ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ... ΕΠΙΜΕΛΩΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΝΤΑΙ !!!

Ἡ ἀλὴθεια γιὰ τὸ Πολυτεχνείο

Ἡ «ὑπόθεση» πολυτεχνεῖο εἶναι μία ἀπὸ τὶς πιὸ βρώμικες σελίδες τῆς νεότερης Ἑλληνικῆς ἱστορίας. Ἔχει ἐπικρατήσει ἡ ἄποψη ὅτι πράγματι ὑπῆρξαν νεκροὶ μέσα στὸ πολυτεχνεῖο. Ἡ τραγικὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὑπῆρξαν νεκροί, ἀλλὰ ὄχι μέσα στὸ πολυτεχνεῖο. Ὅσοι σκοτώθηκαν, σκοτώθηκαν σὲ ἀπόσταση 500 μέτρων ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ διαδραματίζονταν τὰ γεγονότα, ἀπὸ πυρὰ ἐλευθέρων σκοπευτῶν, οἱ ὁποῖοι πυροβολοῦσαν στὸ ψαχνὸ ἀπὸ τὶς ταράτσες τῶν παρακείμενων πολυκατοικιῶν. 

Τὰ ὀνόματα τῶν νεκρῶν εἶναι γνωστά, ἀλλὰ κανένας δὲν ἀνέφερε ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ (12 τὸν ἀριθμό), οἱ ὁποῖοι δὲν εἶχαν καμία σχέση μέ τους ἐξεγερμένους φοιτητές, ἄλλα οἱ περισσότεροι ἦταν μεροκαματιάρηδες, πού βρέθηκαν σὲ λάθος τόπο τὴν λάθος στιγμὴ δὲν σκοτώθηκαν μέσα στὸ πολυτεχνεῖο ἀλλὰ μακριὰ ἀπὸ αὐτό.

Τὸ μόνο ποὺ ἔκαναν ἦταν νὰ τοὺς «βαφτίσουν» «νεκρούς τοῦ πολυτεχνείου» καὶ ἔτσι νὰ λήξει ἡ τραγικὴ αὐτὴ ὑπόθεση. Ποτὲ κανεὶς ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς «ἔγκριτους» καὶ παχυλὰ ἀμειβόμενους δημοσιογράφους, δὲν ἔκανε μία ἔρευνα γιὰ τὸ ποιοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ πυροβολοῦσαν ἀπὸ τὶς ταράτσες ἐκεῖνο τὸ βράδυ. Βεβαίως ὄχι, διότι ἡ ὑπόθεση...

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ. Τὸν Γενάρη τοῦ 1973, ἀνακαλύπτεται ἐκμεταλλεύσιμο κοίτασμα πετρελαίου στὴν Θάσο καὶ συγκεκριμένα στὴν θέση Πρίνος. Ἀνατολικά τῆς Θάσου (θέση Μπάμπουρας) ὑπάρχει πολὺ μεγάλο κοίτασμα πετρελαίου.

Ὁ Παπαδόπουλος ἀποφασίζει νὰ ἐξορύξει καὶ νὰ ἐκμεταλλευτεῖ μόνος του (δηλαδὴ ἡ Ἑλλάδα) τὸ κοίτασμα τοῦ Πρίνου, παρὰ τὶς πιέσεις ποὺ ὑφίσταται ἀπὸ Ἀμερικάνικες πετρελαϊκὲς ἑταιρεῖες γιὰ τὸ ἀντίθετο. Ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ ἀρχίζει ἡ ἀντίστροφη μέτρηση γιὰ αὐτὸν καὶ τὸ καθεστώς του.

Οἱ Ἀμερικάνοι τὸν τοποθέτησαν στὴν Ἑλλάδα, μὲ τὶς γνωστὲς προηγηθεῖσες μεθοδεύσεις καὶ δὲν ὑπῆρχε περίπτωση νὰ δεχθοῦν, ἀπὸ αὐτὸν ἥ τούς ὁμοίους του, καμία μὴ ἐλεγχόμενη ἀπὸ αὐτοὺς πρωτοβουλία. Κάτι ποὺ συμβαίνει καὶ σήμερα μὲ τοὺς πολιτικάντηδές μας.

Ὅλοι θυμόμαστε ἐκεῖνο τὸ ἀμίμητο ποὺ εἶπε ὁ τότε ὑπουργὸς τῶν ἐξωτερικῶν τῶν Η.Π.Ά, στὸν ἀποσβολωμένο Μητσοτάκη, μετὰ τὴν πρωτοβουλία του νὰ καλέσει στὴν Βουλιαγμένη τοὺς ἡγέτες τῶν ἐμπολέμων στὴν Βοσνία, γιὰ νὰ συζητήσουν τὴν προοπτικὴ εἰρήνευσης.

«Μὰ κύριε πρόεδρε τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1993 θὰ ἔχετε ἐκλογές». Καὶ εἴχαμε. Ὅπως γίνεται πάντα σὲ τέτοιες περιπτώσεις, οἱ Ἀμερικάνοι μέσω τῆς C.I.A., βρῆκαν τρόπο νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸν Παπαδόπουλο, ὀργανώνοντας εἰς βάρος του μία ἀκόμα “μαύρη ἐπιχείρηση”.

Χρύσανθος Λαζαρίδης,
συνεργάτης Α. Σαμαρὰ

Πρόκειται γιὰ ἐπιχειρήσεις ἀποσταθεροποίησης δικτατορικῶν ἢ ἀκόμα καὶ δημοκρατικῶν καθεστώτων, οἱ ἡγέτες τῶν ὁποίων μὲ τὶς πολιτικὲς ποὺ ἐπιλέγουν ἔρχονται σὲ ἄμεση σύγκρουση μὲ τὸ πολιτικοοικονομικὸ κατεστημένο ποὺ ἐλέγχει τὶς Η.Π.Α. Κάτι παρόμοιο εἶχαν ὀργανώσει λίγο ἀργότερα, πάλι τό 1973, καὶ εἰς βάρος τοῦ προέδρου τῆς Χιλῆς Ἀλιέντε ὅταν αὐτὸς ἀποφάσισε νὰ ἐθνικοποιήσει τὶς πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες ἐξόρυξης χαλκοῦ (ἡ Χιλὴ διαθέτει τὰ μεγαλύτερα ἀποθέματα χαλκοῦ στὸν κόσμο τὰ ὁποία καλύπτουν τὸ 45% τῆς παγκόσμιας παραγωγῆς) οἱ ὁποῖες συμπτωματικὰ ἐξυπηρετοῦσαν Ἀμερικάνικα συμφέροντα.

Ἦταν οἱ λεγόμενες «διαδηλώσεις τῆς κατσαρόλας», οἱ ὁποῖες δημιούργησαν τὸ κατάλληλο ὑπόβαθρο (ἢ τὴν δικαιολογία) γιὰ νὰ ἐπικρατήσει λίγο ἀργότερα ἡ δικτατορία τοῦ Πινοσέτ, ὁ ὁποῖος σημειωτέον ἐπανέφερε τὰ πράγματα (ἐξόρυξη χαλκοῦ) στὴν πρότερή τους κατάσταση. Τὴν ἴδια περίοδο Νοέμβριο τοῦ 1973, καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ λειτούργησε προσθετικὰ εἰς βάρος τοῦ Παπαδόπουλου, ὑπάρχει σὲ ἐξέλιξη ὁ πόλεμος τῆς «ἐξιλέωσης» (Γιὸμ Κιπούρ), τὸν ὁποῖο διεξήγαγε τὸ Ἰσραὴλ ἐναντίον ὅλων τῶν Ἀραβικῶν κρατῶν (Συρία, Αἴγυπτος, Λίβανος κ.λ.π) ἀλλὰ καὶ τὸ 1967, περίοδο ποὺ ἐπεβλήθη τὸ πρῶτο πραξικόπημα τῶν συνταγματαρχῶν στὴν Ἑλλάδα, τὸ Ἰσραὴλ διεξήγαγε πάλι πόλεμο (τὸν περίφημο πόλεμο τῶν ἔξι ἡμερῶν), πάλι ἐναντίων ὅλων τῶν Ἀραβικῶν κρατῶν. Ἐπειδὴ δὲν πιστεύω στὸν Ἱστορικὸ παράγοντα τῆς σύμπτωσης, πόσο μᾶλλον στὴν συγκεκριμένη περίπτωση ποὺ ὑπάρχουν παραπάνω ἀπὸ μία καὶ διότι οἱ ἐπαναλαμβανόμενες συμπτώσεις ὑποκρύπτουν δόλο καὶ παύουν νὰ θεωροῦνται τέτοιες τότε…

Ἡ ἐξέγερση τῶν φοιτητῶν στὸ πολυτεχνεῖο δὲν ἦταν τίποτα περισσότερο παρὰ μία ἀκόμη ἐπιχείρηση ποὺ ὀργανώθηκε ἀπὸ τὴν C.I.A, μὲ σκοπὸ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ Παπαδοπούλου. Ἂν ἀποδεχθοῦμε τὸ γεγονὸς ὅτι πράγματι οἱ φοιτητὲς λειτούργησαν αὐτοβούλως (Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ. ΒΛΑΚΕΙΑ;) καὶ ἀποφάσισαν νὰ ἐξεγερθοῦν ἐναντίον τῆς χούντας γιὰ μόρφωση, δουλειά, δημοκρατία κλπ., τότε πρέπει νὰ θέσουμε καὶ τὰ ἑξῆς συμπεράσματα ἐρωτήματα: 

1) Γιατί ἐπέλεξαν τὴν συγκεκριμένη χρονικὴ στιγμὴ καὶ ὄχι κάποια ἄλλη, ποῦ ἡ χούντα ἦταν πιὸ «φρέσκια» στὰ πράγματα; Γιατί π.χ δὲν ἐξεγέρθηκαν τὸ 1967 ἢ τὸ 1968 ἢ τὸ 1969 ἢ τό 1970 κ.λ.π τότε ποὺ τὸ καθεστὼς τῶν συνταγματαρχῶν δὲν εἶχε ἀκόμα ἑδραιωθεῖ γιὰ τὰ καλά, ἀλλὰ ἐπέλεξαν τὸ 1973 καὶ ἐδῶ βρίσκεται τὸ ὕποπτο τῆς ὑποθέσεως τὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ στὴν ἔξωθεν κατευθυνόμενη ἐπιχείρηση ἐπέμβαση, ποὺ στὸ κάτω-κάτω τῆς γραφῆς ἡ χούντα εἶχε ἤδη ἀρχίσει νὰ μετασχηματίζεται σὲ μία, κατ’ ἐπίφασιν ἔστω, «δημοκρατία»; 

2) Γιατί στάλθηκαν τεθωρακισμένα στὸ πολυτεχνεῖο; Ἂν ἡ χούντα δὲν ἔκανε τίποτα τί θὰ γινόταν τελικά; Μήπως ἔπρεπε νὰ δημιουργήσουν «ἥρωες»; 

3) Πέτυχε τελικά τούς στόχους της ἡ ἐξέγερση τοῦ πολυτεχνείου ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἦταν ἡ ἀνατροπὴ τῆς χούντας καὶ ἡ ἐγκαθίδρυση πραγματικῆς δημοκρατίας ἢ τὸ ἀποτέλεσμά της ἦταν νὰ ἐπιβληθεῖ στὴν Ἑλλάδα ἡ δεύτερη χούντα τοῦ Ἰωαννίδη; 

4) Μὲ τὴν ἄνοδο στὴν ἐξουσία τοῦ Ἰωαννίδη ἀνοίγει ὁ δρόμος γιὰ τὶς ἀμερικανικὲς ἐπιδιώξεις τόσο στὸ ἐσωτερικό τῆς χώρας ὅσο καὶ στὴν εὐρύτερη περιοχή. (προδοσία Κύπρου, Αἰγαῖο κ.λ.π).

Χρῆστος Παπουτσὴς

Ἐὰν ἰσχύουν καὶ εἶναι λογικὰ τὰ παραπάνω τότε τί ἀκριβῶς καὶ γιατί γιορτάζουμε τὴν 17η Νοέμβρη; Ἕνα ἀκόμα στοιχεῖο ποὺ ἀποκλείει τὸν παράγοντα σύμπτωση ὅσον ἀφορᾶ τὸ πραξικόπημα τοῦ 1967, ἀποτελεῖ ἡ διακριτικὴ παρουσία στὴν Ἑλλάδα, τοῦ ἀρχιστράτηγου τῶν Ἰσραηλινῶν δυνάμεων Μοσὲ Νταγιᾶν, τρεῖς ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκδήλωσή τοῦ πραξικοπήματος, ὁ ὁποῖος μάλιστα, κατὰ ὁρισμένους, εἶχε μυστικὴ συνάντηση μὲ τὸν μετέπειτα μεγαλοπαράγοντα τῆς Χούντας Ἀσλανίδη. Τὴν παρουσία τοῦ Νταγιᾶν στὴν Ἑλλάδα ἐπιβεβαίωσε καὶ ὁ γνωστὸς σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος ὁ ὁποῖος τὸν συνάντησε συμπτωματικὰ στὸ ἀεροδρόμιο, λίγο πρὶν ἀναχωρήσει (ὁ Κούνδουρος) γιὰ τὸ Παρίσι. Τὸ στοιχεῖο αὐτὸ (τὴν τυχαία συνάντησή του μὲ τὸν Νταγιᾶν) ὁ Κούνδουρος, τὸ ἀνέφερε ἀπὸ τηλεοράσεως σὲ εἰδικὴ ἐκπομπὴ ποὺ ἔγινε «ἐπὶ τῆ ἐπετείω» τῆς χούντας. Δήλωσε στὴν ἴδια ἐκπομπὴ καὶ τὸ ἑξῆς: «Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει, οὔτε σχολιάζω τὴν παρουσία τοῦ Νταγιᾶν στὴν Ἑλλάδα παραμονές τῆς χούντας. Ἐμένα μὲ ἐνδιαφέρει μόνο τὸ γεγονὸς τῆς ἐπιβολῆς τῆς χούντας».

Ἐνῶ δηλαδὴ ὑπῆρξε αὐτόπτης μάρτυς τῆς παρουσίας τοῦ Νταγιᾶν στὴν Ἑλλάδα, δὲν συσχέτισε (βλακεία ἢ σκοπιμότητα) οὔτε σχολίασε αὐτὴν τὴν παρουσία μὲ τὴν ἐπιβολὴ τῆς χούντας παρὰ τὶς ἐπίμονες ἐρωτήσεις τοῦ δημοσιογράφου.

Τέλος θὰ πρέπει νὰ διευκρινιστεῖ ὅτι δὲν ὑπάρχει καμία περίπτωση νὰ ταχθοῦμε ὑπὲρ ἀναλόγων μὴ δημοκρατικῶν καθεστώτων καὶ ἰδεολογιῶν ἀλλὰ ὡς Δάσκαλοι καὶ Παιδαγωγοὶ θὰ πρέπει ὄχι μόνο νὰ γνωρίζουμε τὴν ἀλήθεια ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν μεταλαμπαδεύουμε στοὺς μαθητές μας, διότι ἀλλιῶς δὲν ἔχει κανένα νόημα αὐτὸ ποὺ διαλέξαμε καὶ κληθήκαμε νὰ ἐπιτελέσουμε.

Δεῖτε καὶ σχετικὸ ἄρθρο ΕΔΩ

 

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ