ΑΜΗΝ! ΓΕΝΟΙΝΤΟ! ΚΑΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ «Ἡ πνευματικὴ μυωπία τοῦ νεοπαγοῦς διδύμου “Ἐκκλησία καὶ Ἀριστερά”, ἢ “Θεολογία καὶ Ἀριστερὰ” δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια τῶν γεγονότων».

ΑΜΗΝ! ΓΕΝΟΙΝΤΟ! ΚΑΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ

 Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

 .           Στὸ Ἐκκλησιαστικὸ Πρακτορεῖο «ΑΜΗΝ» (Amen) φιλοξενήθηκε πρόσφατα ἄρθρο μὲ φανερὴ τὴν ἀντίθεσή του γιὰ τὶς Ἐθνικὲς Παρελάσεις καὶ Ἐπετείους. Τὸ ἄρθρο συγχέει τὸ παρελθὸν μὲ τὸ ἐπαίσχυντο κρατικὸ – πολιτικὸ σήμερα. Κατηγορεῖ τὴ συλλογικὴ μνήμη ὡς συλλογικὸ ἀσυνείδητο, στὸ ὁποῖο ἔχουν ἀπαξιωθεῖ κατὰ κάποιον τρόπο ἡ Σημαία καὶ οἱ Ἐθνικὲς Ἐπέτειοι.
.           Ἐνῶ κατηγορεῖ τὰ λάθη τῶν ἀρχόντων, παλαιῶν καὶ συγχρόνων, καὶ καλὰ κάνει, στὸ τέλος μιλάει ὑποτιμητικὰ καὶ γιὰ τὸ λαό, τὸν ὁποῖο κατηγορεῖ ὅτι συμπεριφέρεται ἀνεπίγνωστα τὶς ἡμέρες αὐτές.
.           Κάνει τὸν ψυχολόγο καὶ καρδιογνώστη στὸν λαό μας, στὰ παιδιά του καὶ ἐνῶ θέλει νὰ ὑποδείξει στὴν Ἐκκλησία τὸ χρέος τῆς ἑνότητας καὶ τῆς ἀδιάκριτης συμπερίληψης στὴν ἀγάπη τῆς πάντων τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἴδια στιγμὴ μιλάει γιὰ «κράτος τῶν ἀστῶν».
.           Ἂς δοῦμε ὅμως μερικὲς ἀδιαμφισβήτητες ἀλήθειες, γιατί πίσω ἀπὸ τὰ θολὰ κομματικὰ γυαλιὰ πολλὲς φορὲς δὲν ξέρουμε τί λέμε:
.           Ὑπῆρχε ἀκράτητος συνολικὸς ἐνθουσιασμὸς στὸν ἠρωϊκὸ λαό μας στὸ Ἔπος τοῦ 1940. Οἱ φωτογραφίες μιλᾶνε ἀπὸ μόνες τους καὶ οἱ ἐναπομείναντες ἥρωες τῆς ἐποχῆς μαρτυροῦν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Ὁ λαὸς ἔκανε τὸ θαῦμα. Αὐτὸ γιορτάζουμε.
.           Ἔβγαιναν ὅλοι οἱ Ἕλληνες στοὺς δρόμους καὶ πανηγύριζαν καὶ κάθε φορὰ ποὺ παίρναμε μία πόλη. Ξεχυνόταν ὁ λαὸς ἀγκαλιαζόταν, ἔψελνε καὶ τραγουδοῦσε. Τὴν ψυχικὴ ἔξαρση καὶ ἀνάταση τὴν φανερώνουν οἱ μαρτυρίες τῶν δημοσιογράφων καὶ ἀνταποκριτῶν – συγγραφέων τοῦ 1940. Μιλοῦν γιὰ ἕνα θαῦμα, γιὰ τὴν αὐτοθυσία καὶ τὴ φιλοπατρία τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν, ποὺ ξεκίνησαν μαζικὰ τὸν πόλεμο μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς θυμόμαστε καὶ τιμοῦμε σήμερα. Ἡ καταπληκτικὴ ἑνότητα τοῦ λαοῦ μας ἐκείνη τὴν περίοδο ἦταν ἀπὸ μόνη της ἕνα θαῦμα, παρ’ ὅλο ποὺ τὸ καθεστὼς ὑπολειπόταν δημοκρατικά. Ἴσχυσε καὶ στὸ 1940 αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Κολοκοτρώνης γιὰ τὸ 1821: “ἔπεσε στὶς ψυχές μας σὰ βροχὴ ἀπὸ ψηλὰ ἡ ἐπιθυμία νὰ ἐλευθερωθοῦμε”. Ἀριστεροὶ κάλαμοι ὅμως οὔτε τὸ 1821 δυστυχῶς σέβονται οὔτε τὸ 1940 κατανοοῦν.
.           Ἡ εὐσέβεια, ἡ Ἐκκλησία, οἱ στρατιωτικοὶ ἱερεῖς, οἱ ἐπώνυμες μαρτυρίες ἀπὸ τὸ μέτωπο γιὰ τὶς ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας, φανερώνουν μαζὶ μὲ τὴ φιλοπατρία, καὶ τὴν ἱερότητα καὶ ἁγιότητα αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνος μὲ τὴ συμμετοχὴ ὅλων τῶν Ἑλλήνων, ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χρύσανθο μέχρι τὸν τελευταῖο πιστό. Ἀσφαλῶς καὶ κατακρίνουμε τὴ φυγὴ τῆς ἐπίσημης πολιτείας. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἔμεινε ΕΔΩ.
.           Κάθε φορὰ ποὺ οἱ Ἕλληνες ἔμπαιναν σὲ μία πόλη τῆς Β. Ἠπείρου, αὐθόρμητα ὁ στρατὸς παρήλαυνε καὶ οἱ ἄνθρωποι ἔβγαζαν ἀπὸ τὸ σεντούκι τους τὶς Σημαῖες καὶ τὶς ἀναρτοῦσαν στὰ μπαλκόνια τῶν σπιτιῶν τοὺς φανερώνοντας τὴν ἑλληνική τους συνείδηση καὶ πανηγυρίζοντας τὸ γεγονός. Ἦταν κι αὐτὸ φαινόμενο τοῦ κράτους τῶν ἀστῶν; Ἂς μᾶς ποῦν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ἄρθρου ἕνα κόμμα, ἕνα σύλλογο, μία κοινότητα, ποὺ νὰ μὴν ἔχουν σύμβολο, σημαία ἢ ἔμβλημα. Μὴ λέμε λοιπὸν ἀψυχολόγητα πράγματα.
.           Ἡ Βέμπο μὲ τὰ τραγούδια της, ὁ Ζαλοκώστας, ὁ Τερζάκης, ὁ Γ. Βλάχος, οἱ ξένοι σταθμοὶ καὶ τὰ ἐπίσημα ξένα χείλη ποὺ ἐπήνεσαν τὸν ἡρωϊσμὸ τῶν Ἑλλήνων Στρατιωτῶν, οἱ γελοιογράφοι καὶ οἱ σκιτσογράφοι, τὰ πρωτοσέλιδα τῶν ἐφημερίδων, ἑλληνικῶν καὶ ξένων, ὅλοι αὐτοὶ ἦταν τὸ κράτος τῶν ἀστῶν, οἱ πολυεθνικές, τὰ ξένα μονοπώλια καὶ οἱ βδέλλες τῶν λαῶν;
.           Ἀκόμη καὶ ὁ ἑβραϊκῆς καταγωγῆς Συνταγματάρχης Μαρδοχαῖος Φριζῆς φώναζε γιὰ νὰ ἐμψυχώσει τοὺς στρατιῶτες του “γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα”! Δυστυχῶς ὅμως ἡ πνευματικὴ μυωπία τοῦ νεοπαγοῦς διδύμου “Ἐκκλησία καὶ Ἀριστερά”, ἢ “Θεολογία καὶ Ἀριστερὰ” δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια τῶν γεγονότων.
.           Στὸ μέτωπο τῶν βορειοηπειρωτικῶν βουνῶν γράφτηκαν σελίδες ἀκραίας φιλοπατρίας, ὑψίστης εὐσέβειας, ἡρωϊκῆς αὐτοθυσίας, φοβερῆς ἀλληλεγγύης στοὺς αἰχμαλώτους, σελίδες μεγαλείου μὲ ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων μας. Στὰ μετόπισθεν ἕνα ἀπέραντο στρατόπεδο προσευχῆς καὶ φιλανθρωπίας μαχόταν εἰρηνικά, συντονισμένο καὶ αὐτὸ μὲ τὸν ἀγώνα τοῦ μετώπου. Ὅλα αὐτὰ ἀμφισβητοῦνται; Τόμους ὁλόκληρους ἔχει ἐκδώσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος γι᾽ αὐτὰ ὅλα. Ἂν ἐμεῖς σιωπήσουμε, «καὶ οἱ λίθοι κεκράξονται».
.           Γιορτάζουμε τὸ γεγονὸς τῆς ἐνάρξεως τοῦ πολέμου, γιατί συνέβη μία ἔκρηξη, ἕνα θαῦμα, μία ἔξαρση. Μία πίστη καὶ μία ἀγάπη διαπέρασε ὅλο τὸ λαό μας, ἕνα λαὸ ποὺ δύσκολα ἑνώνεται καὶ ὁμονοεῖ. Γιορτάζουμε ὄχι τὴν ὑποδούλωσή μας, ὅπως ἐπιπόλαια καὶ ἀπερίσκεπτα προβάλλεται ἀπὸ τὸ ἄρθρο, ἀλλὰ τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὰ ἐλαττώματα τῆς φυλῆς μας, τὴ νικηφόρα πορεία τοῦ λαοῦ μας, τὴν πρώτη νίκη κατὰ τοῦ ἄξονα καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν πόλεων τῆς Β. Ἠπείρου, τὸ ὅτι ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ἀνέλαβε τὸν ἀγώνα ἡ πληγωμένη Μεγαλόχαρη τῆς Τήνου, ἡ ὁποία ὑπῆρξε παροῦσα ὡς Ὑπέρμαχος Στρατηγός.
.            Τὸ ἄρθρο ἀδικεῖ τὸ λαό μας ποὺ συμμετέχει καὶ παρακολουθεῖ τὶς παρελάσεις, κάνει δίκη προθέσεων καὶ ὑποτιμᾶ τὴ συμμετοχὴ τῶν παιδιῶν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ζητεῖ τὴν τέλεια συμπεριφορά. Ξέρει τὸ ἄρθρο τί αἰσθάνονται οἱ μαθητές μας, ὅταν παρελαύνουν; Κρίνει μόνο κατ᾽ ὄψιν, ὄχι ὅμως καὶ δίκαια. Τὰ ρώτησε τὰ παιδιά; Πῶς ὅμως τὰ ἴδια τὰ παιδιά, ὅταν κάνουν καταλήψεις, μουτζώνουν καὶ ἀποδοκιμάζουν τοὺς πολιτικούς, συμμετέχουν στὴ βουλὴ τῶν ἐφήβων, τότε εἶναι ὥριμη καὶ ἐπαινετὴ ἡ συμπεριφορά τους; Τὰ ἴδια παιδιὰ εἶναι, “ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ”.
.           Τὸ ἄρθρο παρουσιάζει φοβερὴ προκατάληψη γιὰ τὶς παρελάσεις, κινεῖται στὸν ἀστερισμὸ τοῦ μαρξισμοῦ καὶ τῆς ἀναρχικῆς ὁρολογίας, προσπερνᾶ ἀνεπίτρεπτα τὴ συλλογικὴ ἐτυμηγορία ἑνὸς λαοῦ, ποὺ ἀνέκαθεν ἀγκάλιασε τὶς παρελάσεις καὶ ἀποτελεῖ μοναδικὴ πρωτοτυπία παγκοσμίως, τὴ στιγμὴ ποὺ σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς καὶ τὰ κράτη γίνονται μεγαλειώδεις στρατιωτικὲς παρελάσεις. Δὲν κατανοεῖ θεολογικὰ τὸ θέμα τῆς πατρίδος καὶ ρίχνει νερὸ στὸ μύλο τῶν διεθνιστικῶν ἀριστερῶν ἰδεῶν καὶ ἀπόψεων, χωρὶς νὰ λάβει ὑπ᾽ ὄψη τὸ θέλημα τοῦ λαοῦ, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εἰσηγηθεῖ, ἂν ἤθελε, νὰ τὸν ρωτήσουμε διὰ δημοψηφίσματος, ἂν θέλει τὶς παρελάσεις καὶ τὶς ἐπετείους.
.           Ἔχει βέβαια κι ἕνα δίκαιο, λειψὸ ὅμως, ὅτι μεγαλειώδης παρέλαση θὰ ἔπρεπε νὰ γινόταν καὶ στὴν Ἐπέτειο τῆς 12ης Ὀκτωβρίου 1944 ποὺ ἔφυγαν οἱ Γερμανοὶ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Γίνεται ὅμως αὐτὸ στὰ Ἐλευθέρια κάθε πόλεως ἐπὶ μέρους. Ἐπίσης θὰ μποροῦσε νὰ συζητηθεῖ καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς παρελάσεως. Πάντως καὶ ἔτσι ὅπως εἶναι τώρα, εἶναι ἀπαραίτητες οἱ παρελάσεις, διότι παρίστανται καὶ τιμῶνται οἱ ἀνάπηροι πολέμου, οἱ βετεράνοι καὶ οἱ τραυματίες, κουβαλώντας γεγονότα, μνῆμες, παρελαύνουν τὰ παιδιὰ τοῦ λαοῦ μας, μὲ ἀποφάσεις καὶ ὑποσχέσεις γιὰ τὸ μέλλον, καὶ σὲ περίοδο εἰρήνης – ἡ μαθητιῶσα νεολαία – καὶ σὲ περίοδο πολέμου, ὁ στρατός. Ἐπίσης ἐσωτερικοὶ μετανάστες, Ἀδελφότητες καὶ Σύλλογοι ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς Ἑλλάδος, διατρανώνουν μὲ τὶς τοπικὲς παραδοσιακὲς ἐνδυμασίες τους ὅτι σύμπασα ἡ Ἑλλάδα καὶ πάλι ἑνωμένη κάτω τὴ Σημαία μας προχωρᾶ σὺν Θεῷ στὸ μέλλον.
.           Βασικὸ πρόβλημα τοῦ ἄρθρου εἶναι ἡ ἄγνοια τοῦ γεγονότος ὅτι κάθε λαὸς δρᾶ καὶ συλλογικὰ σὲ κάθε φάση τοῦ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι παλιὰ καὶ τώρα. Τιμᾶ τοὺς νεκροὺς καὶ διδάσκει τοὺς ζωντανούς. Ὅλο δὲ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀποτυπώνεται στὶς παρελάσεις, στὶς λιτανεῖες, στὰ λάβαρα, στὶς σημαῖες. Καὶ πρὸ Χριστοῦ καὶ μετά. Καὶ στὴν Ἀρχαία Ἀθήνα καὶ στὴ χριστιανικὴ Ἑλλάδα. Ὁ κόσμος ἐκφράζεται καὶ πρὸς τὰ ἔξω πανηγυρικὰ πάντοτε. Εἶναι μία ἐπὶ πλέον παρουσίαση καὶ συμβολικὴ λογοδοσία στὸ λαὸ ποὺ πληρώνει καὶ ὀφείλει νὰ ἐνημερωθεῖ σὲ ἕνα βαθμό, γιὰ τὸ ἔργο ποὺ γίνεται στὰ σχολεῖο, στὸ στρατό, στὰ σώματα ἀσφαλείας κλπ. Ὄχι ὅτι δὲν πρέπει νὰ γίνουν καὶ ἄλλα πράγματα γιὰ τὴν αὐτοεκτίμηση καὶ αὐτοπεποίθηση τοῦ λαοῦ μας. Μὲ τὶς παρελάσεις προβάλλεται τὸ ἡρωϊκὸ στοιχεῖο τῆς φυλῆς μας καὶ ἡ κατάφαση στὸ γεγονὸς τοῦ πατριωτισμοῦ, πράγμα θεμιτὸ καὶ θεάρεστο. Μὲ ποιό δικαίωμα λοιπὸν τὸ ἄρθρο ἑρμηνεύει κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ κατακρίνει ὅ,τι ὁ λαός μας συλλογικὰ ἔχει ἐγκολπωθεῖ ἐδῶ καὶ δεκαετίες; Τὸ τεκμήριο τῆς δημοκρατίας ὑπάρχει πάντοτε στὸ λαό μας.
.           Ἔχουμε παρελάσεις στὴν Ἁγία Γραφή; Βεβαίως. Καὶ πανηγυρισμοὺς ἔχουμε μετὰ τὴ διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης, καὶ ὕμνους καὶ ψαλμούς, καὶ παρέλαση μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῆς Κιβωτοῦ τῆς Διαθήκης καὶ χορὸ ἀπὸ τὸν Δαβίδ, καὶ ζητωκραυγὲς γιὰ τὶς νίκες τοῦ Σαοὺλ καὶ τοῦ Δαβίδ. Ἔχουμε καὶ τὴ Βαϊοφόρο τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα, τηρουμένων βεβαίως τῶν ἀναλογιῶν. Καὶ μεῖς δὲν κάνουμε μόνο τυπικὲς παρελάσεις, μαζικὲς ἐκδηλώσεις σὲ πλατεῖες κλπ, ἀλλὰ προηγεῖται ἡ θεία λειτουργία, ψάλλουμε Τρισάγια, καταθέτουμε στεφάνια καὶ ἔτσι φανερώνεται ἡ σταυροαναστάσιμη πορεία τοῦ Ἔθνους μας.
.           Στὸ ἄρθρο ὑποφώσκει μία νοσηρὰ περὶ Πατρίδος θεολογία, ὑπάρχει φανερὸς κομματικὸς στραβισμός, ἄγνοια τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ Ἐκκλησία χρόνια τώρα δὲν ἔχει ἀποστασιοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς Παρελάσεις καὶ τὴ Σημαία – τί στὸ καλὸ δὲν θὰ φώτιζε τὸ ἅγιο Πνεῦμα; – καὶ εἶναι ἐπιεικῶς – τὸ ἄρθρο – προβληματικό.
.           Τὸ ἄρθρο φιλοξενεῖ στοὺς κόλπους του καὶ κάτι ἄλλο ἀπρεπές: ταυτίζει τὴν ἁγία μας Ἐκκλησία μὲ τὴν κυρίαρχη μεταπολεμικὰ ἐξουσία, παρουσιάζει ὡς ἀχώριστο δίδυμο «τὸν παπὰ καὶ τὸν χωροφύλακα» καὶ κατηγορεῖ τὴν Ἐκκλησία, ὅτι κράτησε μακριά της κάποια βαπτισμένα παιδιά της «μὲ θρησκευτικὲς ἀνησυχίες». Πρόκειται γιὰ τὰ γνωστὰ ἐμφυλιοπολεμικὰ καὶ μετεμφυλιοπολεμικὰ σύνδρομα τῆς ἀριστερῆς νοοτροπίας. Πιστεύουμε ὅτι κανένας Ἐπίσκοπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μας δὲν θὰ ἀρνηθεῖ νὰ τελέσει Μνημόσυνο στὸ Γράμμο καὶ στὸ Βίτσι ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν φονευθέντων μαχητῶν τοῦ “Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ”, ἐὰν προσκληθεῖ ἀσφαλῶς.
.           Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχει τέτοιες προκαταλήψεις καὶ προσωποληψίες. Μπορεῖ κάποιοι μεμονωμένοι κληρικοὶ νὰ παραφέρθηκαν, ὅπως αὐτὸ συμβαίνει μὲ κάθε συλλογικότητα καὶ σὲ κάθε ἐποχή. Ἡ Ἐκκλησία μας μετρᾶ θύματα καὶ στὴν Ἀντίσταση καὶ στὸ Συμμοριτοπόλεμο. Μάλιστα στὸν δεύτερο, ἔχουμε πάνω ἀπὸ δύο ἑκατοντάδες σφαγμένους, κρεμασμένους καὶ σταυρωμένους κληρικούς, δυστυχῶς ἀπὸ βαπτισμένους χριστιανούς, ὅπως λέει καὶ τὸ ἄρθρο, “μὲ θρησκευτικὲς ἀνησυχίες” .
.           Ἡ ἀποστασιοποίηση ἀφορᾶ τὰ ἀριστερὰ κινήματα ποὺ δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ 97% τοῦ λαοῦ μας θρησκεύεται ὀρθόδοξα καὶ δὲν μποροῦν ποτὲ νὰ διαχειριστοῦν παραδείγματος χάριν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Κόρη τοῦ Στάλιν βαπτίστηκε ὀρθόδοξη, ὁ Χαρίλαος Φλωράκης (Καπετὰν Γιώτης) πῆγε στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ ἐξομολογήθηκε καὶ οἱ λαοὶ τοῦ λεγομένου “σιδηροῦ παραπετάσματος καὶ ἀνατολικοῦ μπλόκ” ἐπέστρεψαν μαζικὰ στὴν Ὀρθοδοξία. Λίγο πιὸ πρὶν ἀπὸ αὐτὴ τὴ στιγμὴ ποὺ μιλᾶμε, τὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ ὁ Πατριάρχης μας δέχτηκε καὶ κουβέντιασε φιλικότατα, χωρὶς νὰ ἀποκλείσει τὸν – σύμφωνα μὲ δική του δήλωση – ἄθεο ἀρχηγὸ τῆς Ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως.
.           Τέλος, τὸ ἄρθρο ὁμιλεῖ ἀπαξιωτικὰ γιὰ τοὺς πολιτικοὺς ποὺ παρακολουθοῦν τὶς Παρελάσεις καὶ τοὺς προσάπτει μὴ κόσμιους χαρακτηρισμούς. Βέβαια τὰ ἔργα τους εἶναι χειρότερα. Ὑπάρχουν καὶ κάποιες λίγες ἐξαιρέσεις. Ἀλλὰ οἱ ὅποιοι πολιτικοὶ δὲν πῆγαν μόνοι τους ἐκεῖ. Πῆγαν ἀπὸ τὴν ψῆφο τοῦ λαοῦ μας. Ἀνεβαίνουν στὴν ἐξέδρα τῶν ἐπισήμων, αὐτοὶ ποὺ ψήφισε κατὰ πλειοψηφεία ὁ λαός μας. Ὁ λαός μας ὁ “πάντοτε εὐκολόπιστος καὶ πάντοτε προδομένος” ἐπέλεξε δυστυχῶς “παλιάτσοι” νὰ τὸν ἐκπροσωποῦν. Διαφωνοῦμε, ἀλλὰ σεβόμαστε τὴν ἐτυμηγορία του καὶ τὴν ἀπόφασή του.

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ