ΟΙ ΚΟΥΒΑΔΕΣ 

Πολλές φορές θα έτυχε να ακούσομε (αν όχι να κάνομε οι ίδιοι) τον παρακάτω διάλογο:

-Γειά σου. Πώς τα πάς;

-Δεν βαριέσαι! Ρουτίνα! Τα ίδια και τα ίδια! Ζωή είν’ αυτή;

Αυτά τα γεμάτα πίκρα λόγια προδίδουν μια κουρασμένη και «φορτωμένη» καρδιά. Και μοιάζουν με τα λόγια ενός … κουβά, με τον οποίο οι χωρικοί κάποιου χωριού αντλούσαν από το πηγάδι νερό.

Ανεβαίνοντας ο ταλαίπωρος ο κουβάς στο  στόμιο του πηγαδιού έλεγε γκρινιάζοντας:

-Δεν υποφέρεται αυτή η ζωή! Δεν αντέχω άλλο! Συνεχώς  είμαι παραφορτωμένος από το νερό και είμαι υποχρεωμένος να το ανεβάζω σε ύψος τεράστιο. Μόλις φθάνω στο στόμιο του πηγαδιού, με αρπάζουν τα βάναυσα χέρια των ανθρώπων, μ’ αναποδογυρίζουν στις στάμνες τους και έπειτα με πετάνε πάλι στο σκοτεινό τούτο πηγάδι, όπου ξαναπαίρνω άθελά μου λουτρό μέσα στο παγωμένο του νερό».

Στην άλλη άκρη, όμως, του σκοινιού ήταν δεμένος κι ένας άλλος κουβάς. Αυτός, όταν έβγαινε από το νερό και ανέβαινε προς το στόμιο, έλεγε χαρούμενος:

-Πόσο χρήσιμος είμαι στους καλούς χωρικούς, αλλά και πόσο ευτυχής! Είμαι γεμάτος από δροσερό νερό, που θ’ ανεβάσω ως το στόμιο του πηγαδιού. Εκεί θ’ αντικρύσω το όμορφο φως του ήλιου και θ’ αναπνεύσω τον καθαρό αέρα. Και οι χωρικοί ολόχαροι θα πάρουν το δώρο μου και θα δροσίσουν τα χείλη τους. Κατόπιν θα ξανακατέβω στο πηγάδι, και έτσι θα έχω και πάλι την ευκαιρία να κάνω κι άλλο ένα ευχάριστο λουτρό».

Τι παράξενο πράγμα! Και οι δύο κουβάδες έκαναν ακριβώς την ίδια δουλειά. Κι όμως! Για τον ένα ήταν γλέντι! Για τον άλλο κόλαση!

Μερικοί νομίζουν ότι όλα θα λυθούν, όταν αλλάζουν τα έξω. Και δεν θέλουν να δουν κατάματα το χάος, που υπάρχει μέσα τους. Ένα χάος, που είναι δημιούργημα των παθών. Συνέπεια της κυριαρχίας τους μέσα στον νου και στην καρδιά.

Γι’ αυτό είπε ο Χριστός: «Πλένετε το ποτήρι σας από μέσα. Όχι απ’ έξω».

Αλήθεια, τι τραγικό! Το μεν γυάλινο ποτήρι μας να το πλένομε πρώτα από μέσα, ενώ για τον εαυτό μας περιοριζόμαστε να τον πλένομε μόνο απ’ έξω!

Από το βιβλίο: «Μηνύματα από την «Λυχνία» του αρχιμ. Βαρναβά Λαμπροπουλου.