ΠΝΕΥΜΑ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ


Ο Φήστος και ο Αγρίππας ενώπιον του Παύλου και ο Παύλος ενώπιον του Φήστου και του Αγρίππα δεικνύουσι εις ημάς, ποίον είναι το πνεύμα του κόσμου έναντι του Χριστού, και ποίον το πνεύμα του Χριστού  ενώπιον του κόσμου. Ας ίδωμεν.
Α. Το πνεύμα του κόσμου:
Ο Ρωμαίος ανθύπατος Φήστος ήτο «άνθρωπος του κόσμου τούτου». Ησχολείτο  με το ρωμαικόν δίκαιον μόνον. Και με ό,τι
έβλεπε, ήκουε, ήγγιζε. Τα πέραν του κόσμου τούτου ήσαν δι’ αυτόν πράγματα του Φρενοκομείου.
Και σήμερον υπάρχουν άνθρωποι τοιούτοι. Ασχολούνται μόνον με τα ανθρώπινα δίκαια με σχέσεις δηλ. των ανθρώπων με ό,τι τρώγουν, πίνουν, βλέπουν, ακούουν. Αν τους ομιλήσης περί ψυχής, περί Θεού, περί άλλης ζωής, νομίζουν, ότι οι ομιλούντες περί αυτών είναι τρόφιμοι του Φρενοκομείου.
Ο Φήστος είδε τον Παύλον να μελετά εις την φυλακήν ιερά βιβλία, και ενόμιζε ότι τα διαβάσματα αυτά τον ετρέλλαναν. Και σήμερον, όταν ιδούν οι άνθρωποι του κόσμου χριστιανούς να κλείωνται εις το δωμάτιόν των να μελετούν, νομίζουν, ότι αι μελέται αυταί προέρχονται από τρέλλαν ή οδηγούν εις τη τρέλλαν.
Εις πόσον διαφορερικόν κόσμο ζει ο άνθρωπος του κόσμου και ο άνθρωπος του Θεού!
Εκτός όμως του ωμού αυτού αντιχριστιανικού πνεύματος, του οποίου αντιπρόσωπος ήτο ο Φήστος, υπάρχει δεύτερον είδος αντιχριστιανικού πνεύματος, του οποίου αντιπρόσωπος είναι ο Αγρίππας. Είναι η αντιχριστιανική ειρωνεία.
Ο Αγρίππας έπειτα από τον υπέροχον  λόγον  του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος ωμολόγησε, ότι ήτο φοβερός διώκτης και κατόπιν του οράματος, έγινε ένθερμος Απόστολος, ευρέθη προ διλήμματος τρομερού. Αντελήφθη, ότι επρόκειτο περί σοβαρού γεγονότος και ότι η οπτασία του Αποστόλου Παύλου δεν ήτο φαντασία, αλλά πραγματικό γεγονός και ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών.
Δια να ακολουθήση όμως την συνέπεια της σκέψεως του ταύτης, να πιστεύση εις τον Χριστόν, έπρεπε να κόψη πάσαν σχέσιν με το παρελθόν του το αμαρτωλόν, να αρνηθή τον συνάρχοντά του Ρωμαίον Φήστον, ο οποίος ωνόμασε τον Παύλο τρελλόν, και να παύση να είναι ίσως και βασιλεύς.
Ο δρόμος λοιπόν από τον νούν του, την σκέψιν του εις την καρδίαν του, εις την πράξιν, ήτο πολύ επίπονος και μακρός. Δια τούτο καταφεύγει εις την ειρωνείαν «εν ολίγω με πείθεις χριστιανόν γενέσθαι». Μίγμα αστείου και σοβαρότητος. Τοιούτον είναι το πνεύμα του κόσμου. Επειδή αρκετοί των απίστων δεν δύνανται να φέρωσι αντιρρήσεις σοβαράς κατά του χριστιανισμού, επειδή ο Χριστός ζητεί όλον τον άνθρωπον, μυαλό και καρδιά, επειδή αυτοί είναι δεμένοι με αμαρτίας και ανθρωπαρέσκειαν, ειρωνεύονται τον Χριστόν!
Β’ Το Πνεύμα του Χριστού:
Ο Φήστος με φωνή δυνατή ονομάζει τον Απόστολο τρελλό. Ο Απόστολος ονομάζει τον Φήστον «κράτιστον» εξοχώτατον. Επομένως, ο Φήστος υβρίζει, ο Παύλος τιμά. Αγένεια έχει ο Δικαστής Φήστος, όχι μόνον διέκοψε τον απολογούμενο κατηγορούμενό του, αλλά τον ονομάζει και τρελλόν. Ο Απόστολος έχει θάρρος και ευγένεια. Ομολογεί ως εκπρόσωπος του χριστιανισμού, ότι «αληθείας και σωφροσύνης ρήματα λαλεί». Πόσον ωραίον είναι, ο χριστιανός να ομολογή με θάρρος και ευγένεια, ότι ο χριστιανισμός είναι λόγια αλήθειας και σωφροσύνης!
Αν έχωμεν μόνον θάρρος, ώστε τρελλούς μας ονομάζουν, τρελλούς να ονομάζωμεν και ημείς αυτούς, τότε δεν έχομεν πνεύμα του Χριστού. Αν πάλιν καμπτώμεθα και δεικνυώμεθα δειλοί και δεν απαντώμεν από δήθεν ευγένειαν, πράγματι δε από δειλίαν, και πάλιν δεν έχομεν πνεύμα Χριστού. Ευγένειαν λοιπόν και θάρρος θα έχωμεν. Θα απαντώμεν, χωρίς να υβρίζωμεν.
Με θάρρος και ευγένειαν απήντησεν ο Απόστολος Παύλος  όχι μόνον εις την ωμότητα του Φήστου, αλλά και εις την ειρωνείαν του Αγρίππα. Η ευγένεια του Απόστολου ήτο τόσον μεγάλη, ώστε θεωρεί τον εαυτόν του ευτυχή, διότι απολογείτο ενώπιον του Αγρίππα.
Έχει τόσον θάρρος προς αυτόν, ώστε να τον ερωτά, αν πιστεύει εις τους προφήτας, και χωρίς να περιμένη απάντησιν του, να λέγει:  Το ξέρω, ότι πιστεύεις!
Έχει τόσο θάρρος, ώστε εις την ειρωνικήν φράσιν του Αγρίππα, «εν ολίγω με πείθεις χριστιανόν γενέσθαι», απαντά: Το εύχομαι!
Έχει τόσην τρυφερότητα και ευγένειαν, ώστε να προσθέτει: «παρεκτός των δεσμών τούτων».
Παίρνει την ειρωνείαν τού Αγρίππα και την κάνει σοβαρότητα και τρυφερότητα.  

Από το βιβλίο: «ο πατήρ Ιωήλ» του μακαριστού Μητροπολίτου Νικοπόλεως ΜΕΛΕΤΙΟΥ.