Καιροί Κρίσεως.

          Ἡ ἠθική χρεοκοπία τῆς κοινωνίας εἶναι καθημερινή ἐμπειρία μας. Διαπλοκή, ψέμα, ὑποκρισία εἶναι τό κυρίαρχο modus vivendi τῶν φορέων ἐξουσίας. Στό ἐπίπεδο τῶν πολιτῶν, ἡ σκληρή βία, μέ ἤ χωρίς κουκούλα, ἔχει γίνει αὐτοσκοπός γιά πολλούς. Σέ ὅλα τά ἐπίπεδα ἡ διαφθορά ἐνδημεῖ. Αὐτό τό ζοφερό σήμερα μᾶς γεμίζει μέ ἀβεβαιότητα γιά τό μέλλον ἀνάλογη μέ ἐκείνη, πού πρίν μερικές δεκαετίες νιώθαμε, ὅταν ἀκούγαμε γιά τό «πυρηνικό

ὁλοκαύτωμα» ἀπό ἐνδεχόμενη σύγκρουση τῶν μεγάλων δυνάμεων. Σ’ αὐτό τό περιβάλλον ἔχει νά κινηθεῖ ἡ Ἐκκλησία, γιά νά ἐγγίσει τό σύγχρονο ἄνθρωπο. Οἱ ἡγέτες Της ὅμως δέν φαίνονται ἔτοιμοι νά πιάσουν τό σφυγμό τῶν καιρῶν καί νά δράσουν ὑπεύθυνα. Περιχαρακωμένοι στά θεσμοθετημένα ἀσφαλή, ὅπως νομίζουν, κελύφη τους ἀρκοῦνται σέ ξερές διαπιστώσεις τοῦ τύπου «Ὅλ’ αὐτά συμβαίνουν, γιατί λείπει ὁ Χριστός», χωρίς νά διερωτῶνται πῶς καί γιατί.

          Κάποιος πανεπιστημιακός εἶχε κάνει πρό καιροῦ σέ τηλεοπτικό πάνελ μιά ἀξιοσημείωτη διαπίστωση. Εἶχε πεῖ: «τά συνθήματα τῆς ἐξεγερμένης σήμερα νεολαίας δέν εἶναι πολιτικά· εἶναι κραυγές ὀργῆς, μίσους καί ἀντικοινωνικοῦ μένους· ἰαχές ἀνατροπῆς κάθε θεσμοῦ». Τό φαινόμενο, εὐρέως διαδεδομένο στό δυτικό κόσμο, προβληματίζει πολλούς. Τί εἶναι αὐτό, πού γεμίζει μίσος τίς καρδιές τόσων σημερινῶν νέων καί παιδιῶν, πού τώρα ὡριμάζουν; Ἡ εὐαισθητοποιημένη χριστιανική συνείδηση ἔχει νά προσφέρει ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις. Ἄς δοῦμε κάποιες ἀπό αὐτές.

          Ἀπό τά τέλη τοῦ περασμένου αἰῶνα ἔχει ἐπικρατήσει στίς δυτικές κοινωνίες ἕνας «ἐπιθετικός ἀθεϊσμός». Στίς περασμένες γενιές ἡ ἄθεη ἰντελιγκέντσια διακήρυττε τά πιστεύω της καί ἄγρευε ὀπαδούς στόν ἐλεύθερο στίβο τῶν ἰδεῶν. Οἱ ἄθεοι σήμερα θέλουν νά ἐπιβάλουν τόν «ἀντι-ευαγγελισμό» τοῦ δυτικοῦ κόσμου μέ ἐξαναγκασμό καί ἀπάτη. Ἔχοντας ἀλώσει τά κέντρα ἐξουσίας καί τά media, ἐπηρεάζουν μάζες λαοῦ ἀπληροφόρητου καί ἀνοχύρωτου, μέ νόμους ἀνήθικους καί ἄφθονη «πλύση ἐγκεφάλου». Θέλουν νά κόψουν κάθε δεσμό μέ τό χριστιανικό παρελθόν μας. Γιά νά ἀπαξιώσουν τή χριστιανική παράδοση, ὑποθάλπουν πρωτοβουλίες τύπων περιθωριακῶν, ὅπως π.χ. αὐτῶν, πού φωνασκοῦν κατά τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ στήν Εὐρώπη, ὡς πράξεως, λένε, «μή πολιτικῶς ὀρθῆς», πού προσβάλλει τά «ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν βρεφῶν»! !

          Ἡ προβολή τέτοιων πρωτοβουλιῶν, πού στρέφεται εὐθέως κατά τοῦ χριστιανικοῦ παρελθόντος τῆς ΕΕ, ἀποκαλύπτει συνάμα τήν ἀσύλληπτη ὑποκρισία τῆς κουλτούρας, πού χτίζεται, σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τόν πυρήνα τῆς κοινωνίας, τήν οἰκογένεια. Διαβάλλεται ὁ θεσμός τῆς βαπτίσεως βρεφῶν στίς Χριστιανικές κοινωνίες, μέ αἰτιολογικό ὅτι ἐρήμην τους προδιαγράφουν ἄλλοι τό μέλλον τους, παρά τό ὅτι κανείς, ποτέ δέν δεσμεύεται νά μείνει Χριστιανός μετά τή βάπτισή του, ἄν δέν θέλει, οὔτε ἐμποδίζεται νά ἀλλάξει θρησκεία ἤ νά γίνει ἄθρησκος, ἄν τό προτιμᾶ. Διατηρεῖ ὅλα του τά δικαιώματα στό ἀκέραιο. Ἀντίθετα, οἱ ἄθεοι καταργοῦν κάθε δικαίωμα ζωῆς στό ἀγέννητο παιδί μέ τήν πρακτική τῶν ἐκτρώσεων, τήν ὁποία ἔχουν καθιερώσει ὡς «νόμιμη» ἐπιλογή τῶν ἐνηλίκων. Καταπατοῦν μέ συνεχεῖς ρυθμίσεις τοῦ οἰκογενειακοῦ «δικαίου», πού ἐξυπηρετοῦν ἀτομικά ἐνδιαφέροντα τῶν μεγάλων, τό δικαίωμα τοῦ παιδιοῦ νά βλέπει τόν πατέρα του καί τή μητέρα του νά ζοῦν μαζί του καί νά ὡριμάζει μέσα στή σιγουριά τῆς ἀμοιβαίας ἀποδοχῆς τους. Μέ ἄλλα λόγια, σύγχρονα κοινοβούλια, πού ἐλέγχουν ἄθεοι, θεσπίζουν ὡς «νόμιμη» τή θυσία στοιχειωδῶν δικαιώματων ἀδύναμων τάξεων ἀνθρώπων στούς βωμούς τοῦ ἀτομικοῦ εὐδαιμονισμοῦ ἀνεύθυνων μεγάλων καί ἰσχυρῶν. Πῶς νά μήν ἀνδρώνονται ἔτσι γενιές νεογενιτσάρων μέ κουκούλα, πού, βιώνοντας, οἱ πιό πολλοί, τή στέρηση οἰκογένειας, καῖνε καί καταστρέφουν περιουσίες; Πῶς νά μήν ἀκμάζει ἀσύδοτος ὁ γκαγκστερισμός ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας, πού ἐκμεταλλεύονται κάθε προνόμιο τῆς θέσεώς τους καί ἰδιοποιοῦνται ληστρικά τό δημόσιο πλοῦτο πρός χάρη τῆς ἀτομικῆς τους εὐμάρειας; 

          Ἡ ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας σ’ ὅλα αὐτά εἶναι λυμφατική. Οἱ ἡγέτες Της δέν ἐπιθυμοῦν νά συγκρουσθοῦν μέ τούς ἰσχυρούς τῆς ἡμέρας, μέ τούς ὁποίους συνοδοιποροῦν. Ἀκολουθοῦν καί αὐτοί τήν ἀρχή τοῦ «πολιτικῶς ὀρθοῦ». Ἡ ποιμαντική δέν πρέπει, λένε, νά ἐνοχλεῖ. Ἡ κατήχηση καί ἡ ἐμπεριστατωμένη ἐνημέρωση τῶν πιστῶν, πού θά τούς θωράκιζε ἔναντι τῶν κηρυγμάτων τῆς ἀθεΐας ἔχει ἐξοβελιστεῖ ἀπό τά ἐνδιαφέροντά τους. Ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ὑπάρξεως ἀπόλυτων Ἀληθειῶν, πού καλλιεργήθηκε τό 19^ο αἰῶνα καί σχετικοποιεῖ τά πάντα, ἔχει υἱοθετηθεῖ ἀπό τή θεολογική σκέψη πολλῶν σύγχρονων διανοητῶν. Κόβει κάθε διάθεση γιά τήν ὑπεράσπιση ἀξιῶν. Οἱ περισσότεροι Χριστιανοί σήμερα εἶναι ἀπρόθυμοι καί ἀνέτοιμοι νά ἀγωνιστοῦν γιά τήν πίστη τους. Στήν Ἐκκλησία, παρά τίς ὅποιες τιμητικές ἐξαιρέσεις, ὁ κόσμος δέν διδάσκεται ὑπεύθυνα καί σοβαρά τήν Ἀλήθεια, οὔτε πῶς νά τήν ὑπερασπίζεται. Ὁ ἀπόηχος τοῦ κινήματος τῶν Κολλυβάδων στή χώρα μας, ὁ ὁποῖος ἐπέζησε μέχρι καί τά μέσα τοῦ 20^ου αἰῶνα μέ τή δράση φλογερῶν κηρύκων καί κατηχητῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἔχει πιά σβήσει. Στίς τάξεις κλήρου καί λαοῦ κάνει θραύση ἡ προπαγάνδα ὅτι ὅλ’ αὐτά ἦταν «δυτικότροπες» δραστηριότητες! Φορτωμένες μέ πολύ προτεσταντικό «εὐσεβισμό»!

          Τίς τελευταῖες δεκαετίες ὑποβόσκει στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μιά τάση, πού μαραίνει τό δυναμισμό Της. Ἡ τάση νά βλέπουμε τήν ἐξαγιασμένη Ὀρθόδοξη νηπτική παράδοση ὑπό τό πρίσμα μιᾶς πνευματικότητας κατά τά στάνταρτ τῆς συγκρητιστικῆς «νέας ἐποχῆς». Ἐξυμνεῖται, ὡς πορεία ἄμεσης μεθέξεως θείων χαρίτων, ἡ ὑποβάθμιση τῆς προσωπικότητας, ἡ ἀπόρριψη κάθε προσωπικῆς εὐθύνης γιά τή ζωή τῆς κοινότητας καί ἡ ἀνάθεσή της σέ κάποιο «χαρισματοῦχο» ἡγέτη-καθοδηγητή, κάτι μεταξύ ἀλάθητου πάπα καί γκουρού. Πνευματικότητα σύμφωνα μέ τά στάνταρτ αὐτά, σημαίνει ὅτι ζεῖς σέ ἕνα χαλαρό θρησκευτικό κλίμα, πιστεύεις σέ νεφελώδεις «θεῖες» δυνάμεις καί ἀκολουθεῖς τούς ἐπί γῆς πράκτορές τους, ἀλάθητες αὐθεντίες, οἱ διδαχές τῶν ὁποίων ἀναφέρονται σέ κόσμους πλασματικούς, ἔξω ἀπό τήν πραγματική ζωή, στή σφαίρα τῆς ὁποίας ἀποδεικνύονται ἄσχετα εὐσεβοφανή φληναφήματα.

          Στίς μέρες μας τά ἄθεα media, γιά νά ἀποδυναμώσουν τό μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας, κάνουν πῶς καί πῶς νά βροῦν καί νά προβάλλουν ἐκκλησιαστικά σκάνδαλα. Αὐτό ὑπαγορεύει ὁ ἰδεολογικός στρατωνισμός τους. Τό προβλημα εἶναι ὅτι βρίσκουν πλούσια ὕλη στό βίο ὑψηλόβαθμων κληρικῶν. Ἡ ρήση τοῦ Παύλου «τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ δι’ ὑμᾶς βλασφημεῖται ἐν τοῖς ἔθνεσι» (Ρωμ. β΄ 24) ἐφαρμόζεται πλήρως στά πρόσωπα πολλῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας. Σεξουαλική ἀσυδοσία καί διαστροφή, καταπάτηση συζυγικῶν ὄρκων, ἀθέμιτος σκανδαλώδης πλουτισμός, ἀπό νοσφισμό πλούτου τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν ἀμαυρώσει τό σῶμα τῶν λειτουργῶν Της. Στή συνείδηση τοῦ ἀκατήχητου λαοῦ τό μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πιά ἀφερέγγυο. Εἶναι τραγικό! Πολλοί νέοι κατατάσσουν τήν Ἐκκλησία μεταξύ τῶν μοχλῶν τῆς διεφθαρμένης ἐξουσίας. Αὐτό δέν διεμήνυσαν οἱ βάνδαλοι, πού ἔβαλαν πρό ἐτῶν, Μεγάλη Σαρακοστή, ἐκρηκτικούς μηχανισμούς σέ ναούς;

          Ἡ ἔλλειψη ἐνδιαφέροντος στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας γιά τόν εὐαγγελισμό τοῦ σύγχρονου κόσμου, ἡ ἀπροθυμία γιά χρήση ἐπίκαιρων τρόπων ἐπικοινωνίας, πού θά Τήν ἔφερνε κοντά σέ κάθε ἄνθρωπο καί θά τόν καλοῦσε σέ προσωπική ἀναγέννηση, ὅπως γινόταν στά ἱεραποστολικά χρόνια τῶν διωγμῶν, εὐθύνονται ὄχι λίγο γιά τήν κατάντια τῆς δῆθεν χριστιανικῆς Δύσεως (καί τῆς Πατρίδας μας). Φωτεινά παραδείγματα ὑπάρχουν, ὅμως δέν εἶναι ἱκανά νά ἀναστρέψουν τό κλίμα. Οἱ πλειονότητα τῶν ποιμένων εἴτε δέν ἐνδιαφέρεται καθόλου γιά τόν εὐαγγελισμό τοῦ λαοῦ εἴτε ἀντιγράφει μεθόδους τῆς τουρκοκρατίας, ἀπρόσφορους γιά τόν 21^ο αἰῶνα. Ὑπάρχουν κάποιες μεμονωμένες ἀπόπειρες γιά προσέγγιση τοῦ σύγχρονου κόσμου, μένουν ὅμως κατ’ οὐσίαν ἀτελέσφορες, παρά τίς ὅποιες συσπειρώσεις νέων, κυρίως, ἀνθρώπων, πού ἐπιτυγχάνουν, γιατί ἀποφεύγουν νά ξεκαθαρίσουν ὅτι ἄλλο εἶναι νά πιστεύω καί ἄλλο νά ἀνήκω στό Θεό. Τό πρῶτο δέν ἀπαιτεῖ κατ’ ἀνάγκη ἐσωτερική ἀναγέννηση, μετάνοια. Τό δεύτερο τήν προϋποθέτει. Προϋπόθεση, ὄντως σκληρή.... Ἔτσι τό μήνυμα πολλῶν τέτοιων προσπαθειῶν, ἄν καί σωστό, πνίγεται καί ἀτροφεῖ μέσα στούς θορύβους τῆς  περιρρέουσας σύγχρονης κουλτούρας.

               Αὐτά εἶναι μερικά ἀπ’ ὅσα Ὀρθόδοξες Χριστιανικές καρδιές καί στήν Πατρίδα μας καί στό ἐξωτερικό μέ πόνο καταθέτουν. Ὑποβάλλονται ὡς προβληματισμός μέ τήν ἐλπίδα ὅτι κάποια εὐήκοα ἁρμόδια ὦτα θά ὑπάρξουν. Καί θά κινηθοῦν. Κοινή εἶναι ἡ ἀγωνία καί ἡ εὐχή ὅλων μας νά ἀναστραφεῖ γιά τίς ἑπόμενες γενιές ἡ πορεία ἀποχριστιανισμοῦ τοῦ δυτικοῦ κόσμου, πού σήμερα μέ δέος παρακολουθοῦμε.

Ἐ. Χ. Οἰκονομάκος