδονται πνευματικὲς ἰδιότητες, ἔτσι, ὥστε αὐτὸ νὰ ἀναδεικνύεται «ἀποτρόπαιον πάσης ἐπιβουλῆς ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν». Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι τὸν τέταρτο αἰῶνα ὁ Ἐπίσκοπος Ἀπαμείας Ἅγιος Μάρκελλος μὴ μπορώντας νὰ γκρεμίζει ἕναν εἰδωλολατρικὸ ναὸ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τοποθετήσουν νερὸ κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Ναοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅπου λειτουργοῦσε, καὶ μετὰ ἀπὸ θερμὴ προσευχὴ τὸ σφράγισε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸ ἔδωσε στὸ διάκονο γιὰ νὰ ραντίσει τὰ εἴδωλα, τὰ ὁποῖα ἀκαριαίως γκρεμίσθηκαν. Ἀπὸ τὴν πράξη αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Μαρκέλλου ἐπικράτησε ἡ συνήθεια νὰ ψάλλεται ὁ Μικρὸς Ἁγιασμὸς στὴν ἀρχὴ κάθε μηνὸς καὶ νὰ ραντίζονται τὰ σπίτια, τὰ κτήματα, τὰ ὑποστατικὰ καὶ γενικὰ τὰ μέρη ὅπου εὑρίσκεται ἀσθένεια καὶ «ἐμφιλοχωρεῖ ἐνέργεια δαιμονική», γιατὶ αὐτὴ διώχνεται μὲ τὴ δύναμη τοῦ ἁγιασμένου νεροῦ.
.               Ἄλλο θαυμαστὸ περιστατικὸ τῆς δυνάμεως τοῦ ἁγιασμένου νεροῦ διηγεῖται ὁ Θεοδώρητος τὸ ἑξῆς: Τοῦ βασιλιᾶ Οὐάλη ἀρρώστησε ξαφνικὰ τὰ ἄλογο. Ὁ ἱπποκόμος του ποὺ ἦταν εὐσεβὴς τὸ ὁδήγησε στὸ ἐρημητήριο τοῦ Ἁγίου Ἀφραάτου. Αὐτός, ἀφοῦ προσευχήθηκε θερμά, διέταξε νὰ βγάλουν καθαρὸ νερὸ ἀπὸ τὸ πηγάδι. Τὸ σταύρωσε καὶ τὸ ἔρριξε πάνω στὸ ἄλογο, τὸ ὁποῖο ἀμέσως θεραπεύθηκε.
.               Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος ἀναφέρει ὅτι ὁ ἱστορικὸς Ἰώσηπος ποὺ πρὶν γίνει Χριστιανὸς ἦταν Ἑβραῖος, ὅταν πρόκειτο νὰ ἀνεγείρει Ναὸ στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἐμποδιζόταν ἀπὸ τὶς μαγεῖες καὶ δολοπλοκίες τῶν παλαιῶν ὁμοθρήσκων του. Τότε ἔτρεξε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ διέταξε νὰ τοῦ φέρουν νερὸ μέσα σὲ καθαρὸ δοχεῖο. Τὸ σφράγισε σταυροειδῶς μὲ τὸ δάκτυλό του καὶ εἶπε δυνατά: «Στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, τὸν ὁποῖον σταύρωσαν οἱ πατέρες μου καὶ πατέρες ὅλων αὐτῶν ποὺ παραβρίσκονται ἐδῶ ἂς πάρει δύναμη αὐτὸ τὸ νερό, ὥστε νὰ κτισθεῖ ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ». Ὕστερα ἔρρανε μὲ τὸ νερὸ αὐτὸ τὸ χῶρο καὶ οἱ μαγεῖες καὶ οἱ φαρμακεῖες διαλύθηκαν.
.               Στὸν Μεγάλο Ἁγιασμὸ καὶ στὴ μέση τῆς εὐχῆς μὲ δυνατὴ φωνὴ ὁ Ἱερέας λέγει: «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα Σου καὶ οὐδεὶς λόγος ἐξαρκέσει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων Σου». Στὴ μεγαλειώδη αὐτὴ εὐχή, ὅπου ἀνυμνεῖται ὁ Δημιουργὸς τοῦ ὀρατοῦ καὶ ἀοράτου κόσμου, ὑμνολογεῖται ὁ «ἐν Ἰορδάνῃ ἐπιφανεὶς» Χριστός, ὁ καὶ «ἁγιάσας τὰ ῥεῖθρα» του. Ὅπως τότε, ὁ Θεὸς ἐξαποστέλλει τὸ Ἅγιό Του Πνεῦμα, γιὰ νὰ ἁγιάσει τὸ νερὸ καὶ νὰ τὸ κάνει «ἀφθαρσίας πηγήν, ἁγιασμοῦ δῶρον, ἁμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων ἀλεξιτήριον, δαίμοσιν ὀλέθριον, ταῖς ἐναντίαις δυνάμεσιν ἀπρόσιτον, ἀγγελικῆς ἰσχύος πεπληρωμένον».
.               Ἕνα βασικὸ ἐρώτημα ποὺ συχνὰ τίθεται ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φιλακόλουθους πιστοὺς εἶναι ἂν ὑπάρχει οὐσιαστικὴ διαφορὰ ἁγιαστικῆς χάριτος μεταξὺ τοῦ Μεγάλου καὶ τοὺ Μικροῦ Ἁγιασμοῦ. Ἡ θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας εἶναι σαφὴς καὶ ξεκάθαρη. Ὁ Μεγάλος ἁγιασμὸς εἶναι αὐτὸς τῶν Θεοφανείων καὶ τελεῖται μία φορὰ τὸ χρόνο, τὴν παραμονὴ καὶ τὴν ἡμέρα  τῆς ἑορτῆς, ἐνῶ ὁ Μικρός τελεῖται ὅποτε οἱ πιστοὶ τὸ ζητήσουν.
.               Στὸν Μικρὸ Ἁγιασμὸ δίδεται ἔμφαση στὴν ἴαση τῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν ἀσθενειῶν, ἐνῶ στὸν Μεγάλο κυριαρχεῖ ἡ εὐλογία τῆς φύσεως τῶν ὑδάτων μὲ τὴ βάπτιση τοῦ Κυρίου. Ὁ ἁγιασμὸς τῶν Θεοφανείων ὑπενθυμίζει ἕνα πραγματικὸ γεγονός. Αὐτὸ εἶναι ἡ ἀνάμνηση καὶ πραγματικὴ λειτουργικὴ παρουσία τοῦ σωτηριώδους γεγονότος τοῦ βαπτίσματος τοῦ Κυρίου, μὲ ὅλο τὸ βάρος τῶν συνεπειῶν του, στὴ ζωὴ τοῦ καθενὸς πιστοῦ χωριστὰ καὶ τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
.               Βεβαίως δὲν εἶναι σωστὸ ἡ πόση τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν Θεοφανείων νὰ συγκρίνεται πρὸς τὴ Θεία Κοινωνία, ὁπωσδήποτε, ὅμως, εἶναι τὸ δεύτερο σὲ ἱερότητα μυστηριακὸ εἶδος μετὰ τὴ Θεία Μετάληψη.
.               Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ στὸ Δ´ βιβλίο τῶν Βασιλειῶν ἀναφέρεται ἕνα  ὡραῖο περιστατικό, τὸ ὁποῖο παρουσιάζει τὶς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες ποὺ ἔδρασαν μὲ τὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνου καὶ θεράπευσαν ἀπὸ λέπρα τὸν ἀρχιστράτηγο τῆς Συρίας Ναιμάν.
.               Ὁ Προφήτης Ἐλισαῖος, ὅταν τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ λεπρὸς Ναιμὰν κατόπιν ὑποδείξεως μιᾶς ἑβραιοπούλας, γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει, χωρὶς νὰ ἀσχοληθεῖ μαζί του, τὸν ἔστειλε πρῶτα στὸν Ἰορδάνη ποταμό, προτρέποντάς τον νὰ λουσθεῖ ἐκεῖ ἑπτὰ φορές.
.               Ὁ Ναιμάν, ποὺ ὡς στρατηγὸς καὶ μάλιστα πηγαίνοντας συστημένος στὸν Ἐλισαῖο, περίμενε προσωπικὴ ὑποδοχὴ ἀπὸ ἐκεῖνον, ἔνοιωσε πληγωμένο τὸν ἐγωϊσμό του, ὅταν τὸν ἔστειλε στὸν Ἰορδάνη, χωρὶς νὰ τοῦ δώσει πολὺ σημασία καὶ ὀργισμένος συλλογίσθηκε:
-Χάθηκαν τὰ ποτάμια τῆς Δαμασκοῦ, γιὰ νὰ λουσθῶ σὲ ἐκεῖνα; Ἔπρεπε νὰ μὲ στείλει χωρὶς ἄλλη σκέψη στὸν Ἰορδάνη;
.               Ἔτσι, θυμωμένος ἄλλαξε δρομο. Οἱ δοῦλοι του ποὺ τὸν πλησίασαν τὸν ἔπεισαν νὰ ὑποχωρήσει λέγοντάς του ὅτι δὲν ἦταν κάτι τὸ δύσκολο αὐτὸ ποὺ τοῦ πρότεινε ὁ Προφήτης. Ὁ Ναιμὰν πῆγε τότε στὸν Ἰορδάνη, λούστηκε στὰ νερά του ἑπτὰ φορὲς καὶ μὲ θαυμαστὸ τρόπο εἶδε τὴ λέπρα νὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ σῶμα του. Χαρούμενος ἐπέστρεψε, γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τὸν Ἐλισαῖο καὶ μαζὶ μὲ τὴ συνοδεία του ὁμολόγησε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος Θεός, ἀπὸ τὸν Θεὸ τοῦ Ἐλισαίου, ὑπονοώντας τὴ δύναμη τῆς πίστεως καὶ ὄχι τὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη. Ἡ ἄκτιστη ἰαματικὴ δράση τοῦ νεροῦ βρισκόταν στὴ θεία ἐνέργεια ποὺ ἐξερχόταν ἀπὸ τὸν μόνο πραγματικὸ Θεό μας.
.               Τὴν ἴδια ἰαματικὴ δύναμη βλέπουμε νὰ παρουσιάζουν καὶ τὰ ὕδατα τῆς κολυμβήθρας τῆς Βηθεσδᾶ, τὴ στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία ταράσσονταν ἀπὸ τὸν Ἄγγελο τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖνος ποὺ ἔμπαινε πρῶτος μετὰ τὴν ταραχὴ τοῦ ὕδατος «ὑγιὴς ἐγένετο ᾡδήποτε κατείχετο νοσήματι».
.               Γιὰ νὰ προσεγγίσουμε τὴν ἐπωφελῆ διάσταση τοῦ ἁγιασμοῦ θὰ ἀναφέρουμε μερικὰ ἀκομη περιστατικά.
.               Γράφει τὸ Γεροντικό, ὅτι μιὰν ἡμέρα ὁ Γέροντας Δωρόθεος, ὁ Θηβαῖος, ἔστειλε τὸν ὑποτακτικό του στὸ πηγάδι νὰ φέρει νερό. Ἐκεῖνος μόλις ἔσκυψε καὶ ἦταν ἕτοιμος νὰ ρίψει στὸ νερὸ τὸν κουβὰ εἶδε μιὰ ἀσπίδα, ἕνα δηλητηριῶδες φίδι, νὰ βρίσκεται μέσα σὲ αὐτό. Ἐγκατέλειψε τότε τὸν κουβᾶ καὶ ἔτρεξε στὸ Γέροντα φωνάζοντας:
-Ἀββᾶ χαθήκαμε, τό πηγάδι δηλητηριάστηκε ἀπὸ μιὰ ἀσπίδα.
-Κι ἂν ο διάβολος ἀποφασίσει νὰ ρίψει ἀσπίδες σὲ ὅλα τὰ πηγάδια, ἐσὺ θὰ πεθάνεις ἀπὸ τὴ δίψα;
Ἔτσι τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας κουνώντας τὸ κεφάλι, γιὰ τὴ δειλία τοῦ ὑποτακτικοῦ του. Μετὰ πῆγε ὁ ἴδιος στὸ πηγάδι πῆρε τὸν κουβᾶ καὶ ἔβγαλε μόνος του νερό. Τὸ σταύρωσε, ἤπιε ὁ ἴδιος καὶ ἔδωσε καὶ στὸν ὑποτακτικό του λέγοντας: Ὅπου ὑπάρχει σταυρὸς δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἡ κακία τοῦ ἐχθροῦ.
.               Ἄλλο παράδειγμα τῆς ἀποτρεπτικῆς δυνάμεως τοῦ ἁγιασμένου νεροῦ καταγράφει ὁ ἀείμνηστος π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος. Μὲ γλαφυρὴ ἁπλότητα αὐτὸς διηγεῖται, ὅτι ἕνας νεαρὸς πνευματιστὴς κάθε βράδυ στὸ σπίτι του ἔκανε πνευματιστικὲς συνεδριάσεις, καλώντας πονηρὰ πνεύματα. Ἕνα βράδυ, ὅμως, ἂν καὶ πάλεψε πολὺ ὥρα μὲ ἐπίμονες προσκλήσεις του, τὰ πνεύματα δὲν παρουσιάζονταν. Σὲ μιὰ στιγμὴ ἄκουσε μιὰ φωνὴ ἔντονα ἐκνευρισμένη:
-Δὲν μποροῦμε νὰ ἔρθουμε, γιατὶ σήμερα  ἦρθε ἐκεῖνος ὁ ἄλλος ἐδῶ.
Ταραγμένος ὁ δυστυχὴς νέος πῆγε στὸ διπλανὸ δωμάτιο τῆς μητέρας του καὶ μὲ ἔντονο ὕφος τὴ ρώτησε:
-Ποιός ἦρθε σήμερα στὸ δωμάτιό μου;
Κι’ ἐκείνη μὲ σταθερὴ φωνή ἤρεμα τοῦ ἀπάντησε:
-Ἀφοῦ ἐσὺ μαζεύεις ἐδῶ τοὺς σατανάδες κάθε βράδυ καὶ δὲν μὲ ἀφήνουν νὰ κοιμηθῶ, πῆγα σήμερα καὶ ἔφερα τὸν παπᾶ, ἔκανα Ἁγιασμὸ καὶ ράντισα τὸ σπίτι καὶ τὸ δωμάτιό σου.
.               Ἡ συνετὴ καὶ ἀποφασιστικὴ παρέμβαση τῆς εὐσεβοῦς μητέρας ἀφύπνισε πνευματικὰ τὸν παγιδευμένο νεαρό, ὁ ὁποῖος  στὴ συνέχεια ἔκοψε κάθε σχέση καὶ ἐπικοινωνία μὲ τὸν πνευματισμό, καθώς κατάλαβε ὅτι εἶχε ἐπικίνδυνα ἐμπλακεῖ στὰ πλοκάμια τοῦ πονηροῦ.
.               Τὸ τρίτο περισταστικὸ συνέβη τὸ 1850 στὴν Ἀθήνα, ὅταν ἀπειλήθηκε ἡ ζωὴ χιλιάδων ἀνθρώπων ἀπὸ χολέρα. Κάθε ἡμέρα ἔφευγαν ἀπὸ τὴ ζωή ἑκατοντάδες. Φόβος καὶ τρόμος κατέλαβε τοὺς πάντες. Ὁ τότε Γενικὸς Ἀρχίατρος τοῦ κράτους ἀδύναμος καὶ ἀνήμπορος νὰ προσφέρει βοήθεια, κρύφτηκε ἀπὸ φόβο. Δὲν τὸν εὕρισκαν πουθενά. Μοναδικὴ ἐλπίδα γιὰ τὸ λαό, ὅπως πάντοτε, ἦταν ἡ περιφρονημένη καὶ διωκόμενη ἀπὸ τοὺς κρατοῦντες Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ πραγματικὴ πνευματικὴ μάνα καὶ ἀνοιχτὴ ἀγκαλιὰ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
.               Ἔτσι, ἐνῶ στὶς δυσκολίες οἱ πολιτικοὶ ταγοὶ στρίβουν, κρύβονται, φυγομαχοῦν ἢ κριτικάρουν καὶ δίδουν ὁδηγίες ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, οἱ ἐκκλησιαστικοὶ  ποιμένες βρίσκονται στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ ἀγώνα γιὰ στήριξη, ἐνίσχυση καὶ παροχὴ βοηθείας τοῦ εὐκολόπιστου καὶ πάντα προδομένου λαοῦ. Στὴν κρίσιμη ἐκείνη ὥρα, ὅπου ὁ λαὸς ἀγωνιοῦσε καὶ οἱ ὑπεύθυνοι μουδιασμένοι ἀποσύρθηκαν ἀπὸ τὸ προσκήνιο, ὄρθωσε τὸ ἀνάστημα του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ κάλεσε τοὺς  φοβισμένους κατοίκους τῆς πόλεως στὸ Μητροπολιτικὸ Ναό. Μέσα σὲ κλίμα συγκινήσεως καὶ ἀγωνίας στήριξε τὸ λαό, ἐνέπνευσε  πίστη καὶ καλλιέργησε ἐλπίδα τελώντας τὴν ἀκολουθία τοῦ Ἁγιασμοῦ. Οἱ ψυχὲς ἀναθάρρησαν καὶ χιλιάδες λαοῦ, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ τοὺς Ἱερεῖς λιτάνευαν τὶς ἱερὲς εἰκόνες. Ἀτέλειωτες σειρὲς εὐσεβῶν Χριστιανῶν διέσχιζαν τοὺς κεντρικοὺς δρόμους τῆς Ἀθήνας. Στὶς πλατεῖες Συντάγματος καὶ Ὁμονοίας γονατιστοὶ χιλιάδες λαοῦ, μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα στὰ μάτια, κραύγαζαν τὸ «Κύριε ελέησον..»
.               Οἱ ξένοι, κυρίως Προτεστάντες, ποὺ διαφέντευαν τὸν τόπο, ἔλεγαν ὅτι οἱ Ἀθηναῖοι τρελλάθηκαν μαζικὰ καὶ ὁδηγοῦνταν στὴν αὐτοκατατροφή. Γιατὶ ἀντὶ νὰ ἀπομονωθοῦν, γιὰ νὰ προστατευθοῦν, συνωστίζονταν στὸ Ναὸ καὶ στὴ λιτανεία μὲ ἄμεσο κίνδυνο ἡ ἐπιδημία νὰ φουντώσει καὶ νὰ λάβει ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις. Ὅμως, οἱ φόβοι τους, καθαρὰ ἀνθρώπινοι, διαψεύσθηκαν. Ἡ ἐπιδημία σταμάτησε ἀμέσως. Κανένα νέο κροῦσμα καὶ κανένα νέο θύμα δὲν παρουσιάσθηκε τὶς ἑπόμενες ἡμέρες. Ὁ Ἁγιασμὸς στὰ χέρια τῶν πιστῶν ὑπῆρξε τὸ δραστικότερο φάρμακο, τὸ ἰσχυρότερο ἀντιβιοτικό. Στὴ δύναμη τοῦ ἁγιασμοῦ κανένα μικρόβιο δὲν ἀντιστέκεται. Αὐτὸς μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἐσταυρωμένου ποὺ κρύβεται μέσα του εἶναι τὸ δυνατότερο φάρμακο, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐμβόλιο ποὺ προληπτικὰ μπορεῖ νὰ χρησιμοποιηθεῖ. Ὁ Ἁγιασμὸς συνιστᾶται νὰ τὸν πίνουμε, νὰ τὸν ραντίζουμε, νὰ τὸν ἔχουμε πρὸς «πᾶσαν ὠφέλειαν ἐπιτήδειον».

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

ΠΗΓΗ:    ΚΛΙΚ