ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΥΠΟ ΤΟΣΟ ΑΘΛΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ; -2 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

Ἕνα θαυμαστὸ γεγονὸς κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Γεννήσεως τοῦ Φιλανθρώπου

 -2-

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἁγ. Νικολάου Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς) «Ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος»- ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/νίκη 2012, σελ. 25-27

Ἠλ. στοιχειοθεσία «Χριστιαν.  Βιβλιογραφία»

Μέρος Α´: ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΥΠΟ ΤΟΣΟ ΑΘΛΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ; -1 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

βλ. σχετ.:  Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΥΠΟ ΤΗΝ ΓΗΝ -1 (Ἁγ. Νικολ. Βελιμίροβιτς)
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΥΠΟ ΤΗΝ ΓΗΝ -2 «Γεννώντας τὸν Ἥλιο θὰ ἦταν ἀστεῖο, ἂν συνέχιζε νὰ γεννάει μετεωρίτες»!(Ἁγ. Νικολ. Βελιμίροβιτς)
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΥΠΟ ΤΗΝ ΓΗΝ -3 (Ἁγ. Νικολ. Βελιμίροβιτς)

.               Ἐκείνη τὴ νύχτα οἱ βοσκοὶ φύλαγαν βάρδιες δίπλα στὸ κοπάδι τους. Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ὑπῆρχαν πυκνὰ δάση γύρω ἀπὸ τὴν Βηθλεὲμ μὲ ξέφωτα καὶ βοσκοτόπια γιὰ τὰ ζῶα. Ὑπῆρχαν ἄγρια ζῶα, ὅπως τὸν καιρὸ τοῦ Δαβίδ. Ὁ ἴδιος ὁ Δαβὶδ ἔλεγε στὸν βασιλιὰ Σαούλ, πὼς λιοντάρια καὶ ἀρκοῦδες κομμάτιαζαν τὰ πρόβατά του καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀναγκαζόταν νὰ τὰ κυνηγᾶ καὶ νὰ τὰ σκοτώνει (Α´ Βασ. ιζ´ 34). Γι᾽ αὐτὸ τὸ λόγο οἱ βοσκοὶ ἀναγκάζονταν τὴ νύχτα νὰ φυλάσσουν βάρδιες γιὰ τὰ κοπάδια τους. Στηριζόμενοι πάνω στὶς γκλίτσες τους, σὰν τοὺς σημερινοὺς Σαρακατσάνους βοσκούς, φώναζαν κάπου-κάπου ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ γιὰ νὰ κρατιοῦνται ξύπνιοι, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ φοβίζουν τὰ ἄγρια ζῶα. Δὲν ὑποψιάζονταν ὅτι ἐκείνη τὴ νύχτα θὰ ἔβλεπαν πρῶτοι αὐτὸ ποὺ πολλοὶ προφῆτες καὶ βασιλιάδες θέλησαν νὰ δοῦν (Λουκ. ι´ 24).
.               Ξαφνικὰ ἔλαμψε δυνατὸ φῶς (Λουκ. β´ 9).
.               Στὸ κέντρο αὐτοῦ τοῦ φωτὸς ποὺ εἶχε χρῶμα λευκότερο ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, οἱ βοσκοὶ εἶδαν τὸν ἄγγελο Κυρίου καὶ κατατρόμαξαν. Ἦταν ὁ ἴδιος ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ποὺ ἐννιὰ μῆνες νωρίτερα ἀνήγγειλε στὴ Μαρία πὼς θὰ γεννήσει υἱό. Ὁ λόγος του ἔγινε πραγματικότητα ἐκείνη τὴ νύχτα. Στάλθηκε στοὺς βοσκούς, γιὰ νὰ γίνουν οἱ πρῶτοι μάρτυρες στὴν γῆ αὐτοῦ του θαυμάσιο γεγονότος. Ἔδωσε θάρρος στοὺς φοβισμένους βοσκοὺς λέγοντάς τους: «Μὴ φοβᾶστε ἀλλὰ χαρεῖτε. Σᾶς φέρνω ἕνα χαρμόσυνο ἄγγελμα, ποὺ θὰ γεμίσει μὲ χαρὰ μεγάλη ὅλο τὸν κόσμο. Σήμερα στὴν πόλη τοῦ Δαυὶδ γεννήθηκε γιὰ χάρη σας ὁ σωτήρας· ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Χριστὸς Κύριος» (Λουκ. β´ 10-12). Ἐκείνη τὴ στιγμὴ φανερώθηκε μεγάλη στρατιὰ ἀγγέλων ποὺ δόξαζε τὴν γέννηση τοῦ Φιλανθρώπου Θεοῦ, ψάλλοντας ὑπερκόσμιες γλυκὲς ψαλμωδίες. Τί ἀσυνήθιστο ἆσμα: «Δόξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β´ 14).
.               Μόνο ὁ ἀναμάρτητος Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο ἄκουσε παρόμοιους οὐράνιους ὕμνους. Ἀπὸ τότε κανεὶς ἐκτὸς ἀπὸ ἐκείνους τοὺς βοσκοὺς δὲν ἄκουσε τέτοιους. Ὁ Ἡσαΐας, ὁ Ἰεζεκιὴλ εἶχαν δεῖ μόνο ἀπὸ μακριὰ τὶς οὐράνιες στρατιὲς νὰ δοξολογοῦν γύρω ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ Ὑψίστου (Ἡσ. ϛ´ 1-3). Στὴν Βηθλεὲμ ὅμως, ἡ οὐρανία στρατιὰ κατέβηκε στὴν γῆ μαζὶ μὲ τὸν οὐράνιο βασιλέα της καὶ ἔψαλε ὕμνους πρὸς τιμήν Του. Ἔψαλε ὄχι ἐνώπιον κάποιου ἐκλεκτοῦ κοινοῦ ἀλλὰ ἐνώπιον τῶν πιὸ ἁπλῶν ἀνθρώπων. Πρὶν ἀπὸ αὐτὴ τὴ σιωπηλὴ νύχτα πουθενὰ στὴν σκοτεινὴ γῆ δὲν ἔχει ἀκουστεῖ τέτοια μεγαλειώδης χορωδία, οὔτε ἀντήχησε ποτὲ ἀνάλογος ὕμνος, ὁ ὁποῖος νὰ εἶναι ἀφιερωμένος στὸ νεογέννητο Μεσσία.
.               Ἔπρεπε νὰ ὑμνηθεῖ ὁ ἀληθινὸς καὶ ὕψιστος Θεός. Ὅταν αὐτὸς δοξολογεῖται, ὑπάρχει εἰρήνη στὴ γῆ καὶ καλὴ διάθεση ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ, εἶναι ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης καὶ τῆς γαλήνης μας. Διδάσκει τὴν καλὴ θέληση καὶ τὴν ἀγάπη ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Μὲ τὴ διδασκαλία του ὁ Θεός-Λόγος ὑποσκάπτει τὰ μὴ λογικὰ ἔργα τοῦ διαβόλου. Γι᾽ αὐτὸ εἶναι ἄξιος δοξολογίας καὶ ἐξύμνησης καὶ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἀπὸ τὴν γῆ.
.               Ὅταν οἱ ἄγγελοι ὁλοκλήρωσαν τὴν δοξολογία τους, κατευθύνθηκαν πάλι στὴν οὐρανία οἰκογένειά τους. Τότε οἱ βοσκοὶ εἰσῆλθαν μὲ μιᾶς στὴν σπηλιὰ σὰν νὰ εἶχαν φτερά. Βρῆκαν τὴ Μαριάμ, τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὸ βρέφος ξαπλωμένο στὸ παχνί. Οἱ ταπεινοὶ ποιμένες τῶν προβάτων προσκύνησαν τὸ μεγάλο ποιμένα τῶν ἀνθρώπων (Λουκ. β´ 15-25).
.               Μ᾽ αὐτὸ τὸν μοναδικὸ τρόπο γιορτάστηκε ἡ γέννηση τοῦ Μοναδικοῦ Θεανθρώπου. Ὄχι μὲ μεγάλο φαγοπότι καὶ μὲ οἰνοποσία, οὔτε μὲ γέλια καὶ φωνὲς δυνατές, ἀλλὰ μὲ πνευματικὴ χαρὰ καὶ ὑψηλὰ ἐγκώμια.
.               Ἡ Μαρία ἄκουσε ἀπὸ τοὺς βοσκοὺς τὰ ὅσα ἔγιναν.
.               Γνώριζε πολλὰ περισσότερα μυστικὰ ἀπὸ τοὺς βοσκούς, ἀλλὰ τὰ διατηροῦσε στὴν καρδιά της καὶ τὰ σκεφτόταν συνεχῶς. Θὰ κρατοῦσε μέσα της κλειδωμένα μὲ τὸ χρυσὸ κλειδὶ τῆς παρθενικῆς της σιωπῆς.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ