ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ “ΑΓΙΟΥ” ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

3 Ἰανουαρίου

Μνήμη τοῦ ἁγίου τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων
Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη

Γράφει ὁ Δρ Χαραλάμπης Μ.Μπούσιας
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

.         Ὁ μεγάλος Σκιαθίτης λογοτέχνης Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ὁ λογοτέχνης ποὺ συγκινεῖ ὅλους μας διαχρονικά, ἔζησε τὴν ἑκούσια φτώχεια γιὰ νὰ μπορέσει νὰ τραγουδήσει μὲ τὴν πέννα του τὰ πάθια καὶ τοὺς ἀτέλειωτους καημοὺς τοῦ κόσμου. Πόσο μᾶς ἀναπαύει καὶ σήμερα στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ περνᾶμε ὡς ἔθνος, ὡς κοινωνία μὲ τὰ ἔργα του ποῦ μυροβλύζουν ἁγιότητα!
.         Στὰ Παπαδιαμαντικὰ κείμενα προβάλλεται ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, ποὺ πορεύεται μέσα στὴν κοσμικὴ ματαιότητα, γιὰ νὰ κάνει τὸν κόσμο Ἐκκλησία, γιὰ νὰ θεώσει τὸν ἄνθρωπο. Καταγράφει τὰ πάθια καὶ τοὺς καημούς, ποὺ δὲν ἔχουν τελειωμό. Καὶ μὲ τὴν καταγραφὴ αὐτὴ ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας δὲ μένει ἀπαθής, ἀλλὰ συγκλονίζεται ἀπ᾽ αὐτά, ποὺ γίνονται καὶ δικά του πάθη, ἀφοῦ ζεῖ βιωματικὰ τὴν Ἐκκλησία. Σ᾽ αὐτὴν ὅλοι ἔχουν τὴ θέση τους καὶ ὅλοι καταξιώνονται, ὅταν ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς. Τὸ μεγάλο μυστήριο ποὺ ἱερουργεῖται στὰ κείμενα τοῦ Παπαδιαμάντη εἶναι ἡ μεταμόρφωση τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας σὲ εὐχαριστιακὴ σύναξη καὶ θεανθρώπινη κοινότητα. Ἴσως μονάχα τὸ λογοτεχνικὸ χάρισμα καὶ ἡ συνέπεια τῆς ζωῆς τοῦ κυρ Ἀλέξανδρου, ποὺ συνδύαζε ἀγωνιστικὸ πνεῦμα, ταπείνωση καὶ θεῖο φωτισμό, μποροῦν νὰ καταγράψουν καὶ νὰ φανερώσουν αὐτὴ τὴ μεγάλη δυνατότητα τῆς ἁγιότητος, τὸ πῶς, δηλαδή, ἕνας κόσμος πεπερασμένος γίνεται αἰώνιος καὶ μιὰ κοινωνία πόνου καὶ δακρύων μεταβάλλεται σὲ εὐχαριστιακὴ κοινότητα ἁγιωσύνης.

Ὁσιακὸ τέλος.

   .         Τὸ νησί του ἔθελγε τὸν κυρ-Ἀλέξανδρο. Ἔτσι ἔφυγε γιὰ τὴ Σκιάθο, ὅπου ἔγραψε τὰ ὄψιμα διηγήματά του καὶ πέρασε τὶς τελευταῖες στιγμὲς τοῦ ἐπίγειου βίου του ἤρεμα καὶ ἁπλᾶ γνωρίζοντας ὅτι ὁ “καιρὸς τῆς αὐτοῦ ἀναλύσεως ἐφέστηκε” (Β΄ Τιμοθ. δ΄ 6). Ὁ νοῦς του μέχρι τὴν τελευταία του στιγμὴ ἦταν ἀφιερωμένος στο Θεό. Κοιμήθηκε ἐξομολογημένος καὶ χριστοφόρος. Πρὶν παραδώσει τὴν ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Κυρίου μας προσευχήθηκε καὶ μὲ ταπείνωση καὶ κατάνυξη ἔψαλλε μὲ πόνο τὸ δοξαστικὸ τῆς Παραμονῆς τῶν Θεοφανείων, «Τὴν χεῖρά σου τὴν ἁψαμένην τὴν ἀκήρατον Κορυφὴν τοῦ Δεσπότου, μεθ᾿ ἧς καὶ δακτύλῳ αὐτὸν ἡμῖν καθυπέδειξας, ἔπαρον ὑπὲρ ἡμῶν πρὸς αὐτόν, Βαπτιστά, ὡς παῤῥησίαν ἔχων πολλήν». Τὸ Ὀρθόδοξο τέλος του ἦταν μιὰ ἀκόμη ἀπόδειξη τῆς ζωῆς του καὶ τῆς βιωματικῆς του Ὀρθοδόξου παραδόσεως. Ἡ ἁγία του ψυχὴ φτερούγισε, γιὰ νὰ τὴ στεφανώσει ὁ Χριστός μας, τοῦ ὁποίου τὴν πτωχεία ἀγάπησε, καὶ νὰ τὸν εἰσαγάγει στὴν οὐράνια Βασιλεία Του, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος». Ἦταν δύο ἡ ὥρα μετὰ τὰ μεσάνυκτα, ξημερώνοντας ἡ τρίτη Ἰανουαρίου τοῦ 1911. Ὁ Φτωχὸς Ἅγιος, στὸ ὁμώνυμο διήγημά του ἔζησε στὶς ἐρημιὲς τῆς Σκιάθου, ἐνῶ ὁ φτωχὸς Παπαδιαμάντης ἔζησε στὴν πολυάνθρωπη ἔρημο τῆς Ἀθήνας. Ἡ γῆ τῆς Σκιάθου μυρόβλυσε ἐκεῖ ποὺ δέχθηκε τὸ σκήνωμα τοῦ Φτωχοῦ Ἁγίου. Ἡ πνευματικὴ γῆ τῆς Ἑλλάδος μοσχοβόλησε μὲ τὰ λογοτεχνικὰ κείμενα τοῦ φτωχοῦ κυρ Ἀλέξανδρου. Αὐτοῦ, ποὺ ἄν δὲν πέθαινε ἀπὸ ἀσθένεια, τὸ κρύο ἐκεῖνο γενναριάτικο ξημέρωμα στὴ Σκιάθο, θὰ πέθαινε ἀπὸ πεῖνα, γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ κοινὴ μοῖρα αὐτῶν ποὺ θέλουν νὰ ζοῦν τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, τὴ ζωὴ τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς χρηστοηθείας.

Δρ Χαραλάμπης Μ.Μπούσιας
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

ΠΗΓΗ:    ΚΛΙΚ