Τό πρῶτο εἶναι τά λείψανα;

τοῦ ἱεροκήρυκος ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

Ζητᾶμε τό ἀληθινό. Ζητᾶμε τό πρωτεῦον. Ζητᾶμε τό σωτηριῶδες. Ἄν τό πρῶτο γίνη τελευταῖο καί τό δεύτερο ἤ τό τρίτο γίνη πρῶτο, τότε  ἔχουμε ἐκ­τροπή. Καί μάλιστα τρομερή. 

Τό πρῶτο εἶναι ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου. Τό δεύτερο ἤ τό τρίτο..., εἶναι ἡ προσκύνησις ἑνός ὄντως ἱεροῦ λειψάνου. Τά προβαλλόμενα ὅμως ὡς λείψανα τοῦ ἁγίου ἤ τῆς ἁγίας (τάδε) εἶναι ὄντως τοῦ ἁγίου ἤ τῆς ἁγίας (τάδε); Ἄν εἶναι ἁμαρτία νά μή τιμᾶς τό βεβαιωμένο λείψανο ἑνός ἁγίου (καί δή μάρτυρος), πολλές φορές περισσότερο εἶναι ἁμαρτία τό νά «μετασχηματίζη» κάποιος

ἁπλᾶ ὀστᾶ σέ ἱερά λείψανα, καί μάλιστα συγκεκριμένου ἁγίου!

● Στό σημεῖο αὐτό προβάλλουν πολλοί (καλοπροαίρετοι καί μή) τό... ἀ­λάθητο ἑνός προσώπου! Λένε:

«Μά εἶναι δυνατόν κληρικός (ἤ μοναχός) νά λέη τέτοια ψέματα; Νά πλάθη παραμύθια καί νά τά σερβίρη γιά ἀλήθεια;».

Ἔτσι ὅμως εἰσάγουμε στόν ὀρθόδοξο χῶρο τό παπικό ἀλάθητο, πολύμορφο μάλιστα καί πολυπρόσωπο, ἀφοῦ κάθε «καλός» παπᾶς ἤ «ἅγιος» γέροντας πα­ρουσιάζεται ὡς... αὐθεντία!!!

● Ρωτᾶμε πολύ ἁπλᾶ:

Ὑπάρχει περίπτωσις νά ἔλθη σέ ναό λείψανο καί νά ἀμφισβητηθῆ ἡ γνη­σιότητά του; Αὐτός πού τό μεταφέρει ἰσχυρίζεται, ὅτι εἶναι ἤ τοῦ προφήτου Ἡσαΐα, ἤ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου ἤ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἤ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἤ, ἤ!...

Καί λοιπόν; Θά γίνεται αὐτό πιστευτό ἀσυζητητί;

Ρωτᾶνε:

«Καί τί θά κάνουμε; Θά καθίσουμε νά ἐξετάζουμε τό κάθε λείψανο;».

● Γι᾽ αὐτό ὅμως ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησιαστική διοίκησις. Γιά νά ἀποφαίνεται γιά τή γνησιότητα λειψάνων καί διδασκαλίας.

Καί ὄχι μόνο, ἀλλά καί γιά νά νουθετῆ τό λαό νά προσέχη τό μεῖζον, ὄχι τό ἔλασσον (τό μεγάλο, ὄχι τό μικρό). Καί ὄχι μόνο, ἀλλά καί γιά νά συνιστᾶ σέ ἐπισκόπους καί πρεσβυτέρους, ὅτι πρῶτο ἔργο τους εἶναι ἡ κατήχησις καί τό κή­ρυγμα, τό νά λαλοῦν τό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καί τό νά καλοῦν «εἰς μετάνοιαν».

● Ἀποτελεῖ ἐκτροπή τό νά καλυφθῆ τό πρόσωπο καί ἠ διδασκαλία τοῦ Χρι­στοῦ, τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστάντος, ἀπό τή λεγόμενη λειψανοπροσκύ­νησι.

Στήν Ἐκκλησία δέν ἰσχύει μόνο τό «κάθε πρᾶγμα στόν καιρό του». Ἰσχύει καί τό «κάθε πρᾶγμα ἱεραρχικά στή θέσι του».

Δέν εἶπε ὁ Κύριος «Ζητεῖτε πρῶτον λείψανα...», ἀλλά εἶπε: «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην (ἀρετήν ἤ ἁγιότητα) αὐτοῦ, καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. στ´ 33). Τό ζήτημα τῆς προτεραιό­τητας καί τοῦ ὀρθοῦ προσανατολισμοῦ εἶναι σπουδαῖο.

● Ἄν ἀφεθῆ ἀνεξέλεγκτο τό φαινόμενο, τότε τό «παπικό ἀλάθητο» θά βάζη κάθε τόσο τή σφραγῖδα του καί θά μᾶς σερβίρη ἀπό τίς ὑπόγειες στοές καί ἀ­ποθῆκες του ὅ,τι θέλει. Καί μεῖς θά τό ὑποδεχώμεθα... μέ τιμές ἀρχηγοῦ κράτους!

Ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ ρωτᾶμε:

Εἴχαμε ἤ δέν εἴχαμε σέ ναούς καί μοναστήρια λείψανα τῆς ἁγίας Βαρ­βάρας; Ἀκόμα καί σέ Ναούς τῆς Ἁγίας Βαρβάρας προβάλλονταν λείψανα τῆς ἁγίας. Σέ τί, λοιπόν, διαφέρουν τά ἐλθόντα ἀπό τό Παπικό κράτος λείψανα; Ἄλλοι χάρι ἔχουν τά νεοελθόντα ἀπό ἐκεῖνα πού ὑπάρχουν σέ ὀρθόδοξους χώ­ρους; Γίνονται διακρίσεις γιά τήν ἴδια ἁγία ἀνάμεσα σέ χαριτωμένα καί μή χαριτωμένα λείψανα; Καί ἄν ὅλα εἶναι χαριτωμένα, πρός τί ὁ θόρυβος, ὅτι ἦλ­θαν τά λείψανα τῆς ἁγίας;

● Ἡ ἁγία Βαρβάρα φυσικά καί τιμᾶται στόν οὐρανό μέ ἀπείρως ὑψηλό­τερες τιμές. Ἀλλά δέν εἶναι ἀνάγκη νά δίδουμε ἀφορμή σέ ἀθέους νά χλευάζουν λείψανα ἁγίων!

● Ἄν ἀφεθῆ ἀνεξέλεγκτο τό φαινόμενο, τότε καί τό ἅγιο Ποτήριο θά... ὑ­ποβαθμισθῆ, ἀφοῦ κατ᾽ ἀποκλειστικότητα ἀσχολούμεθα μόνο μέ τή μεταφορά καί περιφορά λειψάνων.

● Ἄν ἀφεθῆ ἀνεξέλεγκτο τό φαινόμενο, τότε ὁ Ζωντανός Χριστός θά περάση σέ δεύτερο πλάνο!

Τιμή στούς ἁγίους. Ναί! Στή μίμησί τους δέν ὑπάρχει μέτρο. Στήν περιφορά ὅμως καί τήν προβολή λειψάνων (κάποτε καί χρημάτων ἕνεκεν...) ἀπαιτεῖται μέτρο. Ἀπαραίτητα!