«ΧΑΣΑΤΕ. ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΔΩΣΩ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΝΑ ΣΑΣ ΜΙΣΗΣΩ.           ΘΑ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ».

«ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΔΩΣΩ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΜΟΥ» Τὸ συγκινητικὸ γράμμα συζύγου θύματος τοῦ μακελειοῦ
πρὸς τοὺς τζιχαντιστὲς -«Κλέψατε τὴ ζωὴ τοῦ ἔρωτα τῆς ζωῆς μου…»

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὁ ἀπόηχος τῶν χριστιανικῶν ριζῶν τῆς Εὐρώπης. Τῶν ριζῶν ποὺ οἱ Ἐργολάβοι τῆς Ἀλλοτριώσεως προσπαθοῦν μετὰ μανίας νὰ ξεριζώσουν. Καὶ εἰδικότερα στὴν Ἑλλάδα, κάτι Μορμολύκεια τῆς “Προόδου”, ποὺ μιλᾶνε γιὰ Ἀξίες, σκέτες, ἐπειδὴ ἀπὸ φθόνο δὲν θέλουν νὰ παραδεχθοῦν πὼς αὐτὲς οἱ Ἀξίες (π.χ. Σεβασμὸς στὸν Ἄλλο, Εἰρήνη, Ἐλευθερία, Ἀλληλεγγύη [φυσικὰ ὄχι ΑΓΑΠΗ!] κ. ἄ.) ἔχουν ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ, εὐαγγελικὸ ΠΡΟΣΗΜΟ. 

.             Ὁ σύζυγος μίας νεαρῆς γυναίκας, ἡ ὁποία ἔχασε τὴ ζωή της στὶς τρομοκρατικὲς ἐπιθέσεις στὸ Παρίσι, ἔγραψε μία συγκινητικὴ ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς δράστες, τὴν ὁποία δημοσιεύει σήμερα ἡ βρετανικὴ ἐφημερίδα Mirror.
.             Στὴν ἐπιστολή του, ὁ Ἀντουὰν Λιρί, δημοσιογράφος στὸν ραδιοφωνικὸ σταθμὸ France Bleu, δεσμεύεται ὅτι τόσο ὁ ἴδιος ὅσο καὶ ὁ 17 μηνῶν γιὸς τοῦ ζευγαριοῦ δεν θὰ ζήσουν μὲ τὸν φόβο τῶν τρομοκρατῶν.
.         Στὸ γράμμα του, τὸ ὁποῖο τὸ τιτλοφορεῖ «Δὲν θὰ σᾶς δώσω τὸ μίσος μου», ὁ Λιρὶ γράφει: «Τὸ ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς κλέψατε τὴ ζωὴ ἑνὸς σπάνιου ἀνθρώπου, τοῦ ἔρωτα τῆς ζωῆς μου, τῆς μητέρας τοῦ γιοῦ μου, ἀλλὰ δὲν θὰ σᾶς μισήσω. Δὲν ξέρω ποιοὶ εἶστε καὶ δὲν θέλω νὰ ξέρω, εἶστε ψυχικὰ νεκροί. Ἂν ὁ Θεός, στὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου δολοφονεῖτε τυφλά, μᾶς ἔπλασε κατ᾽ εἰκόνα καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν, κάθε σφαίρα στὸ κορμὶ τῆς συζύγου μου εἶναι μία πληγὴ στὴν καρδιά Του. Ἑπομένως, ὄχι, δὲν θὰ σᾶς δώσω τὴν ἱκανοποίηση νὰ σᾶς μισήσω. Προφανῶς τὸ θέλετε, ἀλλὰ τὸ νὰ ἀπαντήσω στὸ μίσος μὲ ὀργὴ θὰ ἦταν σὰν νὰ ἐνδίδω στὴν ἴδια ἀδιαφορία ποὺ σᾶς ἔκανε αὐτὸ ποὺ εἶστε. Θὰ θέλατε νὰ φοβηθῶ, νὰ βλέπω τοὺς συμπολίτες μου μὲ καχυποψία, νὰ θυσιάσω τὴν ἐλευθερία μου γιὰ τὴν ἀσφάλεια. Χάσατε. Ὁ ἴδιος παίκτης εἶναι ἀκόμη στὸ παιχνίδι. Τὴν εἶδα σήμερα τὸ πρωί. Ἐπιτέλους, ἔπειτα ἀπὸ μερόνυχτα ἀναμονῆς. Ἦταν τὸ ἴδιο ὄμορφη ὅπως ὅταν ἔφυγε τὸ ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς, τὸ ἴδιο ὄμορφη μὲ τότε ποὺ τὴν ἐρωτεύτηκα τρελὰ πρὶν ἀπὸ τουλάχιστον 12 χρόνια. Φυσικὰ καὶ εἶμαι συντετριμμένος, σᾶς χαρίζω αὐτὴ τὴ μικρὴ ἱκανοποίηση, ἀλλὰ δὲν θὰ διαρκέσει πολύ. Τὸ ξέρω ὅτι θὰ εἶναι μαζί μας κάθε μέρα καὶ θὰ ξανασυναντηθοῦμε στὸν παράδεισο μὲ ἐλεύθερη τὴν ψυχή μας, ποὺ ἐσεῖς ποτὲ δὲν θὰ ἔχετε. Οἱ δύο μας -ὁ γιός μου κι ἐγὼ- θὰ εἴμαστε πιὸ δυνατοὶ ἀπὸ ὅλους τους στρατοὺς τοῦ κόσμου. Δὲν μπορῶ νὰ σπαταλήσω ἄλλο χρόνο γιὰ ἐσᾶς, γιατί πρέπει νὰ γυρίσω στὸν γιό μου ποὺ μόλις ξύπνησε. Εἶναι μόλις 17 μηνῶν, θὰ φάει τὸ πρωινό του, ὅπως κάθε μέρα, μετὰ θὰ παίξουμε, ὅπως κάθε μέρα, καὶ γιὰ ὅλη του τὴ ζωὴ αὐτὸ τὸ μικρὸ ἀγόρι θὰ σᾶς προσβάλλει μὲ τὸ νὰ εἶναι χαρούμενο καὶ ἐλεύθερο. Γιατί δὲν θὰ σᾶς χαρίσει οὔτε ἐκεῖνος τὸ μίσος του».

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ