ΕΠΕΙΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ

ΕΠΕΙΤΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ…

Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

.             Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται ὅπως τότε στὴν Ἐδέμ.
«Ἐν ἀρχῇ ὑπάρχει ὁ Θεός».
.             Ὁ Θεὸς «προέδραμε τάχιον» τοῦ διαβόλου στὸν παράδεισο καὶ ἀσφάλισε τὸν πρωτόπλαστο μὲ τὴν μία καὶ μοναδικὴ ἐντολή του. Θεοποιὸς ἐντολή. Δόθηκε μὲ τὴν ἀνάλογη χάρη καὶ τὴν αἴσθηση τῆς ἀναπαύσεως στὴν καρδιά.
.             Πάντοτε ἔτσι γίνεται: ὁ Ἅγιος Θεὸς προλαβαίνει. «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἴνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν. Τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής». «Ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἔξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».  Καὶ ἄλλα πολλὰ προλέγει, ποὺ ἀποδεικνύουν τὴν μεγάλη ἀγάπη καὶ πρόνοια τοῦ Θεοῦ περὶ τὸν ἄνθρωπον. «Οὐκ ἀφήσω ὑμᾶς ὀρφανούς», εἶπε στοὺς μαθητές του… «Πέμψω ὑμῖν ἄλλον Παράκλητον…, ποὺ θὰ σᾶς ὁδηγήσει εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν καὶ θὰ σᾶς ὑπενθυμίσει ὅλα ὅσα σᾶς εἶπα ἐδῶ στὴ γῆ». Προλαβαίνει ἡ χάρις. Τρέχει ὁ Θεὸς πιὸ μπροστὰ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ἀδυναμία του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν δαιμονικὸ πειρασμὸ καὶ τὴν σατανικὴ ἐνέργεια! Στηρίζει τὸν ἄνθρωπο.
.             Συχνὰ ὅμως συμβαίνει καὶ τὸ ἀντίθετο: βγάζει ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸ πικρὸ γλυκύ. «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεόν, πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν», διότι ὁ Καλὸς Θεὸς «πάντα πρὸς τὸ τοῦ πλάσματος συμφέρον οἰκονομεῖ». Λέγει χαρακτηριστικὰ ὁ π. Παΐσιος: «ὅπου ὀργώνει ὁ διάβολος, ἐκεῖ σπέρνει ὁ Θεός». Δὲν ἀποκλείεται ὅλα αὐτὰ νὰ συμβαίνουν κάποτε καὶ ἐπὶ κλίνης θανάτου καὶ πάνω στὸν σταυρὸ τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ καὶ περὶ τὰς δυσμὰς τοῦ βίου καὶ «ἐπ᾽ ἐσχάτων τῶν χρόνων» καὶ «ἐν ἡμέραις, αἷς οἶδεν ὁ Κύριος». «Ὅταν ἔλθῃ τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου».
.             Τελικὰ δικαιώνεται ὁ Θεός. «Ἔστω πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης, ὁ δὲ Θεὸς ἀληθής». Ναὶ ἔτσι θὰ γίνεται πάντοτε: «θὰ δικαιώνεται ἡ σοφία ἀπὸ τῶν τέκνων αὐτῆς» καὶ στὴν ἡμέρα ἐκείνη καὶ φοβερὰ «πᾶν γόνυ κάμψει καὶ πᾶσα γλώσσα ἐξομολογήσεται» τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.
.             Ἀσφαλῶς πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι κάθε τί ποὺ συμβαίνει στὴ ζωή μας, δὲν εἶναι ἄγνωστο στὸν Θεό. Πίσω ἀπὸ κάθε ἀλλαγὴ καὶ πειρασμὸ κρύβεται ὁ Θεός, μᾶλλον τὸ βλέπει ὁ Θεὸς καὶ «οὐκ ἐάσει ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δυνάμεθα, ποιήσει δὲ σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν».
.             Πίσω ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ ποὺ ἀνεβαίνει στὸ βουνὸ νὰ θυσιάσει τὸν Ἰσαὰκ εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ στέλνει τὸ κριάρι. Πίσω ἀπὸ τὸν Νῶε ποὺ τὰ χάνει ὅλα, εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ τὰ ξαναδίνει. Πίσω ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ ποὺ πουλᾶνε τὰ ἀδέλφια του στὴν Αἴγυπτο, εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ τὸν κάνει ἀντιβασιλέα. Πίσω ἀπὸ τὸν Ἰσραὴλ ποὺ 430 χρόνια δουλεύει στὴν Αἴγυπτο, εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ τὸν περνάει «ἀβρόχοις ποσὶ» μέσα ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα. Πίσω ἀπὸ τὸν Πέτρο ποὺ βουλιάζει, εἶναι ὁ περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης Κύριος. Πίσω ἀπὸ τὸν τετραήμερο Λάζαρο ποὺ βρωμάει στὸν τάφο, εἶναι ἡ εὐωδία τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Πίσω ἀπὸ τὴν χήρα τῆς Ναῒν καὶ τὸν ἀρχισυνάγωγο Ἰάειρο, εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ λέγει: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή, μὴ φοβοῦ μόνον πίστευε».
.             Ὁ ἥλιος κρύβεται, ἀλλὰ δὲν χάνεται. «Ἵνα τί ὑπνοῖς, Κύριε;», φωνάζει ὁ ψαλμωδός. «Θεέ μου, Θεέ μου ἱνατί μὲ ἐγκατέλιπες;», ρωτάει ὁ Ἐσταυρωμένος καὶ κάθε πονεμένος ἄνθρωπος. «Ποῦ ἤσουνα, Κύριε;», ρωτάει ὁ Μ. Ἀντώνιος. Καὶ ἀπαντάει ὁ Θεός: «Ἐδῶ ἤμουνα, Ἀντώνιε, καὶ περίμενα νὰ δῶ τὸν ἀγώνα σου»! Καὶ νὰ  ξέρεις: «οὐ μὴ σὲ ἀνῶ, οὐδὲ μὴ σὲ ἐγκαταλείψω».
.             Ὑπάρχει ὅμως καὶ ὁ διάβολος.
.            Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι «δὲν ἀγνοοῦμε τὰ νοήματα αὐτοῦ». Ποιά εἶναι τὰ νοήματα; Οἱ ἐπινοήσεις καὶ οἱ εἰσηγήσεις του, Τὰ ἐμπόδια καὶ οἱ πειρασμοί του. Βέβαια αὐτὰ ἔρχονται πάντοτε μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Θεοῦ, ἔτσι ὥστε νὰ εἶναι ἀπὸ πρὶν ὑποψιασμένος καὶ ἐφοδιασμένος ὁ ἄνθρωπος, νὰ μὴ πέσει στὸν ἱστὸ τῆς ἀράχνης. Εἶναι δίκαιο αὐτό, διότι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι πνεῦμα, ἔχει καὶ σῶμα. Δὲν ἔχει τὶς δυνατότητες ποὺ ἔχει ἕνας ἄγγελος ἢ ἕνας δαίμονας. Ἂν δὲν μᾶς βοηθήσει ὁ Θεός, ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ἀνταπεξέλθουμε στὸν ὁλομέτωπο ἀγώνα ποὺ μᾶς κάνει ὁ διάβολος. Καὶ ὁ δυνατὸς Θεὸς μᾶς προετοιμάζει ἐφοδιάζοντάς μας μὲ τὴν ἀλήθειά Του, τὴ χάρη του, τοὺς ἀγγέλους του, τὴ συνείδησή μας, τὰ γεγονότα καὶ τὰ περιστατικὰ στὴ ζωή μας. Μᾶς προειδοποιεῖ κατάλληλα.
.            Παραδείγματος χάριν: Οἰκογένεια Λώτ, μὴ γυρίσετε νὰ δεῖτε πίσω, μὴ στραφῆτε εἰς τὰ ὀπίσω, καὶ ἴδητε τὴν καταστροφὴν τῶν πόλεων. Πέτρε, πρόσεξε, θὰ μὲ ἀρνηθεῖς. Ἰούδα, μετάνιωσε, θὰ μὲ προδώσεις. Μαθητές μου, ἀγρυπνεῖτε, μὴ κοιμᾶσθε… Πιστοί μου, «ἀποσυναγώγους ὑμᾶς ποιήσουσι». Ἀλλά, «μακάριοι ἐστὲ ὅταν ὀνειδείσωσι ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ, ὅτι πολὺς ὁ μισθὸς ὑμῶν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».
.            Ἂς δοῦμε τὶς εἰσηγήσεις, κάποιες ἀπὸ τὶς εἰσηγήσεις τοῦ πονηροῦ. Σημειωτέον ὅτι ὅλα τὰ νοήματα καὶ οἱ ἐπινοήσεις τοῦ σατανᾶ παίρνουν ἀπὸ κάπου ἀφορμή. «Ὁ διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ», λέγει ὁ θεῖος Πέτρος. Ἂν βρεῖ ἀφύλακτο ἢ ἀπρόσεκτο ἢ προκλητικὸ τὸν ἄνθρωπο. Ἂν τὸν βρεῖ σὲ ἀδυναμία σώματος ἢ γήρατος. Κλονισμένο ἢ ἀπελπισμένο. Περίεργο ἢ ἐγωϊστή, ἐμπαθῆ ἢ ράθυμο… τότε ἐφορμᾶ καὶ κατασπαράσσει τὸν δυστυχῆ καὶ ἀμελῆ ἄνθρωπο. Ἂν βρεῖ τόπο ἢ νομίζει ὅτι βρῆκε τόπο καὶ τρόπο.
.            Στὴν μοναξιά, ἀπομόνωση καὶ περιέργεια τῆς Εὔας εἰσηγεῖται τὴν ἁρπαγὴ καὶ γεύση τοῦ ἀπαγορευμένου καρποῦ. Στὸν φθόνο τοῦ Κάϊν, παρὰ τὴν προειδοποίηση τοῦ Θεοῦ, εἰσηγεῖται τὴ δολοφονία τοῦ ἀδελφοῦ του Ἀβελ. Στὸν φόβο καὶ τὴν ὀλιγωρία τοῦ Ἰωνᾶ, εἰσηγεῖται τὴ φυγὴ ἀπὸ προσώπου Κυρίου. Στὴν πείνα τοῦ Ἠσαῦ, εἰσηγεῖται τὴν πώληση τῶν πρωτοτοκίων. Στὴ λέπρα τοῦ Ἰὼβ καὶ στὴν ἐσχάτη θλίψη εἰσηγεῖται δια  τῆς γυναικός του τὴ βλασφημία καὶ τὴν αὐτοκτονία. Στὸν ἀπρόσεκτο Δαβὶδ εἰσηγεῖται τὴν μοιχεία καὶ τὸν φόνο. Στὴ γυναίκα τοῦ Πετεφρῆ διδάσκει τὴν παρενόχληση τοῦ Ἰωσήφ. Στὴν πείνα τοῦ Κυρίου στὸ σαραντάριο ὄρος εἰσηγεῖται θαῦμα μὲ τὶς πέτρες. Στὸ πάθος τοῦ Κυρίου, ὀλίγον πρὸ αὐτοῦ, ὁ Πέτρος τὸν καλοπιάνει νὰ μὴ θυσιαστεῖ καὶ ὁ Χριστὸς τὸν ἀποπέμπει: «ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ, οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων». Καὶ ἄλλα πολλά. Ὅλα ὅμως αὐτὰ ἔρχονται «Θεοῦ δεύτερον». Προηγεῖται ἡ σπορὰ τοῦ θείου λόγου. Ἔπειτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ σηκώνει καὶ ματαιώνει καὶ ἀναιρεῖ καὶ ἀποδυναμώνει καὶ ἀλλοιώνει καὶ συσκοτίζει τὸν θεῖο λόγο, γιὰ νὰ μὴ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. «Ἔρχονται καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ –οἱ δαίμονες– καὶ διαβάλλουν τὸν θεῖο λόγο: «δὲν γίνονται αὐτὰ σήμερα. Ὁ κόσμος ἄλλαξε. Τί δηλαδὴ ὅλοι οἱ ἄλλοι θὰ χαθοῦν. Δὲν τὰ εἶπε αὐτὰ ὁ Θεός, ἀλλὰ οἱ παπάδες. Τί ξέρει ὁ πνευματικὸς καὶ κάθε καλόγερος ἀπὸ τὰ θέματα τῆς οἰκογένειας;»…
.            Ἀλλὰ καὶ οἱ ἄνθρωποι καταπατοῦν τὸν θεῖο λόγο, δηλ. ἡ νοοτροπία τοῦ κόσμου, οἱ ἰδέες καὶ οἱ ἰδεολογίες, ἡ παραπληροφόρηση καὶ ἡ συσκότιση, τὰ βιβλία τῆς ἱστορίας καὶ τῶν θρησκευτικῶν, τὰ κακὰ παραδείγματα, ἡ τηλεόραση καὶ ἡ κυβέρνηση, ὁ κόσμος καὶ ὁ ὑπόκοσμος, χαντακώνουν μέσα στὶς χωματερές τους ὅ,τι καλὸ πεῖ ἡ οἰκογένεια, ἡ Ἐκκλησία, τὸ κατηχητικό, ὁ θεολόγος, ὁ πνευματικός.
.            Καταλαβαίνουμε σήμερα ποιός εἶναι ὁ διάβολος καὶ τὰ πατήματα τῶν ἀνθρώπων; Ὅλοι καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ διαγράφουν τὸν θεῖο λόγο ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν μεγάλων. Ποὺ ἀλλάζουν καὶ ἐξαφανίζουν τὸ Εὐαγγέλιο. Νὰ γιατί ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος ἐπιτιμᾶ μὲ ἀνάθεμα αὐτὸν ποὺ θὰ κάνει τέτοιο διαβολικὸ ἔργο καὶ θὰ κηρύξει «ἕτερον Εὐαγγέλιον». Νὰ γιατί συνιστᾶ «πάλιν καὶ πολλάκις» νὰ ἀκούουμε καὶ νὰ διαβάζουμε μέρα καὶ νύχτα τὸν θεῖο λόγο, γιὰ νὰ μὴ σφηνώνει ὁ διάβολος καὶ τὰ λόγια τῶν παρανομούντων. «Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως», λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ θεολόγος, ὥστε νὰ εἴμαστε δυνατοὶ καὶ νὰ νικήσουμε τὸν πονηρόν.
.             Ἐδῶ ἔγκειται πλέον καὶ τὸ δικό μας ἔργο. Νὰ σπέρνουμε τὸν λόγο. «Εὐκαίρως ἀκαίρως». Νὰ προλάβουμε τὰ ἀρνία τοῦ Ἰησοῦ, μὴ τὰ κατασπαράξει ὁ λύκος. Οἱ «λύκοι οἱ βαρεῖς» τῶν ἀθέων καὶ τῶν αἱρετικῶν. Νὰ μιλᾶμε ὑπὲρ Χριστοῦ καὶ πίστεως. Νὰ συνεργαζόμαστε μὲ τὸν Θεὸ τὸν καιρὸ τῆς σπορᾶς. Ὁ καιρὸς τοῦ θερισμοῦ εἶναι ὑπόθεση δική Του. Ὅλα ὅσα γίνονται καὶ θὰ γίνονται μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀφοροῦν τὴν οἰκοδομὴν τοῦ Σώματος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει τεράστια ἀναγεννητικὴ δύναμη. Συμμαχεῖ μὲ τὸ βαθύτερο εἶναι μας ποὺ ποθεῖ τὸν οὐρανό. Ἐπίσης εἶναι ἀλήθεια ὅτι καὶ ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ δαιμονικὸς λόγος ἔχει διαβρωτικὴ δύναμη. Συμμαχεῖ μὲ τὴν κατηφόρα καὶ τὴν πονηρία καὶ τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν ἐμπάθεια, μὲ τὴ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία «ἐπιμελῶς ἔγκειται ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ».
.             Τελικά ποιὸς θὰ νικήσει; Ἡ συνείδηση καὶ ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ αὐτεξούσιο. Θὰ νικήσει ἡ ψυχὴ ποὺ θέλει νὰ σωθεῖ. Ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπομονή. Ἡ καλὴ διάθεση καὶ ἡ στέρεα πίστη. Ὁ Θεὸς περιμένει μέχρι τέλους. Πάνω στὸν Σταυρὸ δίνει τὸν ἅγιο λόγο καὶ παράδειγμα καὶ στοὺς δύο ληστές. Ὁ ἕνας χάνεται καὶ ὁ ἄλλος μπαίνει πρῶτος στὸν παράδεισο. Ὁ ἕνας μετανοεῖ καὶ ζητεῖ τὴν βασιλεία καὶ ὁ ἄλλος ζητεῖ λύση τῶν δεσμῶν καὶ ἐπιστροφὴ στὸν ὑπόκοσμο. Αὐτὸ τὸ παιγνίδι, τὸ δράμα,  θὰ παίζεται μέχρι τὸ τέλος τῆς ἱστορίας. «Ὁ ἕνας ἀφήνεται καὶ ὁ ἄλλος παραλαμβάνεται». Ὄχι ἄδικα ἢ μεροληπτικά, ἀλλὰ δίκαια καὶ καρδιακά. Ἀληθινά.
.             Θὰ νικήσει τελικὰ ὁ ὑπάκουος καὶ ὁ ταπεινὸς ποὺ δὲ στυλώνει πεισματικὰ τὰ πόδια του στὸ θέλημά του καὶ τὰ πάθη του, στὴν ἄποψή του καὶ τὴν καχυποψία του, στὴν ἡμιμάθειά του καὶ τὴ φιληδονία του,  ἀλλὰ  «ἔχει ὦτα νὰ ἀκούει τὸν θεῖο λόγο», ἀγωνίζεται, ὑπομένει καὶ νικᾶ χάρη τοῦ Θεοῦ.
.             «Ἔπειτα ἔρχεται ὁ Θεός». Στὸ τέλος ἔρχεται ὁ Θεὸς καὶ δικαιώνει! «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος σωθήσεται».

ΠΗΓΗ:   ΚΛΙΚ