ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Β´- 1 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ Στὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ-Β´

Α´

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Θεός ἐπί γῆς, ἄνθρωπος ἐν οὐρανῷ» Ἀθῆναι 2010, μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 63-91

Βλ. σχετ.: ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Α´ -1 ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Α´ -2 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς) ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Α´ -3 (Ἅγ. Νικόλ. Βελιμίροβιτς)

.           Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ κυβερνοῦσε ὁ Καίσαρας Αὔγουστος. Ἡ παντοκρατορία του σ᾽ ὁλόκληρη τὴ γῆ εἶναι μιὰ εἰκόνα τῆς παντοκρατορίας τοῦ Θεοῦ στοὺς δύο κόσμους: τὸν ὑλικὸ καὶ τὸν πνευματικό. Ὁ πολυκέφαλος δράκοντας τῆς ἐξουσίας, ποὺ εἶχε προξενήσει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς πτώσης μεγάλη παρακμὴ στοὺς ἀνθρώπους, τώρα εἶχε μείνει μ ἕνα κεφάλι. Ὅλα τὰ γνωστὰ ἔθνη κι οἱ λαοὶ τῆς γῆς βρίσκονταν ἄμεσα ἢ ἔμμεσα στὴν ἐξουσία τοῦ Καίσαρα Αὐγούστου, εἴτε πληρώνοντας σ᾽ αὐτὸπν φόρο ὑποτελείας εἴτε ἀναγνωρίζοντας τοὺς ρωμαϊκοὺς ἀξιωματούχους καὶ τοὺς ρωμαϊκοὺς θεούς. Ὁ πόλεμος γιὰ ἐξουσία εἶχε σταματήσει. Ἡ μοναδικὴ ἐξουσία ποὺ κυβερνοῦσε τὸν κόσμο ὁλόκληρο βρισκόταν στὰ χέρια τοῦ Καίσαρα Αὐγούστου. Πάνω ἀπ᾽ αὐτὸν δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἄνθρωπος οὔτε καὶ Θεός. Αὐτοανακηρύχθηκε θεὸς κι οἱ ἄνθρωποι ἔκαναν θυσίες στὴν εἰκόνα του, σφάζοντας ζῶα. Ἀπὸ τότε ποὺ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος κανένας ἄλλος ἄνθρωπος στὴ γῆ δὲν εἶχε συγκεντρώσει τόση ἐξουσία καὶ δύναμη ὅση ὁ Αὔγουστος. Κυβερνοῦσε τὸν κόσμο χωρὶς ἀντίπαλο.
.               Εἶναι γεγονὸς πὼς ἀπὸ τότε ποὺ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος, ὁ πλασμένος ἀπὸ τὸν Θεό ἄνθρωπος ποτὲ δὲν εἶχε ἐξαθλιωθεῖ τόσο πολύ, δὲν εἶχε ταπεινωθεῖ, δὲν εἶχε ἔρθει σὲ τόση ἀπόγνωση ὅπως τὴν ἐποχὴ ἐκείνη. Τὴν ἐποχὴ ποὺ ἕνας ἄνθρωπος, μὲ ὅλες τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ ἐλαττώματα τῶν ἀνθρώπων, μὲ περιορισμένη ζωὴ ὅση μιᾶς ἰτιᾶς, μὲ στομάχι, ἐντόσθια, συκώτι καὶ νεφρά, ποὺ σὲ λίγες δεκαετίες θὰ γινόταν τροφὴ τῶν σκουληκιῶν, στάχτη ἕνας ἄνθρωπος ποὺ τὸ ἄγαλμά του, ποὺ στήθηκε τὴν ἐποχὴ τῆς βασιλείας του, θὰ ἐπιβίωνε τῆς δικῆς του δύναμης καὶ βασιλείας.
.               Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη λοιπὸν τῆς ἐξωτερικῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἐσωτερικῆς ἀπόγνωσης, γεννήθηκε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Σωτήρας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ ἀνακαινιστὴς τῆς κτίσης. Γιατί δὲν διάλεξε νὰ γεννηθεῖ ὡς υἱὸς τοῦ παντοδύναμου Καίσαρα; Ἀπὸ μιὰ ἄποψη, ἔτσι θὰ μποροῦσε νὰ ἱδρύσει μιὰ νέα θρησκεία χωρὶς νὰ ὑποφέρει, χωρὶς νὰ ταπεινωθεῖ, δίχως νὰ χύσει τὸ αἷμα Του καὶ νὰ φορέσει ἀκάνθινο στεφάνι, δίχως νὰ σταυρωθεῖ καὶ νὰ ἐνταφιαστεῖ στὸ σκοτεινὸ τάφο. Μὲ τὴν ἀπόλυτη δύναμή του ὁ Καίσαρας θὰ μποροῦσε νὰ κάνει τὰ πάντα. Θὰ μποροῦσε νὰ δώσει μιὰ διαταγὴ κι ὅλα τὰ εἴδωλα τῆς αὐτοκρατορίας θὰ καταστρέφονταν μέσα σὲ μιὰ μέρα. Ἔτσι θὰ ἔπαυε ἡ ψεύτικη λατρεία τους καὶ θὰ τὴν ἀντικαθιστοῦσε ἡ πίστη στὸν Ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό, τὸν Δημιουργὸ οὐρανοῦ καὶ γῆς. Γιατί ἔπρεπε ὁ Χριστὸς νὰ γεννηθεῖ σ᾽ ἕνα ἄγνωστο ἔθνος, τοὺς Ἰσρλαηλίτες, σ᾽ ἕνα ἄγνωστο χωριό, τὴ Βηθλεέμ, κι ἀπὸ μιὰ ἄγνωστη Παρθένο, τὴ Μαρία; Ἦταν σοφὴ ἡ ἀπόφαση τοῦ Κυρίου νὰ γεννηθεῖ μέσα σὲ τόση ταπείνωση, νὰ ζήσει, νὰ ὑπομείνει θάνατο, ν᾽ ἀναστηθεῖ καὶ νὰ περάσει μισὸς αἰώνας ἀπὸ τὴ γέννησή Του γιὰ ν᾽ ἀκουστεῖ τ᾽ ὄνομά Του στὴ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία; Δὲν θὰ ἦταν πολὺ καλλίτερο καὶ γρηγορότερο τὸ ἀποτέλεσμα, ἂν εἶχε γεννηθεῖ στὴν πρωτεύουσα τοῦ κόσμου, στὴν ἔνδοξη Ρώμη, μέσα στὸ παλάτι τοῦ Καίσαρα; Τί θὰ γινόταν ἂν τὸ ἀστέρι ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ φώτιζε τὴ Ρώμη; Πῶς θὰ φάνταζε, ἂν οἱ ἄγγελοι ἔψαλλαν τοὺς ὕμνους τῆς εἰρήνης καὶ τῆς εὐδοκίας τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπὸ τὴ χρυσὴ ὀροφὴ τοῦ αὐτοκρατορικοῦ παλατιοῦ, ὥστε νὰ τοὺς ἀκούσουν οἱ πιὸ εὐγενεῖς καὶ ἰσχυροὶ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου κι ἔτσι νὰ στραφοῦν καὶ νὰ προσκυνήσουν τὸν Χριστὸ ὡς Θεάνθρωπο καὶ Σωτήρα; Ἂν ὁ Χριστὸς ζοῦσε ἀπὸ μικρὸς στὸ παλάτι, δὲν θά ᾽κανε ὅλα τὰ παιδιὰ τῶν εὐγενῶν νὰ πιστέψουν στὸ εὐαγγέλιό Του; Ἂν εἶχε κάνει τὴν περίφημη ὁμιλία Του μὲ τοὺς μακαρισμοὺς στὴ ρωμαϊκὴ ἀγορά, δὲν θὰ εἶχε μαλακώσει τὶς καρδιὲς τῶν δύο περίπου ἑκατομμυρίων κατοίκων τῆς Ρώμης; Ἔτσι σιγά-σιγά, βῆμα-βῆμα, ἡ καινούργια πίστη θὰ γινόταν γνωστή, ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν θὰ εἶχε ἱδρυθεῖ στὴ γῆ κι ὁ Χριστὸς θὰ εἶχε ἐνθρονιστεῖ, ὄχι στὸ θρόνο κάποιου βοσκοῦ βασιλιᾶ ποὺ λεγόταν Δαβίδ, ἀλλὰ στὸ θρόνο τοῦ παντοδύναμου Καίσαρα Αὐγούστου.
.               Τί θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς γι᾽ αὐτὴν τὴν ὑπόθεση; Τίποτα περισσότερο ἀπὸ τὸ ὅτι εἶναι μιὰ καταγέλαστη ἀνοησία. Ὁ Θεὸς ἂς μᾶς συγχωρήσει ποὺ τολμήσαμε νὰ καταγράψουμε τέτοιες ἀνοησίες. Τὸ κάνουμε ὅμως μὲ καλὴ πρόθεση. Γιὰ νὰ διδαχτοῦν ἐκεῖνοι ποὺ στὸ μυαλὸ καὶ τὴν καρδιά τους περνᾶνε τέτοιες ἀνόητες σκέψεις, ὅταν ἀσχολοῦνται μὲ τὴ γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Γιὰ ν᾽ ἀποδείξουμε πόσο ἀνόητη εἶναι ἡ ὑπόθεση αὐτὴ (στὴν οὐσία αὐτὸ εἶναι τόσο δύσκολο, ὅσο εἶναι νὰ φυσήξεις τὴ στάχτη πάνω ἀπὸ ἀναμένα κάρβουνα), θὰ θυμήσουμε ἁπλὰ στὸν ἀναγνώστη πὼς ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν πρῶτο ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ὑπερβάλλουσα ἀγάπη Του. Ὅτι ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπὸ δυὸ βασικὲς ἀρχές: τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ὑπακοή. Ἡ ἐλευθερία συνίσταται στὴ δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ κατέχει τὸν παράδεισο, ὅπως νομίζει, μ᾽ ὅποιον τρόπο θέλει, νὰ τρώει ἀπὸ κάθε καρπὸ ποὺ παράγει στὸν παράδεισο καὶ νὰ κουμαντάρει τὰ ζῶα ὅπως νομίζει. Ἡ ὑπακοὴ στὸν Θεὸ ἦταν ἡ καθοδηγητικὴ ἀρχὴ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου. Μόνο ὁ Θεὸς εἶναι τέλειος στὴν ἐλευθερία Του καὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ καθοδηγητικὲς ἀρχές, καθὼς εἶναι ἄτρεπτος. Ἡ ὑπακοὴ ἀντιστάθμισε τὴν ἀτελῆ σοφία καὶ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι, μαζὶ μὲ τὴν ἐλευθερία καὶ τὴ θέληση ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Θεός, ἔγινε ἕνα τέλειο πλάσμα.
.                 Ὁ Ἀδὰμ γεύτηκε τὴν ἐλευθερία του στὸν παράδεισο μὲ τὸ νὰ κουμαντάρει ἑκατομμύρια πλάσματα σ᾽ ὅλη τὴν κτίση. Δὲν εἶναι κι αὐτὴ μιὰ μεγάλη ἀπόδειξη τῆς ἀπεριόριστης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ; Ἡ ὑπακοὴ τοῦ Ἀδὰμ μποροῦσε νὰ δοκιμαστεῖ σὲ μιὰ μονάχα ἐντολὴ ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ ποὺ ἀφοροῦσε σ᾽ ἕνα μονάχα πράγμα σ᾽ ὁλόκληρο τὸν παράδεισο: στὸ δέντρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Δὲν εἶναι κι αὐτὴ μιὰ ἀπόδειξη τῆς ἄπειρης ἀγάπης καὶ συγκατάβασης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο;
.                 Κάποια στιγμὴ ὅμως ὁ Ἀδὰμ κι ἡ Εὔα πλησίασαν στὸ δέντρο τῆς γνώσης. Καὶ τότε ἁμάρτησαν. Ἡ ταπείνωσή τους γύρισε σὲ ὑπερηφάνεια, ἡ πίστη τους σὲ ἀμφιβολία κι ἡ ὑπακοή τους σὲ παρακοή. Ἔτσι τὸ τέλειο πλάσμα τοῦ Θεοῦ ἔχασε τὴν ἰσοροπία τοῦ νοῦ, τῆς καρδιᾶς καὶ τῆς θέλησής του, γιατί σκέφτηκε κι ἐπιθύμησε τὸ κακό. Μ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπώθησε τὸ καθοδηγητικὸ χέρι τοῦ Θεοῦ κι ἔπεσε στὴ νεκρικὴ ἀγκαλιὰ τοῦ σατανᾶ. Ἐδῶ εἶναι τὸ κλειδὶ ποὺ ἐξηγεῖ ὅλα ὅσα συνέβησαν στὸ ἀνθρώπινο γένος. Ἐδῶ εἶναι τὸ κλειδὶ ποὺ ἐξηγεῖ γιατί ὁ Κύριος Ἰησοῦς δὲν γεννήθηκε στὴ Ρώμη ὡς γιὸς τοῦ Καίσαρα Αὐγούστου, γιατί δὲν ἐπέβαλε τὴ σωστικὴ διδασκαλία Του μὲ αὐτοκρατορικὴ δύναμη καὶ μὲ διαταγές. Ὅταν τὸ παιδὶ σπρώχνει τὸ χέρι τῆς μητέρας του κι ἐγγίζει τὴν ἄβυσσο τοῦ κινδύνου, ποιά μάνα ντύνεται στὰ μεταξωτὰ καὶ φτιάχνει μαρμάρινη σκάλα γιὰ νὰ κατέβει στὰ βάθη τῆς ἀβύσσου νὰ σώσει τὸ παιδί της;
.                 Ὁ Θεὸς θὰ μποροῦσε νὰ περιφρουρήσει τὸ δέντρο στὸν παράδεισο μὲ φωτιὰ τόσο μεγάλη καὶ δυνατή, ὥστε ὁ Ἀδὰμ κι ἡ Εὔα νὰ μὴ μποροῦν νὰ πλησιάσουν. Τί θὰ γινόταν τότε ὅμως ἡ ἐλευθερία τῆς ἀγαπημένης ὕπαρξης ποὺ ἔπλασε ὁ Θεός, τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ μικροῦ αὐτοῦ θεοῦ; Τί διαφορὰ θὰ εἶχε τότε ὁ ὑπέροχος ἄνθρωπος ἀπ᾽ ὅλα τ᾽ ἄλλα πλάσματα ποὺ δὲν ἀξιώθηκαν νά ᾽χουν τέτοια ἐλευθερία;
.                 Γιὰ τὸν Θεὸ θὰ ἦταν πολὺ εὔκολο νὰ γεννηθεῖ ὁ Σωτήρας στὴ Ρώμη, νὰ κληθεῖ γιὸς Καίσαρα καὶ μὲ διαταγή, φωτιὰ καὶ ξίφος, ὅπως ἔκανε ὁ Μωάμεθ, νὰ ἐπιβάλει τὴ νέα πίστη στὴν ἀνθρωπότητα. Τί θὰ γινόταν τότε ὅμως ἡ ἐλευθερία τῆς ἀγαπημένης ὕπαρξης ποὺ ἔπλασε ὁ Θεός, τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ μικροῦ αὐτοῦ θεοῦ;
.                 Θὰ μποροῦσε ὁ Θεὸς νὰ ἐπιλέξει κάποιον εὐκολότερο τρόπο. Δὲν εἶχε ἀνάγκη νὰ στείλει τὸν μονογενῆ Υἱό Του στὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ στείλει ἕναν ὁλόκληρο στρατὸ μὲ ἁγίους ἀγγέλους καὶ νὰ ἠχήσουν οἱ σάλπιγγές τους ἀπὸ τὴ μιὰ ἄκρη τῆς γῆς στὴν ἄλλη. Οἱ ἄνθρωποι τότε θά ᾽πεφταν στὰ γόνατα μὲ φόβο καὶ τρόμο, θ᾽ ἀναγνώριζαν τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ θὰ ἐγκατέλειπαν τὴ λατρεία τῶν εἰδώλων. Καὶ πάλι ὅμως, τί θὰ γινόταν τότε ἡ ἐλευθερία τῆς ἀγαπημένης ὕπαρξης ποὺ ἔπλασε ὁ Θεός, τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ μικροῦ αὐτοῦ θεοῦ;
.                 Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἔπρεπε νὰ δείξει, τόσο καθαρὰ ὅσο εἶναι ὁ ἥλιος, τέσσερα πράγματα, ποὺ ὁ ἄνθρωπος, ἀλλοτριωμένος πιὰ καὶ μὲ σκοτισμένο νοῦ, εἶχε ρίξει στὴ λήθη:
α) τὴν ταπεινή, υἱικὴ ὑπακοὴ τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό,
β) τὴν πατρικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο,
γ) τὴ χαμένη βασιλικὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καί, τελευταῖο,
δ) τὴ βασιλικὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ.
.                 Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἔδειξε ταπεινή, υἱικὴ ὑπακοὴ μὲ τὸ ν᾽ ἀποφασίσει νὰ γεννηθεῖ κατὰ σάρκα σὰν ἄνθρωπος. Τὸ ταπεινωμένο σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἦταν γι᾽ αὐτὸν ἕνα σπήλαιο πιὸ ταπεινωτικὸ κι ἀπὸ τὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Ἔδειξε ἀκόμα τὴν ταπείνωσή Του μὲ τὸ νὰ γεννηθεῖ μέσα στὴ φτώχεια, χωρὶς καμιὰ εὐκολία κι ἄνεση ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ ζωή. Γεννήθηκε σ ἕνα ἄγνωστο ἔθνος, σ᾽ ἕνα ἀκόμα πιὸ ἄγνωστο χωριὸ κι ἀπὸ μιὰ μητέρα ἐντελῶς ἄγνωστη στὸν κόσμο. Ὁ Νέος Ἀδὰμ ἔπρεπε νὰ θεραπεύσει τὸν παλαιὸ Ἀδὰμ ἀπὸ τὴν παρακοὴ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Τὸ φάρμακο ἦταν ἡ ὑπακοὴ κι ἡ ταπείνωση. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Κύριος δὲν ἦρθε στὸν κόσμο ἀπὸ τὴν ὑπερήφανη Ρώμη ἀλλὰ ἀπὸ τὴ Βηθλεέμ, δὲν γεννήθηκε στὴν αὐτοανακηρυγμένη θεία οἰκία τοῦ Αὐγούστου, ἀλλὰ στὸν ταπεινὸ οἶκο τοῦ Δαβίδ.
.                  Ἡ πατρικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύφτηκε ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ μὲ τὰ πάθη ποὺ ὑπέμεινε γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Πῶς θὰ μποροῦσε ὁ Κύριος νὰ δείξει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ τὰ πάθη καὶ τὰ βάσανά Του, ἂν εἶχε γεννηθεῖ στὴ Ρώμη, στὰ παλάτια τοῦ Καίσαρα; Ὅποιος ἔχει μάθει νὰ διατάζει καὶ νὰ κυβερνᾶ, τὰ βάσανα τὰ λογαριάζει ταπεινωτικά.
.                 Τὴν βασιλικὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου στὴν φύση, στὴν σωματικὴ κι αἰσθητική του φύση, ὅπως καὶ στὴν κρίση ποὺ τὸν περιβάλλει, τὴν ἔδειξε ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ τὶς μακρὲς νηστεῖες του, μὲ τὴν ἀφοβία Του μπροστὰ σ᾽ ὅλους τοὺς κινδύνους καὶ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς καὶ μὲ τὰ θαύματά Του, μὲ τὰ Ὁποῖα ἀποκαλύφθηκε ἡ δύναμή Του στὴν φύση.
῾.               Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἔδειξε τὴν βασιλικὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ στὴν ζωὴ καὶ στὸν θάνατο πιὸ καθαρὰ μὲ τὴν ἔνδοξή Του ἀνάσταση ἐκ νεκρῶν.
.                 Ἂν ὁ Χριστὸς εἶχε γεννηθεῖ στὴ Ρώμη, ὡς γιὸς τοῦ Καίσαρα Αὐγούστου, ποιός θὰ πίστευε ὅτι νηστεύει, ὅτι κάνει θαύματα ἢ ὅτι ἀναστήθηκε; Δὲν θά ᾽λεγε ὁ κόσμος πὼς ὅλα ἦταν προσχεδιασμένα, πὼς διαδόθηκαν μὲ ὑπερβολὴ ἀπὸ μιὰ προπαγάνδα καὶ μὲ τὴ χρήση τοῦ αὐτοκρατορικοῦ χρυσοῦ;
.                 Τελικὰ πρέπει νὰ παραδεχτοῦμε πὼς ἡ ταπείνωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ εἶχε τὰ ὅριά της. Καὶ τὰ ὅρια αὐτὰ τὰ ἔθετε ἡ ἁμαρτία. Μέσα ἀπὸ τόση ἀκαθαρσία (ἀκαθαρσία πνευματική, ἠθικὴ καὶ φυσική) τῆς Ρώμης καὶ τοῦ παλατιοῦ τοῦ Καίσαρα, ὁ Θεὸς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κατέβει στὴ γῆ. Ἐκεῖνος, τοῦ Ὁποίου καθῆκον ἦταν νὰ καθαρίσει τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὴ βρωμιὰ τῆς ἁμαρτίας, ἔπρεπε νὰ γεννηθεῖ μέσα σὲ ἁγνότητα, ἀθωότητα κι ἀναμαρτησία.
.                 Εἶναι φανερὸ πὼς ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐνήργησε στὴ γέννηση τοῦ Σωτήρα μας (δηλαδὴ ἡ ἐπιλογὴ τοῦ ἔθνους, τῆς φυλῆς, τοῦ τόπου, τῆς μητέρας) εἶναι τόσο ἀνεξιχνίαστη, ὅσο κι ἡ σοφία ποὺ ἔδειξε κατὰ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου. Ὅλα ὅσα κάνει ὁ Θεὸς δὲν τὰ κάνει σὰν μάγος, ἀλλὰ σὰν νοικοκύρης. Δημιουργεῖ ἀργά, ἀλλὰ χτίζει σὲ γερὰ θεμέλια. Σπέρνει καὶ περιμένει νὰ φυτρώσει ὁ σπόρος, νὰ βγάλει στὴν ἀρχὴ ἄνθος καὶ μετὰ καρπό. Ὑπομένει καρτερικὰ χιλιάδες ἀνατροπές, γιὰ νὰ καταγάγει στὸ τέλος αἰώνια νίκη.

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμ. «Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ