ΤΑ ΧΑΛΙΝΑΡΙΑ

 

Ο διάσημος Δανός σκηνοθέτης Λάρς φόν Τρίερ έδωσε μία συνέντευξη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 4/10/09, όπου μιλώντας για τους γονείς του και τα παιδικά του χρόνια είπε τα εξής:

-Μεγάλωσα σε μια οικογένεια χωρίς συναισθήματα, θρησκεία και χαρά! Οι γονείς μου επιχείρησαν να μου μεταδώσουν την «ηδονή» της απόλυτης ελευθερίας, χωρίς όμως να μπορέσουν ποτέ να φαντασθούν ότι η υπερβολική ελευθερία, που μου προσέφεραν,

βάραινε τους εύθραυστους παιδικούς μου ώμους με ένα ασήκωτο αίσθημα κενού, με μια φοβερά πιεστική –σαν παιδί- ανάγκη να ακούσω ένα όχι. Με άφηναν ελεύθερο να κάνω ό,τι πιο ασυλλόγιστο περνούσε από το μυαλό μου, ό,τι ήθελα! Μπορούσα να αλητεύω και να πίνω, χωρίς κανείς να δίνει σημασία. Δεν υπήρχε για μένα κανένας νόμος! Αυτό όμως το γεγονός μου δημιούργησε ένα σωρό προβλήματα! Ακόμη και στα απλά θέματα της καθημερινότητας! Κανένας από τους γονείς μου δεν ήταν διατεθειμένος να μου υποδείξει, τι ήταν σωστό και τι όχι! Μα, όταν έχεις βιώσει, μια τέτοια παιδική ηλικία, μετά ταλαιπωρείσαι, ψάχνοντας να βρεις όλο και πιο πολλούς περιορισμούς!

Πώς να μην συμπονέσει κανείς ένα τέτοιο άνθρωπο για την τραγωδία που πέρασε και που, δυστυχώς, συνεχίζει να περνάει με τις φοβίες του και με διάφορες άλλες δυσκολίες! Παρά τις μεγάλες επαγγελματικές του επιτυχίες!

Αλλά και πώς να μην αναλογισθούμε την αγάπη του Χριστού, ο οποίος με τις εντολές-οδηγίες Του έβαλε ορισμένους «κανόνες», «περιορισμούς» στην ζωή μας!

Σ’ ένα τροπάριο της δεύτερης Κυριακής της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αυτοί οι περιορισμοί ονομάζονται «πατρικά χαλινάρια». Χαλινάρια μεν, αλλά πατρικά, περιορισμοί αγάπης του πατέρα και όχι τιμωρίες. Γιατί μας γλυτώνουν από πνευματικές και σωματικές συμφορές, σαν και αυτές του Τριέρ και από άλλες ακόμη χειρότερες!

-Αφού πέταξα τα πατρικά χαλινάρια εξαιτίας του άστατου μυαλού μου, έζησα με τους κτηνώδεις λογισμούς της αμαρτίας. Και δαπάνησα όλη μου την ζωή ζώντας ασώτως, εγώ ο ταλαίπωρος. Στερούμενος δε της πνευματικής τροφής που στηρίζει την καρδιά, έτρωγα την ηδονή της αμαρτίας, ξεγελώντας την καρδιά μου πώς είναι τάχα τροφή η  ηδονή. Αλλά, Πατέρα μου αγαθέ, δέξαι με όπως τον άσωτο υιό και σώσε με (Απόστιχα Κυριακής Β  Νηστειών, εσπέρας).

Αλλά η μετάνοιά μας και η επιστροφή μας στον πατέρα μας Θεό γίνονται πραγματικότητα αν αναλάβουμε να αποκτήσουμε κανόνες-περιορισμούς στις σκέψεις μας και στα έργα της αμαρτίας, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει:

Να πάρουμε στα σοβαρά την νηστεία, που δυναμώνει τη θέλησή μας για αντίσταση στο κακό.

Να αγαπήσουμε την προσευχή στο σπίτι και στην Εκκλησία, που είναι πηγή δυνάμεως.

Να στηρίζουμε την καρδιά μας με την πνευματική τροφή του Ευαγγελίου για να καθαρίσουν οι λογισμοί-σκέψεις μας και να γεμίσει ο νους μας με τον ζωοποιό λόγο του Θεού.

Να πυκνώσουμε τις εξομολογήσεις μας στον πνευματικό μας πατέρα, για να αναζωπυρώνουμε την μετάνοια μας.

Μόνο έτσι θα νιώσουμε ότι τα πατρικά χαλινάρια είναι η πηγή της μόνης αληθινής ελευθερίας! 

 Από το βιβλίο: «Μαρτυρίες φωτός» του αρχιμανδρίτη Νίκωνος Κουτσίδη.